คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : T R U E I
I
“มะ..มะ..ไม่เอาแล้ว พอ ฮึก เถอะนะ”
“พอ?”
“อื้อ พอ”
“เรื่องอะไรจะฟัง”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”
“ข่าวต่อไปที่เราจะนำเสนอคือ ข่าวที่กำลังเป็นที่สนใจในตอนนี้นะคะ คือข่าวการถูกฆาตกรรมของนักร้องชื่อดัง ที่เพิ่งประกาศตัวคบหากับแฟนอย่างเปิดเผยในช่วงสองปีที่ผ่านมา” เสียงการรายงานข่าวด้วยน้ำเสียงกันตื่นเต้นบวกกับหน้าตื่นๆของนักข่าวสาวทำให้ข่าวดูน่าสนใจมากขึ้น ผู้คนที่กำลังเดินผ่านทีวีในร้านขายที่ตั้งไว้หลายๆเครื่องต่างหยุดดู บางคนถึงกับรีบมามุมดูด้วยความสนใจ
แน่นอนล่ะ ในเมื่อนักร้องชื่อดังอย่าง “ยัง โยซอบ” เสียชีวิตใครจะไม่สนใจ นักร้องหนุ่มที่เป็นที่น่าจับตามองที่สุดในยุคนี้ แม้จะเคยมีเรื่องที่ว่าคบหากับเพศเดียวกันนั้น แค่ด้วยคุณภาพของเจ้าตัวทำให้เป็นที่โด่งดังไปทั่วทั้งในประเทศและต่างประเทศ
“ฮึก...โยซอบโอปป้า” เสียงร้องสะอึกสะอื้นของหญิงสาวในชุดนักเรียนหน้าโทรทัศน์จำนวนมากนั้นดังขึ้นมา เรียกความสนใจของคนที่ยืนข้างๆได้เล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็ล้มลงไปนอนกับพื้น ทำให้เกิดการมุมของคนแถวนั้นประมาณสิบกว่าคน
“สมควรตายแล้วนิ พวกประหลาด” น้ำเสียงแสดงความรังเกียจจากชายหนุ่มวัยกลางคนรายหนึ่งดังขึ้นขณะที่กำลังเดินผ่านการรายงานข่าวนั้นไป
และอีกหลายคำพูดจากปากคนที่เดินผ่านไปมา เสียใจบ้าง สะใจบ้าง เห็นอกเห็นใจและอีกหลายๆอารมณ์ แต่แน่นอนไม่มีใครจะรับความเสียใจพวกนี้ไว้นานนักหรอก พอมันผ่านไปสักวันสองวันคนก็ลืมกันแล้ว
“จากสภาพศพแน่นอนว่าเป็นการฆาตกรรม” เสียงของตำรวจที่มาดูสถานที่เกิดเหตุซึ่งก็คือบริเวณใกล้ๆถังขยะด้านหลังของตึกสูง ที่เป็นคอนโดของเจ้าตัว สภาพที่จะพบเห็นตอนนี้แน่นอนว่าคุณคงไม่อยากจะเห็นมัน เพราะตอนมีชีวิตเจ้าตัวน่ารักน่าชัง ออกจะตาย แต่นี่กลับมีคราบเลือดชุ่มชุดนอนลายหมีน่ารักของเจ้าตัว ข้อมือ ข้อเท้า ถูกกรีด หน้าอกข้างซ้ายพบรอยมีกรีดเป็นทางยาว
“ไม่ต้องบอกก็รู้ครับ” เสียงตอบรับอย่างเซ็งๆของ ยง จุนฮยอง ชายหนุ่มที่เรียกได้ว่าเป็นแฟนของร่างไร้วิญญาณนี้
“แหม คุณ จุนฮยองดูจะไม่เสียใจอะไรเลยนะครับ” เสียงแขวะของนายตำตรวจผู้ขึ้นชื่อว่าตัวเองเป็นแฟนบอยของยังโยซอบเอ่ยขึ้น
“หรอครับ” สายตาเย็นชาดูส่งไปสบกับนายตำตรวจหน้าใสคนนั้นทันที
“.....” เพียงเจอสายตาแบบนี้ก็ใบ้กินกันเลยทีเดียว
ห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยชายหนุ่มห้าคน ที่เงียบเชียบไร้การสนทนาใดๆ มีเพียงใบหน้าไร้ความรู้สึกของแต่ละคนบนโซฟาตัวหรูของห้อง
จากคนแรกที่กำลังนั่งเอาแขนพิงพนักพิงอย่างมีมาด ชายหนุ่มที่กำลังรุ่งจากอาชีพนักแสดง ผู้มีหน้าตาหล่อเหลาสาวใดสบตาเป็นต้องกรี๊ด ยุนดูจุน
อีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ดูจุน จาง ฮยอนซึง ชายหนุ่มที่มีหน้าตาสวยเกินสาวหลายๆคน ใบหน้าที่เหมือนจะอมยิ้มตอนนี้ ทำให้มีคนอีกคนส่งสายตามองอย่างเคืองๆ เขาก็คือ อี กีกวัง เพื่อนของยังโยซอบ ที่นั่งตรงข้ามกับฮยอนซึงตอนนี้
...มันใช่เวลามาขำรึไง...
