หนุ่มคอมโอตาคุกับโปรแกรมสาว

ลำดับตอนที่ #1 : โชคร้ายๆที่นำพาเธอมาพบฉัน

วันที่ 2 กุมภา เวลาประมาณ 23.59 ผมนายสิทธิพล เก่งเจริญ ชื่อเล่นว่า แซม ตอนนี้ผมกำลัง save โปรแกรมที่นั่งทำมาตั้งแต่บ่าย ทำไมผมถึงต้องทำจนดึกป่านนี้เพราะว่า งานนี้ต้องส่งให้อาจารย์ วันพรุ่งนี้ล่ะสิ เพิ่งกลับจากงานแต่งงานของพี่มา เพื่อนก็ไม่บอกว่ามีงานอะไรอีก เพิ่งมารู้ตอน 10โมง ถ้าไม่ได้คุยกับไอ้นิดก็แย่ล่ะ นิดเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ผม ชื่อจริงมันชื่อว่า ทรชน เทพประทาน รู้จักกันเพราะเป็นเด็กแถวบ้าน ความจริงก็มีหลายคน แต่เหลือไอ้นิด ที่เรียนกันมาตั้งแต่ประถม จนถึง มหาลัย เรียนคณะและสาขาเดียวกับผม คือ คณะวิศวกรรม สาขา วิศวคอมพิวเตอร์ อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว อีก 1 % แล้วจู่ๆไฟก็ดับ
“ไอ้สัตว์เอ้ย! อีกนิดเดียวแท้ๆ” ผมร้องด้วยความตกใจ

แล้วไฟก็มา  “นั่นไง ถ้าดับนานจะไม่ว่าซักคำ ไอ้ไฟบ้า” ผมบ่น แล้วผมก็ลองเปิดเครื่อง

แล้วเข้าไปลองใช้โปรแกรมของผม แล้วทันใดนั้น ก็มีปุ่มขึ้นมาด้วยคำว่า Error แต่ไปทั้งหน้าจอแล้วดับไป ผมพยายาม เปิดเครื่องหลายรอบมันก็ยังไม่ติด ผมคิดในใจ โปรแกรมของกูคงเป็นโปรแกรมไวรัสไปแล้ว เพราะไฟดับระหว่างที่ save แย่จริงคงหาข้อแก้ตัวกับอาจารย์ไม่ได้แน่ๆ แล้วผมก็ไปเข้านอนด้วยความเหนื่อยใจ

                เช้าวันต่อมา นาฬิกาปลุกผม ตอน 8 โมงตรง แล้งผมก็เอามือไปปิดเสียงนาฬีกาตามเคย แล้งลุกไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปหาข้าวกินหน้าหอ พอกินเสร็จก็เดินไปมหาลัย ตอนที่ไปถึงมหาลัยก็ประมาณ 9 โมงกว่า ซึ่งคาบแรกเริ่มประมาณ 10 โมง ของวันนี้  อาจารย์ที่เข้าคาบแรกคงเป็น อาจารย์หนู นภา คงใจดี แกเป็นคนสั่งงานที่ผมทำงานเมื่อวานนี้ แย่จริง วันนี้จะโดนแกบ่นอะไรอีก ผมทำใจก่อนที่คาบแรกจะเริ่มแล้วผมก็นั่งรออยู่ในห้องรออาจารย์มา

ไอ้นิดเพื่อนผมเดินเข้ามาทัก “สวัสดีเพื่อน ไง งานทำเสร็จยังวะ แซม”

ผมตอบกลับไปว่า “ยังว่ะ ตอนที่กู save งาน ไฟดับพอดี เลยไม่มีงานส่งอาจารย์”

“ไฟล์เสียหรอกวะ เพื่อน” ไอ้นิดถาม
“ไม่เสียหรอกแต่มันกลายเป็นไวรัส” ผมตอบ
“สุดยอดไปเลยเพื่อน ไฟดับ แถมโปรแกรมกลายเป็นไวรัส แม่งซวยแท้ว่ะเพื่อน” นิดพูด
“อาจารย์มาแล้ว” เสียงเพื่อนตะโกนบอก
แล้วคาบแรกก็เริ่มต้น เมื่ออาจารย์เช็คชื่อเสร็จแล้ว ก็ถามหางานที่สั่งผมเป็นในบรรดาไม่กี่คนมี่ไม่มีงานส่ง อาจารย์ก้บ่นแล้วสั่งว่า “ให้ไปทำมาแล้วเพิ่มอีกหนึ่ง” ซึ่งก็หมายความว่าผมต้องทำมาสองโปรแกรม หลังจากหมดคาบหนึ่ง ผมก็ไปกินข้าวเที่ยง ไอ้นิดเดินเข้ามาปลอบ “ว่าไงเพื่อน โชคไม่ดีสำหรับแกเลยนะเพื่อน”
“เออ โดนให้ทำมาเพิ่มอีก ส่งอีกสองวัน” ผมพูด
“แย่จริงๆ เดี๋ยวนะ เข้าคาบสองกี่โมงวะ” นิดพูด
“บ่าย 1 เรียนกับอาจารย์มิกซ์” ผมตอบ
“อาจารย์มิกซ์ เข้าสายได้อยู่ เดี๋ยวกูจะออกไปซื้อของมาทำงานก่อน”

