บ่วงแค้นลิขิตรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บ่วง (35%)

บ่วงแค้นลิขิตรัก

ตอนที่ 1

“ไหม... คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ฟังดูน้ำเสียงเหมือนคุณมีเรื่องไม่สบายใจเลย”

กานต์ กานต์จนภควัตร ชายหนุ่มรูปงามและยังเป็นถึงทายาทมหาเศรษฐี เจ้าของโรงเรียนนานาชาติที่ขึ้นชื่อของเอเชีย แต่เขากลับอาภัพในความรัก เมื่อหญิงสาวที่ตนเองหมายปอง ตั้งแต่ครั้งที่ทั้งคู่ไปเรียนต่างประเทศด้วยกัน

ไหมฟ้า... หญิงสาวรุ่นน้องอายุน้อยกว่าเขาแค่ 2 ปี เธอทั้งสวยอ่อนหวานและเพียบพร้อมไปด้วยความเป็นกุลสตรีไทย ทว่าเธอไม่ได้มองตนเองในฐานะคนรักแต่อย่างใด หญิงสาวมองชายหนุ่มเป็นเพียงแค่พี่และเพื่อนแท้ตลอดมา  ความรักที่ความผิดหวังครั้งนั้นสร้างความเสียใจ และทำให้กานต์หมดศรัทธาในความรักตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา คงเป็นเพราะเขาก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่ง ไหมฟ้าจะหันกลับมาตอบตกลงปลงใจกับตนเอง แม้ว่าจวบจากวันนั้นจนถึงวันนี้ เวลาจะล่วงเลยผ่านมาถึง 6 ปีเต็มแล้วก็ตาม

ในวันที่ได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนๆ ในรุ่น ว่านักศึกษาสาวรุ่นน้องนามว่าไหมฟ้า กำลังจะแต่งงานกับนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์คนหนึ่งในจังหวัดเดียวกัน วันนั้นเป็นวันที่กานต์ถึงกับเสียผู้เสียคนไปเลยทันที เขาไม่มีหัวใจไว้รักใครได้อีก ไม่มีใครเลยที่จะแทนที่ไหมฟ้าได้ แต่เมื่อรู้ว่าเป็นฐานะคนรักไม่ได้ แต่เป็นได้แค่ฐานะเพื่อนรัก กานต์ก็ไม่รีรอที่จะรับตำแหน่งนี้ หลายปีผ่านมานี้ชีวิตครอบครัวของไหมฟ้าลุ่มๆ ดอนๆ หญิงสาวมีปัญหากับสามีตลอด เพราะอธิป... สามีของเธอนั้นเจ้าชู้ประตูดิน เรียกว่าหาตัวจับได้ยากเลยทีเดียว และเธอก็ยังมาเจ็บออดๆ แอดๆ อีก คงเป็นเพราะตรอมใจกับข่าวคาวๆ ของสามี ที่เธอจำต้องรับรู้ไม่เว้นแต่ละวัน

ไหมฟ้ายังมีโซ่ทองคล้องใจอยู่อีก 1 คน ซึ่งอยู่ในวัยกำลังน่ารักน่าชังเลยทีเดียว แต่ใครจะรู้บ้างว่ารอยยิ้มของคนเป็นแม่ที่มองดูลูกนั้น ทุกข์หนักหนาสาหัสเพียงใจ นอกจากเธอจะต้องคอยโกหก และหลีกเลี่ยงกับคำถามของลูกแล้ว ไหมฟ้ายังจะต้องเทิดทูนชื่นชมคนเป็นพ่อให้ลูกฟังอยู่เสมอๆ กานต์ปวดใจทุกครั้งที่กลับมาประเทศไทย แล้วต้องได้ยินได้เห็นสภาพที่ทรุดโทรมลงทุกวันของหญิงสาว เพราะเมื่อคนเราใจท้อแล้ว โรคต่างๆ ก็รุมเร้าสารพัด เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะเข้มแข็งและผ่านพ้นมันไปได้ กานต์เคยหยิบยื่นความหวังดี เพื่อให้ผู้หญิงที่ตนรักหลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์ แต่หญิงสาวก็ให้เหตุผลว่าสงสารลูก จนกานต์เองก็เหนื่อยใจ แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดรัก หรือปล่อยวางจากตัวเธอได้

