หนุ่มคอมโอตาคุกับโปรแกรมสาว

ลำดับตอนที่ #5 : จดหมายถึงแซมโดยคนโบราณ และ โฟลเดอร์ลับๆ

กลับถึงหอซะที ให้ตายสิ 5 โมง แล้วหรอ ให้ตายสิ ตอนผมกำลังเข้าหอ คุณมิว เจ้าของหอ เข้ามาทัก

“เอาสิทธิพล กลับมาแล้วหรอ” คุณมิวพูด

“ครับ มีอะไรหรอครับ คุณเจ้าของ” ผมพูด

“มีคนส่งจดหมายมาให้ เขาบอกว่าให้ส่งถึงมือด้วย ตรงหน้าซองเขียนไว้อย่างนี้” คุณมิวพูดแล้วเอาจดหมายมาให้

“ขอบคุณครับ” ผมพูด

ใครมันส่งจดหมายมานะนี้ ใครวะ ผมดูจดหมายไปเดินขึ้นบันไดไป เอาลุงสมนี้ ก็ว่าจะมีใครส่งจดหมายมา ปกติก็ไม่มีใครส่งแล้ว แกนี้ยังโบราณเมื่อเดิม ลุงสม แกเป็นครูสอนมวยตอนผมยังเด็กๆ ถ้าผมไม่ได้เจอแก ผมคงกลายเป็นหัวหน้าแก๊งโจรไปแล้วแน่ๆเลย ผมเดินเข้าห้องไป แล้วเปิดจดหมาย ในระหว่างที่ผมกำลังเปิดจดหมาย ลีน่าจังจากคอมมาทักว่า “ใครส่งจดหมายมาหรอเจ้าค่ะ”

“ลุงสมเป็นคนรู้จักฉันเอง” ผมพูด

“คุณสมนี้ถ้าจะเป็นคนโบราณมากสินะเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“จะเรียกแบบนั้นก็ถูก แกเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว แต่ถ้าเป็นเรื่องเร่งด่วนแกจะโทรมาหาอะนะ” ผมพูด

“แล้วคุณสม นี้แกส่งจดหมายมาทำไมหรอเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ฉันยังไม่ได้อ่านเลยนะ ลีน่าจัง” ผมพูด

“ขอโทษเจ้าค่ะ คุณแซม” ลีโอน่าพูด

ผมอ่านจดหมาย

ถึง สิทธิพล เก่งเจริญ

                ว่าไงแซม ครูไม่ได้ติดต่อเธอไปตั้งนาน พอดีโทรศัพท์เจ้ากรรมมันดันเสีย ครูกะจะเสียเครื่องใหม่แต่ ครูไม่ได้เก่งในการเลือกของสมัยใหม่เท่าไร ถ้าเป็นไปได้ กลับมาบ้านเก่าเมื่อไร ก็มาช่วยครูด้วยนะ เดี๋ยวนี้ครูตามเทคโนโลยีไม่เท่าทันแล้ว เดี๋ยวนี้มีอะไรเยอะแยะเต็มหมด แซมน่าจะช่วยครูได้เยอะ

                เอาล่ะ เข้าเรื่องดีกว่า ตอนนี้แซมเจอเอกยัง แต่ครูคิดว่าน่าจะเจอแล้วนะ ถ้ายังไม่เจอก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเจอแล้ว ก็ระวังตัวหน่อย เอกช่วงนี้รู้สึกว่ามันจะกลับไปเล่นยาเมื่อครั้งก่อน ถ้าเป็นไปได้เตือนมันหน่อย แล้วตอนนี้ครูไปถามคนใกล้ตัวเอก ว่า”มันอยู่ไหน” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ไม่รู้” ตอนนี้ครูคงช่วยแซมไม่ได้มาก เพราะครูยังต้องไปช่วยเด็กที่มีเรื่องกันอีก ไงต้องช่วยฝึกซ้อมคนที่จะขึ้นเวทีอีก แซมไม่ว่ายังไงก็ตามอย่าประมาณนะ ไม่รู้เอกมันจะมาไม้ไหน   สุดท้ายก็ขอให้ผลกรรมดีจงปกป้องลูกแซมด้วยนะ

