คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Kiss 5 minute [ ชอบ ]
7
...ทำตามหัวใจเรียกร้องหรอ??....
...พูดแบบนี้ก็เขินอ่ะเซ่ -/////////////-...
...แต่ว่า เค้ามีแฟนแล้วนี่นา พูดแบบนี้...
...โยซอบไม่ผิดใช่มั้ยที่ชอบเค้าน่ะ...
และนั่นความคิดน้อยๆของโยซอบของเราขณะที่กำลังรีบเดินมาที่บ้านของฮยอนซึงก่อนเวลาซักสิบห้านาทีเพื่อปรึกษาพี่ชายสุดที่รัก
“พี่ฮยอนซึงงงงงงงงงงง” เสียงตะโกนสุดเสียงของโยซอบน้อยที่หน้าบ้านของพี่ชายสุดที่รัก ส่งผลให้ฮยอนซึงที่กำลังนั่งลั้ลล้าดูทีวีอยู่รีบวิ่งออกไปดูหน้าบ้านแบบเร็วนิดนึง(?) -..-
“มาทำเร็วไปตั้งสิบห้านาทีนะตัวเล็ก” ฮยอนซึงพูดไปขณะที่วิ่งไปเปิดประตูบ้านให้โยซอบเข้ามาในบ้านของตนเอง
“คือ แบบว่า เอ่อ...คือว่าโยซอบอยากรู้ว่าเมื่อวานพี่ไปไหนมา?” โยซอบโกหกไปแบบ ไม่เนียน - -‘’
...โยซอบโกหกไม่เนียนเลยนะน้องรัก -*-...
“ก็บอกไว้ในรายงานแล้วนะพี่ว่า” ฮยอนซึงพูดไปพร้อมกับนำทางร่างเล็กๆนั้นไปที่ห้องรับแขก
“อ้าว หรอครับ โยซอบไม่ทันอ่านมั้ง” โยซอบยังคงโกหกต่อไป แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวประจำ
“โยซอบ ไม่ต้องโกหกหรอก พี่รู้น่า” ฮยอนซึงพูดแล้วนั่งลงข้างๆโยซอบ
“อ่า~ พี่ฮยอนซึงจับได้ซะแล้ว แหะๆ” โยซอบพูดแล้วเกาหัวแก้เก้อนิดหน่อยๆ
“พี่รู้น่า แล้วมันเกี่ยวกับผู้ร่วมทดลองใช่มั้ยล่ะ?” ฮยอนซึงถามมาตรงๆโดยไม่ได้ดูคนข้างๆที่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีมาแล้ว
“กะ..ก็ น่าจะใช่มั้ง” โยซอบพูดไป
“ไม่น่าละมั้ง” ฮยอนซึงพูดแล้วหันหน้ามาดูคนข้างๆที่ก้มหน้าจนจะชนโซฟาอยู่แล้ว -/-
“ก็เมื่อวานอ่ะ พี่ฮยอนซึงไม่อยู่แล้ว นายผู้ร่วมทดลองเค้ามาจูบโยซอบ แล้วก็บอกว่าเค้าทำตามหัวใจอะไรแบบนี้อ่ะ โยซอบก็แบบมาเล่าให้พี่ฟัง” โยซอบพูดมาเป็นชุดและยังเร็วเป็นจังหวะยิ่งกว่าฝีมือการแร๊ฟของจุนฮยองวงบีสท์ -..-
-0- << ฮยอนซึง
...โยซอบ มาแบบนี้พี่จะไปยังไงดี - -‘’...
“แล้วโยซอบอยากได้อะไรจากพี่อ่ะ?” ฮยอนซึงถามไป
“ก็พี่ฮยอนซึงช่วยยืนยันทีว่า เค้าชอบโยซอบรึป่าว -///-“ โยซอบถามไป
...แบบนี้ก็น่าจะใช่แล้วแหละ - -‘’ แต่ว่าเราไม่บอกน่าจะดีกว่านะ...
“พี่ว่านะ อย่ารู้เลยโยซอบ มาช่วยพี่อาบน้ำหนูแฮมเตอร์ดีกว่านะ -3-“ ฮยอนซึงพูดพร้อมกับลุกยืนเต็มความสูง
“พี่ฮยอนซึงเลี้ยงแฮมเตอร์ด้วยหรอ” โยซอบพูดพร้อมกับตาเป็นประกาย
...เห็นในการ์ตูนมันน่ารักจริงๆนะ *0*...
