Sweet Insanity : คลั่งรักผู้ชายอันตราย

ตอนที่ 4 : เกมที่ 3 Love Game (2)

ฟารา : >.< เรื่องเริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ ล่ะ                                         

เกมที่ 3

Love Game (2)

“โฮ่ รันจังกับชิกิจะซ้อมคาตะ[1]กันงั้นเหรอ” ชายชราผมสีดอกเลาในชุดฝึกเคนโด้ก้าวเข้ามายืนด้านหน้าบรรดาผู้ชม ท่าทางของเขาดูคล่องแคล่วและแข็งแรงเกินกว่าคนวัยเดียวกัน ริ้วรอยแห่งกาลเวลาตรงหน้าผาก มุมปาก และหางตา ช่วยขับเน้นความสงบ สง่า และองอาจ ราวกับซามูไรในหนังสมัยเก่า

“อาจารย์” เหล่าลูกศิษย์หญิงชายรีบโค้งตัวเพื่อทำความเคารพทันที

            ในลานฝึกซ้อมห่างออกไปหลายเมตร คู่หนุ่มสาวที่ถูกกล่าวถึงกำลังโค้งให้กันอย่างสง่างามเพื่อเป็นสัญญาณเริ่มการรำคาตะ

            รันย่อเข่า สองแขนเหยียดตรง สองมือจับดาบไม้ไผ่แน่นพร้อมชี้ตรงไปด้านหน้า ในขณะที่ชิกิก็ทำแบบเดียวกันโดยไม่ผิดเพี้ยน ทั้งสองเริ่มผลัดกันวาดดาบใส่ฝ่ายตรงข้ามคล้ายกำลังร่ายรำ ก่อนจะพุ่งเข้าปะทะกันจริงจัง

“ไม่ทันไรก็สู้จริงเลยหรือนี่” อาจารย์เปรยเบาๆ “ดูเหมือนชิกิจะได้เปรียบนะ... รันจังอ่อนซ้อมไปหน่อยหรือเปล่า” สีหน้าที่สงบนิ่งเหมือนพระพุทธรูปและเสียงเนิบช้า ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า อาจารย์เป็นครูสอนธรรมมะมากกว่าครูฝึกเคนโด้

“รันซังฝีมือตกหรือเปล่าครับ” ชิกิถามเสียงนุ่ม “ไหวแน่นะครับ?” เสียงคล้ายจะเป็นห่วง แต่แขนกลับไม่ยอมหยุดฟาดดาบไม้ไผ่ เขาออกแรงไม่ถึงครึ่ง ก็รุกไล่รันได้ด้วยเทคนิคที่สูสีกัน

‘ฝีมือฉันเท่าเดิมย่ะ แต่นายน่ะ... เก่งขึ้นอีกแล้วนะ’

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่เธอก็อดปากดีไม่ได้ “แหม ฉันมีเวลาซ้อมแค่อาทิตย์ละไม่กี่วัน... ไม่ได้เป็นนักกีฬาเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะคะ” เธอยกแขนขึ้นตั้งฉาก พาดดาบรับการบุกที่ดุดันด้วยการปล่อยเคลื่อน อาศัยแรงและทิศทางการตวัดดาบของชิกิ ปัดดาบของเขาให้แฉลบออกไปได้ทุกครั้ง

“งานก็เยอะ” ดาบไม้ไผ่ของทั้งคู่ฟาดกระทบกัน รันพยายามต้านรับด้วยการถ่ายแรงจากดาบให้ไหลลงไปด้านล่าง... เธอสืบเท้าเข้าประชิด ยื่นใบหน้าน่ารักที่แต่งแต้มบางเบาเข้าไปใกล้ ดวงตาสีดำทอประกายเจ้าเล่ห์ เรียวปากได้รูปสีแดงสดกระซิบเหนือริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆ “แล้วก็มีคนคอยกวนใจแทบทุกคืน”

ชิกิขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ “อยากซ้อมดีๆ ตรงนี้ หรือจะให้ผมพาไปซ้อมอย่างอื่นกันที่อื่น?”

“อาจารย์ดูอยู่นะ” รันดีดตัวออกแล้วก้าวกระโดดกลับมาฟาดกลางแสกหน้า คราวนี้เธอเป็นฝ่ายฟาดดาบรุกบ้าง

“คนทั้งโรงฝึกด้วย” ชิกิเสริม เขาก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ ยกดาบตั้งรับการโจมตีอย่างใจเย็น “ผมขอถอนคำพูด... คุณยังรุกเก่งเหมือนเดิม”

“รุก แบบไหนล่ะคะ หืม” เธอยิ้มเมื่อเห็นเขาถอยไปจนสุด ด้านหลังคือสระปลาคาร์พสุดที่รักของอาจารย์ “หมดทางหนีแล้ว พูดว่ายอมแพ้ซะดีๆ เอ๊... หรือ ชิกิซัง จะยอมโดนรุ่นพี่ที่วางมือไปแล้ว รุกไล่จนตกน้ำ แล้วก็เปียกไปหมดทั้งตัวดีน้า ฮึ ฮึ”

            ชิกิยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ คล้ายแผนร้ายที่วางไว้สำเร็จสักเรื่องหนึ่ง “ถ้าจะเปียกก็เปียกด้วยกันเลยดีกว่า” เขาคว้าข้อมือของเธอไว้แล้วทิ้งตัวถอยหลังลงไปทันที

วินาทีนั้น รัญชน์ นึกถึงสุภาษิตไทยที่แม่เคยสอนให้ เค้าว่าอะไรนะ? ‘ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่’ หรือว่า ‘ผีเห็นผี’ กันแน่ละนี่

            ตูม! จากมุมกล้องที่ถูกจัดวางไว้อย่างแยบยล... พยานในที่นั้นต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...

