ตอนที่ 31 : *แจ้งข่าว* | 'เจ้าจักรวาล' มาแร้วววว
END CREDIT 2
(แบบมาเวล[อีกแล้ว])
*ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก*
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงคุ้นเคยทำให้ผมที่กำลังยัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าชะงักไป จากนั้นก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้น
“อ้าว สวัสดีบรู๊ซ”
“สวัสดีดิวอี้”
เด็กสินกำผู้มีอาชีพเสริมเป็นนายแบบกระตุกมุมปากตามสไตล์ “คนหยิ่งๆ” มาทางผม ก่อนจะก้าวขายาวๆ มานั่งบนโต๊ะอ่านหนังสือโดยไม่ต้องรอให้ผมอนุญาต
“บอสฝากงานมาให้ทำอะ…”
ผมเพิ่งสังเกตว่าในมือคนมาใหม่มีซองสีน้ำตาลอยู่ในนั้นด้วย
“พอรู้ว่ากำลังจะได้กลับไปเรียนกรุงเทพบอสก็เอาใหญ่เลยนะ” ผมส่ายหัว “ก็ดีเหมือนกัน จะได้ทำงานสบายๆ ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาเหมือนอยู่ที่นี่”
บรู๊ซส่ายหัว เหมือนต้องการจะบอกว่าคิดผิดคิดใหม่ “อาจไม่ง่ายแบบนั้นน่ะ เป้าหมายของเราก็กำลังจะเข้าเรียนที่นี่แล้วเหมือนกัน”
“…” เฮ้อ หนีไม่พ้นนครนายกเลยเหรอวะกู
ผมเสยผมที่ปรกหน้าตัวเองขึ้นอย่างลวกๆ ตัดสินใจว่าควรจะเข้าประเด็นสักที “คราวนี้ใคร”
“เด็กอายุสิบเจ็ด”
“สิบเจ็ด?” ผมนิ่วหน้า “อายุเท่านั้นเข้าเรียนมหาลัยได้แล้วเหรอวะ”
“จะไปรู้กับมันมั้ยล่ะ”
“ค่าตอบแทนเท่าไหร่?”
“คูณสองของหนึ่งแสนห้า”
บ้าเอ๊ย… ไม่ใช่น้อยๆ “ทำไมเยอะจัง”
“มีหน้าที่ทำงานก็ทำไปเถอะน่า” ซองสีน้ำตาลถูกวางไว้ให้บนโต๊ะ “ไปก่อนนะ ยังไงก็อัปเดตด้วยแล้วกัน ตอนแรกเราจะรับงานเองแหละ แต่บอสกำชับมาว่ายังไงก็ต้องเป็นดิวอี้”
“ครับ ขอบคุณนะที่เอามาให้” ผมชี้ไปที่ซองนั้น “ไว้เจอกันที่กรุงเทพ”
“เจอกัน” แล้วคนร่างผอมสูงก็สะบัดตัวออกไปจากห้องทันที
บรู๊ซยังบอกลาได้เย็นชาเหมือนเคย พับผ่าสิ…
ผมหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาดู ทันทีที่แกะซีนออกมาก็เจอเข้ากับบรรดารูปภาพและเอกสารสำคัญต่างๆ จำนวนมาก
ผมเผอกัดปากตัวเองตอนที่เห็นเป้าหมายที่ต้องจัดการ เขาเป็นเด็กชายร่างผอมสูงๆ แต่ไม่ได้ดูมีน้ำมีนวลเท่าบรู๊ซ ออกจะคล้ายเด็กขี้โรคด้วยซ้ำ สภาพไม่ได้มีความแข็งแรงทะมัดทะแมงเล้ย ให้ตาย
แต่โดยรวมแล้ว น้องคนนี้ก็ดู… น่าเอ็นดูดีนะ
แต่ไม่เท่ากุ้งหรอก คนนั้นอ่ะเป็นที่หนึ่งในใจของผมอยู่แล้ว
โอ้… นอกจากข้อมูลของเป้าหมายแล้ว ยังมีผู้ภาพของผู้ว่าจ้างให้ผมดูอีกด้วย เขาคือผู้ชายมีอายุผู้หน้าตาดีและดู…ร่ำรวย และผมก็เพิ่งสังเกตว่าทุกๆ ภาพของผู้ว่าจ้าง มักจะมีน้องผู้เป็นเป้าหมายติดอยู่ในรูปนั้นเสมอ