“อื้ม เลี้ยงไว้ตั้งนานแล้ว ^^” ว่าแล้วก็มุ่งหน้าเดินไปเอาหนูแฮมเตอร์ในห้องของตัวเองมา
...เด็กน้อยเอ้ย โดนเปลี่ยนความสนใจแค่นี้ก็คล้อยตามซะล่ะ - -‘’...
และแล้วก็สี่โมงแล้วจ้า~ -0-
“พี่ฮยอนซึงๆ โยซอบว่านะแฮมเตอร์พี่ฮยอนซึงน่ารักมากเลยอ่ะ -//-“ โยซอบพูดพร้อมกับลูบหัวเจ้าแฮมเตร์น้อยในมือของตนเอง
“อยากได้มั้ยล่ะ?” ฮยอนซึงที่เพิ่งเดินมาถึงห้องรับแขกที่สั่งโยซอบมานั่งรอหลังจากอาบน้ำเจ้าตัวแฮมเตอร์น้อยของเขาเสร็จ
“อื้ม อยากไปมากเลยอ่ะ” โยซอบพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานใสไปให้ฮยอนซึงหนึ่งที แต่ว่าฮยอนซึงแค่ยิ้มๆให้
...น้องก็จริงแต่แฮมเตอร์ตัวนี้มันจะนำพาเนื้อคู่เลยนะน้อง -..-...
“ไม่เอาก็ได้” และเมื่อเห็นอาการของพี่ชายเมื่อครู่โยซอบก็กลับมาเล่นกับเจ้าหนูน้อยในมือต่อ
ตึง ตึง ตึ๊ง ตึง ตึ่ง (คิดซะว่าเหมือนเสียงตอนเดินพาเรด -..-)
แล้วอยู่ๆเสียงกริ่งหน้าบ้านของฮยอนซึก็ดังขึ้นแสดงว่าผู้ร่วมทดลองได้มาถึงแล้ว
“พี่ขอแฮมเตอร์น้อยในมือหน่อย” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับแบมือขอแฮมเตอร์ในมือของโยซอบ
“อ้าว ไม่ไปเปิดประตูอ่ะพี่?” โยซอบยังคงมึนๆกับการกระทำของฮยอนซึงเล็กน้อย
“เอา เหอะน่าพี่ขี้เกียจ” ฮยอนซึงพูดแล้วก็คว้าเจ้าหนูแฮมเตอร์ในมือโยซอบมาแล้วเดินไปง่ายๆ
...เอางี้เลยหรอพี่ฮยอนซึง -*-..
แต่ว่าโยซอบก็ยังต้องทำหน้าที่ไปเปิดประตูบ้านตามที่ฮยอนซึงสั่ง
“ว่าไงนายตัวเล็กวันนี้มาเร็วนะ” จุนฮยองพูดขึ้นขณะที่เห็นหน้าน่ารักๆของโยซอบโผล่มาจากประตู
“อื้ม ^^” และก็ได้แค่ยิ้มเพราะ มันทำตัวไม่ถูก -/-
และแล้วก็ถึงเวลาทดลองทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ โยซอบน้อยยอมให้จับมืออีกครั้ง
...น่ารักจังเลยนะนายตัวเล็ก...
เมื่อการทดลองเสร็จสิ้นลง~
“เด็กๆ วันนี้พี่มีอะไรจะบอก” ฮยอนซึงเอ่ยขึ้นก่อนที่เด็กๆทั้งสองของเค้าจะเดินออกจากบ้านไป
“มีอะไรหรอ?” จุนฮยองถามขึ้นมา
“วันนี้วันที่เท่าไหร่?” ฮยอนซึงถาม
“วันที่ 29 ครับ” และโยซอบน้อยของเราก็ตอบได้ดี(?)
