รอง...เท้าหาย

ลำดับตอนที่ #7 : จุดจบ

เธอไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว  เธอรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง

          แล้วเปิดประตู

                   เพลินนอนอยู่ตรงกลางระหว่างทัตกับบัส

          เมื่อเพลินเห็นสิริเปิดประตูเข้ามา  เธอก็จับมือพี่ทั้งสอง

          และหันมาแสยะยิ้มให้

                   “แม่ค่ะแม่รักหนูใช่มั้ยค่ะ” เพลินถาม

                   “แม่ค่ะแม่รักหนูใช่มั้ยค่ะ

                   “แม่ค่ะแม่รักหนูใช่มั้ยค่ะ

                   “แม่ค่ะ  แม่ค่ะแม่รักหนูใช่มั้ยค่ะ 

                        แม่รักหนูใช่มั้ยค่ะ“ เสียงเรียกเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ

                                      เพลินค่อยค่อยคลานลงมาจากบนเตียง

                   “แม่ค่ะ         แม่ค่ะ แม่ค่ะ   “

                                      เพลินคลานลงมาจากเตียง

“ครืดดด  ครืดดด” มือของเพลินครูดไปตาม    พื้นไม้

 ดังเสียงครืดคราด

                   สิริไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ยืนอึ้ง

ขณะนี้ตัวของเพลินเริ่มมีรอยผ่าไปตามใบหน้า

และทั่วร่างกาย เลือดค่อยค่อยไหลซึมตามบาดแผล     ชิ้นส่วนร่างกายของเธอค่อยค่อยหลุดออกไปทีละชิ้น เริ่มตั้งแต่ส่วนของข้อเท้า เลือดเริ่มไหลเพิ่มขึ้นเรื่อยเรื่อยโดยไม่มีทีท่า

ว่าจะหยุด

          สิริอยู่ห่างจากตัวเพลินเพียงเอื้อมมือ

แต่ตัวสิริดังถูกมนต์สะกด    ร่างกายของเธอสั่นเทา

เหงื่อไหลท่วมตัว  เธออยากจะหลับตาลงแต่มันค้างอยู่

โดยไม่รู้สาเหตุ

                   เพลินคิอยค่อยเงยหน้าขึ้นมามองหน้าสิริ

“แม่ค่ะแม่รักหนูใช่มั้ยค่ะ”

          “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”เพลินกรี๊ดลั่นเมื่อไม่ได้ยิน

เสียงตอบรับจากสิริ

          ทั่วบ้านดับวูบลงทันทีเหมือนไฟถูกตัดอย่างกะทันหัน

          “ตึก  ตึก ตึก  ตึก  ตึก  ตึก  ตึก”

                   ทั่วบ้านเหมือนมีคนวิ่งขึ้นลงวนวุ่นวาย

ทั้งชั้นสอง ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องรับแขก รวมทั้งห้องนอนที่สิริ

ยืนอยู่ มีเงาดำมากมายวิ่งวนทั่วบ้าน

          สิริคิดอะไรไม่ออกคิดได้เพียงว่าต้องออกจาก

ตรงที่ที่เธอยืน

          เธอพุ่งตัววิ่งออกจากห้อง เธอเริ่มคิดว่า

มีคำว่าเพลินเข้ามาในชีวิตเราตอนไหน

          สิ่งใดทำให้เพลินมีตัวตน

                   “คลือออออ คลืด

          คลือออออ คลืด”เพลินค่อยค่อยคลานตามสิริ

ลงมาทางบันได      น้ำเลือดค่อยค่อยไหลตามบันได

          “คลือออออ คลืด

                   คลือออออ คลืด”

เธอรีบวิ่งลงบันได เธอเริ่มคิดถึงเหตุการณ์

          ฆาตกรรมที่เกิดขึ้น 

สิ่งที่มันเหมือนกับในเหตุการณ์

                   เหมือนกับในเหตุการณ์

                   “รองเท้า”