อ้าว… ทั้งพาไปต่างประเทศ พาไปกินอาหารดีๆ กันแบบนี้ ทำไมถึงแตกหักกันได้วะ ดูหน้าน้องตอนอยู่กับเขาก็มีความสุขดี ไม่เห็นถึงความผิดปกติอะไรเลย
แต่ช่างเถอะครับ ความรักมักเข้าใจยากอยู่แล้วล่ะ ถ้าเขาจ้าง ผมก็ต้องทำ ผมต้องดิ้นรนเหมือน ความจนอ่ะมันน่ากลัวเสมอ ค่าเทอมหมอฟันมันแพงนะครับ นอกจากไปรับงานเดินแบบขำๆ แล้ว ผมก็ต้องมีส่วยอีกนิดหน่อยแหละน่า
“อ้าวสัดดิว”
สัดทัก! เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง “ไงมึง ส่งกุ้งมาแล้วเหรอ กูยังไม่ได้ให้เขาเซ็นเสื้อนิสิตให้กูเลย”
“ไม่ใช่ม.ปลายไอ้ควาย” เดือนมหาลัยจากคณะพละเดินเข้ามาใกล้ ตาแม่งสนใจแต่ของในมือผมอย่างเดียวเลย “นั่นอะไรวะ?”
“อ๋อ” ห้ามตุกติกให้มันสงสัย… “ชีทเตรียมตัวสำหรับเนื้อหาเทอมหน้า อาจารย์หมอให้กูมา …มึงอยากดูมั้ยล่ะ?”
“มึงคิดว่ากูดูแล้วจะรู้เรื่องเหรอ” ไอ้รูมเมทตัวดี ผู้ที่เอาคอมฯ ผมไปใช้ในทางเสียๆ หายๆ ถอดเสื้อลงตระกร้า ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพาดไหล่ “อยู่อีกคืนดิ วันนี้พวกกูไปสโมกัน”
ชวนคุยเรื่องอื่น… คงปลอดภัยแล้วสินะ
“ตามสบายเลยมึง มีธุระต้องกลับไปทำว่ะ”
“ก็ตามใจ” มันเข้ามาตบไหล่ “แล้วนี่จะไปเลยปะ? ยังไงเอาไว้เจอกัน”
“เออ ไปอาบน้ำเหอะ สภาพมึงเน่าฉิบหาย”
ไม่รู้ว่ากุ้งตกลงปลงใจกับคนเหงื่อแตกเป็นน้ำแบบมันได้ยังไงวะ
“บายไอ้หมอ” เดือนพละโบกมือลา
ผมเฝ้าดูมันเดินออกไปห้องอาบน้ำรวม พอพ้นระยะสายตาแล้ว ผมก็หยิบข้อมูลในซองน้ำตาลขึ้นมาดูอีกครั้ง อ่านชื่อเป้าหมายที่ต้องจัดการซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนจำได้แม่น…
เอาวะ มึงต้องทำได้ไอ้ดิว จำไว้… ไม่เลือกงาน ไม่ยากจน
แม้มันจะเป็นงานที่โคตรเสี่ยงอย่างอาชีพรับจ้างทวงหนี้จากแฟนเก่าก็เหอะ!!
เป้าหมาย :
จักรวาล พันธะพิสัย (ปีใหม่)
to be continued...
#เจ้าจักรวาล
และบัดนี้ #เจ้าจักรวาล เปิดเรื่องแล้ว
ใครที่ยังอยากติดตามเรื่องราวของดิวอี้ กับอะไรๆ ที่คอมเมดี้ฟิลกู๊ดแบบน้องกุ้ง
เชิญกดกันเข้าไปในลิ้งชื่อร้อง ตรงนิยายเรื่องอื่นๆ ของนักเขียนคนนี้นะครับ <3
ปล. ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว สปอยน้องกุ้งหน่อยดีกว่า
ย้ำอีกครั้งว่ารูปเล่มมาเดือนพฤษภาคม แอบกระซิบว่าปกน่าร้ากม้วกกกกกกก
ขอบคุณ และสุขสันต์วันสงกรานต์นะคร้าบบบบ
- พ่อกุ้ง (14/04/61)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตามไปจ้าาา