“ใช่แล้ว เราต้องการ การฉลองก่อนปีใหม่ มาฉลองกันเถอะ” ฮยอนซึงพูดไปก็ไม่ได้ถามความเห็นเด็กๆทั้งสองเลย แต่กลับจัดการลากแขนของทั้งสองมาที่ห้องรับแขกของตัวเอง
“รอพี่แปบนะเดี๋ยวมา ^^” ฮยอนซึงพูดแล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัวทิ้งให้โยซอบและจุนฮยองอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
“พี่ฮยอนซึงก็แบบนี้แหละ ^^” โยซอบหันไปพูดกับจุนฮยองที่นั่งทำหน้ามึนอยู่ข้างๆตนเองบนโซฟาตัวเมื่อกี้
“ชั้นพอจะทำใจได้แล้วแหละ - -‘’” จุนฮยองได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตัวเองต่อไป
และใช้เวลาเพียงไม่นานฮยอนซึงก็เดินออกมาพร้อมกับสิ่งที่ขอเรียกว่า “โค้กขม” ก็แล้วกัน
-..-
และไอ้โค้กขมนั่นก็คงจะเป็นสัญญาณที่บ่งบอกได้เลยว่าไม่ได้กลับบ้านแน่เด็กๆ -0-
“เอาล่ะๆ วันนี้นะ พี่จะเคลียร์เอง กินตามสบายนะจ๊ะ” ฮยอนซึงพูดแล้วก็จัดการรินโค้กขมๆในขวดสีน้ำเงินใสๆ และเหมือนมันจะเป็นบ่อเกิดขึ้นอาการ เมา ดีๆนี่เอง
สองชั่วโมงผ่านไป~
ทั้งสามยังคงนั่งกินไปคุยกันไปตามประสา จุนฮยองก็โชว์แมนโดยการดื่มแบบไม่แคร์สื่อไป โดยไม่ได้สนใจคนข้างๆเลยว่าตอนนี้นั่งมองน้ำนั้นนานแค่ไหนแล้ว
“นายตัวเล็กทำไมไม่กินอ่ะ” จุนฮยองที่เพิ่งสังเกตเห็นถามขึ้น (แหม่ะ - -‘’)
“ก็กลัวขม -0-“ ใช่เลยโยซอบกลัวขม
“กินไปเดี๋ยวก็หวาน” จุนฮยองที่เริ่มมึนเพราะน้ำเมานิดหนึ่งแล้ว เริ่มชักชวน
“จริงอ่ะ” และโยซอบน้อยขี้สงสัยก็อยากลองของขึ้นมา
“อื้ม เชื่อชั้นดิ ^^” จุนฮยองพูดพร้อมกับยิ้มไปหนึ่งที
...ละลายอ่ะ -///- เชื่อหมดเลย...
“งั้นจะลองดู” ว่าแล้วก็คว้าแก้วข้างที่วางอยู่ข้างหน้ามาดื่มไปอึกเดียวหมดแก้ว
...ขมจัง >w<...
“ไหนบอกหวาน?” โยซอบพูดแล้วหันไปทำหน้าค้อนให้คนที่ลองให้ตัวเองชิม
“ใครบอกว่ามันจะหวานในคำแรก กินต่อเดี๋ยวหวานชัวร์” จุนฮยองยังคงโกหกเด็กน้อยคนนี้ต่อไป
แต่ว่าหลายคนอาจสงสัยอยู่กันสามคนแล้วฮยอนซึงไปไหน แอ๊ะๆ อย่าตกใจไปฮยอนซึงก็นั่งล้อมวงอยู่กับทั้งสองนั่นแหละแต่มันติดตรงที่ฮยอนซึงเอาแต่กินแล้วคิดถึงความสำเร็จในการทดลองและคำทำนายดวงชะตาจากคุณยายหมอดุที่หลงทางมาวันนั้น
ตรึงๆๆๆๆๆ (คิดซะว่าคิดเอฟเฟ็กย้อนเวลานะแจ๊ะๆ -3-)
เวลานี้คือเวลาเย็นในวันนั้นวันที่จุนฮยองโยซอบและฮยอนซึงออกมาเดินเล่นที่สวนสาธาณะใกล้ๆบ้าน ขณะที่ฮยอนซึงเดินเล่นฆ่าเวลาให้เด็กๆคุยกันนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้น
“พ่อหนูๆ” น้ำเสียงแหบๆที่ฟังแค่เสียงก็รู้แล้วว่ามีอายูแค่ไหน
“ครับ” ฮยอนซึงหันไปเพราะว่าคุณยายคนนั้นดูเหมือนจะเรียกเค้า
“เอานี่ไปซิ” คุณยายสูงอายุเอ่ยพร้อมกับยื่นหนูแฮมเตอร์ในมือไปให้
“ให้ผมหรอครับ?” ฮยอนซึงพูดแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ใช่แล้วจ๊ะ ^^” หญิงชราพูดพร้อมกับยิ้มด้วยความอบอุ่น
...หว่าคุณยาย...
