Dream of the Dream

ซูเฮย์ หัวหน้าวง CLASS



นินิว แฟนคลับผู้มีชะตาชีวิตที่ผกผัน 




 จุดเริ่มต้น..

จุดสูงสุดของการเป็นแฟนคลับคืออะไร..  พ่อแม่ศิลปินจำเราได้.. ศิลปินจำเราได้...เพื่อนของศิลปินจำเราได้..หรือการได้เป็นคนรักกัน...อะไรคือที่สุดกันนะ...

 ทำไมอากาศถึงเย็นได้ขนาดนี้นะ..ฉันถามกับตัวเองในใจพร้อมยื่นมือไปสัมผัสอากาศที่หนาวเย็นด้านนอก นี้คืออากาศประเทศไทยที่ฉันรู้จักจริงๆหรือ..ถึงแม้ว่าอากาศด้านนอกจะหนาวจนน่าแปลกใจขนาดไหนก็ตาม..แต่หัวใจของฉันกลับเต้นแรงและรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก วันนี้แล้วสินะ วันนี้แล้วที่ผมจะได้ทำตามหัวใจ วันที่ผมจะได้ไปพบเจอคนที่รัก...

                “นินิว นินิว!! “

ฉันหันหลังกลับทันทีหลังจากได้ยินเสียงคุ้นหู

“ พี่ปลายฟ้า นึกว่าพี่จะไม่มาส่งหนูแล้วซะอีก! เกือบร้องไห้แล้วนะ..”

“แหม่ แกก็กล้าพูดไปนะ น้องรักของฉันจะไปตามหาหัวใจทั้งที่ ฉันต้องมาส่งสิวะ ไปเกาหลีครั้งแรกตื่นเต้นปะเนี่ย ฮ่าๆ >0<  “

.”ตื่นเต้นสิคะ  ฉันไม่ได้ไปบ่อยๆแบบพี่นี้นา”

.”เดินทางปลอดภัยไอน้อง ไว้พี่จะตามไป”

เฮ้ออ นี้เป็นการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของฉัน อยากรู้ว่าฉันตื่นเต้นไหมอะหรอ? ขอตอบตรงนี้เลยว่า ‘มาก’ หกชั่วโมงเลยทีเดียวที่ฉันต้องนั่งอยุ่เฉยๆแบบนี้ แต่มันก็แค่หกชั่วโมงเท่านั้น เมื่อเทียบกับเวลาที่ฉันรอจะไปพบเจอใครบางคน...

 สนามบิน 18.30 น.

ในที่สุด!! หึหึ ฉันก็เดินทางมาถึงจนได้

“ ฮิ้ววว เฮลโหล่วววว โคเรียยยย  แอมเฮียนาวววววววววววววววววววววว กรี๊ดดดดดดด “

สายตาคนเกาหลีที่จับจ้องมาทางฉันเปรียบเสมือนฉันเป็นตัวประหลาด เพราะฉันตะโกนกรีดร้องอยู่สินะ  แหม่ ขอนิดนึงเถอะนะ มนุษย์เกาหลีจ้า พี่เพิ่งมาครั้งแรก ขอพี่ตื่นเต้นหน่อยนะ ฮิฮิ

                “ฮึฮึ...”

เสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลังของฉัน...ฉันหันขวับไปมองในทันที แต่ทว่า..เจ้าของเสียงนั้นไปไหนแล้ว? ฮือออ ใครกันนะ ;;__;;  แต่เสียงหล่อน่าดูเลย >///<

ในที่สุดฉันก้เดินทางมาถึงที่พักถึงแม้ว่าฉันจะเคยมาครั้งแรกแต่ก็ไม่หวั่นกับฉันค่ะบอกเลย เพราะว่าฉันเตรียมตัวมาดีทำให้การเดินทางไปที่พักและสถานที่ต่างๆฉันค่อนข้างมั่นใจ ฮิฮิ ก็แหม.. ในบรรดาเพื่อนๆของฉันพากันมาแทบเดือนเว้นเดือน มีแต่ฉันนี้ละที่ต้องนั่งน้ำตาตกในอยากจะมาก็มาไม่ได้ T_T แต่ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้ฉันก็อยู่ที่นี้แล้วไง >_< 

