คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รั้วมหาวิทยาลัย
หลัาบาโรเรียนประถม ผมไปเรียน่อเรเ็ที่แฮร์โรว์ โรเรียนประำายเ่าแ่ นผมเรียนบาระับมัธยมโยไม่มีเหุีหรือร้ายอันใเิึ้นในระหว่านั้น ผมมีเพื่อนบ้า ทั้หมเป็นลูผู้มีอันะินานะร่ำรวย ผมใ้เวลาสัสรร์ไปับลุ่มเพื่อนบารั้ามโอาส แ่ผมมัะใ้เวลาส่วนมาไปับารเล่นเปียโนและว่ายน้ำ ผมว่ายน้ำเ่พอสมวร ทามรมว่ายน้ำเลยส่ผมไปแ่ระับโรเรียนและเอยู่เรื่อยๆ นผมเป็นนัีฬาว่ายน้ำัวแทนโรเรียนเ็มัว ผมอบิรรมประเภทว่ายน้ำับเล่นเปียโนมาเพราะเวลา้อม ผมไม่สามารถิเรื่ออื่นไ้เลย ิรรมพวนี้ทำให้ผมไม่นึถึปูมหลัอีวิมที่ผมมี
เมื่อผมเรียนบาแฮร์โรว์ ผมเลือที่ะไปเรียน่อ้านเศรษศาสร์ที่ลอนอน สูล ออฟ อีโโนมิส์หรือที่ย่อันในนามแอลเอสอี เพราะิว่าผมอาะไ้่วยเหลือพ่อเรื่อานไ้ในอนา พ่อูไม่่อยพอในัับ้อยส์อันนี้ พ่อเป็นศิษย์เ่ามหาวิทยาลัยอ็อฟอร์ พ่อเลยอยาให้ผมเรียน มหาวิทยาลัยเ่าอพ่อมาว่า แ่พ่อรู้ว่าผมัสินใเลือแล้วึไม่ไ้ว่าอะไร
ที่มหาวิทยาลัย ผม้นพบว่าผมสามารถอ่านในออ ทีแรผมนึว่าหูแว่ว เวลาผมอ่านหนัสือในห้อสมุผมมัะไ้ยินเสียอะไร่อมิอะไรอยู่เสมอ นผมสสัยว่าทำไม ผมมัไปหานัิวิทยาประำมหาวิทยาลัย ้วยว่าผมลัวว่าะเป็นโริประสาทและหาหมอรวหู แ่ทั้สอ็ยืนยันว่าผมปิ ไม่ไ้ป่วยอะไร
วันหนึ่ผมเ็บระเป๋าเินไ้ ้นูเอบัรประำัว พบว่าเป็นอนัศึษานหนึ่
ผมเินรอบๆ แถวนั้นพร้อมับมอหาเ้าอ็ไม่เอ
นระทั่ผมเินเ้าไปในห้อสมุ ผมเินไปเรื่อยๆ ามโ๊ะที่มีนนั่อ่านหนัสืออยู่
นผมไ้ยินเสียใรบาน ทีแรมันเป็นเสียระิบนัึ้นเรื่อยๆ
มันหายไปไหน?
ระเป๋าเินหายไปอีแล้ว!
ผมเินามเสียที่ไม่มีใรไ้ยินนั่น ไปเอนัศึษาผู้หินหนึ่ำลั้นระเป๋าัวเออย่าร้อนรน
เธอมีสีหน้าัวลอย่าเห็นไ้ั
ผมเินเ้าไปหยุ้าๆ โ๊ะเธอ
“แมรี่ แมเฟียร์สันใ่ไหมรับ?”