                                                                                                                                                ด้วยรักและห่วงใย

                                                                                                                              จาก สิงค์ชัย ไชยบุญญะ                                                       

ขอบคุณครับลุงสม ถึงแม้ผมจะไม่เรียกลุงว่า ครูสักที แต่ผมก็นับถือลุงว่าเป็นครูคนหนึ่งของผมเลย

“คุณแซมเจ้าค่ะ อ่านเสร็จยังเจ้าค่ะ เขาว่าไรบ้าง”  ลีโอน่าพูด

“ก็สรุปง่ายๆนะลุงเขาบอกให้ระวังตัว” ผมพูด

“หรอเจ้าค่ะ ว่าแต่วันนี้มีงานอะไรให้ฉันทำไหมเจ้าค่ะ”  ลีโอน่าพูด

“ไม่มีอะ วันนี้อาจารย์ไม่ได้สั่งงาน” ผมพูด

“น่าเบื่อจังเลยเจ้าค่ะ ว่าแต่ไม่มีอะไรให้ทำจริงหรอเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ดูเหมือนว่าจะมีล่ะนะ  แปปนะ...ขอคิดดูก่อนนะ ...นั้นไปหาชุดที่เธอชอบมากให้ฉันหน่อยแล้วกันเอาสามชุด” ผมพูด

“หา...เอาจริงหรอเจ้าค่ะ ไม่หนักไปหรอเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ไม่อะ ความจริงจะทำเยอะกว่านี้แต่เดี๋ยวจะไปเบียดการเรียนเกินไป”  ผมพูด

“โอเค เจ้าค่ะ นั้นฉันไปเลือกชุดก่อนนะค่ะ” ลีโอน่าพูด

ผมก็นั่งทำชุดให้ลีโอน่าต่อ

ถ้าด้านของมิกซ์ที่กำลังดูแลชมรมดู

แย่จริงเลยไอ้แซม เวรกรรมแท้ๆกลับมาเจอไอ้เอกอีก ว่าแต่จะให้กูฝึกมวยไทยให้กูก็ทำไม่ได้ด้วยสิ กูก็ดูแลเท่าที่กูดูแลได้นะแซม แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “น้องๆ พี่ของไปรับโทรศัพท์ก่อน” ผมพูด

แย่แล้วน้ำโทรมา “ฮาโหล น้ำ” ผมพูด

“เสร็จยังอะมิกซ์ จะมาหาเค้าไหมอะ” น้ำพูด

“คงไม่ได้นะตอนนี้ เค้าอยู่ที่ชมรมอยู่ กำลังดูแลรุ่นน้องอยู่ แต่ถ้าขอรุ่นน้องได้จะรีบไปหาแล้วกัน เค้าขอโทษนะ เดี๋ยวคราวน่าจะเลี้ยงให้ แต่ถ้าทันก็จะไป หนังเริ่มกี่โมง” ผมพูด

“6 โมงอะ ถ้ามาไม่ได้ ไม่เป็นไร เค้าเข้าใจ” น้ำพูด

“โอเค เราขอโทษนะที่ทำให้น้ำต้องเสียเวลา แค่นี้นะเดี๋ยวไปดูรุ่นน้องก่อน”  ผมพูด

พอผมวางสาย ผมมองไปที่นาฬิกาโทรศัพท์ 5 โมงครึ่งแล้วนี้

ผมเดินไปหาพี่โอ พี่โอเป็นรุ่นพี่ปี 4 วันนี้แกมาดูรุ่นน้องซ้อม จริงแล้วแกมาพัก หลังจากทำโครงงานเสร็จ

“พี่โอ ผมขอโทษด้วยนะพี่วันนี้ ลืมไปว่านัดแฟนไว้อะพี่ ผมขอให้พี่ดูแลน้องแทนผมหน่อยครับพี่” ผมพูด

