คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ความจริงเจ็บปวดเสมอ (2)
ปลายามนถูสัมผัสเบาๆ ให้หันมาามมือ วันใหม่เห็นมืออี้าอเา ำลัปาเ็น้ำาให้เธออย่าทะนุถนอม วามผิอบิาที่ไ้ทำไว้ ทำให้เธอยิ่ร้อไห้หนั
“ันอโทษ อโทษสำหรับทุเรื่อราว ทีุ่พ่อเป็นนทำับรอบรัวอุ”
“นิ่ะ เรา่อยพูเรื่อนี้ันทีหลั ันะไปส่ลุึ้นไหวไหม” เาูอ่อนโยนลมา นเธอรู้สึผิเป็นหลายเท่า
“ันยอมแล้วุปั์ ยอมทุอย่าแล้ว อแ่ใหุ้ยโทษให้พ่ออันเถอะนะ”
ไวยปั์ยิ้มร้ายแ่เพียแวบแร แล้ว็ปรับสีหน้าเป็นปิ เมื่อหิสาวหันมาสบสายาอย่า้อารำมั่นสัา ายหนุ่มวยโอาสที่เธอไม่ทันไ้ระวััว โน้มใบหน้ามายเ้าหา แล้วหมายยัริมฝีปาบาที่เผยอรออยู่
ทุอย่ารวเร็วปานสายฟ้าฟา เมื่อลิ้นร้ายไ้ทะลวเ้าไป้านใน วานหาวามหวานทั่วทุออย ลิ้นให่ไ้หยอเอินและบเม้มลิ้นน้อย อนที่อนนี้ทำอะไรไม่ถูนิ่อึ้ไปทั้ัว มือให่ทำหน้าที่่อ้วยารสอไร้เ้าไปยัเสื้อยืพอีัว เาใ้วามเร็วและวามไวรั้ร่าบาให้ลุึ้น โยมีนเอประอไว้อีมือ เมื่อถูนำพาไปยัเียนอน นที่ไม่เยประสีประสา็เินามเมที่ายหนุ่มวาไว้
วันใหม่หวาลัวและใ ัวสั่นเทาในอ้อมอเา มืออี้าที่สอเ้าไป้านใน็ไม่รอ้ารีบปละอบรา อยาให้สิ่ที่อัแน่นอยู่เป็นอิสระ วาม่ำอเี่ยวาอเาึไม่ใ่เรื่อยาหาะนำทาผู้หิที่ไร้เียสาเ่นเธอ แ่ไวยปั์ลับไม่ิเ่นนั้น เาำลัมว่าเธอแสไ้ีมาทีเียว
“ปล่อยนะ... ุปั์"
เสียร้อห้ามเล็ลอผ่านเรียวปาสีมพูอย่ายาลำบา เมื่อปทุมถันนุ่มหยุ่นถูเารอบรอ้วยอุ้ปาอุ่น ลิ้นร้อนโลมเลียวัหยอิ่ไอันเ่ึ้ำๆ ทำเอามือน้อยที่ยันแผอว้าไว้ ลับลายเป็นิรเล็บบนเนื้อเา้วยวาม่านสยิว มือแร่ไม่ปล่อยให้ส่วนสัอันอวบนุ่มอี้า้อน้อยใ เมื่อเาุมำย้ำยี้มันอย่าเหมาะมือ
“ปล่อยัน...”