“เอามาให้ผมทำไมหรอครับ?” ฮยอนซึงถามพร้อมกับยื่นมือออกไปอุ้มเจ้าแฮมเตอร์ตัวนั้น
“เอาไว้ให้หลานตามหาเนื้อคู่ไงจ๊ะ หนูตัวนี้จะนำพาเนื้อคู่ของหลานมาให้ดูแลให้ดีล่ะ ^^” หญิงชราพูดพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้งแล้ว เดินหันหลังไป
“คุณยายครับ ผม เอ่อ...”ไม่ทันที่ฮยอนซึงจะได้ถามอะไรต่อคุณยายคนนั้นก็หายไปพร้อมกับความมืดเสียแล้ว
“เอาไงดี - -‘’”
ตรึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และก็กลับมาที่ปัจจุบันตอนนี้ก็ผ่านไปหกชั่วโมงแล้ว ซึ่งก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว
“โยซอบห้ามดื่มนะ” เสียงของจุนฮยองดังขึ้นมาเพราะดูเหมือนโยซอบจะเริ่มเมาหน่อยๆแล้ว แต่ว่า
...ผมไม่อยากให้โยซอบเมานี่ครับ...
“แต่นายบอกให้ชั้นดื่มนะ” โยซอบพูดพร้อมกับแย่งแก้วของตัวเองที่จุนฮยองกำลังถืออยู่
“ไม่ต้องดื่มแล้ว” ว่าแล้วจุนฮยองก็จัดการดื่มน้ำในแก้วนั้นจนหมด
“เอ่อ เด็กๆพี่ว่าพี่ไม่ไหวล่ะดูแลตัวเองนะ ไปนอนที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยจัดการที่นี่กัน รึว่าจะกินต่อจะทำอะไรก็ทำเหอะพี่ไปนอนล่ะนะ” เมื่อร่ายยาวจนสมใจฮยอนซึงก็ลุกขึ้นเพื่อเดินไปที่ห้องนอนของตนเอง ด้วยอาการเซนิดๆพอเป็นพิธี
“นายตัวเล็กไปนอนเหอะ”จุนฮยองพูดพร้อมกับพยายามดึงตัวโยซอบขึ้นยืนตามตนเองที่ลุกยืนพร้อมๆกับฮยอนซึงแล้ว
“ง่า เรายังไม่ง่วงเลยนะ” โยซอบพูดขึ้นมา
“เอาน่าไปนอนได้แล้วๆ” ว่าแล้วจุนฮยองก็จัดการอุ้มโยซอบในท่าเจ้าบ่าวอุ่มเจ้าสาวเพื่อเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่ไม่ไกลจากห้องรับแขกเท่าไหร่
...อ่า นายผู้ร่วมทดลองทำอะไรเนี่ยใจสั่นหมดล่ะน้า -///-...
และเมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น จุนฮยองก็จัดการวางร่างเล็กๆของโยซอบลงบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องที่ว่างเปล่าเสียนี่กระไร
“นายนอนบนนั้นนะ ชั้นจะนอนข้างล่างเอง” จุนฮยองพูดแล้วจัดการพาร่างของตัวเองนั่งลงด้านหน้าของโซฟา
“ง่า อย่าทิ้งเราดิ” เมื่อพูดแบบนั้นเสร็จ โยซอบก็จัดการคลานลงมาด้านล่างที่จุนฮยองนั่งอยู่
“เฮ้ย ลงมาทำไม” จุนฮยองพูดขึ้นมาเพราะอยู่ดีๆร่างเล็กๆของโยซอบก็มานั่งอยู่ข้างๆของตนเองเสียแล้ว
“^^” และก็ได้ตอบมาเพียงรอยยิ้มน่ารักๆนั้นเท่านั้น
...ผมล่ะเหนื่อยเจอยิ้มแบบนี้ทีไรอ่อนไหวทุกที ////-...
“ว่าแต่ว่าเรามาหาอะไรคุยกันเถอะ เพราะว่าเรายังไม่ง่วงเลย” โยซอบพูดขึ้นมา
“อืม งั้นเอางั้นก็ได้ ว่าแต่ว่าจะพูดเรื่องอะไรดี?” จุนฮยองพูดขึ้นมา
“อืมมมมมมมม เอาเป็นเรื่องของความรู้สึกดีม่ะ ความรู้สึกของกันและกัน ^^” พูดเสร็จก็หันมายิ้มให้จุนฮยองหนึ่งที
...ไม่ต้องรอคำตอบหรอกคร้าบ แค่นี้ก็ตกลงแล้ว -///-...
