คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ห้องพัก
“แม่อยู่ไหนน้า ทำไมไม่มาหาพวกเราสักที”บัสพูดกับพี่ทัต
หลังจากสลบไป 6 ชั่วโมงเศษ
“งานคงยุ่งแหละเดี่ยวแม่ก็มา”ทัตตอบน้อง
“มืดเร็วจัง”บัสบอกทัตพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างนอกมีไฟตามตึกระยิบระยับทั่วเมืองเป็นสิ่งที่พอกำจัดความมืดไปได้บ้าง
“ก็นี้มัน4ทุ่มแล้วนี้”ทัตบอกน้อง
“นอนเหอะ เดี๋ยวแม่มาคงมาปลุกเองแหละ”ทัตบอกน้อง
“อือ”บัสตอบ พร้อมเดินไปปิดสวิตช์ไฟ
“กิก” เสียงบัสปิดสวิตช์ไฟ
บัสเดินไปนอนบนเตียงซึ่งอยู่หน้าห้องน้ำ
“..................................”ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ
“..................................”
“..................................”
“พี่ทัต”บัสถามซ้ำ
“นอนได้แล้ว”ทัตตวาดบัส
“............................”
“กิก กิก” เสียงมีคนกดเปิดปิดสวิตช์ไฟ
ห้องน้ำที่อยู่ปลายเตียงของบัส
“พี่ทาต”บัสพยายามกระซิบเรียกพี่ทัต
“พี่ทัตได้ยินเสียงอะไรมั้ย”บัสกระซิบถามต่อโดย
ไม่คิดจะเหลือบหน้าไปมองห้องน้ำ
“.......................................”
“พี่ทาตต ตื่นได้แล้ว”บัสพยายามจะยื่นมือไปเขย่าตัวพี่ทัต
“กิก กิก” เสียงนี้ทำให้บัสต้องหยุดขยับตัว
“กิก กิก”เสียงสวิตช์ไฟห้องน้ำยังคงดังต่อ
บัสค่อยค่อยเหลือบหน้าไปมองห้องน้ำ
“กิก กิก กิก กิก”
บัสสังเกตเห็นไฟจากช่องว่าง
ระหว่างประตูกับพื้นกระพิบปิดปิดเปิดเปิด
“กิก กิก กิก กิก”
“กิก กิก กิก กิก”
“กิก”ไฟห้องน้ำเปิด
"แอ๊ แอ๊ แอ๊ดดดดดดดดด"ประตูห้องนำค่อยค่อยเปิดออก
บัสหรี่ตามองด้วยความกลัว
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
“บัส ทัต แม่มาแล้ว”เสียงนี้ดังเป็นเสียงสวรรค์
บัสรีบวิ่งลงจากเตียงแล้ววิ่งไปเปิดประตู
“..................................”
หน้าห้องมีเพียงแต่ความว่างปล่าว
"พึบ พึบ พึบ พึบ" ไฟหน้าห้องกระพิบเหมือนไฟตก
“เหวอออออ”บัสรีบปิดประตูแล้ววิ่งไปคลุมโปงบนเตียง
“นะโม นะโม ตัสสะ นะโม”บัสพึมพำพึมพำ
“นะโม นะโม ตัสสะ
นะโม ตัสสะ นะโมตัสสะ" บัสคิดว่ามันน่าจะช่วยได้
“กึ้ง” มีอะไรมากระแทกปลายเตียงที่บัสนอน
ทำให้เตียงสั่นโคลงเคลง
“คลึก คลึก คลึก” เสียงคนใช้มือกดลงบนเตียงแล้ว
“คลึก คลึก คลึก
คลึก คลึก คลึก "
บัสรู้สึกเหมือนมีอะไรค่อยค่อยคลานมาจากใต้ผ้าห่ม
……………………………………………………..
สิริเอาแขนค่อยค่อยยันตัวขึ้นมาแล้วมองไปรอบรอบ
มันมืดมากจนไม่เห็นแม้มือของตัวเธอเอง
“กึ้ง”มีเสียงเปิดประตูเหล็กที่ดังห่างจากปลายเท้าของสิริไปพอสมควร
แสงที่มาจากประตูนั้นสว่างจ้าจนสิริต้องเอามือป้องตา
“หนีเร็วลูก ”มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหอบ
มาด้วยความเหนื่อยอ่อน
สิริพยายามมองหาเสียงนั้น
“ไปไหนคะแม่”เสียงลูกตอบ
“มานี้ก่อนเร็ว”ผู้หญิงคนนั้นกระชากมือลูกวิ่งผ่านสิริไปเหมือนสิริไม่มีตัวตน
สิริพยายามมองหน้าของผู้หญิง
แต่มันมืดจนไม่สามารถเห็นหน้าได้
“ไปหลบในนั้นก่อนลูก”ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าตู้หนึ่ง
“เข้าไปก่อนลูก”เธอดันตัวลูกเข้าไปแล้วเธอก็พยายามยัดตัวตามเข้าไป
แต่ตู้มันเล็กเกินไปขาของเธอจึงยัดเข้าไปไม่ได้
“มึงนึกว่าจะหนีกูพ้นหรอ”เสียงผู้ชายดังมาจากประตูเหล็กที่สองแม่ลูกวิ่งเข้ามา
ผู้ชายคนน้นกวาดสายตาไปรอบรอบ
“ฮึ มึงหาที่หลบได้แค่นี้หรอ”ผู้ชายคนนั้นเดินถือขวานแล้วตรงไปที่ประตูตู้
แม่ของเด็กผลักประตูตู้ออกมาแล้ววิ่งหนี
สะบักสะบอมมาทางสิริ
เสี้ยววินาทีนั้นเอง สิริได้เห็นหน้าของเด็ก
เสี้ยววินาทีนั้นเอง
“เพลิน”สิริพูดออกมาด้วยความตกใจ
.
.
ความคิดเห็น