คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันนี้ที่รอคอย (50%)
ตอนที่ 2
ผ่านมาแล้วสองเดือน กับการทำงานที่บริษัทพิพัฒน์อนันต์กรุ๊ป
ไอลดาคล่องตัวมากขึ้น ปริศนาสอนงานให้เธอทุกอย่าง อย่างไม่หวงวิชา จนการทำงานของเธอพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว
อย่างกับเคยทำงานมาแล้วหลายปี ทำเอาปริศนาหมดห่วงเรื่องงานระหว่างลาคลอดได้เลย
เพราะงานที่ไอลดาได้รับมองหมายไม่เคยผิดพลาดหรือบกพร่องหญิงสาวทำหน้าที่ตัวเองได้ดีจนน่าชื่นชม
วันนี้ปริศามีนัดพบหมอในสัปดาห์สุดท้ายก่อนคลอด ไอลดาจึงรับหน้าที่เลขานุการของเอรัฒน์อย่างเต็มตัว
“ขอโทษครับ... ไม่ทราบว่าคุณเอราวัฒน์อยู่ไหมครับ”
คนถามรอคำตอบจากเลขาหน้าห้อง
แม้จะแปลกใจอยู่บ้างว่าเลขาคนเก่าอย่างปริศนาหายไปไหน
วาฤทธิ์พินิจพิจารณาหญิงสาวตรงหน้า
ใบหน้าสะอาดหมดจดมีเครื่องสำอางบางๆ ตาโตคู่นั้นรับกับใบหน้าหวาน
ไหนจะปากจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อนั้นช่างเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้ ผิวพรรณก็ขาวนวลสะอาดตา
ผู้หญิงคนนี้สวยหวานอย่างไม่มีที่ติเลย สวยกว่าคู่ควงหลายๆ คนที่เขาเคยควงด้วยซ้ำไป
ไอลดาเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบคู่นั้นแล้วต้องตกตะลึ
ไม่ใช่เพราะความหล่อเหลาที่สาวๆ เห็นแล้วคลั่งไคล้
แต่เป็นเพราะผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอรอคอยมานานแสนนาน
สายตาคู่นี้ ริมฝีปากนี้... ที่เคยได้สัมผัส
เธอจำได้ดีไม่มีวันลืม
และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้หญิงสาวอยากมาทำงานที่นี่
เพื่อหวังไว้ว่าสักวันจะได้เจอเขาคนนั้น
“ยะ... อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่านัดไว้มั้ยค่ะ”
ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นใคร มีความสำคัญอย่างไรกับบริษัทนี้
แต่ไอลดาก็อยากที่จะพูดคุยกับเขา แม้จะเป็นเพียงแค่ประโยคสั้นๆ ก็ตาม
“บอกว่าวาฤทธิ์มาขอพบครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
หญิงสาวกดอินเตอร์คอมภายใน ไปยังห้องทำงานของเอราวัฒน์
“ท่านประธานคะ คุณวาฤทธิ์มาขอพบค่ะ” เพียงแค่อึดใจเดียว เอราวัฒน์ก็เปิดประตูออกมาต้อนรับเพื่อนรัก หรือท่านประธานอีกคนด้วยตัวเอง
ทั้งคู่กอดกันด้วยความคิดถึง
“เฮ้ย! นายวา นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรให้ฉันไปรับวะ
แล้วคุณลุงกับคุณป้าทราบหรือยัง”
“ทีละคำถามได้ไหมวะ...” วาฤทธิ์ยิ้ม
“เพิ่งลงจากเครื่องก็ตรงดิ่งมาหานาย ฉันโทรไปบอกคุณพ่อคุณแม่แล้วว่าจะเข้าบริษัทก่อน
เห็นว่าพักกลางวันพอดีกะว่าจะชวนนายและยายแพมไปกินข้าวด้วยกันสักหน่อย ว่าแต่ไม่ได้นัดล่วงหน้าท่านประธานพอจะว่างไหมครับ”
คำล้อของเพื่อนทำเอาเอราวัฒน์เอื้อมมือมาตบไหล่ของวาฤทธิ์เต็มแรง
ร่างหนาถึงกับหัวเราะร่วน ต้องแบบนี้สิไม่ว่าจะกี่ปี ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนก็ไม่จางหายไปไหน
เอราวัฒน์ที่กำลังหัวเราะอยู่นั้นเหลือบสายตามาเห็นไอลดายืนมองเพื่อนรักอย่างไม่วางตา
