คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Kiss 5 minute [ สุขสันต์วันเกิดผู้ร่วมทดลอง ] (RTP.)
2
4 โมงเย็นที่บ้านฮยอนซึง จ้า -0-
“วันแรก หวังว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดนะ”ฮยอนซึงพูดพร้อมกับแตะบ่าของทั้งสองคนหวังว่าคงจะช่วยเพิ่มกลังใจได้บ้างอะไรบ้าง
“เอ่อ อย่าแบบนั้นจะดีกว่านะพี่ซึง ผมว่ามันเหมือนจะโดนเชือด” โยซอบบอกทำให้ฮยอนซึงเอามือลงจากบ่าของทั้งสองอย่างรวดเร็ว
...ก็มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนี่นา...
“งั้น พี่จะปล่อยพวกเธอสองคนอยู่ในห้องนี้นะพอห้านาทีเสียงนาฬิกามันจะดังเตือนไปทั้งบ้านเอง” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่นาฬิกาที่มีตัวเลขว่า 5.00 อยู่ แสดงว่าตั้งเวลาไว้ห้านาที
“ไม่ต้องห่วงว่ามันจะทำงานผิดพลาดเพราะว่ามันคือนาฬิกา เข้าใจนะ” ฮยอนซึง
“............”
...พี่ฮยอนซึงจะพูดเพื่อ ? โยซอบไม่เก็ท....
...ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่มีต่อยปากแตกแน่...
ต่างคนต่างความคิดกันไป -..-
“เอาล่ะไปนั่งปะะจำที่ๆ ทำไงก็ตามพวกเธอต้องจูบกันนะ พี่จะส่งสัญญาว่าเริ่มได้แล้วก็ จูบกันเลยนะ เข้าใจ๊?” ฮยอนซึงพยามอธิบาย
“คร้าบบบ/คร้าบบบบบบ” ทั้งสองตอบพร้อมกับมองหน้ากันสลับไปมา
และทั้งสองก็เริ่มออกเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทั้งสองตัว
ทั้งสองคนนั่งสบตากันสายตาที่ประสานกันทำให้ไม่อาจล่ะสายตาได้อย่างแปลกประหลาด
ตึก ตึก ตึก
ทั้งห้องเงียบสนิทมีเพียบแต่เสียงเต้นของหัวใจของคนทั้งสามคนภายในห้อง
“เริ่มได้แล้วมั้ง” ฮยอนซึงแทรกขึ้นมา
“ก็น่าจะได้แล้วมั้ง”จุนฮยองตอบมา แล้วจัดการลากเก้าอี้ตนเองไปอยู่ตรงหน้าของร่างเล็กนั้น
ยิ่งสบตากับใกล้มากเท่าไหร่มันยิ่งแปลกไปทุกที...
“แบบนี้มันจะได้ถนัดหน่อยไง ^^”จุนฮยองพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ตั้งแต่เจอกันมาสองวันโยซอบก็เพิ่งจะเห็นนี่แหละ
“เอ่อ” โยซอบไม่ได้พูดอะไรมากเสียงของฮยอนซึงก็แทรกขึ้นมา
“เริ่มกันเถอะ” ทันทีที่พูดจบฮยอนซึงก็จัดการกดที่ควบคุมนาฬิกาในมือของตนเองและทันทีที่
ฮยอนซึงกดมัน จุนฮยองก็จัดการประกบปากของตนเองเข้าไปกับเรียวปากของคนตัวเล็กพยายามจูบให้ดีที่สุด เพื่ออะไรล่ะ เงินไงคร้าบ
ผ่านไปสามนาที...
ร่างเล็กนั้นเริ่มจะไม่มีอากาศหายใจแล้วแต่ว่ามันยังเหลืออีกตั้งสองนาที โยซอบพยามยามมองหาพี่ชายที่ตนเองรู้จักพี่ฮยอนซึง แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว
...โยซอบหายใจไม่ออก...
และมันคงเป็นธรรมชาติของร่างกายคนเราเมื่อขาดอากาศจะหายใจร่างเล็กเริ่มกำมือตัวเองแน่น จุนฮยองที่เริ่มรู้สึกว่าคนตัวเล็กคงจะไม่ค่อยไหวเลยช่วยด้วยการกุมมือคนตัวเล็กไว้หลวมๆเพื่อให้กำลังใจเพื่อนร่วมการทดลองที่เพิ่งเจอหน้ากันได้ไม่นาน
...ก็ผมไม่ใช่คนใจดำนี่นา...
