คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Kiss 5 minute [ ขอโทษ ] (RTP.)
5
วันที่ 28 ของการทดลอง
ระหว่างทางเดินมาบ้านของฮยอนซึงที่ไม่ไกลจากบ้านของโยซอบซักเท่าไหร่ ร่างเล็กๆค่อยเดินมาเหมือนทุกๆวันแต่ว่าพอคิดว่าจะได้เจอหน้าผู้ร่วมทดลองคนนั้นมันกลับทำให้หัวใจดวงน้อยๆของโยซอบเจ็บปวดเหลือเกิน
...พี่ฮยอนซึงเปลี่ยนคนได้มั้ยเนี่ย...
เมื่อมาถึงหน้าบ้านของฮยอนซึง โยซอบก็ได้เห็นหน้าคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
...เวรกรรมอะไรของโยซอบเนี่ยยยยยยยย... ได้แต่คร่ำครวญในใจ -..-
และไวเท่าความคิดในเมื่อโยซอบตัดสินใจจะไม่คุยกับนายผู้ร่วมทดลองสิ่งที่ทำได้คือ อย่าเจอหน้าให้ได้มากที่สุด เพราะกลัวจะหวั่นไหวกับสายตาแบบนั้น แต่
“นี่ นายตัวเล็ก” จุนฮยองกลับรีบมาคว้าแขนของคนตัวเล็กที่พยายามวิ่งดุ๊กๆเข้าไปในบ้าน
“อะ...เอ่อ มีอะไรหรอ?” โยซอบถามกลับไปแต่ว่าไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้าจริงๆ
“ทำไมไม่ทักทายกันบ้าง?” จุนฮยองถามไป แล้วก็ไม่เข้าใจทำไมต้องถาม - -‘’
“กะ...ก็ เอ่อ ลืม น่ะ” โยซอบพูดออกไป ใครฟังก็รู้ว่าโกหก -0-
“อืมมมม งั้นต้องทำยังไงนายจะไม่ลืมทักทายชั้น?” ร่างสูงถามพร้อมกับพยายามก้มมองหน้าคนตัวเล็กที่ตนจับแขนไว้ แต่ว่าคนตัวเล็กนั้นกลับพยายามหลบหน้าอย่างมาก
“จะหลบหน้าชั้นทำไม?” จุนฮยองเริ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ปนไปด้วยความโมโหนิดหน่อย
“ก็มันไม่จำเป็นต้องมองหน้านี่นา”โยซอบบ่นกับตัวเองแต่ว่า จุนฮยองได้ยินนะ -.-
“หือ? ถามนายจริงๆนะ เมื่อวานอ่ะ วิ่งกลับเข้าบ้านพี่ฮยอนซึงไปอีกทำไม?” จุนฮยองถามไป เพราะเค้ารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกจึง หันกลับมามองที่บ้านของฮยอนซึงตลอด แล้วภาพที่ได้เห็นก็คือคนตัวเล็กของเค้า(????) วิ่งเข้าไปแบบไม่คิดชีวิตในบ้านของฮยอนซึง
...จะโกหกอีกหรอ นายตัวเล็ก อึดอัดนะแบบนี้...
“คือว่า แบบว่า แบบ อืมมมมมมม ลืมของไว้น่ะ” โยซอบยังคงไม่พัฒนาฝีมือการโกหกของตัวเอง -*-
“อ๋อ งั้นเข้าใจล่ะหมดคำถาม” แต่ว่าจุนฮยองก็ยังทำเชื่อและปล่อยแขนของโยซอบ
“ไปนะ” โยซอบพูดแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กๆ(?)เข้าบ้านของฮยอนซึง และจุนฮยองก็เดินตามไป
ในห้องทดลองก่อนทำการทดลอง~
“นี่ นายตัวเล็กเป็นไรไปทำไมไม่ค่อยพูดเลย” จุนฮยองถามขณะที่กำลังลากเก้าอี้เพื่อไปนั่งตรงข้ามกับร่างเล็กนั้น
“....”แล้วก็ได้คำตอบมาเพียงความว่างเปล่า
ติ๊ด
เมื่อฮยอนซึงกดปุ่มควบคุมการทำงานของนาฬิกาเสร็จ จุนฮยองก็จัดการจูบคนตัวเล็กเหมือนทุกๆวันแต่วันนี้
...นายตัวเล็กไม่ยอมให้จับมือ???...
เมื่อจุนฮยองพยายามยื่นมือออกไปเพื่อจับมือของโยซอบไว้เหมือนที่ทำทุกวัน แต่วันนี้มือน้อยๆนั้นกลับเลือกที่จะเอาไขว้หลังตัวเองไว้
...มันแปลกๆ...
