ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
“เขตการปกครองพิเศษ” หรือ เมืองที่ถูกหลงลืม ในอดีตเมื่อราวๆ 70 ปีก่อน เป็นเมืองที่รุ่งเรืองด้านเทคโนโลยีมาก แต่ด้วยการทดลองที่ผิดพลาด เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ทำลายเมืองไปถึงครึ่งเมือง เมื่อเหล่านักวิทยาศาสตร์พยายามจะกู้สถาณการณ์คืน ก็ถูกประชาชนต่อต้าน กดดัน ทำให้ต้องลงไปยัง “ดันเจียน” เมืองใต้ดิน
ส่วนพวกที่อยู่บนดิน พื้นที่ทำกิน กิจการธุรกิจต่างๆ รวมถึงบ้านเมืองได้รับความเสียหายอย่างมาก.......... จากเศรษฐีเป็นยาจก......... บางคนถึงกับสูญเสียพ่อแม่ญาติพี่น้อง หรืออาจทั้งตระกูล และหลายคนไร้ที่ซุกหัวนอน
เมื่อตกอยู่ในภาวะอดอยาก ด้วยสัญชาตญาณความอยู่รอด จึงเกิดการขโมย แย่งชิง ฆ่าฟันกันขึ้น
ปัจจุบันเขตการปกครองพิเศษ(บนดิน) จึงเป็นเมืองที่เสื่อมโทรม เน่าแฟะ มีแต่การรบราฆ่าฟัน เหล่านักฆ่าเลือดเย็น ที่หิวกระหาย และเป็น....เมือง.....ที่ถูกหลงลืม.....
----------------------------------------------
แอ๊ด!….
ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมดำปกปิดหน้าตาโผล่เข้ามาใน“ร้านตามประสงค์” ที่ตั้งอยู่ในตรอกสกปรกเล็กๆ ของเมือง ถึงร้านจะไม่สะดุดตาคน แต่ก็มีคนแวะเวียนมาไม่ขาด เพราะเป็นแหล่งรวมข่าวชั้นยอดและสั่งซื้ออาวุธ ที่สามารถสั่งทำได้ ของเหล่านักฆ่ามืออาชีพ
“สวัสดี มาจา” เสียงจากชุดคลุมดำทักร่างหลังเคาเตอร์ไม้เก่าๆ ซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับคอมพิวเตอร์และเครื่องมือสื่อสาร
“หวัดดีเซเรส แป็ปนะ” เสียงเร่งรีบตอบกลับมา หน้าไม่ละจากจอกลางอากาศที่กำลังจิ้มๆ อยู่ เจ้าของชื่อเซเรส เดินมานั่งเก้าอี้ตรงเคาเตอร์และกอดอกรออย่างใจเย็น
“ของที่สั่งได้แล้วนะ อืมๆ......... ใช่ทั้งหมด งั้นส่งมาภายในวันนี้นะ รู้แล้วย่ะ! ยินดีทำการค้าด้วยเสมอ...... แค่นี้นะขอบคุณ.....” มาจาจบการสนทนาลงแค่นั้น และหันเก้าอี้มาทางเซเรส ลูกค้าคนสำคัญ
เมื่อเห็นหน้ามาจาชัดๆ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยสะดุดตามาก ผมหยักศกสีแดงเพลิงยาวถึงกลางหลัง ตาสีทอง ผิวขาว น่าแปลก........ที่เธอยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่เสื่อมโทรมนี้ได้
“มาเช้านะวันนี้” คนถูกทักถอนหายใจออกมาเบาๆ เปิดหมากเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ งดงามราวนางฟ้า ดวงตาสีฟ้าแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ผมสีดำยาวถึงเอวที่ปกติมักจะเปียรวบไว้ แต่วันนี้กลับปล่อยสยาย ปอยผมเล็กๆ หลุดจากเสื้อคลุมลงมาคลอเคลียที่แก้มนวลสีครีม
สภาพโทรมจริงๆ
“เซ็ง!” สภาพโทรม อารมณ์แย่... มาจาได้แต่คิดในใจ
“มีน่าอีกล่ะสิ” มีน่าเด็กสาวหน้าตาน่ารัก น้องสาวเซเรส
“จะใครอีกล่ะ เล่นปลุกกันตั้งแต่เช้า ให้มาชิมเค้กสูตรใหม่ โชคดีที่หนีมาได้ ไม่งั้นได้กินยาพิษดีๆนี่เอง” เซเรสทำหน้าทำตาหงุดหงิด จนมาจาอดนึกขำไม่ได้
ทำเป็นพูดดีไป ก็เห็นกินทุกครั้ง
“เฮ้อ............ น่าสงสารนักฆ่าฝีมือกระฉ่อน ต้องมาหมดสภาพเพราะเค้กฝีมือน้องสาวสุดที่รัก”
“เลิกล้อเล่นซะที มีงานอะไรเด็ดๆมั้ย”
“น่าเบื่อไร้อารมณ์ขันจริงๆ ” มาจาสบถเบาๆ
“เอาล่ะงานก็งาน มีผู้จ้างวานคนหนึ่งต้องการนักฆ่าฝีมือเยี่ยม ลอบปลงพระชนม์เจ้าชายแห่งจักรวรรดิ์โรจาฮาน แต่........จะลงมือได้ก็ต่อเมื่อได้รับคำสั่งจากผู้จ้างวานเท่านั้น ”
“หืม? แล้วค่าจ้างเท่าไหร่”
“โห........บอกได้คำเดียวมหาศาล ที่สำคัญมีข่าวจากวงในมาว่า คนคนนั้นมีส่วนกับงานนี้ด้วย” เซเรสตาเป็นประกายทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “คนคนนั้น” คนที่เธอจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต คนที่เธออยากเป็นมัจจุราชประหารเขาเอง....