“กลับมาให้ทันล่ะ ถึงอาจารย์จะไม่สนเรื่องเวลาเท่าไร แต่แกก็เช็คสายนะเพื่อน”
แล้วนิดก็เดินออกจากโรงอาหารไป
หลังจากที่ผมทานข้าวเสร็จ ผมก็เดินไปห้องเรียนตามปกติ แล้วเมื่อเวลาใกล้ถึงคาบ 2 ไอ้นิดก็เดินเข้ามาในห้องแล้วเดินมานั่งข้างๆผม แล้วก็พูดว่า “ว่าไงเพื่อน อาจารย์มิกซ์ยังไม่มาอีกหรอ”
“ถ้าอาจารย์มาตอนนี้ โลกคงแตกกันพอดี ปกติแกเข้าสาย ประมาณ 5 – 10 นาที”  ผมตอบ
“นั่นสินะ แต่ถ้านานกว่านี้ล่ะ” นิดพูด
“กูไม่รู้ กูไม่ใช่อาจารย์”  ผมตอบแบบกวนๆ
อีก 5 นาที ต่อมา อาจารย์ก็เข้ามา แล้วคาบสองก็ดำเนินไปด้วยความเร็วที่เชื่องช้า หลังจากหมดคาบสอง
“นิด กูไปก่อนนะ เดี๋ยวกูต้องไปซ่อมคอมอีก” ผมพูด
“โชคดีเพื่อน” นิดพูด
“เช่นกัน” ผมพูด

แล้วตอนที่ผมกำลังเดินกลับหอ ผมก็คิดคำนวณเงินในกระเป๋า ถ้าซ่อมคอมเองไม่ได้ให้ร้านซ่อมเสียเยอะแน่เลย สัปดาห์หน้ามีงาน cosplay อีก เดือนหน้าเกมส์ที่อยากก็มาอีก ไงจะค่าหอที่จะเพิ่งในเดือนหน้า คิดแล้วก็กลุ้มใจ  ไงจะฟิกเกอร์ที่ต้องสะสมให้ครบอีก แย่ๆ ยังไงก็ต้องซ่อมคอมให้ได้ เกือบลืมไปเลยงาน cosplay ต้องวาดรูปให้พี่กานต์อีก แย่จริงต้องซื้ออุปกรณ์อีก เอาวะ ยังกูต้องซ่อมคอมเองแล้วต้องเสร็จในวันนี้

ก่อนที่ผมจะเข้าห้องไปผมรู้สึกสัมผัสถึงพลังงานบางอย่างได้ ผมเปิดประตูเข้าหาไป แล้วผมก็ตกใจมากที่เห็นคอมพิวเตอร์ถูกเปิดทิ้งไว้ ผมตกใจมาก ผมมองไปรอบก็ไม่มีใคร ตอนแรกผมคิดว่า มีโจร หรือ ไม่ก็เพื่อน แกล้ง แต่ผมก็ไม่เห็นใคร ดูห้องน้ำก็ไม่มีใครซ่อนอยู่  “โอเค โอเค” พูดกับตัวเอง ผมเดินเข้าไปดูที่คอม บนหน้าจอ เห็นเคเซอร์เมาส์ขยับเองตกใจ ข้อความพิมพ์ขึ้นเอง อย่างกับมีคนใช้มันอยู่ ผมมองไปที่มุมซ้ายล่าง เห็นตัวการ์ตูนน่ารักๆนั่งใช้คอมพิวเตอร์ จะเรียกว่า คอมพิวเตอร์ได้ไหมผมไม่แน่ใจ มันเหมือนใช้ภาพสามมิติ แบบโฮโลกราฟฟิค ทั้งตัวหน้าจอ แป้นพิมพ์ รวมไปถึงเมาส์ และ หน้าจอสามารถแตะใช้แทนเมาส์ได้ ผมสังเกตตัวการ์ตูนนั้น สวยดีเหอะ เป็นตัวผู้หญิงสินะ ผมสีน้ำเงินเข้ม ตาสีเหลืองออกทองๆ หุ่นนี้ถ้าเป็นใน 3D คงสุดยอดไปเลย ชุดดูเหมือนจะออกแนวอนาคต ผมไม่ค่อยรู้แนวแฟชั่นคงตอบอะไรเรื่องชุดได้ไม่มาก ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่เวลามาคิดแบบนี้ จะทำไงดีวะ ผมยังงงว่าเกิดอะไรกับคอมตัวเอง  ผมเลยนั่งลงบนเก้าอี้ ใส่หูฟัง แล้วลองขยับเมาส์ดู เมื่อเคเซอร์เมาส์ขยับ เธอนั้น(ตัวการ์ตูน)เริ่มงง แล้วพอผมขยับอีกครั้ง เธอเริ่มตกใจ ผมเปิดโปรมแกรม พิมพ์ว่า “เธอเป็นใครหรอแม่สาวน้อย”