ถัดจากกีกวังก็เป็น ดงอุน นศพ. ที่รู้จักโยซอบและกีกวังตั้งแต่สมัยมัธยม และอีกคนที่นั่งบนโซฟาเดี่ยวไร้คู่คือ ยงจุนฮยอง ที่กำลังนั่งฟังเพลง โยกหัวตามจังหวะอย่างสบายอารมณ์ ส่งผลให้มีสายตาจากดูจุนและดงอุนเหลือบมองบ่อยๆ
“จุนฮยอง มึงไม่เสียใจที่แฟนมึงตายรึไงวะ” และก็เป็นดูจุนที่ทำลายความเงียบน่าอึดอัดนี้ ทุกคนได้แต่มองเป็นตาเดียวไปที่จุนฮยอง
“เสียใจ” จุนฮยองได้แต่พึมพำกับตัวเอง แล้วโยกหัวตามจังหวะเพลงอย่างเดิม
“มึงใช่มั้ยที่ฆ่าเพื่อนกู” กีกวังพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ทำเอาทุกคนตกใจ ก็เพราะกีกวังผู้นี้ขึ้นชื่อว่านักยิ้มไร้เสียงนี่นา
“............” เงียบไม่มีปฏิกิริยาจากชายหนุ่มที่นั่งโยกหัวตามจังหวะเพลง
“เออ กูถามมึงจริงๆ กูรู้มาว่าพวกมึงทะเลาะกัน” และก็เป็นฮยองซึงอีกคนที่ถามขึ้นมา คุณว่าพวกเค้าแปลกๆใช่มั้ยล่ะที่พูดเรื่องพวกนี้หน้าตาเฉย ไม่ต้องแปลกใจหรอก พวกเค้าต่างเป็นคนที่มีอิทธิพลทางด้านมืดมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว (หมายถึง ดูจุน ฮยอนซึง และ จุนฮยอง) กินเหล้า มั่วสาว แม้กระทั่งเสพยาก็ทำมาแล้ว
“ใช่ทะเลาะกัน” จุนฮยองตอบมาเงียบๆ แล้วถอดหูฟังออกอย่างใจเย็น
“แล้ว....ใครทำโยซอบวะ” ฮยอนซึงยังไม่เลิกสงสัย
จุนฮยองลุกไปจ้องตาฮยอนซึงจังๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้า... กู .. รู้..กู...ฆ่า..มัน...ไป...นาน..แล้ว”
บรรยากาศในห้องยิ่งดูเงียบเย็นน่ากลัวไปกันใหญ่
“เอ่อ ขอโทษครับ มาช้าไปหน่อย” และเสียงของบุคคลอีกคนที่ดังขึ้นมาที่หน้าประตูก็ทำให้ทั้งห้าคนหันไปมองทันที
“ความจริงพี่ไม่ต้องมาก็ได้นะ” เป็นดูจุนที่พูดขึ้นแล้วหันไปสบตาชาหนุ่มหน้าตาดีที่มาใหม่คนนี้อย่างเซ็งๆ
“มึงก็ไปว่าพี่จินแทคเค้าทำไมวะ” ฮยอนซึงที่นั่งข้างๆพูดขึ้นแล้วเอามือฟาดไปที่แขนดูจุนอย่างแรง
“อ้าว เรื่องนี้แม่งเกี่ยวกับพี่เค้าตรงไหน?” ดูจุนพูดแล้วหันไปสบตาเพื่อนที่นั่งข้างๆ ตาเป็นประกายวิ้งๆ เวลาสบตากับคนมาใหม่คนนั้น
“รำคาญ กลับบ้านพวกมึงไปป่ะ กูอยากอยู่คนเดียว” แล้วอยู่ๆจุนฮยองก็พูดแทรกขึ้นมาน้ำเสียงเจือปนไปด้วยความรำคาญ
“กูก็ไม่อยากอยู่นักหรอกคอนโดที่มีแต่สีดำอย่างของมึงเนี่ย ขนลุก” ฮยอนซึงว่าแล้วก็เอามือถูแขนทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วลุกยืนเต็มความสูง
“งั้นมึงก็รีบไป” สายตาเย็นชาและจิกกันถูกส่งให้เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก แถมยังเคยเป็นอดีตแฟนด้วย
“เออๆ ไปแล้วๆ ป่ะดงอุน กีกวัง” ว่าแล้วดูจุนก็ส่งสายตาให้ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและจัดการลากแขนฮยอนซึงเดินออกไปด้วย กีกวังและดงอุนเดินตามไป ขณะที่กีกวังเดินผ่านจินแทคไปก็ยังไม่ลืมยิ้มแสนสดใส คนอะไรสถานการณ์แบบนี้ยังสามารถฉีกยิ้มหวานแบบนี้ได้ และจินแทคก็ไม่ลืมที่จะเดินตามทั้งสี่ไป
ปัง !
เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นจุนฮยองก็ค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองช้าๆ ภาพความทรงจำนับพันวนเข้ามาในหัว เสียงหัวเราะของคนตัวเล็กที่ได้ฟังเมื่อไหร่ก็ยิ้มตาม รอยยิ้มที่สดใสไม่ว่าจะยิ้มให้ใครก็ไม่สดใสเท่ายิ้มให้เค้า น้ำเสียงเพราะๆที่เคยร้องให้เค้าฟังก่อนนอนเวลาเค้ากลัวบางอย่าง
ร่างของเค้าค่อยๆนั่งลงบนเตียงสีขาวสะอาด แล้วจู่ๆน้ำใสๆก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาที่แสนเศร้าคู่นั้น เค้าไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็นทำเป็นยังยิ้มยังหัวเราะได้ แต่การทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้คนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนฆ่าแฟนตัวเองซะงั้น
ใครจะไปทำร้ายคนรักของตัวเองได้ขนาดนั้นกัน
ถึงทั้งคู่จะมีรสนิยมเป็นทางเอสเอ็มซะหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเอสเอ็มใส่กันตลอดเวลา จุนฮยองก็รักและหวงโยซอบอย่างกะไข่ในหิน หวง ห่วง หึง ทุกอย่างเท่าที่คนรักคนนึงจะพอทำได้ แต่แล้วทำไม...ใครกัน ใครที่เป็นคนทำแบบนั้นกับคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเค้า
“..โยซอบ..” เสียงเรียกชื่อคนรักดังขึ้นเบาๆภายในห้องที่แสนเงียบสงบและไร้ซึ่งแสงใดๆนอกจากแสงจากดวงจันทร์ในคืนนี้
“ทำไม..ใคร ใครทำโยซอบแบบนี้” จากเสียงที่เหมือนบ่นเมื่อกี้ก็กลายเป็นเสียงที่ดังขึ้นในระดับหนึ่ง มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข สองมือของจุนฮยองเริ่มจับประสานกันแล้วคาย ประสานกันแล้วคายแบบนั้นอยู่หลายครั้ง
“ถ้าไม่มีโยซอบแล้วกูจะอยู่ยังไง ใคร ใครทำกับโยซอบของกู!!” จุนฮยองเริ่มตะโกนเสียงดังขึ้นจนก้องห้องนั้นไปหมด ข้าวของที่อยู่ใกล้ๆมือเริ่มถูกโยนทิ้ง หมอน ผ้าห่ม หมอนข้าง ลงไปอยู่บนพื้นอย่างง่ายดาย
“โยซอบคือชีวิตทั้งชีวิตที่เหลือของกูนะเว้ย!!” เสียงตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินมาเป็นสายทำให้รู้ว่าคนพูดกำลังทรมานแค่ไหน จุนฮยองค่อยๆหยิบรูปคู่ของตนเองกับคนรักที่อยู่ข้างเตียงมากอดอย่างทรมาน
ทรมานเหลือเกินกับการจากไปครั้งนี้ เจ็บ มันเหมือนเจอทางตันที่หาทางออกไม่เจอ ทางที่ไม่มีแสงแม้แต่น้อย มืด มืด สนิท
“ฮืออออออออออออออ” เสียงร้องไห้อย่างไม่อายใครดังขึ้นพร้อมกับการโยนข้าวของในห้องทิ้งอย่างไม่เหลือชิ้นดี ข้าวของที่เคยวางเป็นที่ บัดนี้ไปกองกับพื้นหมด
“จุนฮยอง” เสียงเรียกเบาๆดังขึ้น
...ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย นี่มันเสียงโยซอบ...
