คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ' A l l O f B J i n ' ; all of Hanbin Heart
' A l l O f B J i n '
all of Hanbin Heart
ภาพชายหนุ่มในเสื้อมิกกี้เม้าส์สีแดงสดใสแดงคอตกออกจากห้างสรรพสินค้าเดินผ่านผู้คนมากมาย ใบหน้าซึมๆเหมือนน้ำจาจะไหลตลอดเวลาแต่ริมฝีปากสีสดยังเม้มกันไว้แน่น มือข้างขวากำโทรศัพท์มือถือแน่น
ผมอยากอ้อนวอนผมอยากขอร้องให้พี่จินฮวานไม่เดินออกไปเมื่อกี้ แต่ผมนิ่ง...พูดอะไรไม่ออก ผมเพิ่งโทรให้ป๋ามารับกลับบ้าน ไม่อยากเจอใครนอกจากป๋า อยากงอแงใส่ป๋าที่สุดในสามโลก ฮือออออออออออออ
ครืน
เสียงโทรเข้าดังมาแค่ครั้งเดียวผมก็กดรับทันที
[อยู่ไหนไอ้เสือ]
“เห็นรถป๋าแล้ว เดี๋ยวเดินไปหาครับ” เสียงหงอยๆ
[เออ งั้นมา]
แค่นั้นป๋าก็กดวางผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่รถ เคยเป็นกันมั้ยครับ...
ตอนแรกเจ็บๆอยู่คนเดียวไม่ร้องไห้หรอกครับ แต่พอเห็นหน้าคนที่เรารัก ที่เค้าแคร์เรา แค่นั้นน้ำตามันก็พาลจะไหลมาจนได้
“วะ..วา...”
ผมขึ้นรถมาก็เอาหน้าซุกกับกระเป๋าทันที ร้องไห้แม่ง เสียใจจจจจจจจจจจจจจจ
“เฮ้อ” แล้วก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของป๋า ป๋าคงเข้าใจผมแหละ
“โดนบอกเลิก?” บอกไงดีป๋าจริงๆแม่งยังไม่ได้เป็นแฟนยังไม่ได้เป็นไรเลย แต่ก็มาเสียใจแล้วเนี่ย ฮืออออออออออ
“นี่กลายเป็นลูกหมาเหมือนตอนม.ต้นอีกเหรอเนี่ย” เอาอีกล่ะ เรื่องนี้อีกแล้ว ป๋าชอบบอกผมเป็นลูกหมาเวลาผมร้องไห้ ตอนม.ต้นนี่แพ้บาสครับ ท้อแท้อ่อนแอแต่นี่...เดี๋ยว............
ครั้งแรกที่ร้องไห้เพราะความรัก!!
“ป๋า” คิดได้เท่านั้นผมก็เงยหน้าทั้งน้ำตาขึ้นมาหันไปหาป๋า ที่ยังทำหน้างงๆ
“ว่าไง?”
“ผมแม่งรักพี่คนนี้จริงๆว่ะ” เออ ชัดเจนมาครับ ชัดมาก ผมไม่เคยร้องไห้เสียใจผิดหวังกับเรื่องความรักเลย มีสาวๆเข้ามาหาแต่ก็ไม่เคยคิดคบใครเลย แอบชอบใครสักพักก็เลิกล้ม ไม่เคยจริงจัง จนมาเจอพี่จินฮวาน...
“แล้วไง?” ป๋าทำหน้างงกว่าเดิม
“ก็...ผมจะไม่เลิกจีบพี่เค้าแน่ๆ” ผมกอดกระเป๋าคู่ใจแน่น
“นี่ร้องไห้ไม่ใช่เลิกกัน?” ป๋าคงตกใจที่ผมจริงจังเรื่องความรัก ป๋า...บี๋ก็ตกใจตัวเอง
“ไม่ป๋า พี่เค้าไม่อยากให้จีบ”
“อ้าว งั้นก็ไม่ต้องจีบดิ่วะ คนอื่นเยอะแยะ” ป๋าไม่เข้าจายยยย
“ไม่ป๋า ผมแม่งรักพี่เค้าไปแล้ว ไม่ยอมแค่นี้จริงๆ” แล้วป๋าก็ยกยิ้มภูมิใจในตัวผมสุดๆ
“นี่สิลูกป๋า!” ล่ะยกมือมาตีหัวลูกตำไม TT ?