เมื่อทดลองเสร็จ ถ้าเป็นปกติทุกวันทั้งสามจะนั่งโม้กันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ไม่ก็เล่นวิ่งไล่จับ หรือหาเกมอื่นๆเล่นๆ แต่ว่าวันนี้เจ้าของบ้านแสนใจดีจะพาทั้งสองไปเที่ยว
“วันนี้พี่จะพาไปเที่ยวแหละ” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับมองหน้าทั้งสองคน
“จริงอ่ะ?” จุนฮยองถามด้วยความตกใจนิดนึง(?) - -‘’
“อืม แน่นอน เราสามคนจะไปเที่ยวกัน”พูดเสร็จก็จัดการไปกอดคอทั้งสองไว้
“- -‘’ “ <<< โยซอบ
...พี่ฮยอนซึงเนี่ยนะจะพาไปเที่ยว?...
“ *0*” <<< จุนฮยอง
...จะได้ไปเที่ยวจริงดิ...
“เอาล่ะเดินทางได้ๆ ^^” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับยิ้มให้เด็กๆทั้งสองอย่างเคย
“ไปไหนอ่ะพี่” โยซอบถามขึ้นมาขณะที่เดินตามหลังของฮยอนซึงอยู่ติดๆ
“ไม่รู้ดิ -0-“
ตึง!! เหมือนโลกหยุดหมุนสำหรับจุนฮยองที่อุตส่าห์คาดหวังไว้สูง แต่สำหรับโยซอบแล้วมันชิวๆ และสถานที่ที่ทั้งสามมาถึงคือ ‘สวนสาธารณะ’ แถวบ้านของฮยอนซึง แต่เมื่อทั้งสามมาถึงมันก็ไม่ค่อยมีใครแล้วเนื่องจากมันเย็นมากซึ่งคนแถวนั้นไม่ค่อยชอบออกมาพบปะกันเท่าไหร่ สภาพมันจึงคล้ายสวนสาธารณะร้างเบาๆ
“พี่จะพามาแค่นี้จริงๆอ่ะ” จุนฮยองถามขึ้นมา
“ก็แค่นี้แหละ จะไปไหนอีก?” ฮยอนซึงหันหน้ามาตอบจุนฮยองแล้วจัดการเดินไปนั่งที่ม้านั่งที่ใกล้ที่สุด
“มานั่งกะพี่ม่ะเด็กน้อย”ฮยอนซึงพูดขึ้นมาพร้อมกับนั่งกางแขนกางขา(?)อยู่บนม้านั่งตัวนั้นเรียกรอยยิ้มน้อยๆของโยซอบได้ แล้วเจ้าตัวเล็กก็จัดการวิ่งดุ๊ดดิ๊กไปนั่งกับฮยอนซึง ทิ้งจุนฮยองยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
“พี่ฮยอนซึง” โยซอบเอ่ยเบาๆขณะที่ไปนั่งข้างๆฮยอนซึง แล้วกอดเข้าที่เอวของฮยอนซึงอย่างแน่นเหมือนลูกลิงไม่มีผิด -0-
“เป็นอะไรไปคนดีของพี่?” ฮยอนซึงถามพร้อมกับเอามือจับหัวของโยซอบแล้วลากมาใกล้ๆ
“โยซอบ ยังทำใจไม่ได้”โยซอบกระซิบบอกฮยอนซึงเบาๆ แล้วเริ่มน้ำตาคลออีกครั้ง
“ร้องไห้ง่ายจังนะเรา” ว่าแล้วฮยอนซึงก็จัดการเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากตาของคนตัวเล็กนั้นอย่างเบามือ
แต่เราตัดมาดูอีกคนที่ยืนเอ๋ออยู่เมื่อซักครู่ จุนฮยองที่ยืนมองสองคนนั้นจู๋จี๋(??) กันอยู่มัน
...อะไรกัน ทำไมนายตัวเล็กกับไอ้พี่ฮยอนซึงถึงสนิทกันขนาดนั้น...
...แล้วทำไมต้องกระซิบกันใกล้ขนาดนั้นด้วย...
...ทำแบบนั้นมันทำให้ หึง อุ๊บ ไม่ใช่ความจริงนะครับ -0-...
...แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกแบบไหนเราก็ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว...
เมื่อคิดเองเออเองได้แบบนั้นแล้วจุนฮยองก็ลงมือทำในสิ่งที่ตนเองคิดออกทันที
“พี่ฮยอนซึง ขอตัวนายตัวเล็กแปบนึงได้มั้ย?” จุนฮยองถามขึ้น ทำให้ทั้งสองคลายออกมาจากกันทันที เพราะว่าตอนนี้ลืมไปแล้วว่ามีนายนี่อีกคน
“เอาไปทำอะไรล่ะ?” ฮยอนซึงถามได้แบบ...เอ่อ... มากอ่ะ - -‘’
...พี่ฮยอนซึงทำเหมือนโยซอบเป็นอะไรซักอย่างเลยนะครับ -*-...
