Parent [junseob]

ลำดับตอนที่ #1 : Parent =1=

1

“จุนฮยอง แม่บอกกี่ครั้งแล้ว เรื่องแบบนี้อย่าให้เกิดอีก” เสียงตะวาดขอแม่ของชายหนุ่มที่มีชื่อว่าจุนฮยองดังขึ้นลั่นห้องทำงาน

“อะไรครับ?” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขก เพียงแค่เงยหน้ามาสบตาผู้เป็นแม่เท่านั้น แววตาไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย

“ก็เรื่องควงสาวไปเรื่อยไง แม่บอกกี่ครั้งแล้วห๊ะ” แต่ผู้เป็นแม่กลับมีน้ำโหมากขึ้นเรื่อยๆ

“แล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ?” ชายหนุ่มที่ชื่อจุนฮยองตอบผู้เป็นแม่ไป

“แต่งงานได้แล้ว” น้ำเสียงที่ดูเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อกี้พยายามปรับเปลี่ยนให้ดูเรียบ

“กับใครดีล่ะครับ?” จุนฮยองยังคงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเหมือนเดิม

“ใครก็ได้ที่แกรักไง” ผู้เป็นแม่ตอบ

“งั้นรอไปอีกสักสามสิบสี่สิบปีนะครับ ผมไปล่ะ” ว่าแล้วจุนฮยองก็ลุกยืนทันที

“จุนฮยอง แม่ไม่อยากบังคับนะ แต่รีบๆแต่งงานมีลูกให้พ่อแกได้แล้ว แกก็รู้นิว่าพ่อแกอยู่ได้อีกไม่นานหรอก” ผู้เป็นแม่เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“ครับ รู้แล้ว” จุนฮยองไม่หันไปมองแต่กลับเดินออกไปนอกห้องอย่างไม่สนใจใยดี

..หึ เกลียดอะไรจะทำให้หมดเลย...

“คุณจุนฮยองจะไปไหนครับ?” เสียงของชายหนุ่มร่างบางคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูดังขึ้นทันทีที่เห็นร่างของจุนฮยอง

“ไปหาคนมาแต่งงานด้วย ไม่รู้อะไรนักหนา ช่วงนี้พูดเรื่องนี้มาประมาณสิบล้านรอบได้” จุนฮยองบ่นพร้อมกับเดินเอามือล้วงกระเป๋าออกไปภายในอาคารที่กว้างใหญ่นี้

“ก็อาการของคุณท่านเริ่มหนักขึ้นนิครับ” ชายหนุ่มร่างบางที่เดินมาข้างๆบอก

“ลุงนั่นน่ะหรอ เมื่อไหร่จะตายชั้นก็รออยู่นะ” จุนฮยองพูดมาตามความคิดของตนเอง

“ระวังคำพูดหน่อยนะครับ คุณจุนฮยอง ยังไงคุณท่านก็เป็นพ่อเลี้ยงของคุณ” หนุ่มร่างบางเอ่ยเตือน

“ครับคุณฮยอนซึง” จุนฮยองตอบด้วยน้ำเสียงเล่นๆ กับชายหนุ่มที่เดินมาข้างๆเขา

“ครับ” ฮยองซึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“แม่ครับผมอยากได้อันนี้” เสียงใสๆของชายหนุ่มร่างเล็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งดังขึ้นในห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงโซล

“เลิกทำตัวเป็นเด็กๆได้แล้ว นะโยซอบ” ผู้เป็นแม่ของร่างเล็กพูดแล้วเอามือมายีผมของร่างเล็กนามโยซอบ

“แม่อ่ะ ผมอ้อนแค่แม่กับดูจุนนะครับ แม่ไม่เห็นว่ามันสำคัญเลยหรอครับ?” โยซอบพูดแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ผู้เป็นแม่ทันที

“ดูจุน นี่ดูแลตัวป่วนของแม่ให้ดีกว่านี้หน่อยนะ ฮาๆ ๆ” ผู้เป็นแม่ของโยซอบหันไปคุยกับอีกคนที่เดินมากับเขาด้วย ซึ่งมีหน้าที่เป็นคนดูแลโยซอบนั่นเอง

“ครับ” ดูจุนตอบสั้นๆด้วยน้ำเสียงขี้เล่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา

“ฮยอนซึง เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ อันนี้ด้วย” น้ำเสียงนิ่งๆของจุนฮยองที่สั่งไปชี้นิ้วไปทำให้ฮยอนซึงต้องวิ่งเอาทุกอย่างที่เจ้านายของตนสั่ง

“เก่งนิฮยอนซึง ฮาๆๆๆ” จุนฮยองพูดแล้วนั่งลงบนโต๊ะรับรองในร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง

“ทำมากี่ปีแล้วครับ” ฮยอนซึงพูดแล้วยักคิ้วตอบ

“นั่นซิกี่ปีแล้วนะที่ชั้นอยู่กับนาย แต่งงานกับนายดีมั้ยเนี่ยง่ายดี ฮาๆๆ” จุนฮยองพูดเล่นออกมาแต่หารู้ไม่ว่าฮยอนซึงหน้าแดงไปถึงหูแล้ว

“ไม่สบายหรอ?” จุนฮยองที่เพิ่งสังเกตเห็นถามขึ้น

“ปะ.เปล่าครับ” ฮยอนซึงพยายามตอบนิ่งๆและทำหน้าให้นิ่งที่สุด

“เอ่อ ฮยอนซึงชั้นคิดอะไรออกแล้ว” อยู่ๆจุนฮยองก็โผล่คำพูดแบบนี้ออกมา ลางของฮยอนซึงมันบอกเลยว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีอ่ะ - -

“อะไรครับ?” ฮยอนซึงถามไป

“แม่อยากมีลูกใช่มั้ย?” จุนฮยองพูดพร้อมยิ้มร่า

“ครับ” ฮยอนซึงตอบไป

“ผู้ชายท้องไม่ได้มีลูกไม่ได้” ยิ่งพูดจุนฮยองยิ่งมีหน้ามารร้ายโผล่มาอย่างชัดเจน

“ครับ”

“งั้นเอางี้แหละ ชั้นจะแต่งงานกับผู้ชาย เอาให้อกแตกตายไปเลย หึหึ” จุนฮยองพูดไปก็ยิ้มมุมปากไปอย่างมารร้ายแถมสายตายังไปจับจ้องที่ร่างเล็กร่างหนึ่งด้วย

“เอ่อ คุณจุนฮยอง” ฮยอนซึงได้แต่ทึ่งกับความคิดของจุนฮยอง แต่ในใจมันแอบเต้นรัวเพราะเมื่อกี้จุนฮยองเพิ่งบอกไปว่าจะแต่งงานกับตัวเองก็ได้ -/-

“คนนั้นน่ะฮยอนซึง” จุนฮยองพูดแล้วก็ชี้นิ้วให้ฮยอนซึงมองไปที่ร่างเล็กร่างหนึ่งที่กำลังวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ตรงข้ามร้านที่พวกเขานั่งอยู่

“นั่นมัน ยังโยซอบ ลูกชายคนสำคัญของคุณนายยัง ที่ตอนนี้เหลือกันแค่สองแม่ลูกนี่ครับ” ฮยอนซึงร่ายยาว

“ไม่สน คนนี้แหละที่จะทำให้พวกแม่กับลุงนั่นอกแตกตาย” จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงสุดเจ้าเล่ห์


=====================================================================================