“ฉันจะทำงานนี้” ว่าแล้วต้องเป็นอย่างนี้... มาจาถอนหายใจกับความคิดของตัวเอง
“ขอเตือน มันอาจเกิดสงครามระหว่างพวกจักรวรรดิ์ได้”
“ใครจะสน” เพื่อทุกคนในเหตุการณ์วันนั้น เธอทำได้ทั้งนั้น มาจาเข้าใจเหตุผลดี รู้ว่า...ถึงห้ามไปก็ไร้ผล ลองเซเรสตัดสินใจอะไรแล้วเปลี่ยนยาก
ยัยเด็กบ้า! คงคิดวิธีบุกโรจาฮาลอยู่แน่ๆ มาจาบ่นในใจเมื่อเห็นเซเรสเงียบไป
พระราชวังโรจาฮาลขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด จะเข้าไปยังไงดี สงสัยต้องพึ่งยัยมาจาหน้าเลือดแล้วจริงๆ
“มีแปลนวังโรจาฮาลมั้ย” มาจาได้ยินถึงกับสะอึก ให้ตายซิ! ใช่จริงๆด้วย
“ถ้ามีป่านนี้โรจาฮาลแตกไปนานแล้วย่ะ! แต่.....มีข่าวถ้าอยากได้ก็จ่ายมา” ป้านี่ยังหน้าเลือดหมือนเดิม เซเรสคิดในใจ
“หักจากค่าจ้างคราวที่แล้วล่ะกัน”
“ได้ งั้นฟังดีๆ อีก 5 วันโรจาฮาลจะคัดเลือกอัศวินองครักษ์เจ้าชายโรจาฮาล แล้วงานนี้.....รับรองได้พวกนักฆ่าที่จะเข้าไปลอบฆ่าเจ้าชายโรจาฮาลมากันเต็ม ก็เงินล่อตั้งเยอะใครๆก็อยากได้ ”
งานนักฆ่าเป็นงานที่ใครดีใครได้ ถ้าใครทำภารกิจได้ก็ไปขึ้นเงินกับคนกลาง(เช่น มาจา ) คนกลางจะมีความสามารถอย่างหนึ่งที่ตรวจสอบได้ว่าคนนั้นได้เป็นผู้ปติบัติภารกิจจริงหรือไม่ และถ้าจริงจะได้รับเงินไป แต่....ถ้าไม่จริง....... ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอย่างไร เพราะยังไม่มีใครกลับมาเล่าให้ฟังซักคน
“ใช่ ที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็คนหนึ่งแล้ว” เซเรสยิ้มกรุ่น
“อืม......เจ้าชายหน้าตาเป็นยังไง”
“จะไปรู้ได้ไงก็แทบไม่มีใครเคยเห็น” หน้าตาอุบาทก์มารึไงถึงไม่ยอมให้เห็นเนี่ย... เซเรสบ่นอุบอิบในใจ
“ช่างมันเถอะ ยังไงองครักษ์ต้องได้เห็นอยู่ดี” มาจาเข้าใจความหมายทันที แต่ก็เพียงทำได้แค่บ่นในใจ
ยัยเด็กนี่ชอบทำอะไรเสี่ยงๆ บ้าจริง.......
