หนุ่มคอมโอตาคุกับโปรแกรมสาว

ลำดับตอนที่ #4 : โชคจากคำสัญญาในอดีต

“ทำไมฉันถึงอยากชนะนายหรอ” เอกพูด แล้วก็เดินเข้ามาใกล้ผมแล้วพูดว่า “ก็ฉันยังไม่เคยชนะแกเลยไง”

“หา!แค่นี้สินะ เหตุผลที่นายอยากสู้กับฉัน” ผมพูด

“แล้วไงวะ กูอยากชนะมึง เพราะกูก็ไม่เคยชนะมึงสักครั้งเลยนี้หว่า ไม่ว่าจะฉันวิธีสกปรกก็แล้ว ครั้งนี้กูจะสู้มึงด้วยความสามารถของกูเอง” เอกพูด

“ถ้าเกิดฉันปฏิเสธล่ะ ไอ้เอก” ผมพูด

“ถ้านายปฏิเสธ ชมรมนี้ กูขอยึดเป็นของกู”  เอกพูด                                

“ของเดิมพันเป็นชมรมนั่นหรอ” ผมพูด

“ไม่ใช่วะ นั่นไม่ได้ของเดิมพันแค่เป็นของประกันถ้านายหนี ของเดิมพันเป็นสิ่งของมันไม่นายสนใช่ปะ นั้นฉันขอเป็น การที่นายต้องมาเป็นลูกน้องฉันแล้วกัน”   เอกพูด

ไอ้เอกพูดยังนี้มันเอาจริงแน่ จะว่าไปถ้าเราสู้ตอนนี้คนสู้กับนักมวยที่มีประสบการณ์ประมาณ 6 ปี ส่วนกูคงสู้ไม่ได้แน่ เพิ่งจะมาใช้มันตอน เข้าปี 2 ช่วยรุ่นน้องหาชมรมอยู่ บ้าจริง ทำไงดีวะ แต่ว่าทำไมมีกลิ่นแปลกๆติดตัวไอ้เอกวะ กลิ่นบุหรี่ ทำไมมันยังไม่เลิกอีกวะ เห็นว่าตอนเข้าวงการมวยมันเลิกไปแล้วนี้นา ตอนที่มันกำลังเขาวงการมวย เอาละ ฉันใช้ของอ้างซื้อเวลาในการฝึกดีกว่า

“เอก กูสู้กับมึงแน่ เอาละบอกกฎกติกา สถานที่ และเวลามา” ผมพูด

“นึกว่าจะหนีซะอีก เอาล่ะ กฎการต่อสู้แบบ free style ไม่จะต่อย เตะ จับก็ได้ ไม่มียก ไม่มีเวลา ใครล้ม ถือว่าแพ้ ส่วนเวลา  10 กุมภาดีไหม แซม” เอกพูด

“ฉันยอมรับในกฎนะ แต่เวลาฉันไม่วะ” ผมพูดไปอย่างกวนๆ

“ก็ฉันเป็นคนใจร้อนไง แซม มึงก็รู้” เอกพูดอย่างลุกลี้ลุนลนเหมือนกำลังต้องการอะไรสักอย่าง

“ไม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น “ผมพูดแล้ววางท่า

“แล้วมันคืออะไร ล่ะแซมที่ทำให้นายต้องเลื่อนเวลาล่ะ เร็วฉันมันคนใจร้อน”  เอกพูด

ผมเห็นเอกมือเริ่มสั่น เขาเอามือจับขากางเกงหลายรอบ ถึงเวลาที่ผมจะซื้อเวลาแล้วล่ะ

“ไอ้เอก มึงจับขากางเกงทำไมวะ” ผมพูดแล้วมองไปที่กระเป๋ากางเกง

“ทำไมวะ กูจะจับก็เรื่องของกู มันไปเกี่ยวอะไรกับการที่นายต้องของเลื่อนเวลา” เอกพูดอย่างโกรธๆ

“เกี่ยวสิวะ มึงจับบ่อยผิดปกติ หรือว่ามึงยังไม่เลิกสูบบุหรี่” ผมพูด

“อะไรกูเลิกไปนานแล้วนี้ มึงก็รู้” เอกพูดแล้วมองไปทางอื่น

“กูไม่เชื่อมึงไอ้เอก มึงอย่ามาโกหกหน้าด้านๆ นั้นมึงก็โชว์สิวะว่ามึงไม่มีบุหรี่ในตัวมึง” ผมพูด