เธอายาูผม ทำหน้าสสัย
“ผมเ็บระเป๋าเินอุไ้น่ะ”
เธอมอผมผ่านแว่นสายาที่หนาเอะเหมือน้นวโหล
ผมยื่นระเป๋าผ้าสีฟ้านั่นให้เธอ เธอหน้าแึ้นมาแล้วยิ้มอบแบบเินๆ
“อบุมา่ะ” เธอพูะุะั
ผมยิ้มให้เธอ
“ทีหลัระวัหน่อยนะรับ” ผมเินออมา ปล่อยให้เธอว่าผมามัวเธอมาถูไ้อย่าไร่อไป เพราะุที่เธอทำอหล่นนั้นอยู่ริมถนนหน้าประูให่
หลัานั้นผมเริ่มใ้วามสามารถใหม่นี้อ่านใอาารย์ เวลาอยู่ในห้อเลเอร์ผมมัะเป็นนที่ลุึ้นอบำถามไ้ะานและถู้อบ่อยๆ อาารย์หลายนทึ่ในำอบอผม พวอาารย์มัอบที่ผมมัลุึ้นอบำถามไ้ถู้อนยให้ผมเป็นนัศึษาัวอย่า พวนัศึษา้วยัน็พาันิว่าผมเป็นนหัวีทุนิว่าผมยันอ่านหนัสือนึในห้อสมุทุืน ที่ริแล้ว ผมมัอบออไปนั่อ่านวรรรรมลาสสิามร้านาแฟ บาที็ไปนั่อ่านนิยายสยอวัและื่มเบียร์ในผับนึื่น บาืนผม็ไป้าห้อเพื่อนผู้หิที่รัสนุ แล้ววันรุ่ึ้น็มานั่ั้ใเรียนในห้อเรียน ้วยรูปร่าหน้าาอผม ผมมัะมีสาวๆ เ้าหาอยู่เป็นประำ บ่อยรั้ที่ผมไปนั่ื่มอยู่ามผับ ะมีผู้หิเ้ามายิ้มให้แล้วเปิบทสนทนาว่า อนั่้วยไ้ไหมะ? แล้วในที่สุเรา็ลเอยันที่ห้อพวเธอ พออนเ้าผม็ล่าวอำลา ลับมานั่เรียนามปิ
วันหนึ่ะผมออาผับเือบเที่ยืนเพื่อลับหอพั ืนนี้เป็นืนเือนมื ท้อฟ้าที่ำสนิทมีาวนับไม่ถ้วนสว่าไสว ยิบยับเ็มไปหม แถวนั้นเียบสนิท าวบ้านะเ้านอนันหมแล้ว ผมเินัสนามห้านาให่เพื่อเ้าหอพั
โไม่เ้า้าผมืนนั้น ผมันเินสวนับศาสราารย์วิลเลม ผู้มีายาที่นัศึษาั้ให้ว่า “อมโห” หรือวิลเลม อมโห ผู้อบะแนนเ็อย่าน้อยหนึ่ในสี่าะแนนริที่เ็วระไ้ ผม้มหน้าเินุๆ ผ่านวิลเลมไป ปเสื้อโ้ปิอยู่รึ่หน้า ลมีผมเผ้ายุ่เหยิไปหม ผมพยายามสาวเท้าับ ๆ เพื่อให้ไปถึที่หมายไ้เร็วที่สุโยไม่หันหลัลับมามอ ผมรู้สึไ้ว่าวิลเลมหยุมอผมอยู่า้านหลั
“นี่พ่อหนุ่ม!”
ผมเสียวสันหลัวาบ หันหน้าไปมอ้าๆ
“ึื่นป่านนี้เพิ่ลับบ้านเหรอ พรุ่นี้อนเ้ามีสอบนะ”
“รับ ผมทราบ”
“มาทำอะไรึื่นป่านนี้้านอ?”
