คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kiss 5 minute [ Intro] (RTP.)
“จาง ฮยอนซึง กล้าดียังไงมาเถียงครู ห๊ะ” น้ำเสียงตะคอกด้วยโทนต่ำๆของชายอายุประมาณสามสิบต้นๆ ดังขึ้นมาลั่งห้องเรียนวิทยาศาสตร์ของเด็กๆชั้นป.2
“แต่ คุณครูครับ ผมอ่านมามันช่วยได้จริงๆนะครับ” เด็กชายตัวเล็กๆที่น่าจะมีชื่อว่าฮยอนซึง เอ่ยแย้ง
“เธอจะเชื่อนักทดลองบ้าบออะไรของเธอหรือว่าครูที่สอนเธออยู่ทุกวันนั้นห๊ะ?” ชายที่น่าจะมีศักดิ์เป็นครูตะคอกเด็กชายตัวเล็กนั้นอีกครั้ง
“เชื่อนักทดลองดิ” เด็กชายตัวเล็กได้แต่พูดกับตัวเอง แล้วหันหน้าไปยิ้มให้คุณครูคนนั้นอย่างแห้งๆ และเดินกลับที่นั่งของตนบริเวณหลังห้อง
“นักเรียนทุกคนดูตัวอย่าง ฮยอนซึง ไว้นะเห็นมั้ยว่าเวลาเราเล่นอินเทอร์เน็ทบ่อยๆเนี่ย มันทำให้เราได้รับข้อมูลผิดๆมา” คุณครูหน้าห้องตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คนที่นั่งหลังสุดที่เพิ่งโดนด่าเมื่อกี้ได้ยิน
“คร้าบบบบบบบ/ค่าาาาาาาาา” เสียงของเด็กนักเรียนทั้งห้องตอบครูอย่างมั่นใจ มันยิ่งสร้างรอยแผลเล็กๆนับร้อยแผลลงในจิตใจน้อยๆนั้น
‘แล้วผมจะพิสูจน์ให้ครูเห็น’เขาได้แต่คิดในใจ........
15 ปีผ่านไป..............
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์เครื่องบางของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เธอค่อยๆจับมันขึ้นมาแล้วกรอกเสียงหวานๆลงไป
“ฮัลโหล ว่าไงฮยอนซึง”
[น้องชายเธอกำลังต้องการเงินใช่ม่ะ]
“ต้องการ...แบบมากซะด้วย”
[งั้นก็ดีเลย บอกเค้านะเย็นนี้สี่โมงเย็นมาหาชั้นที่บ้านนะ เธอมาส่งหน่อยก็ดีกลัวเค้าหลง]
“อืม โอเคๆ แต่ว่าเอาคนไร้ประโยชน์อย่างมันไปทำอะไรได้”
[การทดลองวิทยาศาสตร์ไง หุหุ ]
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่านายจะเอาน้องชั้นไปจูบกะคนอื่นอ่ะ”
[ใช่แล้ว แค่นี้นะเปลือง ]
เมื่อสิ้นเสียงโทรศัพท์ร่างบางๆของหญิงสาวก็ก้าวออกไปจากห้องของตนเอง และเปิดประตูห้องนอนอีกห้องหนึ่ง เมื่อเปิดไปกลับพบแต่ซากศพ(?)ที่นอนกองกับเตียงนอนนุ่มๆสีฟ้าสดใส
“ไอ้ห้อย ตื่นๆ นี่มันบ่ายโมงแล้วนะเว้ย”น้ำเสียงที่หวานใสเมื่อกี้มลายหายหมดล่ะคราวนี้
“เพิ่ง(?)บ่ายเองจะรีบไปไหน”น้ำเสียงงัวเงียจากซากศพดังขึ้น
“พ่อง ลุกๆจะเอามั้ยตังอ่ะ”หญิงสาวว่าพลางดึงผ้าห่มสีฟ้าผืนหนาออก
“เกี่ยวไรกัน”น้ำเสียงที่แลดูไม่ใส่ใจสุดๆถามกลับมา
“ก็จะมีคนให้นายทำงานที่โคตรสบาย แต่ได้ตังอ่ะ จะเอาไม่เอา ถ้าเอาสี่โมงเย็นเรียกพี่ล่ะกันเดี๋ยวจะพาไป”หญิงสาวร่ายยาวแล้วเดินจากไปทิ้งไว้เพียงความดีใจปนงงอย่างที่สุดไว้ให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ไปก็ไป”เขาพูดกับตัวเอง
“เอาล่ะทีนี้ก็เหลือชวนเจ้าเด็กน้อยโยซอบนั่น หุหุ” น้ำเสียงที่แลดูชั่วร้ายนิดๆดังขึ้นมาภายในห้องที่มีเพียงโต๊ะหนึ่งตัวกับเก้าอี้สองตัวเท่านั้น
กรี๊ดดดดด กร๊าดดดดดดด <<สาบานได้ว่ามันคือริงโทน - -‘’
มือเรียวบางขอหญิงสาวคนหนึ่งรีบกดรับทันที
“โย่ว เย้ ว้อดอัพฮยอนจาง เย่ๆ”
[เอ่อ คือว่า ขอคุยกะน้องชายเธอหน่อยดิ]
“เยสๆ ได้ๆ รอแปบ” หญิงสาวเอามือปิดลำโพงรับเสียงของโทรศัพท์แล้วจากนั้นก็
“ยังโย เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ตะโกนลั่นบ้าน - *-
“มารับโหลสับหน่อยจิ”ทันทีที่เจ้าของชื่อยังโยเดินมาถึงในห้องของเธอ เธอก็ยื่นโทรศัพท์ให้น้องชายทันที
“ฮัลโหลครับ”
[ว่าไงน้องชาย]
“เฮ้ย พี่ฮยอนซึง อ๊ากคิดถึงๆ” เพียงแค่ได้ยินเสียงคนปลายสายเจ้าของร่างเล็กก็กระโดนโลดเต้นใหญ่
[ฮ่าๆๆๆ พี่เข้าใจว่าคิดถึงนะ แต่ว่าเย็นนี้สี่โมงเย็นมาบ้านพี่หน่อยมีเรื่องจะให้ช่วย]
“อ่อ โอเชคร้าบ”
[แค่นี้นะ แล้วเจอกันจ๊ะ]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น