คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] Million Word
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง
B.I x Jin Hwan ft. Jun Hoe
Million Word
ดราม่าอ่ะบอกเลอ
#ฟังเพลงเถอะค่ะจะได้เกิดผล 55555
มันเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกินครับที่ต้องวิ่งตามคนที่เค้าไม่คิดแม้แต่จะหันกลับมามอง
ไม่คิดแม้แต่จะหันหลังมาดูว่าเรากำลังเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน เค้าแค่ก้าวเดินไปช้าๆ
ในขณะที่ผมวิ่ง วิ่งจนสุดแรงเกิดแต่ทำไมมันดูเหมือนเค้าค่อยๆจางหายไปกับแสงสว่างแบบนี้นะ
“ฮึก” หยาดน้ำตาไหลรินเปื้อนใบหน้าหวานที่เคยมีแต่รอยยิ้มแต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา น้ำสีใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาที่ยังปิดสนิทคู่นั้นไม่หยุด
“พี่จินฮวาน” เสียงเรียกชื่อคนตัวเล็กที่ยังนอนหลับทั้งคราบน้ำตาดังขึ้นในเช้าตรู่ แสงสว่างจากการเปิดม่านของเจ้าของเสียงทำให้คนที่ตั้งใจจะนอนต่อไปอีกสักหน่อยต้องขยี้ยาแล้วตื่น
“อ่า จุนฮเว” เอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแหบพร่า น้ำตาเจ้ากรรมพาลจะไหลมาอีกรอบ
“อื้อ ผมเอง” ว่าแล้วก็ยิ้มแย้มในแบบที่เจ้าตัวชอบทำ แต่ใครๆก็คงดูออกว่ามันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คงจะมีหยาดน้ำตามากมายที่ไหลรินในหัวใจของจุนฮเว
“ขะ..ขอน้ำหน่อย” ร่างเล็กพยายามพยุงร่างตัวเองให้นั่งแต่แขนเล็กนั้นดูไม่มีแรงเอาเสียเลย
“ยังอวดเก่งเหมือนเดิมเลยน้า” แล้วก็เป็นจุนฮเวที่เข้าไปช่วยประคองร่างของจินฮวานที่ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย แววตาคู่สวยนั้นดูเหม่อเลย จนคนเป็นน้องต้องเบือนหน้าหนีทุกครั้งที่สบเข้า เขาเจ็บ เจ็บปวดไปหมด หัวใจที่เคยเข้มแข็ง บัดนี้พังยับจนไม่เหลือชิ้นดี
เพราะสายตาของพี่ชายตัวเอง
“ก็ยังเก่งอยู่แหละน่า” พูดติดตลกแล้วเค้นเสียงหัวเราะออกมาทั้งๆที่เวลาหัวเราะที ร่างกายมันก็ปวดร้าวไปหมด
“ครับๆ คนเก่ง” คนเป็นน้องคงทำไรได้ไม่มากนอกเสียจากเล่นตามน้ำหัวเราะเสียงแห้งกับคำพูดแสนอวดดีของพี่ตนเอง
“ฮันบินนนนนนน” ร่างเล็กกระโดดขี่คอคนที่ตนเรียกชื่อพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้าบรรยากาศยามเย็นที่ชายหาดติดทะเลแห่งนี้ดูจะอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรัก ความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
คนถูกเรียกชื่อสอดแขนเข้าใต้ขาของคนที่กระโดดขึ้นหลังเค้าทันที
“ฮ่าๆๆ เราไปเดินเล่นกันมั้ยครับ?” คนบนหลังของชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าจนผมไม่เป็นทรง ฮันบินได้แต่มองแล้วยิ้ม
ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินไปบนชายหาดระหว่างที่เดินไปคนตัวเล็กบนหลังก็เอาแต่พูดจาเจื้อนแจ้ว เล่าเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับชีวิตมหาลัยเพราะคนที่กำลังแบกตัวเองกำลังจะได้เข้าเรียนมหาลัยเหมือนกันแล้ว
เดินไปไม่ไกลฮันบินก็ค่อยๆปล่อยร่างของคนตัวเล็กให้นั่งลงกับพื้นทราย แล้วตนเองก็นั่งลงข้างๆ คนตัวเล็กข้างกายของเค้าตอนนี้น่ารัก น่ารักจนเค้ารัก รักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งนานวันความรักที่มีให้จินฮวานรุ่นพี่หน้าหวานคนนี้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ตัวเล็กครับ” สรรพนามที่ใช้เรียกกันเฉพาะดังขึ้นทำให้จินฮวานที่กำลังนั่งกอดเข่ามองพระอาทิตย์ยามเย็นหันมาสบตาแฟนหนุ่มองตัวเอง แล้วเอียงคอเล็กน้อย
“หืม?”