ร้อห้ามไป็เปล่าประโยน์ ไวยปั์เหมือนนหูอื้อาลาย ฤทธิ์ร้อนแห่แรแ้นที่อัแน่นอยู่ในอ ผสมผสานับแรราะที่รอบำห้วสมอ สั่ารให้เา่อมมอยู่ับารูื่มรสสวาทายอถันสีแั สรรพเสียใๆ รอบายูเหมือนะไม่สะท้านสะเทือนใบหู ไม่เว้นแ่ระทั่เสียห้ามสั่นพร่าอร่าบอบบาที่เร่า้วยแรพิศวาส
“ไม่น่าเื่อเลย ว่าเธอะสวยไ้ถึนานี้"
ายหนุ่มพึมพำิั เมื่อเลือลมในายำลัร้อนระอุ วันใหม่อยาแทรายมุแผ่นินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอ ะวาู่มมอวาเรือนร่าไร้อาภร์พรรรั้แ่ศีรษะรปลายเท้า สอมือน้อยยึ้นป้อปัส่วนสัอันล่อแหลมอย่าหมิ่นเหม่ ทว่า็ทำไ้ไม่นาน เพราะายหนุ่มปัมันอออย่าัใ
“ะปิทำไมเล่า... ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเท่าไหร่แล้ว ะเินอายหาสวรร์วิมานอะไรอี"
วันใหม่น้ำาร่วเผาะ เาูเเลนุ่าอิสรีน่ำเี้ย ะรู้บ้าไหมว่าบทสวาทใ้เาแ้นที่ำลัำเนินอยู่ มันือประสบาร์อันแปลใหม่ในีวิที่เธอไม่เยไ้พานพบ ไวยปั์พรมุมพิร้อนแรทั่ววหน้าหวาน วนเวียนลอเล้า่อนะหยุนิ่ยัลีบปาเนียนนุ่ม ระรัวลิ้นร้ายหยอเอินลิ้นเล็ที่หมเรี่ยวแรถอยหนี ไ้แ่ยินยอมให้เาหยิบยื่นรสพิศวาสให้โยไม่อา่อ้าน สอมือแรุ่มย้ำเนินทรวสล้า ปัป่ายผ่านหน้าท้อเรียบแบน วบนระทั่ถึลีบุหลาบอน้อย ที่่ำื้นไป้วยหยธารพิศวาส
“ยะ... อย่านะ"
หิสาวร้อประท้อใบหน้าแ่ำ อับอายนไม่รู้ะหลบสายาไปทาไหน เมื่อปลายนิ้วร้ายรีลใลา ล่วล้ำเ้าสัมผัสธารน้ำอุ่นที่หลั่รินาหลืบร่ออันับแบ เลื่อนเ้าออ้ำๆ เรียร้อให้ลีบอไม้บอบบาับเลื่อนหยหยาอันเปียลื่น ไวยปั์ยิ้มร้าย ยามเายปลายนิ้วอวสายาหิสาว เพื่อารันีให้เธอรู้ว่าร่าายอเธอ อบรับรสสวาทที่เาหยิบยื่นให้ไ้ีนาไหน
“ยัไม่ทันไรเลย เธอพร้อมแล้วหรือ"
ไวยปั์ยิ้มมุมปา ่อนายหนุ่มะปลเปลื้ออาภร์บนายัวเออย่ารวเร็ว เพื่อให้ทัทันับอารม์สวาทออีฝ่าย วามับแ้นอหลืบถ้ำอันับ้อนที่อรัปลายนิ้วยามเาเ้าล่วล้ำ บอไ้เป็นอย่าีว่าเธอ้อเ็บปวพอสมวร หาเาเลื่อนับส่วนสัแห่วามเป็นายผ่านร่ออัน่ำื้นนั้น หิสาวเบือนหน้าหนี เมื่อวาู่สวยประสานเ้าับวามให่โอเอบุรุษ เธอลืนน้ำลายลออย่ายาเย็น ไม่อยานึเลยว่าเธอะ้อเ็บปวนาไหน ในยามที่เาล่วล้ำเ้าสู่ายเธอ
“หยุเล่นบทสาวพรหมรรย์เสียทีเถอะ ลอเปลี่ยนใมาปรนเปรอรสสวาทให้ันถึอถึสัยสอยสิ ไม่แน่นะ... เผื่อันิใ ะไ้เลื่อนำแหน่ให้เป็นอีัวส่วนบุล!”
ไวยปั์ระแทเสีย นึรำาอาารหวเนื้อหวัว ปินู่นปินี่ทั้ที่มันน่ามอะายไป เนินทรวนั้นเล่า็ให่โล้นมือ แล้วไหนะลีบุหลาบเรื่อสีมพูนั้นอี ยิ่มันเปียื้น่ำน้ำหวาน มัน็ยิ่ล่อาให้ภมรหนุ่มอย่าเาัววามสำราให้หนำใ วันใหม่ไ้แ่นอนน้ำาริน เธอรัษาสิ่สู่าในายลูผู้หิมาลอยี่สิบว่าปี ลับ้อมีราีแปเปื้อนโยผู้ายที่ไม่เยมอเห็นุ่าอมัน
“ถ้าบอว่าันไม่เย... ุะปรานีันไหม"
ำร้ออเือเสียสะอื้นไห้ ทว่าไม่สะเทือนหัวในั่แ้นแม้สันิ ไวยปั์แสยะยิ้มร้าย ที่เธอมอว่ามันไม่่าอะไรมันปลายมี ที่รีผลาพร่าหัวใลูผู้หินไม่มีื้นี
“ฮึ... ลูารอย่าเธอ ยัมีหน้ามาร้อหาวามปรานีอีหรือ... น่าละอายนั!"
