คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Kiss 5 minute [ ทำตามหัวใจ ได้มั้ย? ] (RTP.)
6
ที่บ้านของจุนฮยองตอนเที่ยงวัน~
“ไอ้ ห้อย~” เสียงของหญิงสาวที่เป็นที่คุ้นหูของคนที่นั่งเครียดอยู่ในห้องดังขึ้นมา ในคำแรกดูจะเป็นน้ำเสียงที่รำคาญนิดๆ แต่พอคำหลังกลับเป็นน้ำเสียงแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด ก็ไม่ให้แปลกใจได้ไง ซากศพที่ไม่เคยตื่นนอนก่อนบ่ายโมงของเค้า ตื่นมานั่งทำตัวจริงจังตั้งแต่เที่ยง มายก๊อด
“ทำไม?” จุนฮยองที่นั่งอยู่ในสภาพชุดนอนลายน้องหมีสีเขียว -.- หันมาทำหน้าตาจริงจังใส่ผู้เป็นพี่สาว
“ป่าว แค่จะมาปลุกเหมือนทุกวันน่ะ งั้นไปนะ” หญิงสาวเดินออกไปด้วยความมึนคงเล็กน้อย และจากการดูหน้าตาของน้องชายตนเองเมื่อสักครู่ดูเหมือนจะไม่ได้นอนทั้งคืน หรือว่า.... -..-
แต่ช่างมันเหอะตื่นแล้วก็ดี หญิงสาวได้แต่พยายามสลัดความคิดตนเองออกไป
แล้วเราก็ตัดกลับมาที่เจ้าของห้องนอนสีฟ้าสดใสกับชุดนอนน้องหมีน้อยสีเขียวกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเรื่องราวต่างๆในสมองกัน
...แล้วนายตัวเล็กนั้นร้องไห้ทำไม?...
...โดนใครรังแกมารึเปล่า?...
...รึว่าไอ้พี่ฮยอนซึงจะบอกเลิก...
...เป็นไปไม่ได้ๆ เพราะว่าเมื่อวานยังดีกันอยู่เลย...
...งั้นจะเป็นเพราะอะไรดี ????...
ในหัวก็มีแต่เรื่องของนายตัวเล็กคนนั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเรื่องของนายตัวเล็กของเค้า(?)จะต้องวนเวียนอยู่ตลอดแบบนี้
“ทำไมต้องแคร์เจ้าตัวเล็กนั่นแบบนั้นนะ” ว่าแล้วก็ลงมือทำร้ายผมของตัวเองอย่างไม่แคร์ราคาตอนไปทำ - -‘’
“แล้วทำไมมันยังไม่สี่โมงอีก จะบ้าตาย” ร่างสูงเกินอาการคลั่งอย่างหยุดไม่อยู่ซึ่งสาเหตุมันน่าจะมาจาก นายตัวเล็กของเขานั่นแหละ
...คิดถึง เค้าเรียกแบบนี้ใช่มั้ยอาการแบบนี้น่ะ... เมื่อคิดได้เช่นนั้น จุนฮยองก็มีรอยยิ้มน้อยๆโผล่ออกมาอย่างห้ามไม่ได้
...หุหุ นายตัวเล็ก ชั้นคิดถึงนายแหละ...
ที่บ้านของโยซอบเวลาเที่ยงวัน~
“โอ้ว มาบอย โอ้ว มาบอย เบบี้~~”เสียงที่เราๆน่าจะเรียกมันว่าแหกปากของพี่สาวของโยซอบที่คนในบ้านได้ยินจนเบื่อและสุดจะทนนั้น ยังคงดังมาถึงในห้องนอนน่ารักๆของโยซอบน้อยเหมือนเดิม แต่มันกลับไม่เข้ามาอยู่ในหูของโยซอบที่นอนตาย(?) อยู่บนเตียงพร้อมกับชุดนอนลายลูกโป่งสีสันสดใสเลยแม้แต่น้อย
ถึงจะหนวกหูมากก็เหอะแต่มันน่าจะดีกว่าอยู่ในความเงียบที่แสนเจ็บปวด
...ขอบคุณนูน่าจริงๆครับ...
“ไม่ว่ายังไงก็ต้องเจอกันอีกนาน งั้นเราคงต้องใช้เวลาซักหน่อย” และคงด้วยความที่ยังโยซอบของพวกเราเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีตอนนี้จึงยังยิ้มได้บ้างแล้ว
“ไม่เห็นต้องอะไรมากเลย เดี๋ยวพอเจอหน้านายนั่นนะจะยิ้มจนแก้มแตกเลยคอย ดู หึหึ” ได้แต่สะใจอยู่คนเดียว - -;’
“ยังโย เว้ยยยยยยยยยย ว้อนๆๆ ไอว้อนยู ลงมาหาพี่ได้ห้องรับแขกที” เสียงตะโกนจากด้านล่างของพี่สาวแสนน่ารักของเค้า ทำให้ต้องรีบวิ่งลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
...ก็ดีจะได้ไม่คิดมาก ^^...