“จำวันแรกที่เราเจอกันได้มั้ยครับ” พูดแล้วก็อดจะอมยิ้มกับคำพูดตัวเองไม่ได้
ภาพบรรยากาศงานกีฬาสานสัมพันธ์ของสองโรงเรียนชายล้วนในกรุงโซล เสียงกลอง เสียงเชียร์ ผู้คนมากมายเดินกันให้วุ่นวาย ที่หน้าสแตนเชียร์โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ชายร่างเล็กกำลังยืนตะเบงเสียงใส่โทรโข่งถึงจะไม่ดังมากแต่ก็ดังพอให้นักเรียนสองร้อยกว่าคนนั่งนิ่งและรอฟังคำสั่ง เสียงหวานตะเบงไปรุ่นน้องก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“นักกีฬาวิ่งคบเพลิงวันนี้ คิมฮันบิน ปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ชั้นม.ปลายปีที่หนึ่ง....” เสียงบรรยายเล่าความสามารถทั้งทางด้านกีฬาและความสามารถในหลายด้านของนักกีฬาวิ่งคบเพลิงวันนี้ ทุกสายตาจับจ้องไปที่ร่างของชายหนุ่มที่วิ่งไปรอบสนาม แต่ใครจะรู้ว่าเพียงเค้าวิ่งผ่านหน้าสแตนเชียร์ของโรงเรียนฝั่งตรงข้าม รอยยิ้มที่แสนสดใสของชายร่างเล็กคนหนึ่งทำให้โลกของเขาหยุดหมุนไปชั่วขณะ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์สดใสจนเขามองตามสุดสายตา
“ตอนนั้นตัวโตโคตรดำอ่ะ ฮ่าๆๆๆ” ว่าแล้วจินฮวานก็ยกมือจะบีบจมูกคนรักตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ถูกอีกคนจับไว้ได้ทันแล้วส่งยิ้มหวานให้
“แต่ตอนนั้นตัวเล็กน่ารักมากเลย” หยอดคำหวานให้อีกคนได้หน้าแดงเล่น
เห็นแบบนั้นแล้ว หัวใจของรุ่นน้องก็เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ หัวใจและร่างกายก็ทำงานผสานกันดีเหลือเกิน ใบหน้าหล่อค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานของคนรัก คนตัวเล็กที่ตอนนี้ถูกจับข้อมือตัวเองไว้ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพียงแต่หัวใจมันกำลังเต้นแรงจนจะระเบิด เมื่อใบหน้าของฮันบินเลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆดวงตาคู่สวยก็ไม่อาจทนต่อความเขินอายของตัวเองได้ ริมฝีปากหนาประกบจูบลงไปเบาๆ อ้อยอิ่งไม่มีการรุกล้ำ แต่กดย้ำซ้ำๆหลายครั้ง ย้ำเพื่อให้รู้ว่าชีวิตนี้ ชีวิตของคิม ฮันบิน ผู้ชายที่ไม่เหลือใครแล้วในชีวิตคนนี้ ได้มอบ มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้คนตัวเล็กตรงหน้าครอบครองแล้ว
“ตะ..ตัวโต! ไม่นะ ฮันบิน!! คิม ฮันบิน!!!!” เสียงตะโกนดังขึ้นยามดึกในห้องนอนคนไข้ เรียกให้คนที่มานอนเฝ้าต้องสะดุ้งตัวตื่น รีบวิ่งมาดูพี่ชายตัวเองที่ตอนนี้กำลังนอนตัวสั่น
“พี่จินฮวาน พี่ จินฮวาน” คนเป็นน้องได้แต่เขย่าร่างของคนตัวเล็กที่ยังสั่นไม่หาย เพื่อที่จะปลุกให้ฟื้นจากห้วงนินทรา
“ฮะ..ฮึก เฮือก!” ร่างเล็กเริ่มชักกระตุกแรงจนคนเป็นน้องต้องกดปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอ
“พี่..จินฮวาน ใจเย็นไว้นะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรสิ โถ่เว้ย หมอเร็วๆหน่อยสิวะ!!!” ก่นด่าไปแต่ใจของจุนฮเวตอนนี้กำลังเต้นรัว ยิ่งภาพพี่ชายตัวเองชักอยู่ตรงหน้าหยาดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้
...ทำไมกันครับพระเจ้าทำไมต้องทำกับพี่ผมขนาดนี้...