อีกทั้งสายตาชื่นชมนั้นก็ปิดไม่มิด ก็ไม่แปลก... เพราผู้หญิงทุกคนที่เจอกับวาฤทธิ์
ก็มักอึ้งและทึ่งไปตามๆ กัน
“ไอ ไอ”
“คะ... ค่ะท่านประธาน”
ไอลดาหน้าแดง เขินอายกับสายตาทั้งคู่ที่มองมา
เธอคงแสดงความเสียมารยาทออกไปให้พวกเขาได้เห็น วาฤทธิ์ยังคงเหมือนเดิม เขาไม่เปลี่ยนไป
เขาคือ... พี่วาของเธอ
“นี่คุณวาฤทธิ์ ประธานบริษัทอีกคนหนึ่งของที่นี่ครับ”
“สวัสดีค่ะ” ไอลดากล่าวสวัดดีแล้วพนมมือไหว้
“นายวา ส่วนนี่คุณไอลดาเลขาคนใหม่ของฉัน คุณโบว์เธอลาคลอดน่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
วาฤทธิ์ลอบสำรวจหญิงสาวอีกครั้ง โดยมีเอราวัฒน์ที่รู้ทันกระทุ้งข้อศอกเข้าให้
ทั้งคู่หัวเราะกลบเกลื่อน ยามที่ไอลดาสบตามองตอบ
“เออ... แล้วแพมล่ะ เห็นว่าทำงานที่นี่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ
ไม่ได้ทำตำแหน่งเลขาของนายหรอกเหรอ” เอราวัฒน์ส่ายหน้ายิ้ม แล้วมองที่ไอลดาแทน
“แพมอยากทำประชาสัมพันธ์มากกว่า”
“อืม มีอย่างนี้ด้วยนะ เรียนเลขาแต่ทำประสัมพันธ์”
“ก็บอกแล้วไงว่าแพมไม่เหมือนใคร จริงไหมครับคุณไอ” ไอลดาแค่ยิ้มรับ
“ลืมบอกนายไปว่าไอเขาเป็นเพื่อนรักของแพม เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน จบมาก็ทำงานที่เดียวกันอีก”
เอราวัฒน์เล่าไปยิ้มไป
‘อ้อ เด็กเส้นยายแพม’ วาฤทธิ์คิดในใจ
“เที่ยงพอดีเราไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“เอาสิ งั้นเราไปรับแพมที่ชั้นล่างกันเถอะ
คงเซอร์ไพรส์น่าดู” เอราวัฒน์นึกไปถึงใบหน้าของคนรักแล้วก็ยิ้มออกมา
“ไปด้วยกันนะไอ”
“เอ่อ... ไอ ไอไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไอหาอะไรง่ายๆ กินแถวนี้ดีกว่าค่ะ เชิญท่านประธานทั้ง
2 ตามสบายเถอะค่ะ”
“ทำไมละ ปกติเราก็ไปกินด้วยกันอยู่แล้วนี่”
“แต่... แต่วันนี้... เอ่อ...” ไอลดาพูดอึกอัก
“ไปเถอะครับคนกันเองทั้งนั้น” เอราวัฒน์ยังชวนต่อ
ไอลดากำลังวิตกว่าวาฤทธิ์อาจจะต้องการความเป็นส่วนตัว เฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้นหรือเปล่า
“ไปด้วยกันเถอะครับคุณไอ”
วาฤทธิ์ชวนด้วยอีกเสียง เพียงแรกแค่เจอกัน
วาฤทธิ์รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรน่าค้นหา ความน่ารักอ่อนหวานตรงสเปกเขาเลย
ไอลดาหัวใจเต้นแรง
เธอแทบไม่ได้ยินอะไรต่อจากนั้น ได้แต่เดินตามคนทั้งคู่เข้ามาในลิฟต์เพื่อลงไปหาพันพัสสาอย่างง่ายดาย
แล้วเสียงของพันพัสสาก็ทำลายความเงียบของทั้งหมดลง
“พี่วา! พี่วาจริงๆ ด้วย!
กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมไม่บอกแพมจะได้ไปรอรับ”
“เบาๆ หน่อยยายแพม ดูสิคนมองกันใหญ่แล้ว”
“ก็แพมดีใจนี่คะ”
คนพูดยังคงกอดร่างหนาไว้แน่น
“แต่พี่อายเขา”
“แพมไม่อายนี่คะ”
“ดูคู่หมั้นแกนายเอ”
เอราวัฒน์ได้แต่ยิ้มขำ เขาคุ้นชินกับอิริยาบถเหล่านี้ และมองว่ามันน่ารักเสมอหากเป็นพันพัสสาทำ
“แล้วต่างไปจากที่เล่าเสียที่ไหนล่ะ”
เอราวัฒน์ตอบ
ฝากอีบุ๊ก ก่อการ (ร้าย) รัก ด้วยนะคะ ^^
 |
|
ความคิดเห็น