“ขอเตือนอีกรอบงานนี้มันไม่ธรรมดา ต้องมีเบื้องหลังเ-ล-วๆ แน่ แน่ใจนะจะรับงานนี้” มาจากล่าวอย่างสงบปราศจากการล้อเล่นใดๆทั้งสิ้น แววตาสีทองดิ่งลึก คาดเดาความหมายไม่ออก
“มั่นใจ” คำตอบสั้นๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความมั่นใจ
“อ้อ!.. แล้วก็ฝากมีน่าไว้จนกว่างานจะเสร็จนะ” มาจาถอนหายใจออกมาเบาๆ แววตาล้อเล่นกลับมาบนใบหน้าเช่นเดิม
“ว่าแล้วต้องเป็นอย่างนี้ทุกที.….” ทุกครั้งที่เซเรสไปไหนมักจะฝากมีน่ามาอยู่กับเธอเสมอ
“งั้นไปก่อนนะ ออกมานานแล้ว มีน่าคงเลิกทำเค้กไปแล้วมั้ง” พูดจบเซเรสดึงหมวกขึ้นมาสวม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงออกไปเปิดประตู โดยไม่สนใจมาจา
“ฮะ....ฮะ..ฮ่า...... ถ้าอยากได้ยาถอนพิษก็บอกนะ” มาจาตะโกนไล่หลังไป
จะมาก็มา จะไปก็ไปจริงๆเล้ย......
เมื่อเซเรสออกจากร้านไป สีหน้ามาจาเงียบขรึมลงทันที แววตาแสดงถึงความไม่สบายใจอย่างมาก
เซเรส.... งานนี้จะทำให้เจ้าได้และสูญเสียสิ่งสำคัญไป ข้าเตือนแล้วนะว่าอย่ารับงานนี้...... ฟังดูข้าเห็นแก่ตัวมากเลยเนอะว่ามั้ย? ทั้งที่ข้าบอกงานนี้กับเจ้าเอง อย่าโกรธข้าล่ะ ข้าแค่ชี้แนวทางให้เจ้าได้พบบางอย่างที่เจ้าขาดหายไปเมื่อครั้งนานมาแล้ว
ความจริงข้าอยากช่วยเจ้านะเด็กน้อย.... แต่ข้ามีอำนาจแค่การเฝ้าดู เป็นได้แค่ผู้เฝ้าดูกิตมาศักดิ์เฝ้าดูเจ้าอยู่ห่างๆ เท่านั้น
เฮ้อ......... ข้าล่ะเกลียดอำนาจนี้จริงๆ........ อำนาจอันน่ารังเกียจ.......อำนาจแห่งแม่มด.......
ส่วนพวกที่อยู่บนดิน พื้นที่ทำกิน กิจการธุรกิจต่างๆ รวมถึงบ้านเมืองได้รับความเสียหายอย่างมาก.......... จากเศรษฐีเป็นยาจก......... บางคนถึงกับสูญเสียพ่อแม่ญาติพี่น้อง หรืออาจทั้งตระกูล และหลายคนไร้ที่ซุกหัวนอน
เมื่อตกอยู่ในภาวะอดอยาก ด้วยสัญชาตญาณความอยู่รอด จึงเกิดการขโมย แย่งชิง ฆ่าฟันกันขึ้น
ปัจจุบันเขตการปกครองพิเศษ(บนดิน) จึงเป็นเมืองที่เสื่อมโทรม เน่าแฟะ มีแต่การรบราฆ่าฟัน เหล่านักฆ่าเลือดเย็น ที่หิวกระหาย และเป็น....เมือง.....ที่ถูกหลงลืม.....
----------------------------------------------
แอ๊ด!….
ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมดำปกปิดหน้าตาโผล่เข้ามาใน“ร้านตามประสงค์” ที่ตั้งอยู่ในตรอกสกปรกเล็กๆ ของเมือง ถึงร้านจะไม่สะดุดตาคน แต่ก็มีคนแวะเวียนมาไม่ขาด เพราะเป็นแหล่งรวมข่าวชั้นยอดและสั่งซื้ออาวุธ ที่สามารถสั่งทำได้ ของเหล่านักฆ่ามืออาชีพ
“สวัสดี มาจา” เสียงจากชุดคลุมดำทักร่างหลังเคาเตอร์ไม้เก่าๆ ซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับคอมพิวเตอร์และเครื่องมือสื่อสาร
“หวัดดีเซเรส แป็ปนะ” เสียงเร่งรีบตอบกลับมา หน้าไม่ละจากจอกลางอากาศที่กำลังจิ้มๆ อยู่ เจ้าของชื่อเซเรส เดินมานั่งเก้าอี้ตรงเคาเตอร์และกอดอกรออย่างใจเย็น
“ของที่สั่งได้แล้วนะ อืมๆ......... ใช่ทั้งหมด งั้นส่งมาภายในวันนี้นะ รู้แล้วย่ะ! ยินดีทำการค้าด้วยเสมอ...... แค่นี้นะขอบคุณ.....” มาจาจบการสนทนาลงแค่นั้น และหันเก้าอี้มาทางเซเรส ลูกค้าคนสำคัญ
เมื่อเห็นหน้ามาจาชัดๆ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยสะดุดตามาก ผมหยักศกสีแดงเพลิงยาวถึงกลางหลัง ตาสีทอง ผิวขาว น่าแปลก........ที่เธอยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่เสื่อมโทรมนี้ได้
“มาเช้านะวันนี้” คนถูกทักถอนหายใจออกมาเบาๆ เปิดหมากเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ งดงามราวนางฟ้า ดวงตาสีฟ้าแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ผมสีดำยาวถึงเอวที่ปกติมักจะเปียรวบไว้ แต่วันนี้กลับปล่อยสยาย ปอยผมเล็กๆ หลุดจากเสื้อคลุมลงมาคลอเคลียที่แก้มนวลสีครีม
สภาพโทรมจริงๆ
“เซ็ง!” สภาพโทรม อารมณ์แย่... มาจาได้แต่คิดในใจ
“มีน่าอีกล่ะสิ” มีน่าเด็กสาวหน้าตาน่ารัก น้องสาวเซเรส
“จะใครอีกล่ะ เล่นปลุกกันตั้งแต่เช้า ให้มาชิมเค้กสูตรใหม่ โชคดีที่หนีมาได้ ไม่งั้นได้กินยาพิษดีๆนี่เอง” เซเรสทำหน้าทำตาหงุดหงิด จนมาจาอดนึกขำไม่ได้
ทำเป็นพูดดีไป ก็เห็นกินทุกครั้ง
“เฮ้อ............ น่าสงสารนักฆ่าฝีมือกระฉ่อน ต้องมาหมดสภาพเพราะเค้กฝีมือน้องสาวสุดที่รัก”
“เลิกล้อเล่นซะที มีงานอะไรเด็ดๆมั้ย”
“น่าเบื่อไร้อารมณ์ขันจริงๆ ” มาจาสบถเบาๆ
“เอาล่ะงานก็งาน มีผู้จ้างวานคนหนึ่งต้องการนักฆ่าฝีมือเยี่ยม ลอบปลงพระชนม์เจ้าชายแห่งจักรวรรดิ์โรจาฮาน แต่........จะลงมือได้ก็ต่อเมื่อได้รับคำสั่งจากผู้จ้างวานเท่านั้น ”
“หืม? แล้วค่าจ้างเท่าไหร่”
“โห........บอกได้คำเดียวมหาศาล ที่สำคัญมีข่าวจากวงในมาว่า คนคนนั้นมีส่วนกับงานนี้ด้วย” เซเรสตาเป็นประกายทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “คนคนนั้น” คนที่เธอจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต คนที่เธออยากเป็นมัจจุราชประหารเขาเอง....
