คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Hyacinth - I
Hyacinth
krislu & taohun
"พอได้แล้ว เทา ! พี่บอกนายกี่ครั้งแล้วว่าไม่ได้ เลิกทำตัวเอาแต่ใจได้แล้ว นายโตแล้วนะ"
"พี่ก็เลิกบงการชีวิตผมสิพี่คริส ผมแค่จะย้ายไปอยู่เมืองอื่น ขอแค่ปีเดียว !" สายตาดุดันของสองพี่น้องต่างจับจ้องกันแทบไม่กระพริบ แต่ไม่นานคนเป็นน้องก็พ่ายแพ้ไป
สองขายาวรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน ในยามดึกที่เงียบสงบ เสียงวิ่งตึงตังดังไปทั่วละแวก แต่คงไม่มีใครได้ยินเพราะบ้านหลังใหญ่ของพวกเขาตั้งอยู่กลางป่า
"เฮ้อ" คริสได้แต่ลอบถอนหายใจ
หลังมื้ออาหารค่ำของวันนี้ ที่พังไปด้วยน้ำมือน้องชายแท้ๆของตัวเอง ทางด้านเทาที่รีบวิ่งออกมาก่อนที่ความโทสะที่ก่อตัวจะเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภาพนอกของตนเอง การวิ่งที่ความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผ่านแมกไม้และต้นไม้สูงใหญ่ ขายาวเริ่มมีขนสีเทางอกออกมา มือทั้งสองข้างค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นขาหน้า ใบหูเริ่มแหลมยาวขึ้น เล็บมือและเล็บเท้าเปลี่ยนเป็นกรงเล็บอันน่าเกรงขาม แววตาเกรี้ยวโกรธยังคงฉายชัดใต้แสงสว่างสุกใสของดวงจันทร์ บัดนี้ เทา กลายร่างเป็นหมาป่าโดยสมบูรณ์ !
ร่างหมาป่าสีเทาขนาดใหญ่ออกวิ่งด้วยความเร็วเต็มกำลัง แต่แล้วก็เริ่มฉะลอความเร็วลง พร้อมกับโทสะที่ลดลงไปด้วย รอบกายของหมาป่าหนุ่มมีเพียงแสงจันทร์ที่ฉายส่องมายังพื้นโลก ป่ายามค่ำมืดแล้วแต่ก็พอให้มองเห็นอะไรได้บ้าง สายตาของหมาป่าหนุ่มตัวนี้สอดส่องมองไปรอบกายของตัวเองพร้อมกับเสียงเหนื่อยหอบ
แต่แล้วสายตาคมก็ต้องหยุดมองไปยังลำธารกลางป่า มันส่องแสงสว่างสดใสเหมือนกำลังเชื้อเชิญให้เข้าไปเยี่ยมชม สี่ขาใหญ่ก้าวเดินอย่างมั่นคงไปยังแสงสว่างนั้น ทันทีที่ก้าวเข้าไปก็ต้องตกตะลึงในสิ่งที่ตนเองพบเจอ ภาพชายหนุ่มที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับตนเองปรากฏแก่สายตา แต่ช่างมีความแตกต่างกันมากเหลือเกินถึงส่วนสูงดูเหมือนจะพอๆกับตนเองแต่หมาป่าจื่อเทาตัวนี่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม ร่างของคนตรงริมน้ำนั้นถึงได้บอบบาง ผิวขาวใสราวกับน้ำนมก็ไม่ปาน แสงส่องสว่างจากรอบกายนั่นอีกที่ส่งผลให้ผิวขาวนั้นแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกับสีเสื้อ ได้มองเพียงด้านหลังยังทำให้ตกตะลึงได้ขนาดนี้ สี่ขาก้าวยาวไปโดยไม่รู้ตัว แต่เสียงหอบหายใจของเจ้าตัวก็ส่งผลให้ร่างบางที่ถูกจ้องมองหันมามองด้วยแววตาหวาดระแวง
"ฮึก" ไม่ใช่เสียงกรี้ดของความเกรงกลัว แต่เป็นเพียงเสียงการสะดุดหายใจเล็กน้อยเท่านั้นที่เปล่งออกมา ริมฝีปากสีชมพูอ่อน โครงหน้าเรียวสวย แพขนตาที่งดงามที่ทั้งชีวิตนี้ของเทาไม่เคยพบเจอ เหมือนเป็นมนต์ให้ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน
ก่อนที่จะเป็นตัวของหมาป่าหนุ่มเองที่พ่ายแพ้แต่สายตาที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วของร่างขาวตรงหน้า จากภายแรกที่ดูตกใจกลับกลายเป็นความฉงน และตามมาด้วยรอยยิ้มจนตาแทบปิด เทาได้แต่เลิกตาด้วยความประหลาดใจ
'มีเรื่องอะไรน่ายิ้มกัน'
หันไปสนใจความคิดตัวเองเพียงครู่เดียวมือขาวของคนตรงหน้าก็ยื่นออกมาเตรียมจะลูบขนฟูฟ่องตรงคอของตนเองเสียแล้ว จื่อเทาจึงรีบถอยเท้าหนีแต่ยังไม่ละสายตาจากใบหน้าสวยนั้น
"คุณหมาป่าจะไปไหน เล่นด้วยกันก่อน" ที่แท้ก็มีความคิดเด็กน้อยแบบนี้นี่เอง ทันทีที่ได้ยินหมาป่าตัวโตก็ถอนหายใจแล้วค่อยๆกลายร่างเป็นคนที่มีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ทำให้คนตัวขาวตรงหน้าได้แต่ยืนแข็งทื่อด้วยความตกใจระคนสงสัย เทาก้มมองร่ายกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของตนเองด้วยความสงสัย ก็คนตรงหน้าเล่นจ้องจนขาดความมั่นใจ ใบหน้าหล่อช้อนตามองอีกคนด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นพวงกแก้มขาวเนียนกำลังเปล่งสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
"จะจ้องอีกนานมั้ยคุณ " ว่าแล้วก็หัวเราะ จนคนโดนถามเขินอายหนักกว่าเดิม
"กะ..ก็ไม่เคยเจอมนุษย์หมาป่าตัวเป็นๆใกล้ๆแบบนี้นี่นา" ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงนั้นดูดื้อดึงอย่างเห็นได้ชัด
"แล้วมาทำอะไรดึกๆกลางป่าแบบนี้ มันอันตรายนะรู้มั้ย" ว่าพลางกอดอกมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้า
'ไม่มีส่วนไหนไม่เปล่งแสงจริงๆ หรือเราคิดไปเอง ? '
“ ข้ามาดูแลดอกไม้" ตอบด้วยสีหน้าและแววตาภาคภูมิใจจนเทาหุบยิ้มไม่ได้
"กลางป่าเนี่ยนะ?"
"เจ้าหมาป่าบื้อ ดอกไม้สวรรค์น่ะ ต้องปลูกในที่ ที่อุดมสมบูรณ์และเหมาะกับมัน
ดอกไฮยาซินธ์เหล่านี้ เติบโตได้ดีในน้ำของโลกมนุษย์ พวกเราจึงนำมันมาปลูกที่นี่" ว่างพลางก้มตัวลงไปลูบดอกไม้สีอ่อนอย่างถนุนถนอม
"แสดงว่าคุณเป็นนางฟ้าดูแลดอกไม้ ?" ทันทีที่พูดจบคนตัวขาวตรงหน้าก็ทำหน้าขึงขังขึ้นมา
"ข้าเป็นผู้ชาย ! เค้าเรียกว่าเทวดาต่างหากเหล่า" เถียงไปใบหน้านั้นกลับดูน่ารักในสายตาของเทา
"แล้วคุณชื่ออะไรครับ คุณเทวดา" พูดไปก็กลั้นยิ้มไปดูเหมือนคำเรียกว่าเทวดานั้นจะเป็นการจิกกัดเสียมากกว่า
"ไม่บอกเจ้าบอกก่อนสิ" คนดื้อก็ยังเป็นคนดื้อ
"ผมชื่อ เทาครับ เป็นมนุษย์หมาป่า" ไม่รู้ทำไมยิ่งสนทนากับคนตรงหน้าเทาก็ยิ่งหุบยิ้มไม่ลง
"ดูก็รู้น่า ข้าชื่อเซฮุน เป็นเทวดาดูแลดอกไม้" ก่อนจะพูดอะไรก็ไม่วายจะจิกกัดเสียหน่อย
"ยินดีที่ได้รู้จัก และยินดีต้อนรับสู่โลกมนุษย์นะครับ" ว่าแล้วก็ยื่นมือออกไปจับมือเรียวขาวนั้นมาแล้วประทับจูบหลังมืออย่างแผ่วเบา แต่กลับเรียกความสงสัยจากคนถูกกระทำได้ไม่น้อย