“เปล่าค่ะพี่กานต์ ไหมแค่รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย”

“แล้วทานยาหรือยัง”

แม้จะรู้ว่าเจ้าของน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักนั้นโกหก แต่กานต์ก็ยอมเป็นคนโง่ในสายตาเธอเสมอ ที่เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนเรานั้นโง่ได้มันก็คงจะจริง เพราะตอนนี้ตนเองก็กำลังเป็นอยู่ กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ไหมฟ้าโกหกเขา เพื่อไม่อยากให้สามีเดือดร้อน เพราะหญิงสาวรู้ดีว่าหากเธอแค่เอ่ยปากบอกกับชายหนุ่มเจ้าของต้นเสียง ให้ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับสามีของเธอนั้น มีหรือที่เขาจะไม่จัดการให้ แต่ไหมฟ้าก็ไม่ใช่ผู้หญิงใจจืดใจดำ ขนาดที่จะทำร้ายพ่อของลูกได้ลง และนี่คือนิสัยในส่วนที่กานต์เอง ก็ไม่สามารถหาได้จากผู้หญิงคนไหน

“ทานแล้วค่ะ พี่กานต์อยู่ที่ไหนคะ เมืองไทยหรือเปล่า”

“เปล่าจ้า พี่อยู่มาเลเซีย แต่จะเข้าประเทศไทยอีก 2 วัน ไหมมีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไหมแค่คิดถึงพี่กานต์”

ไหมฟ้าละอายใจเหลือเกิน ที่ต้องโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะที่จริงแล้วหญิงสาวต้องการหาเพื่อนคุยเพื่อคลายความทุกข์ใจ กานต์มักจะหาเรื่องสนุกๆ ตลกๆ มาเล่าให้เธอฟังเป็นประจำ เพื่อลืมเรื่องราวอันแสนเจ็บปวด แม้มันจะแค่ข้ามคืนก็ตาม เพราะความทุกข์ใจจะยังคงคอยหลอกหลอนเธอตลอดไป ตราบใดที่อธิปไม่หยุดนิสัยเจ้าชู้ หากย้อนเวลากลับไปได้ ไหมฟ้าคงยอมที่จะรับรักกับกานต์ เพราะเธอคงไม่ต้องมีเรื่องให้เสียใจอย่างทุกวันนี้ แต่เมื่อมันย้อนอดีตกลับไปไม่ได้ และหญิงสาวก็ไม่อยากเอารัดเอาเปรียบเขา ที่จะทำให้ชีวิตของชายหนุ่ม ต้องมาจมกับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่ม่ายลูกติดอีก 1 แม้จะรู้ว่ากานต์ไม่ถือเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่อาจจะเห็นแก่ตัวทำร้ายเขาได้ลง

“งั้นพี่จะรีบกลับประเทศไทยโดยเร็วที่สุดนะไหม พี่ขอเคลียร์งานพรุ่งนี้อีก 1 วัน”

กานต์รู้ได้ถึงน้ำเสียงและความเหนื่อยใจของคำพูดนั้นดี แสดงว่าไหมฟ้าอาจจะมีเรื่องไม่สบายใจอีก เรื่องไม่สบายใจของเธอ คือเรื่องสำคัญของเขาเสมอ กานต์จึงไม่รอช้ารีบนัดแนะเวลาทันที

“ไม่เป็นไรค่ะพี่กานต์ ไหมไม่ได้มีธุระสำคัญอะไร แค่ไหมสงสารใบหม่อน แกยังเล็กนักจึงไม่ยอมฟังเหตุผลของผู้ใหญ่สักเท่าไหร่”