คืนนี้ละ ที่ฉันต้องไปปฎิบัติภารกิจชีวิตติ่ง! เพราะฉันมีเวลาอยุ่ที่นี้ได้แค่ 14วัน  เป็นติ่งที่ดีต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าค่ะ!แต่ว่า..

“ฮือ...ปวดหัวจัง “  ฉันปวดหัวมากปวดตุ้บๆปวดทรมาณน้ำตาจะไหลให้ได้ ที่ฉันปวดขนาดนี้เพราะว่าตอนที่ฉันอยู่บนเครื่องบิน เครื่องบินมีเหตุขัดข้องตอนชั้นเดินไปห้องน้ำพอดี หัวฉันเลยฟาดกับประตูห้องน้ำจนสลบเลย TT พอฟื้นขึ้นมาแอร์โฮสเตสดูแลฉันดีมาก  แต่จะกักฉันไว้ดูอาการ  ไม่นะ ;;__;;  เรื่องอะไรฉันจะยอมกันละ ฉันบอกว่าไม่เป็นอะไรเลยจนในที่สุดเขาก้ปล่อยตัวฉันออกมา TT เล่ามากก็ปวดหัว ขอนอนก่อนแล้วกันนะคะ

สบามบิน 18.35 น.

“ซูเฮย์..นายหัวเราะอะไรกันตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“อ่อ  ..ไม่มีอะไรหรอกคริสเตียน..”

วันนี้พวกผมเดินทางกลับมาถึงประเทศเกาหลีหลังจากไปทำงานที่ประเทศญี่ปุ่นมา..แต่สิ่งที่ผมพบคือ..ผู้หญิงที่มีผมยาวสวย..พร้อมสวมมงกุฎเพรชบนศรีษะของเธอ ดวงตากลมโตและผมเป็นม้วนลอน...สะกดสายตาของผมอย่างไม่น่าเชื่อ

                “ วันนี้เหนื่อยกันหน่อยนะพวกนาย พรุ่งนี้มีงานอัดรายการตั้งแต่เช้า พวกนายกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวเฮียตามไป ขอนั่งคิดอะไรอีกนิด” 

เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ผมได้บอกให้สมาชิกในวงของผมกลับไปก่อนเลย ผมมีงานเพลงที่ต้องรีบแต่งให้เสร็จ แต่นี้ก็ดึกมากแล้ว ผมควรต้องกลับไปพักบ้างแล้ว... ผมเดินออกมาพร้อมปิดไฟดวงสุดท้าย..

--- เวลา ตี 4.30 น.—

หนาวชะมัดเลย.. หนาวชะมัดเลย.. นี้ฉันต้องรออีกนานแค่ไหนกันเนี่ย ฮืออ สมาชิกคนอื่นๆก็ออกมาแล้ว ทำไมที่รักของฉันยังไม่ออกมาซะทีนะ! ฉันได้แค่บ่นพึมพรำในใจ แต่ฉันหนาวมากจริงๆนะ ... ฉันบ่นในใจ บ่นในใจ...จนในที่สุด...

“ ไอเหี่ยววว ลงมาได้แล้วเว้ยย หนาววววว!!!” ฉันตะโกนออกมาอย่างสุดพลัง!! ฮืออ ฉันหนาวจริงๆมากหนาวจนเจ็บไปถึงกระดูกแล้ว! ทันใดนั้น!

กรึ้ก.. กรึ้ก.. ฉันได้ยินเสียงประตุเปิด ..