จุนฮยองที่กำลังบ้าคลั่งอย่างที่สุดค่อยๆเงยหน้าพร้อมกับน้ำตาขึ้นมา ก็พบกับร่างใสๆที่ดูโปร่งๆเหมือนจะทะลุได้ของคนรัก คนรักที่คิดถึงจับขั้วหัวใจ
“โยซอบหรอ” จุนฮยองถามออกไปอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง ใช่บางทีสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นแค่ฝัน
“อื้อ” ร่างโปร่งๆนั้นพยักหน้าแล้วส่งยิ้มหวานที่ ยงจุนฮยองคนนี้รัก รักเหลือเกินรอยยิ้มพวกนี้
“นี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?” จุนฮยองค่อยๆเดินไปหาร่างโปร่งแสงนั้นช้าๆ
“ไม่ได้ฝัน โยซอบมีเรื่องจะคุยด้วย” เมื่อโยซอบพูดประโยคนี้จบจุนฮยองก็มาถึงตัวโยซอบพอดีแล้ว ลองจับๆแตะๆดู ก็พบว่าตัวเองสามารถสัมผัสโยซอบได้เหมือนปกติ เลยตัดสินใจคว้ามากอดอย่างไม่ลังเล คิดถึง คิดถึงสัมผัสเหล่านี้
“อื้อ ปล่อยก่อน” โยซอบค่อยๆดันร่างที่กำลังกอดตัวเองออกไปห่างๆ
“โยซอบจะมาถามหา...คนที่ฆ่าโยซอบ” จากแววตาที่เคยน่ารัก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยดวงตาที่แสนดุร้ายกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่
“โยซอบจำไม่ได้หรอว่าใครทำ” จุนฮยองถามออกไปด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ จำ...จำอะไรไม่ได้เลย” สายตาของโยซอบเริ่มมองซ้ายขวาสลับกันอย่างรวดเร็ว
“โยซอบค่อยๆคิดก็ได้” จุนฮยองค่อยๆจับมือของคนรักอย่างเบามือ
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ มันต้องจำได้ แต่ มันจำไม่ได้ ไม่ใช่ ไม่ใช่คนนั้น ดงอุน ไม่ ไม่ ดงอุน ดงอุนไม่ใช่ ไม่ ไม่ใช่” โยซอบบ่นพึมพำอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างยกมาปิดหูของตัวเองไว้ และส่ายหัวไปมา
“โยซอบ ใจเย็นๆ” จุนฮยองเริ่มส่งสายตากังวล
“ไม่อ่ะ ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่” โยซอบเริ่มส่ายหัวเร็วขึ้น พร้อมกับร่างนั้นค่อยๆจางหายไป
“โยซอบ โยซอบ โยซอบ ไปไหน จะไปไหน!!!” จุนฮยองเริ่มตะโกนอีกครั้ง พร้อมน้ำตาที่ไหลรินมาอย่างรู้งาน
-----------------------------------------
จบตอนแรก เย้ๆ *ปาดเหงื่อ*
ความจริงเรื่องนี้แป้งคิดไว้นานแล้วว่าจะเอาลงมั้ยเพราะมันแต่งได้ไม่กี่ตอนเอง
แต่เพื่อนมันบังคับ 555555555 ก็ เออลงก็ลง 555
จากนั้นก็มาเป็นฟิคเรื่องนี้แหละน้า
คือบอกไว้ก่อนเลยคือเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการ
ด้านมืดในใจของแป้งเองล้วนๆ 555555 ไม่ได้มีอะไรมาก
จับตัวละครที่รักทั้งหกมาใส่เพื่อความสุขใจ -....-
อยากให้ช่วยกันติดตามและรักเรื่องนี้กัน
ถ้ามีกำลังใจเยอะๆ อาจจะมาอัพบ่อยๆก็เป็นได้ อิอิ
ส่วนเรื่องอื่น ดองไว้ก่อน 555555555555555 #ง่ายไปไหน
สำหรับวันนี้ ลาล่ะเน้อ -3-
ความคิดเห็น