โยซอบเมื่อได้รับการจับมือมา มันก็เหมือนการได้รับพลังอะไรบางอย่าง อาจจะเพราะเป็นผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน
...ขอบใจนะนายห้อยน้อย คึคึ...
โฮก ฮาก โฮก ฮาก โฮก ฮาก โฮก ทันทีที่เสียงนาฬิกาดัง(สาบานได้ว่ามันเสียงนาฬิกา - -‘’)
จุนฮยองรีบผละออกมาจากโยซอบทันที และพร้อมๆกับที่ร่างบางๆของฮยอนซึงเดินเข้ามาในห้องพอดี
“ทำได้ดีนะ ทั้งสองคนเลย” ฮยอนซึงพูดแล้วเดินมาหาทั้งคู่
“อ่า ครับ” โยซอบตอบไป
...พี่ฮยองซึงรู้มั้ย โยซอบว่าการทดลองพี่มันแปลกๆ...
...พี่ฮยอนซึงรู้มั้ยว่าการทดลองของพี่มัน โอ้วก๊อด มาก...
ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด - -‘’
“อ่ะๆ ตอนนี้ใครจะไปเข้าห้องนั้นกับพี่ก่อน?”ฮยอนซึงถามแล้วชายตาไปทางประตูบานสีเขียวที่เคยแนะนำไปตอนแรก
“ผะ..ผม”โยซอบยกมือขึ้นเล็กน้อย เหตุผลที่อยากไปก่อนน่ะหรอ
...ก็อยู่กับหมอนี่นานไปมันต้องแปลกๆมากขึ้นแน่ๆเลย ฟันธงฉึกๆอ่ะ -0-..
“อ่ะ งั้นมาก่อนเลยเด็กน้อย” ว่าแล้วฮยอนซึงก็จับข้อมือเล็กๆของโยซอบให้มายืนข้างๆตนเอง
...เลสเบี้ยน เดก -.-...
“แล้ววันต่อไปก็แบบนี้นะ จะได้ง่ายๆกันไปเลย ^^” ฮยอนซึงพูดเองเออเองเสร็จก็จัดการลาก(?)แขนโยซอบเดินตามตัวเองไปในห้องนั้น ไม่รู้ไปทำไร แต่อย่ารู้เลยเนอะ ^^
“เฮ้อ วันแรกมาก็ได้มีไรหวานๆเล่นล่ะ หุหุ เป็นการทดลองที่คุ้มค่ามากจริงๆ” จุนฮยองพูดอยู่กับตัวเอง เบาๆ
...มันคุ้มจริงๆนะคร้าบบบบบ...
ใช้เวลาเพียงไม่นานฮยอนซึงกับโยซอบก็ออกมาจากห้อง นั้นพร้อมกัน
“อ่ะ ต่อมาเลย” ฮยอนซึงพูดให้รู้ว่าเป็นจุนฮยอง
“ไม่ต้องกลัวหรอก ^^”โยซอบพูดพร้อมกับยิ้มให้จุนฮยองทีนึงขณะที่เดินผ่าน
...โอ้วก๊อด คนไรยิ้มโคตรน่ารักอ่ะ... (เป็นเอามากนะห้อยนะ :จากใจไรท์เตอร์)
แล้วจุนฮยองก็เข้าไปในห้องนั้น....