“  นั่น.. นั่น...จริงๆใช่ไหม...”  น่าแปลกใจมากที่จู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา..จากดวงตาข้างขวา..ขาของฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนไปได้..อากาศที่หนาวเหน็บนั้น..ทำให้ผู้ชายร่างบางๆเดินออกมาพร้อมแก้มสีแดงระเรื่อง... ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยุ่แบบนั้น...นิ่งจนผู้ชายคนนั้นเดินผ่านฉันไป....ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้..ฉันเกลียดตัวเองจริงๆ...

“ นี้คุณ...คุณครับ...”

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นจากภวังค์

“คะ คะ? “ ฉันหันหน้าไปตอบผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันอย่าง กระอึก กระอัก..  

“เป็นแฟนคลับผมหรือเปล่าครับ? นี้ดึกมากแล้วนะ หนาวมากด้วย ทำไมยังมายืนรออยู่ที่นี้ละครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ”

ถึงแม้ว่าคำพูดประโยคนี้จะออกแนวตำหนิ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบคำตำหนินี้จัง ตัวฉันในตอนนี้ทำได้แค่เพียงยื่นกล่องกระดาษสีน้ำตาลและซองจดหมายให้เขา พร้อมกับพุดแค่เพียงว่า.. “ฝันดีนะคะ”

Time to start

ที่นี้ที่ไหนกัน... นี้ไม่ใช่ห้องพักที่ฉันมาพักนี้.. ฉันค้นพบว่าฉันตื่นขึ้นมาภายใต้ความมืดมิด ฉันค่อยๆขยับตัวขึ้นมานั่ง ดวงตาของฉันเริ่มโฟกัสสิ่งของภายใต้ความมืดนี้ ฉันนั่งอยู่กลางห้องนั่งเล่นที่มีเสื้อผ้าแขวนเต็มไปหมด..ฉันข่มใจจากความกลัว ขยับจากนั่งพยายามลุกขึ้นมายืน ฉันไม่กล้าขยับปลายเท้าไปไหนทั้งสิ้น..ฉันกลัวเหลือเกิน.. ที่นี้ที่ไหนกัน..

ผ่านไปประมาณ5นาทีฉันเริ่มขยับปปลายเท้าเดินสำรวจรอบๆ.. ที่นี้ดูคุ้นตาอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันพยายามมองสภาพแวดล้อมภายในห้องนี้ จนสายตาฉันเริ่มมองเห็นอะไรได้มากขึ้น ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูแห่งหนึ่งฉันกลั้นหายใจพร้อมกับถือวิสาสะเปิดประตุเข้าไป ...

คลิ้ก..แอด.. เสียงประตูดังขึ้นมาอย่างเบาๆ ฉันมองเห็นได้ว่ามีคนนอนอยู่บนเตียง บนหัวนอนของพวกเขามีตุ๊กตา กรอบรูป รวมทั้งโน๊ตบุ๊คและมือถือ .. ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อมองหน้าให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

ใช่แล้วล่ะ..ใช่แล้ว..ฉันเริ่มมั่นใจว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเมื่อฉันได้มองใบหน้าที่นอนหลับไหลสนิทอยู่บนเตียงนี้..

“กรี๊ดด...อึ้บ!” นี้มัน!!  ใช่แล้วล่ะ นี้คือหอพักของซูเฮย์!! ทำไงดี ฉันมาที่นี้ได้ยังไง? อะไรกัน? เมื่อกี้ฉันเพิ่งล้มตัวลงนอน? ฉันสับสนไปหมดแล้ว เอ๊ะหรือว่าฝัน? ..ฉันจึงลองหยิกแก้มตัวเองดู

“โอ้ยย เจ้บนี้หว่า เรื่องจริงหรอ? ฝันไปแน่ๆ “ ฉันได้เพียงพึมพำ ขาของฉันไม่กล้าขยับไปไหน แน่ละ ใครจะเชื่อว่าเรื่องจริง ก็นี้มันหอพักของวงCLASS ศิลปินที่ฉันชอบมากนี้! ฉันขยับเดินไปช้าๆไปใกล้ๆเตียงของเขา