“ก็มีเรื่องจะคุยด้วย สอง ต่อ สอง” ประโยคแรกของธรรมดาอยู่แหละที่พอประโยคหลงจุนฮยองก็เน้นซะ
“ก็ได้” ฮยอนซึงพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินไปเต้นไป และหยุดดมดอกไม้หอมบ้างอะไรบ้างตามข้างทาง -0-
เมื่อจุนฮยองเห็นว่าฮยอนซึงเดินไปได้ไกลพอสมควรแล้วก็ จัดการเดินมานั่งข้างๆโยซอบทันที
“มีเรื่องอะไรหรอ?” โยซอบถามขึ้นแต่ว่าก็ยังไม่กล้าสบตากับจุนฮยองเหมือนเดิม
“ป่าว แค่อยากอยู่ด้วยแบบสองคน” จุนฮยองพูดพร้อมกับทำเนียนยืดแขน บิดขี้เกียจแล้ววางแขนของตัวเองไว้บนไหล่ของโยซอบ
โยซอบเมื่อรู้สึกถึงการสัมผัสแบบนั้นก็หันหน้าไปมองหน้าผู้ร่วมทดลองที่มานั่งข้างๆ ในใจก็คิดว่าหนึ่งอยากจะจับมือนั้นแล้วกระชากออกไปและวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ว่าโยซอบขอเลือกตัวเลือกข้อที่สองที่กำลังคิดดีกว่า คือ นั่งนิ่งๆเนียนๆไป เพราะแบบนี้มันก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกและเนื่องจากเมื่อกี้ที่โยซอบหันไปมองหน้าจุนฮยอง เลยเกิดคำถามจากจุนฮยองว่า
“ตาเป็นอะไรไป ดูบวมๆนะนายตัวเล็ก?”
“เอ่อ ปะ...ป่าว ไม่เป็นไรๆ” โยซอบพูดแล้วรีบหนีสายตานั้นอย่างเร็วที่สุด
“ร้องไห้ใช่มั้ย?” จุนฮยองเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ได้ร้อง” โยซอบก็ตอบไปแบบจริงจังไม่แพ้กัน
“แต่ตานายบวม ใครทำนายร้องไห้?” จุนฮยองถามไป
...ถ้ารู้นะว่าใครทำนายตัวเล็กร้องไห้ จะเอาโค้กไปบึ้มบ้านเลยคอยดู -0-...
“ก็บอกว่าไม่ได้ร้องไห้ไงเล่า” โยซอบยังคงเถียงไปก้มหน้าไป
“งั้นหันหน้ามาดิ” จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงแกมบังคับนิดๆ
“ไม่เอา” โยซอบพูด
“จะดื้อใช่มั้ย”จุนฮยองพูดแล้วก็จัดการเข้าไปนั่งใกล้ๆโยซอบอีกนิดแล้วใช้มือของตัวเองจับหน้าของคนตัวเล็กไว้เบาๆ
“นายต้องการอะไรกัน?” โยซอบพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่จุนฮยองไม่เคยได้ยินมาก่อน จุนฮยองจึงปล่อยมือที่จับหน้าของโยซอบไว้
“ก็แค่อยากรู้ว่านายร้องไห้รึป่าว”จุนฮยองตอบไป
“ก็บอกว่าไม่ได้ร้องๆ จะเอาอะไรนักหนา” โยซอบยังคงใช้น้ำเสียงจริงจังเหมือนเดิม
...มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ...