ผ่านไปไม่นานจุนฮยองก็เดินออกมา จากนั้นก็ตามด้วยฮยอนซึง
“วันแรกผ่านไปด้วยดีนะ” ฮยอนซึงพูดออกมาเพื่อทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นบ้างอะไรบ้าง
“ครับ”โยซอบตอบออกมา
“งั้นพี่ขอให้ทุกวันมันเป็นแบบนี้นะ ห้ามสาย ห้ามขาดนะเข้าใจมั้ย ถ้าป่วยแบบจะตายค่อยว่ากัน” ฮยอนซึงร่ายยาว
“โอเคครับ” และก็เป็นโยซอบอีกครั้งที่ตอบพร้อมกับหน้าตาสดใส
“เอาล่ะ วันนี้กลับบ้านได้ๆ” ว่าแล้วฮยอนซึงก็จัดการเดินนำเด็กๆออกจากบ้านไปจนถึงประตูหน้าบ้าน
“กลับบ้านดีๆนะเด็กๆ ^^”ส่งยิ้มให้เด็กๆหนึ่งที
“ครับพี่ ฮยอนซึงพรุ่งนี้เจอกันครับ ^^”โยซอบเอ่ยลา
แต่ฮยอนซึงน่ะหรอ เข้าบ้านไปล่ะ - -‘’
“กลับบ้านดีๆนะ ^^” โยซอบหันไปพูดกับจุนฮยองที่เดินมาข้างๆ
“ออ อืม อ่อ อือ” จุนฮยองตอบไปแบบติดๆขัดๆ ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะพูดด้วยนี่นา
วันแรกผ่านไปได้สวยเลย....................................................
4 โมงที่บ้านของฮยอนซึงในวันที่สอง ทั้งสามก็ทำเหมือนเมื่อวานไม่เปลี่ยนแปลง
จุนฮยองก็ยังคงจับมือโยซอบเมื่อโยซอบเริ่มจะทนไม่ไหว
มีประโยคคุยกันเล็กๆน้อยๆ และประโยคบอกลากันเหมือนเมื่อวาน
วันที่สามที่สี่ที่ห้าที่หก จนถึงวันที่สิบสี่ของการทดลองทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม
จะมีเปลี่ยนไปก็คงจะเป็นที่จุนฮยองจับมือโยซอบตั้งแต่เริ่มจับเวลา ซึ่งเจ้าตัวเล็กนั่นก็ไม่ว่าอะไร
และที่เพิ่มมาอีกก็คงจะเป็นความสนิทสนมของทั้งสามคนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมีประโยคสนทนากันที่ เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างเพราะคนอย่างฮยอนซึงใครจะเข้าถึงมิติของเค้านั้นยากเกินไป - -‘’
วันที่ 15 ของการทดลอง หรือตรงกับวันที่ 15 ธันวา พอดี ซึ่งก็เป็นวันเกิดของจุนฮยองหนึ่งในหนูทดลองของฮยอนซึงนั่นเอง
วันนี้ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมขณะทดลองจุนฮยองก็จับมือของโยซอบไว้ตลอด 5 นาที
และก็ทำตามขั้นตอนทุกๆอย่างๆ
จนถึงเวลาของการกลับบ้าน
“นี่ๆ” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับสะกิดไหล่ของจุนฮยองเบาๆ ขณะที่มาถึงประตูบ้านแล้ว
“สุขสันต์วันเกิดนะ ^^” พูดเสร็จก็จัดการยื่นกล่องของขวัญที่ไม่รู้ว่าไปเอามาตั้งแต่ตอนไหน - -‘’
“อ่า ขอบคุณนะ” จุนฮยองพูดแล้วรับมา
...รู้ได้ไงว่ะ -0-...
“กลับบ้านดีๆนะเด็กๆ” ว่าแล้วฮยอนซึงก็เดินกลับเข้าบ้านไปทิ้งเด็กๆ(?)ทั้งสองไว้ด้วยกัน
“วันเกิดนายหรอ” โยซอบพูดพร้อมกับสะกิดไหล่ของจุนฮยองเบาๆ เพราะตอนนี้เจ้าตัวกำลังสนใจกับขวัญในมืออยู่
“สุขสันต์วันเกิดนะ ผู้ร่วมทดลอง^^” โยซอบพูดพร้อมกับรอยยิ้มแสนน่ารักนั้น แทบหยุดหายใจ
...โอ้วก๊อด ใครใช้ให้เด็กคนนี้มาทำตัวน่ารักแถวนี้นะ อุ๊บ ผมพูดอะไรออกไปใครน่ารัก -x- ...