“ก็ได้ กูสูบ มีไร มันไม่เกี่ยวอะไรกับการเลื่อนเวลาของมึงเลยนี้ มัน..” เอกพูด

“มันเป็นเรื่องของกูสินะ” ผมพูดแทรกขึ้นมา

แล้วผมพูดต่อว่า “ไอ้เอกมึงฟังกูก่อน มึงรู้ไหมที่น้ามึงตายเป็นเพราะบุหรี่ พ่อมึงก็เป็นมะเร็งปอดเพราะอยู่กับน้ามึงที่สูบบุหรี่ มึงอยากจะตายแบบน้ามึงหรือทรมานแบบพ่อมึงก็เชิญมันเป็นชีวิตของมึง แต่กูเคยบอกมึงไปแล้วตอนที่กูชนะมึงถ้ากูชนะขอให้มึงเลิกบุหรี่ แล้วที่นี้มึงทำอะไรยังสูบอยู่ มึงยังผิดสัญญากูเลย แล้วทำไมกูต้องรักษาสัญญามึงด้วยไอ้เอก”
ดีนะนี้ที่ฉันจำได้ว่าเคยสัญญาอะไรไปบ้าง สัญญาที่ผมทำนั้นมาจากแม่มันไว้ เพราะ แม่ของเอกไม่อยากให้เอกทรมานเหมือนพ่อมัน 

“จริงของมึงวะ กูผิดสัญญา แต่..” เอกพูด

“ไม่มีแต่ไอ้เอก คำว่าแต่กูควรใช้มากกว่ามึงอีก ไอ้เอก กูอยากสู้กับมึงนะ แต่มึงก็ไม่รักษาสัญญา แค่สัญญาเล็กๆมึงยังไม่ทำ แล้วสัญญาที่มึงจะทำกับกู มึงก็อาจจะไม่ทำอีก” ผมพูดขัดอีกรอบ

“กูผิดจริงๆ แล้วให้กูทำไงล่ะ ไอ้แซม” เอกพูด

“เลิกบุหรี่ได้เมื่อไงค่อยมาคุยเวลากันใหม่ดีไหม” ผมพูด

“โอเค กูทำผิดสัญญาเอง แต่ถ้ากูเลิกได้เหมือนไร มึงกับกูเจอกันแน่” แล้วไอ้เอกก็เดินจากไป

“กูนึกว่าจะยกพวกมาตีอีก นะไอ้แซม” มิกซ์พูด

“นั่นดิดีแล้วที่ไม่มีอะไร เออไอ้มิกซ์มึงดูแลชมรมให้กูหน่อย บอกน้องด้วยว่า “กูไม่ว่างกูจะไปซุ่มฝึกก่อน” ผมพูด

“ได้เลยเพื่อน ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้โทรบอกด้วย” มิกซ์พูด

แย่จริงเมื่อกี้ทำหัวใจกูหยุดเต้นไปเลย ผมเดินเข้าไปสวนสาธารณะ เข้าไปในห้องน้ำล้างหน้าแล้วเดินหาม้านั่ง นั่งคิดว่าจะฝึกอะไร แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วผมก็ไม่เชื่อสายตาตัวเอง ไม่ใช่เพราะผมลืมรับโทรศัพท์แต่ทำไมลีน่าจังมาอยู่ไนโทรศัพท์ผมได้ ว่าไปก็อยากจะให้อยู่ละ ใช่ที่ไหน ผมพูดใส่โทรศัพท์ว่า “ลีน่าจังทำไมเธอถึงมาอยู่ไหนโทรศัพท์ฉันได้”

ลีน่าจังตกใจแล้วพูดว่า “ค...คุณแซม ฉันไม่ได้แอบฟังอะไรทั้งนั้นเจ้าค่ะ”

“หรอ ตั้งแต่เมื่อไร” ผมพูด

“ตั้งแต่ 3 โมงเจ้าค่ะ ม...ไม่ใช่นะฉันไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้นเจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“ลีน่าจังฟังนะ เธอไม่ตอนโกหกฉันหรอก ฉันรู้นะเธอได้ยินทุกอย่าง” ผมพูด

