หนุ่มคอมโอตาคุกับโปรแกรมสาว

ลำดับตอนที่ #2 : เธอเป็นอะไรกันแน่

เอาล่ะ ตอนนี้คอมกับมาดีแล้ว ได้เวลาทำงานแล้ว ผมเปิดโปรแกรมเตรียมเขียนโปรแกรม เมื่อเขียนโปรแกรมไปได้ระยะหนึ่ง ผมก็พบปัญหาอีกข้อคือ ลีน่าจังเดินไปทั่วหน้าจอบ้างครั้งก็มาบังตอนเขียนทำให้ผมทำงานได้ช้าลง ผมบอกลีน่าจังว่า “ลีน่าจัง อยู่เฉยได้ไหมเขาทำงานไม่ได้”

ลีน่าจังตอบว่า “ก..ก็มันน่าเบื่อนี้เจ้าค่ะ ต้องรอคุณแซมเขียนโปรแกรมให้เสร็จอีก ช้าจังเลยเจ้าค่ะ”

“ฉันก็อย่างทำมันให้เร็วนะ นั่นลีน่าจังช่วยทำหน่อยได้ไหม เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำก่อน” ผมพูดแล้วอธิบายงานให้ลีน่าจังฟัง

“เข้าใจใช่ไหม” ผมถาม “เข้าใจเจ้าค่ะ” ลีน่าจังตอบ ผมก็ไปอาบน้ำ ประมาณ 5 – 10 นาที แล้วกลับมาเห็นลีโอน่าทำงานเสร็จ ทั้งหมด ผมตกใจมากเพราะ ผมต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อทำงานเหล่านั้น ให้เสร็จ และผมรอใช้งานก็ใช้ได้โดนไม่มีอะไรผิดพลาด ผมเลยถามลีโอน่าว่า “ลีน่าจัง เธอทำได้อย่างไร”

ลีน่าจังตอบว่า “คิดว่าฉันเป็นใครหรือเจ้าค่ะ ฉันเป็นโปรแกรมฉันทำงานได้ไหมกว่ามนุษย์เสียอีกเจ้าค่ะ”

ผมได้ฟังทำตอบ ก็นั่งคิด “จริงวะ ก็ถูกของลีน่าจัง อืม” ผมเลยชมลีน่าจังว่า “ก็จริงของเธอ ทำงานได้ยอดเยี่ยมมากลีน่าจัง”

ผมอยากตอบแทนลีโอน่ามาก เลยถามไปว่า

“ลีน่าจัง” ผมเรียกลีน่าที่กำลังภูมิใจในงานที่ทำ

“เจ้าค่ะ” ลีโอน่าตอบ

“ลีน่าจังอยากได้อะไรเป็นพิเศษเปล่า” ผมถาม

“ท…ทำไมหรอเจ้าค่ะ คุณแซม ท...ทำไมถึงจะตอบแทนฉันหรือเจ้าค่ะ คุณแซม ฉ...ฉันไม่เข้าใจเจ้าค่ะ” ลีโอน่าตอบอย่างอายๆ

“ก็ลีน่าจัง ทำงานให้ฉัน ฉันก็เลยจะตอบแทน ยังไงล่ะ” ผมตอบ

“งานหรอเจ้าค่ะ งานนั้นมันไม่ได้หนักสำหรับฉันเลย เจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ไม่หรอ ลีโอน่า งานที่เธอเห็นว่าไม่ได้หนักอะไร แต่มันหนักสำหรับฉันมากเลยนะลีโอน่า” ผมพูด

แล้วลีโอน่าก็เงียบไปซะพัก แล้วก็พูดว่า “ ก็จริงเจ้าค่ะ ต..แต่คุณแซมไม่ต้องตอบแทนฉันก็ได้นี้ค่ะฉันก็แค่โปรแกรมเองเจ้าค่ะ”