“อืม ขอบคุณนะ” จุนฮยองตอบไป
“น่าเสียดายจังที่ไม่รู้ตั้งแต่แรก ไม่งั้นคงจะหาของขวัญมาให้ แต่นี่ไม่รู้จริงๆ ขอโทษนะ” โยซอบพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจอย่างเห็นได้ชัด คนฟังจะทำไงล่ะทีนี้
“ไม่เป็นไรน่า เราเพื่อนกันๆ ไม่ต้องโทษตัวเองนะ” จุนฮยองพูดพร้อมกับแตะบ่าของคนตัวเล็กเบาๆ
“ฮึก นาย ฮึก” โยซอบก้มหน้าลงไปแล้วพูดออกมาไม่เป็นคำแบบนี้ ร้องไห้จ้า -0-
“เฮ้ย ชั้นทำอะไรผิดรึป่าว นะ...นาย ร้องไห้ทำไม” จุนฮยองพูด ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมา กับน้ำตาที่ไหลผ่านแก้มขาวๆนั้นช้าๆ
“ขอบคุณ ฮึก นะ ที่ ไม่ว่าอะไร ฮึก เรา”โยซอบพูดไปสะอื้นไป จนจุนฮยองวางตัวไม่ถูก
“บอกแล้วว่าไม่เป็นๆไรๆ” จุนฮยองพูดหวังว่าจะทำให้คนตัวเล็กนี้จะหยุดร้อง แต่ว่าโยซอบกลับ โผเข้ากอดจุนฮยองเข้าเต็มๆ
“ขอโทษนะ รู้จักกันมาตั้งนานแต่เราไม่รู้เรื่องวันเกิดนายเลย” พูดไปน้ำตาก็ไหลไป
...น่ารักจังเลยเด็กน้อยคนนี้ อุ๊บ ผมป่าวพูดนะ -0-...
...ขอโทษจริงๆนะ... โยซอบได้แต่ขอโทษอยู่ในใจแล้วกอดจุนฮยองอยู่แบบนั้น คนตัวโตกว่าก็เลยไม่รู้จะทำอะไรนอกจาก กอดปลอบเบาๆเท่านั้น
...จะทำตัวแบบนี้ทำไมนะ รู้มั้ยว่าใจมันสั่น...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 2 มาแล้วจ้า ไม่รู้ว่ามีใครรอไรท์เตอร์อยู่รึป่าวหว่า? -..-
ไรท์เตอร์พยายามให้บ่อยที่สุดน้า ถ้าที่ไรท์เตอร์วางแผนไว้น่าจะอัพวันเว้นวัน
แต่ถ้ามันตนจริงๆอาจสองวันอัพ นะ
เข้าเรื่องๆ ตอนนี้ห้อยน้อยกะโยโย่วของไรท์เตอร์ *วิ่งหลบรองเท้า*
เค้ากำลังอยู่ในอาการที่เรียกว่าอะไรน้าาาาาาาาา...........
รีดเดอร์พอจะเดาออกป่าว -3-
มันคืออาการ.......ตกหลุมรัก
อร๊าย ไรท์เตอร์เพ้อเจ้อล่ะทีนี้ >< โยน้อยก็ไม่รู้จะน่ารักไปไหนห้อยมันทำตัวไม่ถูกเลยนะแบบนี้ คึคึ
แล้วมาลุ้นกันในตอนต่อไปว่าทั้งคู่จะรู้ใจตัวเองได้รึยังน้า หุหุ
รอด้วยน้า เดี๋ยวไรท์เตอร์กลับมาแค่ไม่กี่วันแน่นอน สาบานได้
แล้วถ้าเบบี้ทั้งหลาย อยากคุยกะไรท์เตอร์ก็แอดๆเมลมาได้
popoee36@hotmail.com << เมลไรท์เตอร์น้า ถ้าหายไปนานก็ทวงได้ไรได้ -..-
รึว่าอยากไปเจอกันใน เฟสบุ๊คก็ Papang Soyo
ทวิตไรเตอร์ก็มี P_Pang_B2UTY
เอาทัมเบอร์ม่ะ ฮ่าๆๆๆ ไรเตอร์มีนะ แต่ไม่มีคนโล่แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่าเล่นไง - -''
รอไรท์เตอร์เล่นเป็นค่อยเอาเนอะ ฮ่าๆๆ
พอล่ะตอนนี้พล่ามเยอะมาก คงไม่เบื่อไรท์เตอร์น้า
สุดท้าย รักนะจ๊ะเบบี้รีดเดอร์ของเค้า -//////////-
ป.ล ขอบคุณคนที่ทนอ่านจนจบจ้า ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น