“งั้นก็หันหน้ามาหน่อย” จุนฮยองพูดไป แล้วโยซอบก็หันหน้ามาพร้อมกับน้ำตาไหลมาเป็นสาย มันไม่น่ามีน้ำตาแบบนี้บนใบหน้าน่ารักๆเลยนะ
“อ่ะ แล้วจะเอาอะไรอีก บอกแล้วว่าไม่ได้ร้องๆ” โยซอบพูดไปก็น้ำตาไหลไป ตอนนี้คงจะไม่รู้ตัวว่าน้ำตามันไหลมามากแค่ไหน คงเพราะ ความเสียใจมันคงบังไว้
“นายร้องไห้” จุนฮยองเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง
“ไม่ได้ร้อง” โยซอบยังคงเถียงต่อไปทั้งๆที่หลักฐานมันมัดตัวขนาดนั้น
“มันเพราะเรื่องเมื่อวานรึเปล่า?” จุนฮยองถามไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเหมือนเดิม
“ไม่ใช่ มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น แล้วถ้าเราจะร้องไห้มันเกี่ยวกับนายด้วยหรอ?” โยซอบพูดมันออกมาเหมือนอัดอั้นเหลือเกิน เค้าคงจะเหนื่อยกับมันมามากพอแล้ว
“เกี่ยวซิ” จุนฮยองเริ่มขึ้นเสียงกับคนตัวเล็กตรงหน้า
“มันจะเกี่ยวได้ยังไง”โยซอบก็เลยขึ้นเสียงกลับไปบ้าง
“ก็ชั้นแคร์นายมากเลยน่ะซิ”และก็ยังไม่ลดระดับเสียงลด
“แคร์ แคร์แล้วยังไง?” โยซอบเริ่มทดไม่ไหวกับการกระทำที่เค้าขอเรียกมันเองว่า หลอกให้รัก เขาจึงลุกขึ้นยืน
“ก็แคร์น่ะซิแคร์มากด้วย” จุนฮยองก็ลุกขึ้นมาตาม
...ไม่รู้ทำไมต้องแคร์เด็กคนนี้ขนาดนี้นะ...
“แล้วจะยังไงต่อล่ะ” โยซอบยังคงเสียดังเหมือนเดิม
“ก็.....”จุนฮยองพูดได้แค่นั้นก็เงียบไป ก็ไม่กล้าบอกนี่นา ว่า ทั้งหวง ทั้งห่วง และคิดถึงตลอดเวลา
“เหอะ แล้วก็หาคำพูดไม่ได้” โยซอบพูดออกมาเบาๆแต่ว่ามันก็ได้ยินกันทั้งสองคนแหละ -0-
แต่ว่าคำพูดของโยซอบเมื่อกี้มัน มันตรงเกินไป ตรงเกินกว่าที่จุนฮยองจะรับไหว แล้วตอนนี้ทั้งหัวใจและสมองก็สั่งงานเป็นเสียงเดียวกัน จุนฮยองเลยทำตามที่มันเรียกร้องซะเลย และนั้นก็คือ การที่จุนฮยองใช้มือของเค้าทั้งสองข้างจับไปที่แก้มของคนตัวเล็กนั้นแล้ว จัดการประกอบปากเข้าไปและรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างดุดันและเต็มไปด้วยความรู้สึกของเค้า แต่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะรับรู้ถึงมันหรือเปล่า
หมับ!
โยซอบจัดการจับมือของจุนฮยองที่จับใบหน้าของตนไว้แล้วจัดการทำตามสิ่งที่เราเรียกๆกันว่า ตบหน้า จุนฮยองไปหนึ่งที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ความตกใจและอะไรต่างๆที่มารุมเร้าในตอนนี้มันทำให้จุนฮยองที่ทั้งเจ็บทั้งห่วง และหวง แต่ก็โกรธคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ลงจริงๆ
...ขอโทษนะ นายตัวเล็ก...
“นาย นาย ทำเกินไปจริงๆ”โยซอบพูดแล้ว เหมือนว่าร่างกายเล็กๆนั้นมันจะไม่มีแรงเอาเสียเลย ร่างเล็กเสียหลักเซเล็กน้อย
“แล้ว ถ้าพี่ฮยอนซึงกลับมาบอกพี่ฮยอนซึงด้วยว่า เราจะกลับบ้านก่อน”โยซอบพูดพร้อมกับแววตาที่ดูโกรธเคืองมากจริงๆ แต่ว่ามันก็ยังคงมีน้ำตาบนใบหน้านั้น ร่างเล็กๆเดินกลับไปพร้อมกับอาการสั่นไปทั้งตัว
...ร้องไห้หนักมาเลยซินะ นายตัวเล็ก...
...ชั้นขอโทษจริงๆ...
...ถึงจะไม่เข้าใจสาเหตุของนายแต่ชั้นทำเกินไปจริงๆ...
จุนฮยองที่ยืนมองการจากไปของร่างเล็กๆนั้นได้ซักพักก็กลับมานั่งที่ม้านั่งตัวเดิม
“ขอโทษ” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วจ้าตอนนี้ เหนื่อยโฮก *ปาดเหงื่อ* แบบว่ามันต้องนั่งบิ้วตัวเองนิดนึงๆ
ตอนนี้ถ้าใครเข้าใจไรท์เตอร์จะเช้าใจว่าห้อยมันต้องการอะไร และโยมันยังไงกันแน่
หุหุ อ่า~ แต่ว่าถ้าโม้เยอะไปรีดเดอร์คงจะเบื่อกันงั้น ไรท์เตอร์ไปนะ เจอกันตอนหน้าจ้า
รักรีดเดอร์นะ ทุกคนเลย ^^
ความคิดเห็น