ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รักแรกฝังใจ (50%)
ตอนที่ 3
คืนนี้ไอลดานอนไม่หลับเพราะคิดถึงใครบางคนอยู่
จนต้องค้นหาอัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ ที่เธอเก็บติดตัวมาตลอดออกมาดู นั่นคือรูปถ่ายของวาฤทธิ์ที่แอบขโมยมาจากห้องกิจกรรม
ตอนอยู่มัธยมปลายของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต คงประมาณ 10
ปีมาแล้ว วาฤทธิ์อยู่มัธยมศึกษาปีที่หก ส่วนไอลดาอยู่มัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง เขาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนและเป็นนักกิจกรรม
ส่วนเธอได้แต่มองอยู่ห่างๆ เพราะสภาพร่างกายไม่แข็งแรงเอาเสียเลย จึงไม่สามารถเล่นกีฬาหรือทำกิจกรรมอื่นได้เลย
เพื่อนในกลุ่มที่สนิทรู้ดีว่าไอลดาคิดอย่างไรกับรุ่นพี่คนนี้จึงคอยให้กำลังใจเสมอ
เย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์
มีเหตุให้ไอลดาต้องทำเวรห้องเรียนเพียงคนเดียว เพราะเพื่อนปวดท้องกะทันหัน ขณะหญิงสาวกำลังกวาดขยะอยู่นั้น
ก็มีเสียงของใครคนหนึ่งร้องทักขึ้นด้านหลัง เธอจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี และพยายามคิดว่าเธอหูฝาด...
แต่ก็ไม่ใช่ เมื่อเห็นวาฤทธิ์ยืนอยู่ที่ประตูห้อง
“ทำไมถึงทำความสะอาดคนเดียวล่ะ แล้วเพื่อนๆ ไปไหนหมด”
“พะ... พี่วา”
“แล้วเพื่อนๆ ไปไหนกันหมดล่ะ” วาฤทธิ์ขยับเข้ามายืนตรงหน้าเธอ
“เพื่อนไม่สบายน่ะค่ะปวดท้อง” เขาพยักหน้า ก่อนจะหยิบแปรงลบกระดาน
“แล้วน้องทำความสะอาดคนเดียวจะเสร็จเมื่อไหร่ล่ะ นี่ก็เย็นแล้ว ฝนก็กำลังจะตก”
ไอลดามองแผ่นหลังของเขาด้วยความปลาบปลื้ม จนวาฤทธิ์ลบกระดานเสร็จเขาหันมาหาเธอ
“พี่ช่วยดีกว่า”
“อย่าเลยค่ะพี่วา ไอทำได้ค่ะ”
“ชื่อน้องไอเหรอครับ ชื่อน่ารักดี ชื่อเต็มว่าอะไรครับ” หญิงสาวก้มลงมองมือตัวเอง
“ไอลดา... ไอลดาค่ะ”
“ชื่อน่ารักเหมือนตัวจริงเลยนะครับ” คนที่แอบปลื้มชื่นชม
ถ้าใครไม่เขินก็คงแปลก เธอยิ้มแล้วบิดตัวไปมา ด้วยไม่รู้จะต้องวางตัวเช่นไรดี
“เดี๋ยวพี่กวาดเอง
น้องไอไปยืนรออยู่ตรงนั้นแล้วกัน” เขาคว้าไม้กวาดดอกอ้อมาจากมือบาง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่วา ไอทำเองได้ค่ะ”
เธอจะแย่งคืนด้วยนั่นไม่ใช่หน้าที่ของเขา
“กวาดแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ
มาพี่จะกวาดให้ดู”
วาฤทธิ์ดูชำนาญไม่เงอะงะเหมือนเธอเลย
เขายืนดูหญิงสาวกวาดอยู่นานแล้วไม่เสร็จสักที และก็ไม่มีแนวโน้มว่าจะสะอาดเลยจึงอาสาช่วย ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน
เขาชวนเธอคุยหัวเราะจนทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันมากขึ้น เห็นทีพรุ่งนี้คงสมนาคุณเพื่อนทั้งสองที่ป่วยกะทันหัน
ผ่านไปแล้วยี่สิบนาที... ทุกอย่างเสร็จสิ้น
สำหรับไอลดาเวลามันช่างเดินเร็วเหลือเกิน เพราะไม่รู้จะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม
“น้องไอกลับบ้านยังไงครับ”
“เดี๋ยวคุณป้ามารับค่ะ ไอโทรบอกคุณป้าแล้วว่าวันนี้ต้องอยู่เวรทำความสะอาดห้องค่ะ”
“เดี๋ยวพี่ยืนเป็นเพื่อนน้องไอดีกว่านะครับ ยืนคนเดียวมันอันตราย ถึงจะอยู่ในเขตรั้วของโรงเรียนก็เถอะ” วาฤทธิ์เป็นสุภาพบุรุษในสายตาของไอลดาเสมอ
“ขอบคุณค่ะพี่วา” ทั้งสองจึงเดินเคียงคู่กันออกมายืนรอใต้ต้นลีลาวดีตรงประตูด้านข้างของโรงเรียน