“ครับ ผมจะบอกเค้าเองไม่ต้องห่วง” เสียงคุยโทรศัพท์ที่ดังอยู่ปลุกให้คนที่กำลังหลับไหลตื่นขึ้นมา ในห้วงความคิดแรกทำไม ทำไมกันถึงได้มืดมิดขนาดนี้นะ
“แม่ครับ พี่จินฮวานฟื้นแล้ว” เสียงขุ่นๆของจุนฮเว เสียงฝีเท้าของแม่เหรอ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆสินะ
“จินฮวานเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงของแม่ดูจะเศร้าๆจังเลย
“ผะ..ผมหิวน้ำ” ผมส่งเสียงออกไปเป็นครั้งแรกหลังจากรู้สึกตัว.....มันเกิดอะไรขึ้นนะครับ ผมกลับจากไปเที่ยวทะเลฉลองครบรอบ ของผมกับฮันบิน ฮันบินขับรถและถนนลื่นมากมองแทบไม่เห็นทางแต่พวกเราไม่หยุดเพราะต้องรีบมาส่งจุนฮเวที่สนามบินแล้วอยู่ๆรถพ่วงคันใหญ่ก็โผล่มา แสงของไฟจากรถคันใหญ่สาดมา.... ฮันบินหักหลบ
“แม่ครับ ฮันบินอยู่ไหน!!”ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศอึมครึม เหมือนท้องฟ้าจะเป็นใจให้ความเศร้าโศกทวีคูณเมื่อสายฝนหลั่งมาอย่างหนัก เหมือนน้ำตาของคนตัวเล็กที่บัดนี้ไหลมาจนหัวอกคนเป็นแม่แทบสลาย
“ไอ้ฮันบินนั่นน่ะเหรอ มันตายไปแล้ว!” คุณนายคิมตะโกนออกมาโดยขาดสติ เธอรับรู้ถึงการคบหากันของทั้งสองดีแต่ก็ไม่กล้าขัดอะไรเพราะอยากเห็นลูกมีความสุข แต่ตอนนี้ลูกชายคนโตของเธอต้องสูญเสียไปมากมายเธอไม่มีทางจะรับไหว
“ฮะ..ฮึก มะ..ไม่! ไม่จริง!! ไม่จริงใช่มั้ยจุนฮเว แล้วทำไมเราไม่เปิดไฟคุยกันดีๆ ฮะ..ฮึก..เฮือก!!”ร่างกายเล็กกระตุกเกร็งอย่างน่ากลัวทั้งจุนฮเวและผู้เป็นแม่ที่ยืนปาดน้ำตาถึงกับทำตัวไม่ถูกเธอเหมือนขาดสติไปแล้ว ร่างของหญิงสาวทรุดลงไปกับพื้นห้อง น้ำตาไหลรินทำตัวไม่ถูกมีเพียงจุนฮเวที่ตั้งสติได้กดปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอมา... ทั้งอย่างวุ่นวายไปหมด
“จุนฮเว” จินฮวานเอ่ยเรียกน้องชายตนเอง
“.....” แต่ทว่ามันกลับว่างเปล่าไม่มีเสียงตอบรับเหมือนทุกครั้ง จุนฮเวอาจจะไปเข้าห้องน้ำ
“ตัวโตทำไมไม่มาหาเค้าสักทีน้า คิดถึงจังเลย เมื่อวานก็เอาแอปเปิ้ลที่เราชอบมาด้วย แล้ววันนี้เมื่อไหร่จะมา” รอยยิ้มสดใสโผล่ขึ้นทันทีที่พูดถึงคนรักของตนเอง แต่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีก็แปรเปลี่ยนเป็นน้ำตา