ผมได้ยินคำตอบแล้วจึงตอบว่า “ลีโอน่า ฟังฉันดีๆนะ” “เจ้าค่ะ” ลีโอน่าตอบ

“มันไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นโปรแกรมหรืออะไรก็ตาม เธอจะไม่มีความสำคัญ ขนาดพระพุทธรูปก็ยังมีคนไปศรัทธาทั้งไม่มีชีวิต แต่คนก็ยังไปเคารพบูชาขอพรกันเลย บางคนไปขอพรตามเพื่อนก็ยังไม่รู้ในอิทธิฤทธิ์ด้วยซ้ำ แล้วเธอทำงานให้ฉันจนเสร็จ ฉันเห็นต่อหน้าต่อฉันตา ฉันจะไม่ตอบแทนเธอหน่อยก็อะไรอยู่ แล้วที่สำคัญยิ่งกว่าอื่นใดคือ ฉันอยากตอบแทนเธอ” ผมตอบ แล้วถามต่อว่า “ลีน่าจัง อยากได้อะไรหรือ”

“มนุษย์นี้เข้าใจยากชะมัดเลยเจ้าค่ะ” ลีโอน่าบ่นเบาๆ

“ก็ฉันมนุษย์ไง” ผมตอบ

ลีโอน่าตกใจมาก แล้วถาม “ได้ยินด้วยหรอเจ้าค่ะ”

“อืม ก็ได้ยินสิจ๊ะ หูฉันเป็นพวกFPSเลยนะ บางครั้งแค่เสียงหายใจยังได้ยิน แอบนินทากันนี้ ไม่ดีเลยนะ ต่อหน้าอีกต่างหาก”  ผมพูด

“ฉ...ฉันไม่ได้มีเจตนาจะนินทาเจ้าค่ะ แค่ไม่เข้าใจในมนุษย์ เจ้าค่ะ” ลีโอน่าตอบด้วยความกระวนกระวาย

“ฉันไม่ถือสาหรอก แค่พูดไปเล่นๆเฉยๆ” ผมพูด

“อย่าแกล้งกันสิเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูดอย่างโกรธ

“นั้นมาเข้าเรื่องต่อดีกว่า ลีนาจังอย่างได้อะไรไหม” ผมพูด

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ แล้วแต่คุณแซมเลยเจ้าค่ะ” ลีโอน่าตอบ

“โอเค นั่นฉันจะทำชุดให้เธอแล้วกัน”  ผมพูด

“จะดีหรอเจ้าค่ะ มันทำยากไม่ใช้หรือเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“มันไม่ยากหรอลีน่าจัง ถ้าฉันจะทำเสียอย่าง” ผมพูด

“มาเริ่มตั้งแต่โปรแกรมที่ต้องใช้กันดีกว่า ลีน่าจังฉันขอดูตัวของเธอหน่อยนะ” แล้วผมเปิดดูรายละเอียดของโปรแกรม Leona  รายละเอียดตอนแรกก็เหมือนโปรแกรม แต่พอผมดูไปเรื่อยๆก็เห็นเหมือนเป็นประวัติส่วนตัวของ Leona มีทั้งส่วนสูง ถึง ความชอบ อืม ลีโอน่าเธอเป็นอะไรกันแน่นี้ ผมก็เลยแซวเธอไปเล่นๆว่า “ลีน่าจังเธอนี้หุ่นดีไม่เบาเลยนะนี้”

ลีน่าจังก็พูดอย่างอายๆว่า “จ..จะทำอะไรก็รีบทำเถอะเจ้าค่ะ ฉ..ฉันอายจังเลยเจ้าค่ะ”

โอเคล่ะ ต้องใช้โปรแกรมนี้สินะ ผมก็เลยไปซื้อโปรแกรมมา ก็แพงอยู่ แต่จริงๆแล้วโรแกรมนี้อยากได้มานานแล้ว แต่ยังไม่มีตังค์พอที่จะซื้อตอนนี้ก็มีอยู่ พอตอนรอโหลดโปรแกรม ผมรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเน็ตมันเร็ว ผมอุทานกับตัวเองว่า “ทำไมเน็ตเร็วมากเลยอะ”