สี่โมงแล้วจ้า -0-
ด้านจุนฮยอง
“นายตัวเล็ก เดี๋ยวเจอกัน -.-“
ด้านโยซอบ
“น่ากลัวจังเลย ไม่อยากเจอหน้านายนั่นอีกแล้ว กลัวร้องไห้ออกมาจัง เฮ้อ”
ต่างกันดีเนอะ - -‘’
หน้าบ้านฮยอนซึง~~~
จุนฮยองที่มาถึงก่อนแล้วกำลังเดินไปเดินมาวนไปวนมาบริเวณหน้าบ้านของฮยอนซึง และเมื่อสายตาของเค้ามองเห็นร่างเล็กๆที่เค้าคุ้นเคย จึงรีบเดินไปหาทันที
“นี่ นายตัวเล็ก” จุนฮยองตะโกนเรียกเพราะดูเหมือนร่างเล็กๆนั้นพยายามจะวิ่งดุ๊กๆเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ทักทายเค้าซักคำ
“หะ..หา” โยซอบหันไปทำเหมือนไม่รู้เรื่องสุด แต่ ไม่เนียนอ่ะ -0-
“คือว่า มานี่หน่อย” จุนฮยองพูดแล้วกวักมือเรียกร่างเล็กๆนั้นมา แต่อาจด้วยเพราะความหนาวของสถานที่อาจจะทำให้ร่างเล็กนั้นเดินมาช้าซักหน่อย
...ก็มันหนาวนะคร้าบ -0-...
เมื่อร่างเล็กๆนั้นเดินมาถึงตรงหน้าของจุนฮยอง ก็มองหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เบาๆ ทำเอาคนที่ยืนจ้องอยู่มึนนิดๆ (แอ๊ะยังไง - -‘’)
“คือว่า เรื่องเมื่อวาน” จุนฮยองเริ่มประเด็นขึ้นมา
“ทำไมหรอ?” โยซอบแกล้งทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
“แบบว่า” แล้วก็ใบ้กิน
“แบบว่าไร?” โยซอบเห็นทีว่าถ้าไม่เร่งจะหนาวตายอยู่ตรงนี้เลยเร่งนิดหน่อย
“แบบว่า ขอโทษนะ” จุนฮยองพูดออกมา
...คนมันไม่ค่อยขอโทษใครเข้าใจหน่อยเซ่ -0-...
“อื้มมมมมมม ยกโทษให้ ^^” ในตอนแรกโยซอบใช้น้ำเสียงใช้ความคิดซักนิดแต่พอเห็นอาการลุ้นของคนตรงหน้าก็ตอบยกโทษไป
...ผู้ร่วมทดลองไม่ได้ผิดซักหน่อย โยซอบแค่คิดมากไปเองนี่นา... พอเริ่มคิดเรื่องนี้อีกครั้งน้ำใสๆมันก็เริ่มมาคลออยู่ที่เบ้าตาของคนตัวเล็กเสียแล้ว
“จะร้องไห้หรอ” และจุนฮยองเมื่อเห็นอาการเช่นนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ป่าว ^^” พูดแล้วยิ้มหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าไปของฮยอนซึงไปอย่างไม่เอ่ยลา คนตรงหน้าเลย
...อะไรของเค้า - -‘’...
เมื่อร่างเล็กๆได้เดินดุ๊กดิ๊กมาจนถึงบริเวณประตูหน้าบ้านของฮยอนซึงแล้วก็ต้องเอะใจกับรายงานเล่มหนาที่วางไว้ตรงโต๊ะหน้าประตูบ้าน เขียนชื่อรายงานไว้ว่า “เด็กๆกรณีฉุกเฉิน ทดลองไม่ได้”
“อะไรของพี่ฮยอนซึง” เมื่อพูดจบโยซอบก็จัดการเปิดอ่านแบบผ่านๆ แล้วก็ทันเวลาที่จุนฮยองเดินมาถึงพอดี
“มีอะไรหรอ?” จุนฮยองถามขึ้น
“ก็แบบว่าพี่ฮยอนซึงไม่อยู่มั้ง เห็นเขียนไว้ว่าเกิดเรื่อง แบบว่าครูเรียกเพราะขาดเรียนมากไปหน่อย” โยซอบพูดถึงสิ่งที่เค้าเปิดผ่านๆก็จับใจความได้
...ไม่เป็นต้องมีคำนำ สารบัญ อะไรเลยก็ได้นะพี่ฮยอนซึง - -‘’...