“ฉันจะทำงานนี้” ว่าแล้วต้องเป็นอย่างนี้... มาจาถอนหายใจกับความคิดของตัวเอง
“ขอเตือน มันอาจเกิดสงครามระหว่างพวกจักรวรรดิ์ได้”
“ใครจะสน” เพื่อทุกคนในเหตุการณ์วันนั้น เธอทำได้ทั้งนั้น มาจาเข้าใจเหตุผลดี รู้ว่า...ถึงห้ามไปก็ไร้ผล ลองเซเรสตัดสินใจอะไรแล้วเปลี่ยนยาก
ยัยเด็กบ้า! คงคิดวิธีบุกโรจาฮาลอยู่แน่ๆ มาจาบ่นในใจเมื่อเห็นเซเรสเงียบไป
พระราชวังโรจาฮาลขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด จะเข้าไปยังไงดี สงสัยต้องพึ่งยัยมาจาหน้าเลือดแล้วจริงๆ
“มีแปลนวังโรจาฮาลมั้ย” มาจาได้ยินถึงกับสะอึก ให้ตายซิ! ใช่จริงๆด้วย
“ถ้ามีป่านนี้โรจาฮาลแตกไปนานแล้วย่ะ! แต่.....มีข่าวถ้าอยากได้ก็จ่ายมา” ป้านี่ยังหน้าเลือดหมือนเดิม เซเรสคิดในใจ
“หักจากค่าจ้างคราวที่แล้วล่ะกัน”
“ได้ งั้นฟังดีๆ อีก 5 วันโรจาฮาลจะคัดเลือกอัศวินองครักษ์เจ้าชายโรจาฮาล แล้วงานนี้.....รับรองได้พวกนักฆ่าที่จะเข้าไปลอบฆ่าเจ้าชายโรจาฮาลมากันเต็ม ก็เงินล่อตั้งเยอะใครๆก็อยากได้ ”
งานนักฆ่าเป็นงานที่ใครดีใครได้ ถ้าใครทำภารกิจได้ก็ไปขึ้นเงินกับคนกลาง(เช่น มาจา ) คนกลางจะมีความสามารถอย่างหนึ่งที่ตรวจสอบได้ว่าคนนั้นได้เป็นผู้ปติบัติภารกิจจริงหรือไม่ และถ้าจริงจะได้รับเงินไป แต่....ถ้าไม่จริง....... ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอย่างไร เพราะยังไม่มีใครกลับมาเล่าให้ฟังซักคน
“ใช่ ที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็คนหนึ่งแล้ว” เซเรสยิ้มกรุ่น
“อืม......เจ้าชายหน้าตาเป็นยังไง”
“จะไปรู้ได้ไงก็แทบไม่มีใครเคยเห็น” หน้าตาอุบาทก์มารึไงถึงไม่ยอมให้เห็นเนี่ย... เซเรสบ่นอุบอิบในใจ
“ช่างมันเถอะ ยังไงองครักษ์ต้องได้เห็นอยู่ดี” มาจาเข้าใจความหมายทันที แต่ก็เพียงทำได้แค่บ่นในใจ
ยัยเด็กนี่ชอบทำอะไรเสี่ยงๆ บ้าจริง.......
“ขอเตือนอีกรอบงานนี้มันไม่ธรรมดา ต้องมีเบื้องหลังเ-ล-วๆ แน่ แน่ใจนะจะรับงานนี้” มาจากล่าวอย่างสงบปราศจากการล้อเล่นใดๆทั้งสิ้น แววตาสีทองดิ่งลึก คาดเดาความหมายไม่ออก
“มั่นใจ” คำตอบสั้นๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความมั่นใจ
“อ้อ!.. แล้วก็ฝากมีน่าไว้จนกว่างานจะเสร็จนะ” มาจาถอนหายใจออกมาเบาๆ แววตาล้อเล่นกลับมาบนใบหน้าเช่นเดิม
“ว่าแล้วต้องเป็นอย่างนี้ทุกที.….” ทุกครั้งที่เซเรสไปไหนมักจะฝากมีน่ามาอยู่กับเธอเสมอ
“งั้นไปก่อนนะ ออกมานานแล้ว มีน่าคงเลิกทำเค้กไปแล้วมั้ง” พูดจบเซเรสดึงหมวกขึ้นมาสวม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงออกไปเปิดประตู โดยไม่สนใจมาจา
“ฮะ....ฮะ..ฮ่า...... ถ้าอยากได้ยาถอนพิษก็บอกนะ” มาจาตะโกนไล่หลังไป
จะมาก็มา จะไปก็ไปจริงๆเล้ย......
เมื่อเซเรสออกจากร้านไป สีหน้ามาจาเงียบขรึมลงทันที แววตาแสดงถึงความไม่สบายใจอย่างมาก
เซเรส.... งานนี้จะทำให้เจ้าได้และสูญเสียสิ่งสำคัญไป ข้าเตือนแล้วนะว่าอย่ารับงานนี้...... ฟังดูข้าเห็นแก่ตัวมากเลยเนอะว่ามั้ย? ทั้งที่ข้าบอกงานนี้กับเจ้าเอง อย่าโกรธข้าล่ะ ข้าแค่ชี้แนวทางให้เจ้าได้พบบางอย่างที่เจ้าขาดหายไปเมื่อครั้งนานมาแล้ว
ความจริงข้าอยากช่วยเจ้านะเด็กน้อย.... แต่ข้ามีอำนาจแค่การเฝ้าดู เป็นได้แค่ผู้เฝ้าดูกิตมาศักดิ์เฝ้าดูเจ้าอยู่ห่างๆ เท่านั้น
เฮ้อ......... ข้าล่ะเกลียดอำนาจนี้จริงๆ........ อำนาจอันน่ารังเกียจ.......อำนาจแห่งแม่มด.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น