ไหมฟ้าก้มมองดูร่างน้อยที่หลับอุตุอยู่บนตักของเธอ ใบหน้าของเด็กหญิงใบหม่อนยังมีหยาดน้ำตาเกาะพราวรอบพวงแก้มสีชมพู ทำให้รู้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาก่อนที่จะหลับปุ๋ยไป มือเรียวเล็กลูบศีรษะของลูกสาวไปมา คล้ายอยากจะรับเอาความเจ็บปวดของลูก มาไว้ที่เธอเพียงคนเดียว

“ทำไมเหรอไหมเกิดอะไรขึ้น แล้วใบหม่อนเป็นอะไร”

น้ำเสียงร้อนรน ดังเด็กหญิงร่างน้อยที่หลับอยู่นั้นเป็นบุตรสาวของเขาเสียเอง ทำเอาคนฟังใจชื้นขึ้นมา ที่อย่างน้อยนอกจากตัวเธอ คุณพ่อ คุณย่าแล้ว ก็มีแต่กานต์นี่แหละ ที่ยังรักและเป็นห่วงใบหม่อน ทั้งที่แม้แต่พ่อแท้ๆ ของลูกยังไม่สนใจ

‘คุณจะทำอะไรก็ทำไป แต่วันมะรืนผมไม่ว่าง ผมมีนัด’

‘คุณมีนัดกับผู้หญิงคนไหนของคุณอีกล่ะ ถึงกับจะผิดนัดลูก เรื่องวันเกิดของแกอย่างนั้นเลยเหรอ คุณอธิป!’

‘อย่าหาเรื่องผมนะไหมฟ้า ผมไม่ว่างคือไม่ว่าง และไอ้งานวันเกิดนี่ก็จัดทุกปี ปีนี้ผมไม่ว่างก็เป็นปีหน้าสิ ไม่เห็นจะต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย’

‘แต่คุณนัดกับแกแล้ว และใบหม่อนก็ท่องจำจนขึ้นใจแล้วว่า คุณจะพาแกไปเที่ยวในวันเกิด’

‘เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงกัน พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง ก็ผมบอกว่าไม่ว่างก็คือไม่ว่างสิ เซ้าซี้อยู่ได้น่ารำคาญ แล้วทำไมไม่โทร. ตามไอ้เศรษฐีหน้าโง่ ที่มันคอยรักคอยดูแลเมียชาวบ้านอย่างไอ้กานต์ล่ะ!’

‘คุณอธิป! อย่าพาดพิงถึงพี่กานต์นะ เขาไม่รู้เรื่องนี้ แล้วพี่กานต์ก็เป็นคนดีมากด้วย คุณไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขาอย่างนั้น!’

ภาพสุดท้ายก่อนที่อธิปจะเดินออกจากห้องไป คือรอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก ในยามที่เขาจิกสายตามองภรรยา  พร้อมกับเสียงร้องไห้จ้าของใบหม่อน ที่ยืนฟังคนเป็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน เด็กแค่ 5 ขวบคงยังรับไม่ได้ และไม่พร้อมที่จะรับรู้เรื่องราวอันซับซ้อนของพวกผู้ใหญ่ อธิปเดินผ่านหน้าลูกน้อยไปโดยไม่สนใจ ผิดกับไหมฟ้าที่โผเข้ากอดลูกสาวคนเดียวเข้ามาในอ้อมอก พร้อมกับปลอบประโลมจนหนูน้อยหลับไป เหตุการณ์ก่อนหน้าประเดประดังเป็นภาพซ้อนขึ้นมาอีกครั้ง  ไหมฟ้ารีบปาดน้ำตาทิ้ง ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งเสียใจ และน้อยใจในวาสนาของตัวเอง เธอทำอะไรผิดร้ายแรงเอาไว้อย่างนั้นหรือ ทำไมในชาตินี้ถึงหาความสุขไม่ได้เอาเสียเลย