“แล้วทำไมต้องเป็นรายงานแบบนี้ด้วยนะ” จุนฮยองที่เพิ่งขโมยรายงานของฮยอนซึงจากมือของโยซอบมาพูดกับตัวเอง
...แหม่ะ พี่โคตรคลูเลย - -‘’...
“ว่า แต่ว่าเราจะทำไงต่อดี?” โยซอบถามขึ้นมา เพราะว่าเค้าคิดว่าถ้าพี่ฮยอนซึงไม่อยู่มันก็จบเกม
“เข้าในบ้านก่อนได้ม่ะ ไหนๆก็มาแล้วไม่อยากกลับบ้าน” จุนฮยองพูดขึ้นมา เค้าไม่ได้มีอะไรแอบแฝงจริงๆนะเออ -..-
“อือ ก็ได้ แต่ว่าพี่ฮยอนซึงไม่ล็อคบ้านหรอ?” โยซอบถามไป
“ไม่หรอกเชื่อเหอะ” ว่าแล้วจุนฮยองก็เดินไปเปิดประตู
แคก!~
“ง่ายๆงี้เลย - -‘’” โยซอบ
“หึหึ ฝีมือซะอย่าง” จุนฮยองพูดพร้อมยักคิ้วหนึ่งที
...พี่ฮยอนซึงไม่ล็อคบ้านอยู่แล้ว ฝีมือไร ของนายห้อยเอ้ย - -‘’...
เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในบ้านโดยมีจุนฮยองเป็นคนนำทาง ก็เจอกับทุกอย่างที่เหมือนเดิมทุกอย่าง เพียบแต่ว่ามันเงียบเหงาแปลกๆ คงเพราะขาดเจ้าของบ้านที่แสนน่ารัก(?)คอยต้อนรับ
“นั่งตรงห้องนั่งเล่นดีมั้ย?” จุนฮยองพูดขึ้นมา แต่พอหันหน้าไปดูอีกที โยซอบก็ไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขกเสียแล้ว -*-
“นี่ๆ นายผู้ร่วมทดลอง มาดูนี่ดิหิมะตกแหละ พอดีกะที่เราเข้ามาในบ้านพอดีเลย เราว่าแล้วเชียววันนี้นะ หิมะมันต้องตกแน่ๆ เลย แต่พี่สาวเราก็เถียง บลาๆๆๆ” จุนฮยองไม่ได้สนใจคำพูดใสๆที่คนตัวเล็กนั้นพูดเลยแม้แต่น้อยแต่สายตาของเค้ากลับหยุดอยู่ที่ร่างเล็กๆที่เอาแต่ชี้ที่หน้าต่าง พร้อมกับริมฝีปากน่ารักๆนั้น ที่ขยับอยู่ตลอดเวลาเพราะเรื่องเล่าต่างๆ ดูจะเยอะเหมือนเกิน มันทำให้
...ชั้นอยากกินนายจัง.อุ๊บ ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย –x-....
“นี่ๆมานาเร็วๆจิ” โยซอบที่เห็นจุนฮยองไม่ยอมขยับไปไหนก็เลยยติดสินใจเดินมาลากแขนของร่างสูงนั้นไปที่หน้าต่างบานที่ตนเองเพิ่งจะใช้มองหิมะที่กำลังตกอยู่เมื่อกี้
“ดูดิสวยเนอะ” เมื่อโยซอบลากร่างของจุนฮยองที่ดูเหมืนจะไร้วิญญาณมาได้ก็ชี้ไปที่นอกหน้าต่างและมองมันอย่างตื่นเต้นไม่แพ้เด็กประถมตอนเจอหิมะแรกเลย
“นี่นายตัวเล็ก” จุนฮยองตัดสินใจพูดอะไรออกมาบ้างแต่ว่าสายตาของเค้ากลับไม่ไปไหนนอกจากใบหน้าน่ารักของคนข้างๆกายเลย
“หือ? ทำไม” โยซอบที่ได้ยินคนเรียกตนเองจึงหันหน้ามาเพื่อจะรับฟังอะไรซักอย่างที่คนเรียกต้องการ
“ไม่มีอะไร ^^” จุนฮยองเอ่ยพูดยิ้มให้ทีหนึ่ง แล้วก็เรียกใบหน้าค้อนเล็กๆจากใบหน้าน่ารักๆนั้นได้ จากนั้นโยซอบก็หันไปสนใจหิมะที่กำลังตกต่อไป และจุนฮยองก็ยังคงสนใจแต่ใบหน้าของโยซอบ
“นี่ นายไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรอ แบบเราพูดเยอะแล้วเหนื่อยเป็นนะ” เมื่อพูดจบโยซอบก็หันหน้ามาดูหน้าคนข้างๆที่ไม่ยอมพูดอะไรแต่ว่าเพียงเสี้ยววินาที คนตรงข้างของเขาก็จู่โจมตรงเข้าประกบปากเข้าไปกับเรียวปากของร่างเล็กนั้น มันทำให้โยซอบน้อยของเราต้องเบิกตาโตแข่งกับไข่ห่านอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด
...มันแปลกๆกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา...