“ไปเลยน้อง เดี๋ยวแฟนน้องงอนนะ ทีหลังจะนัดแฟนดูเวลาด้วยนะ” พึ่โอพูด

“ขอบคุณครับพี่ บุญคุณนี้ผมจะไม่ลืม” ผมพูด

“ไม่เป็นไร รีบไปดีกว่านะ” พี่โอพูด

ผมรีบขี่มอไซค์ ไปหาที่จุดที่ผมนัดกับแฟน เมื่อผมไปถึง เห็นน้ำกำลังนั่งคอยอยู่ที่ม้านั่ง ผมรีบเข้าไปหาแล้วทักว่า

“น้ำ ขอโทษนะที่ให้รอ” ผมพูด

“มิกซ์ เค้าคิดว่าตัวเองไม่มาแล้วนะ”  น้ำพูด

“เค้าขอโทษ เรื่องมันเยอะแยะเต็มไปหมด” ผมพูด

“เค้าก็มีเรื่องเยอะแยะเหมือนกันยังมาได้เลย” น้ำพูด

“ขอโทษนะน้ำ เค้าจะจัดตารางให้ดีกว่านี้นะ” ผมพูด

“มิกซ์ ก็พูดแบบนี้ทุกทีเลยที่มิกซ์มาสาย” น้ำพูด

“ขอโทษจริง ฉันพยายามแล้วนะ แต่คราวนี้เร็วก่อนคราวก่อนนะ” ผมพูด

“นั้นคราวหน้ามิกซ์ ต้องมากับเค้านะ เค้าไม่เอาอีกแล้วที่จะรอมิกซ์อีก” น้ำพูด

“ได้จ๊ะ ตัวเอง วันนี้ตัวเองน่ารักที่สุด ปะ นั้นไปซื้อตั๋วด้วยกันนะ” ผมพูด

กลับมาด้านแซม

ลงสีเสร็จซะที กี่โมงแล้ววะ 8 โมง ว่าแต่ลีโอน่าเลือกเสร็จหรือยังนี้ นั่นอาบน้ำก่อนดีกว่า ไม่น่าเชื่อว่าโปรแกรมจะเลือกเสื้อนานขนาดนี้ จะว่าไปลีโอน่าเป็นโปรแกรมเลียนแบบมนุษย์นี้ก็น่าจะเป็นแบบนั้น หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ผมกับมาดู ลีโอน่าส่งรูปมาให้แล้ว มีชุดอะไรบ้างนะ ชุดแรก ชุดโลลิตาสินะ แบบ กอธิกโลลิตา ชอบนะชุดนี้ เอาล่ะ ชุดที่สอง เอ๋! ชุดbunny girl เอ๋! ผมตกใจจริงทำไหมเลือกชุดนี้ ช่างมัน ดูชุดที่สาม ชุด นักเรียนญี่ปุ่น ... เอ๋!  แล้วผมก็เลือก ลีน่าจัง

“ลีน่าจัง” ผมพูด

“จ..เจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“เธอเลือกชุดมาจากไหนบ้างนี้” ผมพูด

“ก็หลายที่เจ้าค่ะ มีอะไรหรือเจ้าค่ะ หรือว่าไม่ชอบหรือเจ้าค่ะ ดิฉันขอโทษด้วยเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ไม่ใช่ ว่าฉันไม่ชอบ ชอบ แล้วก็ชอบมากด้วย ฉันแค่เอะใจว่าชุดมัน...คุ้นๆนะ และทำไมเธอถึงเลือกชุดได้ตรงใจฉันมาก มีอะไรจะสารภาพไหม” ผมพูด