         “รันซังเผลอลื่นล้มไปทับชิกิซังจนทำให้ทั้งสองคนเสียหลักตกบ่อปลาราคาหลายล้านเยน”

            ปลาดิ้นกระแด่วๆ... ทุกคนหัวเราะ... มีแต่รันเท่านั้นที่เข่นเขี้ยวอย่างเซ็งๆ ในตอนที่ชิกิอุ้มเธอขึ้นจากบ่อแล้วเดินตรงลิ่วเข้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านใน

            “ชิกิ! คุณดึงมือฉัน... ร้ายนักนะ” พอลับตาคน เธอก็ดิ้นปัดๆ ทั้งๆ ที่ถูกอุ้มอยู่ในท่าเจ้าหญิง

            -คิดจะแกล้งเขาดันโดนเขาแกล้งกลับ 555 เป็นไงล่ะยายรัญชน์- ไม่รู้ทำไมเสียง (ข้อความทาง MSN) ของ ARISA ถึงผุดขึ้นมาในหัวเธอ

            “อีกชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงเวลานัดแล้วนะ ฉันจะอาบน้ำทันไหมเนี่ย” รันกระฟัดกระเฟียดหน้าดำหน้าแดง มัวแต่คิดถึงผมที่เสียทรงจนไม่ทันสังเกตว่า... รอบๆ ด้านไม่มีใครเดินสวนมาเลยสักคน

            “ทันไม่ทันก็ช่างสิ” ชิกิพูดในขณะที่วางเธอลงบนเสื่อทาทามิ บานเลื่อนไม้บุกระดาษสไตล์ญี่ปุ่นโบราณถูกกระชากปิดดังตึง! กั้นสองหนุ่มสาวออกจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

            “นี่มัน... เลยห้องเปลี่ยนชุดมาแล้วนี่... แถวนี้เป็น... พื้นที่ส่วนตัวของคุณ” ‘แถมห้ามคนนอกเข้ามาด้วย’ รันต่อความคิดให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะชิกิเป็นศิษย์เอก เขาจึงได้รับสิทธิพิเศษแบบนี้

            รันกลืนน้ำลายเอื้อก ผวาร่างขึ้นมา ตั้งใจจะลุกออกไปจากตรงนี้ทันที

            “ช้าไปนะรัน” ชิกิรั้งแขนบอบบางไว้ บังคับให้เธอนอนราบลงกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมเหนือร่างราวกับปราการเหล็ก “โมคุเร็น... โมคุเร็น รัน เมื่อคืนคุณทำผมไว้แสบมากเลยนะ รู้ตัวไหม”

            รันหน้าแหยเมื่อชิกิเรียกเธอด้วยนามสกุลของพ่อ

            ‘เป็นทางการแบบนี้อันตรายแน่’

เพียงกะพริบตา สายรัดฮากามะ[2]ของเธอก็ถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยว! ไม่เอานะชิกิ ฉันต้องไปรับสปอนเซอร์ ไปสายไม่ได้ด้วย” พูดไปก็เท่านั้น ข้อมือเพรียวบางถูกมัดแน่นจนเนื้อผ้าบาดผิวขาวๆ เป็นรอยแดง

“ผมยอมให้คุณมัดไปแล้ว... คราวนี้ก็ผลัดกันไง” ชิกิเผยรอยยิ้มสมใจ ดวงตาสงบนิ่งทว่าร้อนแรงด้วยไฟแห่งชัยชนะ “จริงสิ นอกจากจะมัดแล้ว... คุณยังทำอะไรอีกนะ” เขาว่าพลางไล่สายตาสำรวจเรือนร่างข้างใต้คล้ายหมาป่ากำลังมองเหยื่ออันโอชะ

ใบหน้าสวยคมของรันแดงก่ำด้วยโทสะ เนินอกอวบอิ่มสะท้อนขึ้นลงตามลมหายใจหอบถี่

ชิกิแหวกสาบเสื้อออกเบาๆ ปลายนิ้วเกี่ยวรั้งผ้าคาดอกสีขาวลง ปลดปล่อยให้ทรวงอกนุ่มหยุ่นข้างหนึ่งเป็นอิสระ ผิวเนื้อเนียนละเอียดถูกแถบผ้ารัดดันขึ้นมา ให้ยอดอกสล้างสีกลีบซากุระอวดโฉมอย่างงดงามภายใต้แสงจางๆ ที่ลอดผ่านบานประตูกระดาษเข้ามา

รันอึกอักเมื่อถูกสายตาคมกริบของเขาจับจ้อง รู้สึกละอายคล้ายต้องเปลือยเปล่าท่ามกลางผู้คน

ชิกิสูดลมหายใจเพื่อกดรั้งอารมณ์ เพราะเขาไม่อยากจะเสียการควบคุม

รัน... รันที่รัก... รันที่เขาปรารถนาอยู่ตรงหน้า อยู่ในกำมือของเขาแต่เพียงผู้เดียว... เขาอยากจะทำให้เธอเพลิดเพลินไปกับเกมรักครั้งนี้ ให้หลงมัวเมาเหมือนได้ดื่มเหล้าชั้นดี เมามาย... จนยากจะถอนตัวถอนใจ

------------------------------------

ฟารา : จะโดนเอาคืนยังไงดีนะ... หรือจะให้ใครมาขัดจังหวะดี *0*

---

[1] คาตะ (Kata) ของเคนโด้ คือการฝึกต่อสู้ด้วยท่ารำเพลงดาบ เน้นเทคนิค ท่วงท่า และสมาธิ โดยมีผู้ฝึกเคนโด้สองคนผลัดกันรุกและรับ

[2] ฮากามะ (Hakama) กางเกงผ้าแบบญี่ปุ่น