“งั้นก็ได้ ว่าแต่ว่าใครจะเริ่มก่อน” จุนฮยองถาม
“เราเริ่มเองเราเริ่มเอง คึคึ” โยซอบ
“งั้นตามใจ” และเมื่อจุนฮยองพูดประโยคนี้จบหัวเล็กๆของโยซอบก็มาตกอยู่ที่บ่าของจุนฮยองเสียแล้ว
...น่ารักจริงๆเลย...
“อ่า เรานะเวลาเห็นหน้าผู้ร่วมทดลองแล้วใจเต้นแปลกๆ แล้วแบบเวลาเราจ้องตานายมันก็รู้สึกไม่เหมือนคนอื่น นายว่ามันแปลกๆม่ะ?” โยซอบพูดแล้วเหลือบตามามองหน้าของจุนฮยองที่ตอนนี้ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีทีเดียว
“แล้วนะเราก็คิดว่าเราชอบนายแหละ”พอพูดเสร็จโยซอบก็จัดการหลบสายตาของจุนฮยองทันที
...ชั้นอิจฉาความไร้เดียงสาของนายจัง มันทำให้นายอยากพูดอะไรก็พูดได้...
“อืม หรอเนี่ย? อยากฟังความรู้สึกของชั้นมั้ย?” จุนฮยองแสร้งเป็นถาม ถึงจะไม่ตอบตกลงก็จะเล่า -..-
“อยากดิ”โยซอบพูดไปขณะที่หัวก็ยังพิงอยู่ที่ไหล่ของจุนฮยอง
“อืม งั้นฟังให้ดีนะ ชั้นน่ะคิดว่าตอนแรกที่เจอนาย นายดูจะอ่อนต่อโลกเหลือเกิน แต่พดได้จูบกับนายในวันแรกมันก็ทำให้ชั้นหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก และจนถึงวันนี้ชั้นมีเพียงคำพูดเดียวที่จะบอกนายคือว่าชั้น...” จุนฮยองร่ายยาวแล้วหันไปมองหน้าของร่างเล็กที่พิงไหลอยู่ แต่คงเพราะการที่จุนฮยองพูดยาวไปจึงทำให้คนที่พิงไหล่อยู่นั้นหลับไปโดยไม่รู้ตัว
“เฮ้อ หลับไปแล้วซินะนายตัวเล็ก” จุนฮยองพูดกับตัวเองแล้วจัดการปัดผมหน้าของโยซอบที่ดูเหมือนจะมาบดบังความน่ารักของร่างเล็กไว้อย่างเบามือ
“ก็แค่จะบอกว่า ชั้นชอบนาย เท่านั้นเอง” จุนฮยองพูดเสร็จก็จัดการประทับรอยจูบเบาๆลงบนแก้มของโยซอบเบาๆ
“ฝันดีนะนายตัวเล็ก”.....
...เราได้ยินนะนายผู้ร่วมทดลอง...
...ดีใจจังที่แกล้งหลับ -////-...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หุหุ จบตอนนี้แล้วเขินกันบ้างป่าว? ไรท์เตอร์โคตรเขินอ่ะ -////-
ถึงจะไม่มีการสัมผัสที่มากมายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก อร๊าย เพ้ออ่ะ >w<
แล้วก็วันนี้ไรท์เตอร์มาอัพช้าไปวันหนึ่งแหละรู้สึกไม่ดีจัง TT
แต่ว่าก็ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ -/\-
แล้วไรท์เตอร์มีเรื่องจะบอกแหละ ฟิคเรื่องนี้อีกสองตอนจะจบแล้ว
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้เลยนะคะ ^^
เอ่อมีอีกเรื่องๆ คะแนนโยซี่อ่ะที่หน้าฟิค นำไปไกลเชียว - -'' หมั่นไส้ -..- (ไรท์เตอร์ขี้อิจฉา -0-)
อยากแต่งให้โยทรมานจริงๆเลย กร๊ากกกกกกกกกก (โรคจิตแล้ว - -'')
เอาล่ะค่ะ ไปแล้วๆ รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^3^
ความคิดเห็น