มันคือความฝันจริงๆใช่ไหม ฉันอยากให้ความฝันนี้มันยาวนานไปจนไม่มีที่สุด.. ฉันริ่มสัมผัสไปที่แก้มของซูเฮย์อย่างเบาๆใบหน้าที่ดูอ่อนล้า ดวงตาที่มีรอยบอบช้ำ ริมฝีปากสีชมพูซีด... ทุกอย่างดูอ่อนล้า มือถือที่เปิดเพลงคลออย่างแผ่วเบา ฉันเลื่อนมือไปปิดเพลงที่ดังอยู่ใกล้ๆศรีษะของซูเฮย์ ฉันเชื่อว่าการนอนหลับโดยไม่มีเสียงใดๆรบกวนจะส่งผลดีต่อร่างกาย

เหลือบมองไปที่เตียงๆข้างๆมีคริสเตียนที่นอนหลับใหลไปกับราตรีนี้อยู่...ฉันค้นพบแล้วว่าฉันมาอยุ่ที่หอพักของพวกเขาและตลกตัวเองที่ฝันอะไรได้เพ้อเจ้อแบบนี้มาก...

ฉันนั่งมองได้สักพักแต่มองได้ไม่นานก็ต้องรีบมุดลงใต้เตียงทันทีเมื่อซูเฮย์ขยับตัว แม่เจ้า..ทำยังไงดี ต้องทำยังไง รู้สึกเหมือนกับว่าซูเฮย์จะขยับตัวลุกออกจากเตียง..ฉันไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย...

แสงแดดที่สอดแสงเข้ามาในรอยช่องว่างของหน้าตา..กระทบลงบนเปลือกตาของฉัน ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา พบเห็นผนังห้องที่คุ้นเคย อ่า..เมื่อคืนนี้ฉันฝันไปเองจริงๆสินะ ฉันลุกขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวพร้อมกับการไปดูการแสดงของCLASS ในขณะที่ฉันกำลังแต่งตัวอยู่นั้นฉันกลับรู้สึกว่าไออุ่นที่สัมผัสไปที่แก้มของเขายังคงอุ่นอยู่เสมือนกับว่าฉันได้ไปสัมผัสจริงๆ

ฉันกลายเป็นแฟนคลับที่น่าสงสาร การเข้าดูไลฟ์การแสดงต่างๆของCLASS จำเป็นต้องใช้บัตรอ๊อฟฟิเชียลการ์ด แต่ต่อให้ฉันมีเงินมากเท่าไหร่ มีเงินมากพอกับการเดินทางมาหาพวกเขาถึงที่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ไม่ได้ช่วยให้ฉันสมัครได้ ยิ่งพูดยิ่งแค้นเคือง ทำไมนะหรอ..ก็เพราะเงื่อนไขเฮงซวยที่บริษัทมันตั้งขึ้นมานะสิ่ว่าผู้มีสิทธิ์สมัครจะต้องเป็นคนเกาหลีท่านั้น! ฉันได้แต่อึ้ง...กลัวศิลปินตัวเองดังมาสินะ?..ต่อให้ในใจของฉันจะสาปแช่งบริษัทมหาโหดที่ใช้งานศิลปินของฉันอย่างหนักหน่วงตลอดระยะเวลา3ปี แต่ทว่าสิ่งเดียวที่มันตอบแทนศิลปินที่ฉันรักมากที่สุดนั้นคือการให้อิสระด้านการทำงาน.. เพราะอย่างนั้นล่ะ ฉันได้แต่คิดแค่ว่า ทุกวันนี้ผุ้ชายของฉันมีความสุข ฉันก็ควรมีความสุขด้วยต่อให้ต้องการเป็นแฟนคลับต่างด้าวถูกสายตาแฟนเกามองเหยียดต่อไปก็เถอะ