“จ...จริงแล้ว ฉันเลือกชุดม...มาจาก...” ลีโอน่าพูด

“มาจากที่ไหน หรอ” ผมพูด

“โฟลเดอร์ของคุณแซมเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

โฟลเดอร์? ของผม หรือว่า ถึงผมจะรู้ยังไงก็ขอถามเป็นสเต็ปไปดีกว่า  

“โฟลเดอร์ อะไร” ผมพูด

“โฟลเดอร์ที่ชื่อว่า... ชื่อว่า...ของที่มองไม่เห็น” ลีโอน่าพูด

นั้นไงโฟลเดอร์ ที่ผมเก็บ Anime,Doujinshi,Hentai Anime และ หลายๆอย่าง

“นี้เธอดูหมดเลยใช่ไหมนี้” ผมพูด

“ก...ก็ไม่หมดหรอเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“แต่ก็เยอะสินะ อืมเข้าใจแล้ว” ผมพูด

“ฉันขอโทษที่แฮกเข้าดูเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ไม่เป็นไร ลีโอน่า ฟังฉันนะ เธอไม่ต้องตามใจฉันนะ ฉันให้เธอเลือกตามใจเธอนะ ลีโอน่า” ผมพูด

“ก็ฉันไม่รู้จะเลือกชุดไหน ฉันก็เลย...” ลีโอน่าพูด

“เอาล่ะลีน่าจัง ว่าแต่เธอจะเอาชุดนี้ใช่ไหม” ผมพูด

“เจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ถ้าเอาก็ไม่ว่ากัน ความจริงแล้วฉันก็อยากทำชุดพวกนี้ให้เธออยู่แล้ว” ผมพูด

“อยู่แล้วหรือเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“อืม ก็อย่าจะวาดมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาส ว่าแต่ เธอจะใส่ไหม” ผมพูด

“ก็คุณแซมอุตส่าห์ทำให้ฉันก็ใส่สิเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“โอเค ตกลงตามนี้” ผมพูด

“ตกลงอะไรหือเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ก็เธอเลือกชุดมา ฉันก็ทำให้ เธอก็ต้องใส่ด้วยนะ ลีน่าจัง ถึงชุดมันจะน่าอาย” ผมพูด

“น่าอายหรอ ต...แต่ว่า...” ลีโอน่าพูด

“แต่ว่าอะไรหรือ”   ผมพูด

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ยอมรับแต่โดยดีเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“โอเค นั่นฉันจะให้เสร็จภายในสัปดาห์นี้” ผมพูด

“สัปดาห์นี้หรือเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ใช่แล้ว” ผมพูดแล้วก็ลงไม้ลงมือทำชุดต่อด้วยไฟของโอตาคุที่ถูกจุดขึ้นมา

พิเศษเพิ่มเติม

ตัวละคร

Leona

ชื่อ : Leona (Lenachan (แซมตั้งให้))

อายุ ไม่มี : (ในต้นแบบบอกไว้ว่า 15) เพศ : หญิง

เกิดวัน :  3 กุมภาพันธ์

ส่วนสูง : 145 ซม. น้ำหนัก : 43 กก.

ของที่ชอบกิน : ไม่ได้บอกไว้

ชอบเพลงแนว : ดนตรีอิเล็กทรอนิกส์แดนซ์

สิ่งที่ชื่นชอบ: คอมพิวเตอร์ โปรแกรม งานวิจัย

คติประจำใจ : ทุกโปรแกรมสามารถถูกแฮกได้

ลีโอน่า โปรแกรมที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยแซม ตอนแรกจะถูสร้างขึ้นมาเป็นโปรแกรมเสียง แต่ด้วยความผิดพลาดให้การ save ทำให้โปรแกรม error จนทำให้โปรแกรมถูกดัดแปลงกลายมาเป็นโปรแกรมที่เสมือนมนุษย์  ลีโอน่ามีนิสัยที่ขี้อาย แต่ถ้าพูดถึงเรื่องการแฮก หรืออะไรที่เกี่ยวกับการป้องกันการแฮก ก็จะพูดโชว์ความสามารถอย่างไม่อายเลย ฝีมือในการแฮกของเธอนั้น เป็นฝีมือที่คนเปรียบเทียบไม่ได้เลยเพราะเธอสามารถแฮกได้ด้วยความรวดเร็วแล้วไร้ร่องรอย