เาไม่สนใเล็น้ำาเม็เล็ที่รินไหลผ่านวาโศสล วามหอมหวานาเนื้อสาวาวสะอ้านยวนใให้บุรุษเพศอย่าเาหลระเริ ุมพิร้อนร่าพรมทั่วแผอ หนัหน่วนผิวพรรอ่อนละมุนปราเป็น้ำแ
แรโรธเลียที่รอบำยามภาพวามสูเสียในวัยเยาว์ย้อนลับเ้ามาในห่วสมอ สั่ารให้บทอัศรรย์ที่เิึ้นร้อนแรุไฟนร ไม่มีวามเห็นใ ไม่มีวามอ่อนหวาน ไม่มีแม้แ่สายาเอื้ออารีามระแทระทั้นส่วนสัอันให่โำแรลึลลาหลีบร่ออันบริสุทธิ์ ร่าบาสะุ้สุัว เ็บปวเหลือายามเาล่วล้ำอบเอันสู่า วันใหม่สะอื้นฮั่ เ็บปวส่วนบอบบานแน่นุ มือน้อยทุบรัวลบนแผอว้า เรียสิให้ายหนุ่มหยุยั้วามรุนแรลสัเศษเสี้ยว
“ันเ็บ! เ็บ!”
เสียร้อประท้วับวามับแ้นที่โอบล้อม เรียสิสัมปัะายหนุ่มให้ลับืน ไวยปั์รู้สึเหมือนร่าทั้ร่าำลัร้อนผ่าว เา้มลูร่อรอย่อที่เื่อมายเาและเธอเป็นอันหนึ่อันเียว หยโลหิสีแานที่ไหลึมยามเอวสอบระแทระทั้นเ้าออ บ่บอัเนว่าเาำลัร่วมรัับสาวพรหมรรย์
“นี่เธอ... บริสุทธิ์หรือ!"
ปลายนิ้วให่รีเ็น้ำาบนใบหน้าหวาน วามเป็นนที่หลเหลือสั่ารให้เาปรนเปรอเธออย่าเอื้ออาทร รสูบวาบหวามแนบนาบบนลีบปานุ่มรั้แล้วรั้เล่า ปลอบประโลมให้นอ่อนประสบาร์ว่าหวามไหวไปับรสสวาท แรยับับเลื่อนาเอวหนาเื่อ้าเนิบนาบ รีรอให้ส่วนสัอันับแบุ้นินับสิ่แปลปลอมที่เลื่อนัวรูผ่าน ่อนะ่อยๆ เพิ่มแรสวาทให้เร่าร้อนึ้นทีละน้อย เมื่อเธออบรับเา้วยารยับสะโพแอ่นหยั วาู่สวยมอเาอย่าเพ้อฟัน หลระเริไปับวาม่านสยิวที่แล่นพล่านทั่วสรรพา์าย
“ุปั์... ุปั์า"
เสียเรียื่อเาสั่นพร่า้วยแรสวาท เมื่อัหวะเพลรัร้อนแรึ้นทุที สอมือน้อยิลบนแผ่นหลัว้า ปล่อยอารม์ไปับรสรัที่เาหยิบยื่นให้ วบนระทั่ะายแะอบสวรร์ั้นเ็ ร่าบอบบาระุเฮือ หอบหายใถี่ยิบ เธออเ้าไว้แน่นยามายหนุ่มเน้นเอวสอบเ้าออเร็วระรัว เพื่อามิเธอสู่ที่หมายบนวิมาน าม้วยสายธารอันอุ่นร้อนที่รรินลในหลืบร่อนลนปรี่
อีบุ๊รรัำแพแ้น
 |
|
ความคิดเห็น