                   เธอวิ่งไปที่ชั้นวางรองเท้าข้างประตูเข้าบ้าน

 “พลืดดด”เธอเปิดประตูออกสุดกำลัง เธอรีบยื่นมือไป

หยิบรองเท้า

      “ติ๋ง”ก่อนที่มือจะถึงรองเท้ามีน้ำสีแดงใสกลิ่นคาวคาว

หยดลงที่หลังมือของเธอ  เธอค่อยค่อยแหงนหน้าขึ้น

ไปมองหาที่มาของน้ำนี้

          “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

          มีร่างผู้หญิงหน้าแดงก่ำ  ลิ้นจุกปาก บริเวณคอ

มีเชือกเส้นหนาผูกคอเธอไว้กับขื่อบนเพดาน เลือดที่

หยดลงบนหลังมือสิริมาจากข้อเท้าของเธอที่ขาดสะบั้น

เพราะเกิดจากการใช้ของมีคมฟันหลายหน

          ตอนนี้ไม่มีเวลาพอที่เธอจะมานั่งกลัวกับสิ่งที่เห็น

เธอใช้กำลังใจที่เหลือหยิบรองเท้าแล้ววิ่งไปที่สวนหลังบ้าน

        เธอนั่งลงแล้วรีบหยิบไฟแช็กจากกระเป๋าเสื้อของเธอ

เพื่อจะเผารองเท้า

          “แชะ  แชะ”

          “ติดซิว่ะ”

          “แชะ  แชะ”

                   ไฟจากไฟแช็กติดขึ้นมาอย่างที่เธอหวัง

          เธอพยามลนไฟที่รองเท้า อาจเพราะรองเท้าแข็งไป

          ไฟจึงไม่มีปฏิกิริยากับรองเท้า

                   เธอหันไปเห็นขวานอยู่ข้างต้นไม้

          เธอปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความกลัว

          แล้วหยิบขวานลงมาฟันกระหน่ำไปที่รองเท้า

                   เธอได้ยินเสียงโหยหวนมาจากภายในบ้าน

          เป็นเสียงที่แสดงถึงความเจ็บปวดทรมาน

                   หลังจากฟันรองเท้าจนขาดวิ่น

          เธอจุดไฟแช็กลนไปที่รองเท้า

                   ไฟเริ่มลามไปทั่วรองเท้า

                             เสียงโหยหวนดังขึ้นเรื่อยเรื่อย

                   เธอรีบวิ่งไปชั้นสองโดยมาคิดจะมองสิ่งรอบข้าง

ระหว่างที่เธอวิ่ง

          เธอปลุกลูกและดึงมือทั้งสอง ให้ร่างน้อยน้อย

สองร่างวิ่งตาม  เธอวิ่งหนีออกจากบ้านโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง  เธอได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่เธอเผามอดไหม้หมดไป

.......................................................................

                   3 ปีต่อมา 

          “ไปโรงเรียนก่อนนะคับแม่”ทัตและบัสโบกมือ

ลาสิริและวิ่งขึ้นรถนักเรียน รถค่อยค่อยแล่นออกไป

สิริโบกมือลาลูกผ่านกระจก

                   สิริหันหลังกลับมาบ้านของเธอมีชั้นเดียว

ซึ่งแตกต่างจากบ้านหลังเก่าโดยสิ้นเชิง  เธอย้ายบ้าน

จากบ้านเดิมมาไกล เธอค่อยค่อยเดินเข้าบ้านและ

ปิดประตู

 .........................................................................

          ณ ตลาดนัดแห่งหนึ่ง

           “เลือกสักคู่สิครับคุณผู้หญิง” ลุงเจ้าของร้านพูด

           “คู่ละเท่าไร ค่ะ” ศศิกาน  หญิงสาวมัธยมโรงเรียนชื่อดังโรงเรียนหนึ่งพูด

           “ตอนนี้อยู่ในช่วงลดล้างสต๊อก แค่คู่ละ 49 เองครับ”ลุงเจ้าของร้านตอบ

                    ในขณะที่เจ้าของร้านพูด เธอได้เหลือบไปเห็นรองเท้าสีแดงคู่หนึ่ง

มันเป็นรองเท้าที่ดูเรียบๆธรรมดา   แต่ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้อยากซื้อมัน หรือเพราะความถูกกันแน่

            “เอาคู่นี้คู่หนึ่งคะ” ศศิกาน บอกพร้อมยื่นตังค์ให้

“ขอบคุณครับ ขอให้มีความสุขกับรองเท้าคู่ใหม่นะครับ”

...............................................................

คุณลองค้นรองเท้าที่บ้านคุณดีดีนะครับอาจมี

รองเท้าสีแดงคู่นี้อยู่ก็ได้

ฮึ  ฮึ  ฮึ

                                      จบบริบูรณ์
ขอบคุณอย่างสูงที่อดทนอ่านจนจบ
ช่วยคอมเม้นหน่อยนะคับว่าจบอย่างนี้ดีไม่เนี่ย