ฉันข่มความโมโหไว้ในใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ วันนี้พยายามทำตัวเองออกมาในลุคที่ดูสดใส กระโปรงสีฟ้าครามและเสื้อลายลูกไม้คาดผมด้วยลูกไม้ระบายสีคราม หนาวแค่ไหนก็ไม่หวั่น.. ฉันเดินทางไปถึงสถานที่อัดรายการ ให้ตายเถอะวันนี้แฟนคลับเยอะมากเหลือเกินคงพลาดอีกแล้วแล้วแน่นอน  ฉันเดินคอตกออกมาแต่ว่า...มันกับกลายเป็นว่าฉันกลายเป็นคนสุดท้ายที่ได้เข้าไลฟ์ น้ำตาจะไหล..นี้ฉันทำบุญมาด้วยอะไร โฮะๆ

เพิ่งเคยได้มาสัมผัสบรรยากาศอัดรายการเป็นครั้งแรก  ในฮอลอัดเล็กกว่าที่ฉันคิดไว้ฉันมองเห็นCLASS ได้ใกล้มาก ...เมื่ออัดรายการไปได้สักพัก ฉันโบกมือเชียร์อย่างสนุกสนาน ตะโกนส่งเสียงเรียกซูเฮย์อย่างบ้าคลั่งจนแฟนเกาต้องหันมาปรามฉันเลยทีเดียว ขอนิดนึงไม่ได้อ่อ >3<

“ปล่อยฉัน!! ปล่อยฉันสิ ปล่อยนะ!! ฉันทำอะไรผิด!! …..ปล่อยย ” เสียงตะโกนโวยวายจากผู้หญิงคนนึงที่สต๊าฟจับตัวออกมาผู้หญิงผมสีดำสลวย แก้มขาวใสมีสีแดงกล่ำที่เกิดขึ้นจากอารมณ์โกรธ  มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ...

“ ยาห์!!! คุณทำผิดกฎ คุณน่ะแอบเอากล้องเข้ามาถ่ายได้ยังไง!! ออกไปเลย ออกไปซะโดยดี!”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้พูดอะไร แต่ทำท่ากระฟึดกระฟัดออกไป...เหนือสิ่งอื่นใดฉันค้นพบวุบสายตาของใครคนนึง..ที่จับจ้องไปยังเหตุกาณร์นั้น

เมื่อการแสดงใกล้จบ..ฉันมองไปที่ซูเฮย์อีกครั้ง พร้อมตะโกนเรียกชื่อ...คริสเตียนสะกิดซูเฮย์ให้มองมาทางฉัน..ฉันมั่นใจได้..ว่าคริสเตียนสะกิด ฉันเปล่าคิดไปเองนะ! แต่เมื่อซูเฮย์มองมา...

“พรึ่บ! “ เสียงพรึมพำตกใจ พร้อมเสียงบ่นอย่างต่อเนื่องดังขึ้นในทันใด  

“ขออภัยด้วยครับ เกิดความผิดพลาดไฟฟ้าลัดวงจรไฟดับทั้งฮอล ขอเชิญแฟนคลับทยอยออกทางประตูทางออกนะครับ “

เสียงทีมงานตะโกนบอกพวกเรา ดีที่ว่าการแสดงจบไปแล้ว .. แต่ฉันก็รู้สึกเซ็งๆนิดๆเพราะฉันแค่พลาดที่ไม่ได้มีโอกาสแสดงให้ซูเฮย์รู้ได้ว่า..ฉันน่ะมาหาถึงที่แล้วนะ......

 แต่งเป็นเรื่องแรกและครั้งแรก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านะนะคะ 
ติชมได้อย่างสบายค่ะ เราไม่ว่า อิอิ 
ในตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากเท่าไหร่เกริ่นนำ หวังว่ามีความสุขกันทุกคนนะคะ