“ฮึก...ทำไมถึงต้องทิ้งเค้าไปด้วย ตัวโต..กลับมาหาตัวเล็กเร็ว ตัวเล็กหนาว หนาวจะตายอยู่แล้ว มันมืด เค้ากลัวความมืดตัวโตก็รู้ใช่มั้ย” ไม่ว่าเปล่าร่างเล็กยกเข่าขึ้นมาโอบกอดมันอย่างหวงแหนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน และแววตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตานั้นก็เปลี่ยนเป็นเกลี้ยวโกรธทันที
“ฮันบิน คิม ฮันบินไอ้คนเลว ไอ้ชาติชั่ว ผู้หญิงคนนั้นมันมีอะไรดีกว่าชั้น บอกมาสิบอกมา ทำไม ฮึก ทำไม ต้องกับมัน ฮึก ชั้นเจ็บ ฮึก ชั้นจะฆ่าตัวตาย แล้วนายกลับมาอีกทีชั้นจะกลายเป็นศพ!!” เสียงตวาดเริ่มดังขึ้นจนคนที่แอบนั่งร้องไห้พร้อมกับมองร่างพี่ชายของตัวเองเริ่มจะกลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว
“ชั้นจะตายแล้วนะคิมฮันบิน!!!!!!” จินฮวานตะโกนอีกครั้งแล้วพยายามจะเดินลงจากเตียง แต่ด้วยสองตาที่มือบอดสนิทจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ร่างเล็กเสียงหลักล้มทันที จุนฮเวเมื่อเห็นพี่ของตัวเองล้มก็รีบเข้าไปพยุงทันที
“จุนฮเว อย่าห้ามพี่พี่จะตาย!! พี่จะตาย พี่อยู่ไปก็เหมือนคนตาย ดูสิ่งที่ฮันบินทำกับพี่สิ เค้าทิ้งพี่ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ตามจีบเค้ามาตั้งแต่ม.ต้น!!!!”
“พี่จินฮวาน ฮึก พอเถอะครับ ดะ..เดี๋ยวพี่ฮันบินเค้าก็มาแล้ว เมื่อกี้ผมสวนกับเค้าที่ห้องน้ำเดี๋ยวคงมาหา วันนี้น่าจะเอาแอปเปิ้ลมานะครับ” จุนฮเวโกหกพี่ชายตัวเองไปทั้งน้ำตา แต่พี่น้องกันทำไมจินฮวานจะไม่รู้ว่าร่างที่กอดตัวเองอยู่นั้นกำลังร้องไห้ มือบางค่อยๆเลื่อนไปเช็ดน้ำตาให้คนเป็นน้องอย่างห่วงใย
“จุนฮเว ไม่ร้องสิเราโตแล้วนะ แค่โดนผู้หญิงทิ้งคนเดียวไม่เห็นเป็นไรเลย อีกไม่นานเนอะเราต้องเจอคนที่รักเรา แล้วเราก็รักเค้ามากๆเหมือนพี่กับฮันบินแน่ๆ ยังไงก็อุ้มพี่ขึ้นเตียงก่อนเร็วแล้วเช็ดหน้าให้พี่ด้วยเดี๋ยวฮันบินมา” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มแสนสดใสให้น้องชายตัวเองอีกครั้ง
ผม จุนฮเวเองครับ ตอนนี้กำลังเดินไปที่ห้องแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยบล็อคเล็กๆสีใสๆ ผมเดินตรงไปยังรูปบุคคลที่ผมรักสุดหัวใจ แม่ของผมและพี่จินฮวาน แม่เสียชีวิตเพราะการฆ่าตัวตาย แม่หวังกับพี่จินฮวานและผมไว้มากแต่เราพัง...