“แล้วพี่วากลับบ้านยังไงค่ะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกพี่เป็นผู้ชาย หาทางกลับบ้านได้อยู่แล้ว” คนพูดยิ้มนิดๆ กับความห่วงใยของสาวน้อยตรงหน้า วาฤทธิ์ก้มลงเก็บดอกลีลาวดีที่ตกลงมาจากต้นขึ้นสูดกลิ่น
กลิ่นของมันหอมเย้ายวนใจ เขาค่อยๆ ทัดดอกไม้ในมือที่หูของเธอ และก้มลงบรรจงจูบดอกลีลาวดีดอกนั้น
เลื่อนมาถึงแก้มนุ่มที่เขาหมายตาตั้งแต่อยู่ในตัวอาคาร ไอลดาตัวแข็งทื่อ ยืนเกร็งตกใจกับการกระทำของเขา
“พี่ขอโทษน้องไอ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
วาฤทธิ์ละล่ำละลักขอโทษ เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น
ทั้งที่ผ่านมาก็ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเช่นกัน
อย่างมากสุดก็แค่จับมือถือแขน
“ มะ... ไม่เป็นไรค่ะพี่วา พี่วาไม่ได้ตั้งใจไอ ไอ... ไอเข้าใจค่ะ”
คนพูดไม่กล้าสบสายตาคู่นั้น
“ไอขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณป้าน่าจะมาแล้วค่ะ”
เพราะเขินอาย ทำให้หญิงสาวต้องเร่งฝีเท้า
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม”
ไอลดาไม่ตอบแต่หันมายิ้มให้เขา ก่อนจะขึ้นรถเก๋งสีขาวที่จอดรออยู่
วาฤทธิ์ยืนที่เดิมจนรถคันนั้นผ่านหน้าไป เขาจึงยกมือขึ้นโบกให้เธอ
จากวันนั้นผ่านมาหลายเดือนแล้ว ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ก็ไม่ได้พัฒนาขึ้น
ไอลดาไม่เคยได้เข้าใกล้วาฤทธิ์อีกเลย รอบตัวของเขารายล้อมไปด้วยผู้หญิงมากมาย
บางคนเป็นถึงดาวโรงเรียน ดรัมเมเยอร์ หรือเชียร์ลีดเดอร์ จนเธอเองไม่กล้าเสนอหน้าให้เขาหัวเราะเยาะที่ไม่เจียมตัว
อีกทั้งเท่าที่รู้มาคือวาฤทธิ์โหมอ่านหนังสืออย่างหนัก เพื่อจะเข้ามหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ
ของของประเทศ ทำให้เขาแทบจะไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหนมาไหนเหมือนแต่ก่อน
จนกระทั่งถึงวันจบการศึกษาของรุ่นพี่มัธยมศึกษาปีที่หกและสามมาถึง
วันนี้ทางโรงเรียนจัดงานอำลาอาลัยให้รุ่นพี่และรุ่นน้องได้ทำกิจกรรมร่วมกันเป็นประจำทุกปี
วันนี้ไอลดาตั้งใจนำของขวัญไปให้วาฤทธิ์ให้ได้ เธอต้องกล้าเพราะมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว
วาฤทธิ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพตามที่หวังไว้ วันนี้หญิงสาวรวบความความกล้ามาตั้งแต่เมื่อคืน
“พี่วาคะ”
“ใครเหรอวา หน้าตาน่ารักดีนี่” เพื่อนในกลุ่มถามวาฤทธิ์
“ไม่รู้สิ เราจำไม่ได้ พวกนายก็รู้ว่าวันๆ เราต้องเจอกับผู้หญิงพวกนี้ตั้งเท่าไหร่”
คำตอบของวาฤทธิ์ทำเอาไอลดาที่ยืนฟังอยู่ถึงกับจุกใบหน้าซีดเผือด
“ไอ... ไอเอาของขวัญมาให้พี่วาค่ะ” เขาไม่คิดจะหันหน้ามามองเธอสักหน่อยเหรอ
เผื่อเขาจะจำได้
สำหรับเรื่อง 'เกมรักซาตานร้าย' เป็นนิยายเรื่องแรกของการเป็นนักเขียน เรื่องนี้ได้เขียนขึ้นเมื่อ 8 ปีที่แล้วโดยประมาณ ผ่านการตีพิมพ์มาแล้วเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้เกมรักซาตานร้ายได้หมดสัญญาลงไอจะนำเรื่องนี้มารีอัปพร้อมกับวางขายอีบุ๊กอีกครั้งในเร็วๆ นี้
ด้วยเวลาที่ผ่านมาหลายปีอาจทำให้ทั้งสำนวน ภาษาและบางเหตุการณ์ไม่เป็นปัจจุบัน หรืออาจจะขัดต่อยุคสมัยนี้ยังไงต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ รัก...ไอลดา/ลีลาวดี
|
ความคิดเห็น