หลังจากวันนั้น...
ผมก็ยังคงตามส่องพี่จินฮวานกับเพื่อนบี๋ทุกเช้า เหมือนพี่เค้าจะรู้ทุกวันว่าผมตามมาดู แต่ก็ไม่ว่าอะไรถ้ามาสบตาผมก็จะส่งยิ้มให้บ้าง แต่ก็จะมีไอ้จุนฮเวนี่แหละตัวดี คอยมองตามจนบางวันพี่จินฮวานไม่หันมาสบตาผมเลย #ทำไมรู้สึกเหมือนตามจีบลูกสาวกำนัน - -'
ทุกวันตอนเช้าส่งข้อความมอร์นิ่ง ก่อนนั้นบอกฝันดี ป๋าบอกให้ถือคติ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนแต่ว่าใจอ่อนๆของเธอทำด้วยอัลไล #ไม่ใช่เวลาร้องเพลงเนอะครับ
นั่นแหละครับ ผมก็ส่งไปมันก็ขึ้นว่าพี่เค้าอ่านแหละครับ แต่ก็ไม่ตอบอะไร #เจ็บมั้ยให้ทาย
เป็นแบบนี้มาประมาณเดือนกว่าจนผมจะสอบปลาอยภาคแล้วครับ....
ผมกลายเป็นคนที่มีกิจวัตรคือตื่นมาส่งข้อความสวัสดียามเช้ากับพี่จินฮวานอวยพรเล็กๆน้อยๆ ไม่รู้ว่าตอนอ่านจะทำหน้ายังไง แต่พี่เค้าก็ยังไม่บล็อคผมนะ !
แล้วก็มาถึงโรงเรียนมาส่องพี่จินฮวานกับเพื่อนบี๋หน้าโรงเรียน ส่องเสร็จถึงเวลาเรียน เลิกเรียน ทำกิจกรรมเสร็จก็แว๊บไปที่มหาลัยพี่จินฮวานฟังพี่เค้าซ้อมร้องเพลงบ้าง
ได้ยินแค่เสียงก็พอล่ะครับตอนนี้ ก็...ไอ้จุนฮเวมันก็ไปเฝ้ารับพี่มันทุกเย็น จนพี่จินฮวานกลับบ้านผมก็กลับ
ถามว่าเจ็บมั้ยบอกเลยว่าทรมานมากครับ มันใกล้ความจริงมาแล้วเมื่อเดือนที่แล้ว แล้วตอนนี้มันก็ห่าง..ห่างเหลือเกินครับ แต่ผมก็ไม่ท้อนะสักวัน ต้องทำให้พี่จินฮวานรักแล้วก็เข้าใจผมให้ได้ !!! รู้แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้
เช้าวันสอบ.......วันสุดท้าย เย่ ! -...-
พี่จินฮวานยังไม่สอบช่วงนี้ครับมัธยมสอบก่อน ผมก็ยังมาส่องเหมือนเดิม
“ไอ้บี๋” เสียงเพื่อนบี้สุดที่รักทักมาผมก็ยิ้มตอบด้วยความปลื้มปริ่มปนเศร้าใจนิดๆ
“หวาดเดเพื่อน” แต่ไอ้บี้มันถอนหายใจใส่ผม เออ เข้าใจจะให้กูตัดใจอีกดิ่ ไม่เอาเว้ยยยยยย
“มึงจะบอกให้กูเลิกมาดูพี่จินฮวานอ่ะดิ ไม่ทำเว้ย กูบอกเลย” ชัดมั้ยเพื่อน
“ไม่บอกแล้วว่ะ วันนี้กูคิดได้ล่ะ” หื้มมมมมมม
“แล้วมึงถอนหายใจทำไม”
“กูรักมึงนะเว้ย” ไม่...บี้มึงอย่า ผมนี่ถอยไปหนึ่งก้าวเลย
“ไม่ใช่แบบนั่นไอ้สัส” เออ โล่งอก
“กูหมายถึงก็รักกูเป็นห่วงมึง รู้ว่ามึงเก่งหนังสือหนังหาไม่ต้องอ่าน แต่มึงก็ควรเพลาๆเรื่องพี่จินฮวานบ้างนะเว้ย เดี๋ยวขึ้นปีสามเราต้องอ่านหนังสือเตรียมเข้ามหาลัยแล้ว มึงจะทำแบบนี้ต่อเหรอวะ” ไอ้บี้มันสวด....