ทั้งสองพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆของแต่ละฝ่าย แม้จะจิกกัดกันบ้างแต่ทั้งคู่ก็คุยกันอย่างถูกคอ เซฮุนถามคำถามเกี่ยวกับโลกนี้มากมาย แต่เทาก็ตอบมันทุกคำถามอย่างอารมณ์ดีตอนนี้ 'น่ารัก' ก็เป็นเพียงคำเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวของร่างสูง
มือขาวค่อยๆเอื้อมหยิบดอกไม้สีอ่อนสวยอย่างเบามือ ดอกไม้สีอ่อนเปล่งแสงออกมาอ่อนๆ
"ได้มาแล้ว รอหน่อยนะคริสข้าจะรีบเอาไปให้เจ้า ก่อน..เจ้าจะตกลงปลงใจจะแต่งงานกับหญิงผู้นั้น" ดวงตาคู่สวยดูเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่ฉุดคิดถึงความอันตรายของเรื่องที่ทำอยู่ ร่างเล็กก็รีบเดินออกจากสวนดอกไม้กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาแห่งนี้ ภายในบ้านหลังใหญ่กลางป่าแห่งนี้
หลังจากการโต้เถียงของสองพี่น้อง คริส พี่ชายคนโตทำได้เพียงนั่งดูทีวีรอน้องชายของตนกลับมาเพราะรู้แก่ใจว่าถ้าน้องชายของตนโมโหขนาดนั้น ร่างกายจะกลายเป็นหมาป่าอย่างแน่นอน
"ครับ เมื่อกี้ทะเลาะกับจื่อเทาอีกแล้ว" ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความเครียด คิ้วเข้มงวดเข้าหากันจนแทบผูกเป็นโบว์
"เรื่องเดิมๆแหละครับ ผมบอกเค้าหลายครั้งแล้ว แต่เหมือนยิ่งโตยิ่งเอาแต่ใจไม่ฟังใครเลย" เสียงทุ้มเข้มเจือปนไปด้วยความกังวล
"ขอบคุณนะ ถ้าแบบนั้นก็พักผ่อนเถอะ ทานยาด้วย รักคุณมากนะครับ" แต่ประโยคสนทนาก็ยังไม่จบเพียงเท่านั้น เสียงพูดคุยยังคงดังต่อเนื่องไปอีกนาน จนคนที่แอบฟังหัวใจร้าวไปหมด ความรักที่ไม่หวังอะไรเลยมันไม่มีอยู่จริง
ในทีแรกคนตัวเล็กคิดเพียงว่าจะแอบมองชายผู้นี้ไปเรื่อยๆ แต่เมื่อเวลาที่ความรักของชายหนุ่มงอกงามจนถึงขั้นที่ชายหนุ่มเตรียมการจะขอหญิงสาวแต่งงาน หัวใจดวงน้อยจึงตระหนักได้ว่าตนเองนั้นอยากปรากฎกายให้อีกคนได้รับรู้ความรู้สึกของตนบ้าง แต่เมื่อมาคิดดูอีกทีก็กลัวไปเสียทุกอย่าง จึงเลือกที่จะมอบเพียงดอกไม้อันมีค่าอย่างดอกไม้สวรรค์ที่ตนดูแลอยู่ให้ชายหนุ่มได้รับรู้
ทางเดียวที่จะมอบดอกไม้ให้ได้คือตัวของลู่หานเองต้องลงไปที่โลกมนุษย์ ร่างเล็กพยายามคิดข้ออ้างสารพัดจนขอพ่อลงมาได้ แต่ก็ต้องมาเจอกับคำพูดหวานเชื่อมของคนที่ตนแอบรักกับคนที่เขารักอย่างถวายหัวใจ แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ลู่หานก็ไม่สามารถหยุดมันได้แล้ว ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องนอนของชายหนุ่มอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้ววางดอกไม้สีอ่อนสวยไว้ที่โต๊ะทำงานที่ชายหนุ่มมักจะนั่งหมกตัวทำงานหามรุ่งหามค่ำ
ดอกไม้จากสวรรค์ก็คือดอกไม้จากสวรรค์ ยังคงสวยงามเปล่งประกายดังยามอยู่บนสรวงสวรรค์ ลู่หานคลี่ยิ้มสวยแก่ดอกไม้นั้น แล้วเดินจากไป
ใบหน้าสวยเดินอมยิ้มไปทั่ว เพียงแค่คิดว่าคริสจะเจอกับดอกไม้จากตนเองลู่หานก็สุขใจอย่างพอไม่ถูก