ผมเดินต่อไปยังที่อีกล็อคซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมาก..
.พี่ฮันบิน ผู้ชานที่มอบทั้งชีวิตของเค้าให้พี่ชายของผม ผมรักเค้าเหมือนพี่ชายอีกคนของผม ผมรู้ว่าพี่ชายองผมรักพี่ฮันบินมาก รักมาก.. จากวันที่แม่ตะโกนบอกว่าพี่ฮันบินตาย พี่ของผมก็ชักทุกครั้งที่ได้ยินและลืมเรื่องการตายของพี่ฮันบินเสมอ ชอบคิดว่าพี่ฮันบินทิ้งไปเมืองนอก ไม่ก็ไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง ส่วนเรื่องพี่ฮันบินมาหานั้นผมกุขึ้นมาจนพี่จินฮวานเชื่อแล้วก็ฉีดยานอนหลับเพื่อให้พี่ได้พบกับโลกของความฝัน โลกที่ยังมีแสงสีอยู่บ้าง...
แต่พี่คงจะไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่ทรมานไม่น้อยไปกว่าพี่คือผมเอง ผมคนที่ต้องทนมองคนที่รักจากไปทีละคน หัวใจของผมพังทลาย ชีวิตของผมพังครืน... ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
“คิม จินฮวานครับ! คุณจะรับ คิมฮันบินคนนี้เป็นสามีของคุณหรือไม่”
“
รับครับ แล้ว คิม ฮันบิน จะรับ คิมจินฮวานคนนี้เป็นภรรยาของคุณหรือไม่”
“รับครับ รับและจะรักจะดูแลไปตลอดชีวิตของผู้ชายคนนี้ และขอโทษที่บางครั้งอาจทำให้เสียน้ำตา บางครั้งเราต้องทะเลาะกัน แต่ขอร้องล่ะครับนางฟ้าตัวเล็กของผม ได้โปรดอย่าเลิกรักผู้ชายที่รักตัวเล็กทั้งชีวิตคนนี้เลย”
“วันใดที่หายใจ ไม่สิทุกๆวันทุกๆชาติภพ ทุกช่วงเวลาของชีวิตต่อจากนี้ไปตัวเล็กก็จะรักตัวโตทุกวัน และเพิ่มขึ้นทุกวันด้วย”
“ตัวเล็กครับตัวโตขอโทษนะ” มือที่เปรอะไปด้วยคราบเลือด กลิ่นของการเผาไหโลหะคละคลุ้งไปหมด มือของฮันบินค่อยๆเอื้อมไปจับมือเล็กของจินฮวาน และพยายามพาร่างของตัวเองไปให้ใกล้ร่างเล็กที่สุด หูก็ยังคงได้ยินเสียงสัญญารถที่กำลังมาให้ความช่วยเหลือ
“รักนะครับ” มันไม่ใช่ประโยคบอกรักอีกแล้วในครั้งนี้แต่มันคือประโยคบอกลา...
---------------------------------------------
เย้ๆ #หื้ม 55555
ไม่มีไรมาก คือฟังเพลงแล้วมันอินง่ะเพลงเค้าเศร้าจริงๆเนอะ TT
#ปาดน้ำตา ก็เลยแต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา เล่นซะดราม่าขัดกะเรื่อง all of เบย
555555555555
เดี๋ยวพรุ่งนี้ยังไงจะมาอัพ all of นะคะ กิกิ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและกดเฟบนะครัช
ร้ากทุกคลมะมะโลย 555555555555
O W E N TM.
ความคิดเห็น