ลีโอน่าจังก็ตอบว่า “ฉันไปแฮกเน็ตมาให้เจ้าค่ะ”

“หาลีน่าจังเธอไปแฮกเน็ตมาทำไม แล้วทำยังไง” ผมถามด้วยความตกใจ

“ก..ก็เน็ตมันช้าก็เลยไปแฮก ม..มาใช้ จ..เจ้าค่ะ” ลีโอน่าตอบอยากกระวนกระวาย

“แล้วฉันก็แฮกไปโดนที่ไม่มีใครรู้และก็ไม่โดนใครตรวจจับได้แน่นอนเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูดเสริม

“เธอนี้โหดจริงเลยนะนี้ แต่ช่างมันเถอะ ฉันจะออกแบบผ้าให้เธอ ยืนเฉยๆแปปดิ” ผมพูด

ผมเอาไม้บรรทัดมาวัดความสูงของลีน่าจัง แล้วเอาไปเทียบบัญญัตยางค์กับความสูงในโปรแกรมของLeona ที่ให้มาแล้วนำข้อมูลที่ได้ไปดีไซด์ออกแบบอีกที เอาล่ะทีนี้จะเอาชุดอะไรดี นั้นเอาชุดเมดแล้วกัน โอเค ผมตั้งใจออกแบบชุดเมดที่น่าจะเข้ากับลีน่าจัง แล้วตอนที่ผมจะใช้โปรแกรมเห็นลีน่าจังกำลังใช้งานคอมอยู่

                ผมก็นึกได้ว่าผมเคยใช้สองจอมาก่อน ก็เลยวางงานที่จะให้ลีน่าจัง ไปปัดฝุ่นหยิบหน้าจอเอามาต่อเป็นอีกหน้าจอหนึ่ง ให้ลีน่าจังอยู่แล้วใช้โปรแกรม แล้วอีกจอหนึ่งผมใช้

ผมทำงานได้ซักพักหนึ่งลีโอน่าก็พูดว่า “คูณแซมค่ะไม่นอนหน่อยหรอค่ะ”

“ไม่อะ ฉันยังไม่ง่วง ทำไมหรือ” ผมถาม

“ฉันเหนื่อยแล้วเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ลีน่าจังก็เหนื่อยเป็นหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย

“จะเรียกว่าเหนื่อยก็ไม่เชิง ง่วงก็ไม่ใช่เจ้าค่ะ ขออนุญาตปิดคอมนะเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“ขอsave ก็นะแปปนะ แล้วเธอเป็นอะไรกันแน่ลีโอน่า” ผมถาม

“ฉันเป็นโปรแกรม แต่คอมมันเริ่มที่จะอืดแล้วเจ้าค่ะ ให้คอมพักหน่อยเจ้าค่ะ” ลีโอน่าพูด

“โอเคเดี๋ยวฉันจะปิดคอมเองนั้นลีน่าจังไปพักก่อนแล้วกัน”

แล้วลีโอน่าก็เดินเข้าไปคล้ายๆบ้านแล้วก็พูดว่า “ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ ฝันดีนะค่ะเจ้าค่ะ”

“เช่นกัน” ผมพูด

แล้วผมก็ทำงาน แล้วก็คิดไปต่างต่างนานา ลีโอน่าเธอจะเป็นคนก็ไม่ใช่ ทำกิริยาคล้ายคน จะเป็นโปรแกรมก็มีนิสัยที่เหมือนมนุษย์อีก เธอนี้เป็นอะไรกันแน่ ช่างมันเถอะ ขอลงเส้นให้เสร็จเดี๋ยวค่อยนอนดีก่อน แล้วผมก็ลงเส้นเสร็จ แล้วก็เข้านอน

By Iku Itsuki