"ลู่หานมาคุยกับพ่อหน่อย" เสียงเรียกจากผู้เป็นบิดาทำให้ใบหน้าสวยต้องหุบยิ้ม เรื่องการขโมยดอกไม้จากสวรรค์ลงไปยังโลกมนุษย์นั้น โทษร้ายแรงมหาศาล ลู่หานรู้ดี แต่ไม่รู้ว่าตนจะโดนโทษสถานไหนเท่านั้นเอง
"ลู่หาน พ่อรู้เรื่องที่เจ้าทำวันนี้แล้วนะ" กะแล้วเชียวพ่อของลู่หานเป็นถึงบดีใหญ่คุมการดูแลดอกไม้ทั้งมวลบนสรวงสวรรค์เรื่องอะไรจะไม่รู้เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ลู่หานเพียงยิ้มรับ
"เจ้าก็รู้ว่าโทษมันใหญ่หลวงแค่ไหน" เพียงเห็นใบหน้าหวานนั้นยิ้มอมทุกข์แบบนั้น หัวใจของผู้เป็นพ่อก็อ่อนยวบ
"ข้ารู้ท่านพ่อ แต่ข้า...ข้าแค่อยากมีตัวตนในสายตาของเขาบ้าง" ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสเอ่อคลอ
"แต่ลูกก็ไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปแลกขนาดนี้ พ่อไม่รู้เลยว่าเจ้าจะได้รับโทษสถานใดหากผู้อื่นรู้เข้า" ผู้เป็นพ่อได้แต่โถมตัวเข้ากอดลูกรักของตัวเอง ตอนนี้ร่างสั่นไหวไปด้วยแรงสะอื้น พร่ำบอกเพียงคำขอโทษ
พลันไม่นาน เกิดแสงประกายวาบสดสว่าง ปรากฎร่างชายผู้หนึ่ง ประจักษ์แก่สายตา ชายวัยกลางคนถึงกับผงะค้างเมื่อสบเข้ากับแววตาเกรี้ยวโกรธคู่นั้น เกรงทั้งแววตาและตำแหน่งหน้าที่ของชายหนุ่มผู้มาถึง
"ซะ.ซูโฮเจ้ามีธุระอะไรหรือ มาถึงนี่เชียว" เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องทำใจสู้ไว้ก่อน
"ข้ามาคุยกับลู่หาน ออกมาจากหลังของพ่อเจ้าแล้วมาคุยกับข้าให้รู้เรื่อง"
ร่างเล็กเดินออกมา ยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาของตัวเอง แต่ข้อมือนั้นก็ถูกผู้เป็นพ่อรั้งไว้ ลู่หานทำเพียงจับมือนั้นไว้ลูบมันอย่างแผ่วเบา แล้วเดินไปเผชิญหน้ากับผู้เรืองอำนาจตรงหน้า
"ข้าบอกเจ้าให้ตัดใจจากชายผู้นั้นกี่ครั้งแล้ว ข้าบอกให้เจ้าหันมาสนใจในความรักที่ข้ามีให้เจ้าบ้าง แต่เจ้าก็ไม่เคยทำ" ซูโฮบันดาลโทสะอย่างเหลือทน
"ความผิดครั้งนี่ของเจ้ายิ่งใหญ่มากเกินที่ข้าจะปกปิดและช่วยเหลือเจ้าเหมือนครั้งก่อนๆ" ซูโฮหลบสายตาหวานที่เงยขึ้นมามองอย่างขอโทษ ลู่หานรู้มาตลอดว่าคนตรงหน้ารักตนเองแค่ไหน แต่เรื่องของหัวใจหามีใครยั้งได้
"ลู่หาน จากนี้เป็นต้นไปข้าขอใช้อำนาจบุตรแห่งเทพคหบดีปกครองสรวงสวรรค์ สั่งให้เจ้าลงไปจุติยังโลกมนุษย์ตามหาความรักที่แท้จริงจากโลกมนุษย์ให้เจอ ภายใน 1 เดือนมิเช่นนั้นข้าจะสาปเจ้าให้กลายเป็นดอกไม้ตลอดกาล!!" เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากคำประกาศก็เกิดแสงสว่างวาบรอบตัวของลู่หานส่งให้ร่างเล็กลอยอยู่เหนือหมู่เมฆ และหายลับไปจากสรวงสวรรค์
ฮือ ตอนแรกมาล้าวววววววว ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันมั้ย
ประเด็นคือห่างจากการแต่งฟิคไปช่วงนึง
หวังว่าจะชอบกันน้า ชอบก็บอกนะ กิกิ 555555555
#คอมเม้นเป็นกะลังใจกันหน่อยน้า
ความคิดเห็น