“อื้อ” ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วขยับหัวขึ้นลงบอกความตั้งใจของผม
“แล้วมึงก็จะทำแค่นี้?”
“แค่นี้?”
“เออ แค่นี้แค่แอบมองเค้าไปวันๆ ไม่ทำห่าอะไรเลยเนี่ยนะ!” บี้ขึ้นเสียงใส่ผม...ผมเลยเงยหน้ามอง มันกำลังเครียดจริงๆครับ ไม่มีแววตาขี้เล่นอะไรเลย
“กูไม่รู้ว่ะ กูทำอะไรไม่ได้ พี่เค้าไม่ได้ชอบกูเลยด้วยซ้ำ แล้วไอ้จุนฮเวมันก็ไม่ยอมกูเลย...สักนิด”
“มึงไปถามพี่เค้ารึยัง!”
“...........”
“ยัง?” ผมพยักหน้าตอบ
“มึงพอเถอะ กูว่าตอนนี้มึงควรเลือกว่ามึงจะลุยใส่พี่เค้าอีก หรือมึงพอใจกับสถานะแบบนี้ถ้าโดนคนอื่นเอาไปแดกก่อนกูจะสมน้ำหน้าให้” บี้พูดจารุนแรงมาก....แต่กรีดใจผมชิบหายเลยครับ
“กูกลัวว่ะ” ผมพูดแค่นี้แลัวหันหน้ากลับไปสนใจทางเดินฝั่งมหาลัยของพี่จินฮวาน แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็กำลังเกิดขึ้นจังๆเต็มสองตา....
ผมเห็นจินฮวานเดินหยอกล้อมากับไอ้จุนฮเว พ่วงมาด้วยเพื่อนในคณะของพี่จินฮวานที่ชื่อ..ฮงซอก อะไรนั่นสักอย่าง ประเด็นคือไอ้จุนฮเวมันปล่อยพี่จินฮวานเดินข้างๆพี่คนนั้น...
#อะไรเอ่ยเจ็บกว่าโดนถีบ
------------------------------------------------------------------
เย้ๆ เค้ามาแย้ว คือ...อยู่ๆก็คิดว่าฟิคเรามันแบบ...
ไม่มีคุณค่าอะไรเลยอ่ะ #ดราม่าไปมั้ย TT คือไม่รู้อ่ะ
อยู่ๆก็คิดมาก 55555555 แล้วก็อยากให้มันจบเร็วๆนะ
แต่บางทีก็คิดได้ว่าเออ ควรมีเรื่องนี้ๆ แทรกมานะเว้ย
ล่ะอ่านย้อนไปก็คิดได้ว่าเรื่องมันเดินช้า ไม่มีอะไรเลย
พอมาตอนนี้เร็วไปมั้ย? บอกเค้าได้นะ เค้าแต่งฟิคไม่เก่ง ._.
อ่อ...เค้ามีความคิดว่าจะแต่งพวก sf เอาอ่ะถ้าเรื่องนี้จบ
555555555555
โอเคบ่นเรื่องตัวเองไปแล้ว เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ 55555
ฮันบินคนเก่งเจองานหยาบกว่าเดิมคือ นางมีคู่แข่ง 55555555
เป็นกำลังใจให้น้องเสือกันค่ะ สู้ๆ 5555
love you all na jub jub
thank you for comment & fav.
ความคิดเห็น