“ฉ...ฉันขอโทษที่แอบฟังเจ้าค่ะ พอดีฉันอยู่แต่ในคอมมันเบื่อ ก...ก็เลยแฮกเข้าเจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“ไม่เป็นไร ว่าแต่รู้เรื่องหมดเรื่องใช่ไหม” ผมพูด

“ก็...รู้หมดตั้งแต่ต้นถึงจบเจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“อืม นั้นก็ไม่ต้องอธิบายมากสินะ” ผมพูด

“เจ้าค่ะ ค...คือว่า” ลีน่าจังพูด

“มีอะไรหรอ” ผมพูด

“คือว่าคุณแซมมีอดีตยังไงหรอเจ้าค่ะ ฉันไม่รู้ว่าจะช่วยคุณแซมยังไงดีนี้เจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“ไม่ต้องหรอก เธอไม่ต้องช่วยฉันนะ เรื่องนี้มันเป็นระหว่างฉันกับเจ้าเอกนะ” ผมพูด

“แต่ฉันอยากช่วยนี้เจ้าค่ะ”  ลีน่าจังพูด

“ไม่เป็นไรจริงๆ” ผมพูด

“นั้นเล่าอดีตของคุณแซมมาให้หน่อยนะเจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“ไม่ล่ะ มันยาวขี้เกียจเล่า มันยาว ที่สำคัญฉันลงโทษเธอที่แฮกมาไม่บอกฉันด้วย” ผมพูด

“ก็เค้าเป็นห่วงนี้เจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“เธอเป็นห่วงฉันหรอ” ผมพูด

“ก...ก็คุณแซมเป็นคนสร้างฉันขึ้นมานี่เจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

“เธอนี้ ถ้าเป็นคนนี้น่าจะดีไปเลยนะนี่” ผมพูด

แล้วผมก็พูดต่อว่า“นั้นกลับบ้านดีกว่า จะได้ทำชุดให้เสร็จด้วย”

“เจ้าค่ะ” ลีน่าจังพูด

พิเศษ

ตัวละคร แซม

ชื่อ สิทธิพล  เก่งเจริญ (แซม)

อายุ 21 ปี เพศ ชาย

เกิดวันที่ 25 พฤศจิกายน

กรุ๊ปเลือด O ส่วนสูง 175 ซม. น้ำหนัก  70 กก.

อาหารที่ชอบกิน : อาหารทะเล

สิ่งที่ชอบ : การ์ตูน คอมพิวเตอร์ เกม และ โมเดลการ์ตูนและเกม

คติประจำใจ : เพื่อนที่โกหกนั้นดีกว่าเพื่อนที่หักหลังเสียอีก

อดีตหัวหน้าแก๊ง “เอการส” แต่ยุบแก๊งไปตอนขึ้น ม.4 ด้วยหลายเหตุผล แต่เหตุผลที่ทำให้เขายุบแก๊งส่วนใหญ่มาจากปัญหาเรื่องที่เขาถูกแฟนบอกเลิก แล้วยังเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นโอตาคุด้วย แซม เป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่เด็ก มีเรื่องทุกวัน เป็นที่น่าปวดหัวสำหรับพ่อแม่ จนได้เรียนมวยไทยกับลุงสม ตอน ป.3 ทำให้เขารู้ว่ากำลังไม่ได้แก้ปัญหาทุกอย่าง เขาเริ่มมีเรื่องน้อยลง แต่ส่วนใหญ่ก็มีเรื่อง จนถึง ม.1 ตอนที่เขามีแฟน เขาจะไม่มีเรื่องถ้าไม่จำเป็น พอมาอยู่ ม.4 เขาตั้งใจเรียน  จน ม.5 เขาได้เกรดเฉลี่ย 4.00 ถึงแม้เขาอาจมีพฤติกรรมแบบโอตาคุบาง หรือ อาจก้าวร้าวบ้าง แต่เขาก็มีจิตใจที่ดี ยอมเสียสละบ้างสิ่งเพื่อให้เพื่อนรอดพ้นจากเหตุการณ์ต่างๆ 

By Iku Itsuki