“เินเล่นรับ ผมนอนไม่หลับ”
“ระวั้วยแถวนี้ พวโมยโรเยอะ”
“รับ รารีสวัสิ์นะรับท่าน”
“เอันพรุ่นี้อนเ้าโมรึ่ อย่าื่นสายนะ”
“รับ”
เ้ารุ่ึ้นผมไปนั่รอหน้าห้อสอบเหมือนนอื่น แ่อย่าหนึ่ที่ไม่เหมือนนัศึษานอื่นเลยือ ผมไม่อ่านหนัสือในะที่พวนั้นำลัร่ำเร่อ่านอย่าเอาเป็นเอาาย ราวับะโยเอาวามรู้เ้าสมอ ผมมอไปที่แ่ละน ไ้ยินเสียในใัระหึ่มราวับเสียสวมนร์ในโบสถ์
“เฮ้ย มีอะไรีๆ ็แบ่ันมั่สิ” ใรนหนึ่พูับผม
“ไม่มีอะไรทั้นั้น แล้ว็ไม่ไ้อ่านหนัสือ้วย”
นถามทำหน้าเหมือนไม่เื่อ เ้าี้ผม่อ
“หน่อยน่า ่วยๆ ันหน่อย”
ผมหันไปถลึาใส่ไปหนึ่ที เาึหลบาไป
อนเ้าโมรึ่ทุนเ้าห้อสอบรวมทั้ผม้วย ผมเลือนั่รลาะไ้แอบอ่านในอื่นไ้ถนั
วิลเลมเินเ้ามาเอา้อสอบเ้ามาปึให่ เหล่านัศึษา่าพาันทำหน้าเบ้เพราะลัวะทำไม่ไ้เหมือนรั้ที่แล้ว
“้อสอบราวนี้ยา” วิลเลมล่าว
ยาอีแล้ว! เสียอใร็ไม่รู้ลอยมา แ่ไม่มีใรไ้ยินนอาผม ผมหันไปมอรอบๆ เห็นนัศึษานหนึ่ที่นั่้าๆ ทำหน้าถอสี
พอวิลเลมแ้อสอบ ็มีเสียฮือฮาึ้นมา
ผมว้าปาาึ้นมา าผมมอไปที่วิลเลม สัพัผมเห็นภาพแอนออ้อสอบและเลยที่แเียนไว้
ผมเียนไปามภาพนั้น
สอั่วโมแห่วามทรมานอนัศึษาเศรษศาสร์็ผ่านไป
สอสัปาห์่อมา วิลเลมประาศผล ื่อผมอยู่อันับที่หนึ่
วิลเลมเรียื่อผมออไปหน้าโถห้อเลเอร์ พร้อมมอบราวัลให้ผม
“พ่อหนุ่ม ันูเธอไม่ผิเลยริๆ เธออบำถามถูใันมา ยัับถอมาาใันเลย เธอั้ใเรียนมาว่าะมาถึุนี้ไ้”
ผมยิ้ม ยื่นมือไปเแฮน์ับแ
นัศึษาสาวๆ ส่เสียรี้ร้าัน
เพื่อนนัศึษาทุนในห้อปรบมือให้ผมัเรียวอย่าพร้อมเพรียัน
หลัานั้นอีหนึ่ปีผม็บารศึษาระับมหาวิทยาลัย้วยะแนนอันับหนึ่อั้นอนปี 1972 พอี
หลัเรียนบ ผมไ้เ้าฝึานับบริษัทลูอพ่อ้านารลทุน ผมทำผลานีมา เพราะสามารถเ็ำไรไ้อย่าแม่นยำว่าหุ้นัวไหนหรืออุสาหรรมอะไรที่วรลทุน บาทีผมเห็นหน้าประธานบริษัทที่ผม้อเ้าทาบทาม ผมะรู้ทันทีว่าเาะรับ้อเสนออผมหรือไม่ ถ้าไม่เพราะอะไร ผมะหว่านล้อม้วยเหุผลที่อบ้อสสัยในใอเานเาเื่อ แ่บาน็ไม่ไ้เื่อผมร้อยเปอร์เ็น์หรอ บาเส็หว่านล้อมไม่เป็นผล แ่นั่นือหนึ่าร้อยน เ็ฝึานอย่าผมทำานีนทุนในบริษัทเรียผมว่า “โลเ้นบอย”
ความคิดเห็น