ทางด้านจุนฮยองที่ตัดสินใจอดรนทดไม่ไหวกับความน่ารักของคนตรงหน้าเลยจูบสอนให้เข็ด
และเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กของเค้าหลุดไปไหน จุนฮยองจึงค่อยๆเลื่อนมือของตนเองขึ้นมาประคองใบหน้าของคนตัวเล็กนั้น แล้วเปลี่ยนหน้าของตนเองให้อยู่ในองศาที่พอเหมาะ และค่อยๆควานหาความหวานในโพรงปากของร่างเล็กนั้น อย่างช้าๆและไม่รีบร้อน
...ต้องโทษที่นายน่ารักเกินไปนะ...
และใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่จุนฮยองก็ผละออกมาจากริมฝีปากหวานนั้น
“ –[]-“ โยซอบได้แต่ยืนตกใจ
“^^” ส่วนจุนฮยองก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“นะ..นะ..นายทำไปทำไม วันนี้เราไม่ได้ทดลอง” โยซอบถามขึ้นมา เพราะในเมื่อนายมีเค้าคนนั้นอยู่ แล้วทำแบบนี้ทำไม แต่ก็อ้างไปว่าเป็นเรื่องการทดลอง
“จะว่ายังไงดีล่ะ” จุนฮยองพูดไปยิ้มไป แอบสะใจกับความตื่นของคนตรงหน้าไม่ได้
“ก็เราไม่ได้ทดลองนะ แล้วก็มันไม่ถึงห้านาที แถมนายมีแฟนแล้ว..”ประโยคสองประโยคแรกโยซอบยังพูดเสียงดังแต่ประโยคสุดท้ายเค้าพูดมันเบามาก เบาจนได้ยินเพียงเขาคนเดียว
“หรอ แล้วถ้าจะบอกว่าทำเพราะว่าชั้น ทำตามที่หัวใจมันเรียกร้องล่ะ นายจะว่ายังไง หืม?”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แหะๆ ตอนที่หกมาแล้วค่ารีดเดอร์ทุกคนมาเร็วมากเลยใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ ตั้งแต่ตีหนึ่งเลย
เพิ่งปั่นเสร็จน่ะคะ เลยคิดว่าจะอัพเลย อาจมีข้อผิดพลาดบ้างต้อง
ขอโทษไว้ก่อนเลยน้า แล้วที่มาอัพเร็วกว่าปกติแบบนี้ก็เพราะว่าไรท์เตอร์ติดธุระ
เลยมาให้รีดเดอร์หายคิดถึงนิดนึงๆ คึคึ
ตอนนี้เป็นไงมั่งเอ่ย? สนุกมั้ย? ไม่ดราม่าแล้วเนอะ ฮ่าาาาาา
สองตอนที่ผ่านมาดูจะมีแต่คนสงสารน้องโยน้อยกันเหลือเกิ๊น - -''
แล้วทุกคนเห็นโพลหน้าฟิคกันมั้ยเอ่ย? ไปโหวตกันได้น้า ตอนนี้คะแนนน้องโยก็นำซะ
ไรท์เตอร์ก่ะสงสัยตัวเองว่าแต่งมายังไงให้คนหลงรักน้องกันเหลือเกิน
*กระซิบ* ความจริงไรท์เตอร์ก็แอบชอบน้องโยเรื่องนี้ด้วยแหละ กร๊ากๆๆ
เอาล่ะๆปล่อยมันไปๆ ช่วงนี้น้ำท่วมดูข่าวแล้วน่าเป็นห่วงมากค่ะ
โดยเฉพาะแถวๆภาคเหนือ เฮ้อ แถวบ้านไรท์เตอร์ก็ท่วมนะคะแต่บ้านไรท์เตอร์ไม่ท่วมค่า
อุว่ะฮ่ะฮ่าาาาาาาาาา ถ้าบ้านใครน้ำท่วมรึญาติหรือว่าคนรู้จักน้ำท่วมก็ขอเอาใจช่วยนะค่ะ สู้ๆ ^^
แล้วอีกเรื่องๆ ไรท์เตอร์ไปตัดผมมาแหละ(จะบอกทำไม - -'') ฮ่าาาาา อยากบอกอ่ะค่าาาา (กลัวโดนหมั่นไส้จัง -*-)
และสุดท้าย รักรีดเดอร์นะคะๆ ชุ๊บๆ -3-
ความคิดเห็น