ตัวเธอเอาอะไรซักอย่างคล้ายเสาเอามา แล้วหลบหลังเสา ผมเลยพิมพ์ต่อไปว่า “ไม่ต้องกลัวนะฉันแซม สิทธิพล เก่งเจริญ เป็นเจ้าของเครื่องนี้เอง”

เธอเห็นข้อความแล้ว ก็ตกใจมากกว่าเก่า ผมคิดเธอเข้าใจในสิ่งที่ผมพิมพ์ไหม เลยพิมพ์ไปว่า “อ่านออกไหม”

เธอเห็นข้อความนี้ แล้วก็พิมพ์ตอบมาอีกบรรทัดหนึ่งว่า “เข้าใจเจ้าค่ะ ไม่ว่าภาษาอะไรฉันก็เข้าใจเจ้าค่ะ”

ผมพิมพ์ต่อไปว่า  “ไม่ต้องกลัวนะแม่หนูน้อยฉันยังไม่ลบเธอหรอก เอาล่ะเธอเป็นใครหรอ”

เธอพิมพ์ตอบว่า “ลีโอน่า เจ้าค่ะ”

ผมเห็นข้อความนั้น แล้วในขณะที่พิมพ์ตอบกลับนั่นความคิดผมแล่นไวมาก ลิโอน่า ลิโอน่านั้นหรอ คุ้นๆ เมื่อเคยเห็นที่ไหนวะ แล้วก็พิมพ์ว่า “ช่วยสะกดเป็นภาษาอังกฤษหน่อยได้ไหม”

แล้วเธอก็พิมพ์ตอบกลับมาว่า “Leona”

“Le..o Leona ใช่แล้ว Leona โปรแกรมที่ผมเขียนเมื่อวานนี้ แล้วทำไมโปรแกรมของฉันถึงได้กลายเป็นโปรแกรมสาวน้อยเสมือนจริงไปได้ ผมตะลึงไปเลย นี้มันติดสตั้น 5 วิ + โดนslow อีก 10 วิ” ผมคิดในหัว พอตั้งสติกลับมาอีกครั้งแล้วพิมพ์กลับไปว่า “ลีโอน่า เธอเป็นใครกันแน่”

เธอเห็นข้อความแล้วพิมพ์กลับมาว่า “ฉันก็เป็น Leona โปรแกรมในเครื่องนี้เจ้าค่ะ”

ผมเห็นข้อความแล้วอึ้งอีกรอบ แล้วรวบรวมสติพิมพ์กลับว่า “ลีโอน่า เธอเกิดขึ้นมายังไง”

เธอเห็นข้อความแล้วสะดุ้ง แล้วก็พิมพ์กลับมาว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้แล้วเจ้าค่ะ”

ผมเห็นคำตอบนี้แล้วก็นั่งย้อนเหตุการณ์ดู “แค่ไฟดับระหว่างsaveงาน ทำให้โปรแกรมเสียงที่เราทำเป็นแบบนี้ได้เลยหรอวะ” พูดกับตัวเองเบาๆ รู้สึกไม่มีแรงจะพิมพ์ เลยพิมพ์ไปว่า “ลีโอน่าพูดได้ไหม”

เธอเห็นข้อความแล้วตกใจซะพัก แล้วเธอก็เดินออกมาจากเสาแล้วพูดว่า “ได้เจ้าค่ะ”

เสียงของเธอนั้นช่างไพเราะเลยเกิน เสียงนุ่มนวล อ่อนหวาน อย่างกับ นางฟ้ามาบังเกิดอย่างนั้น

แล้วผมก็ลองพูดไปหาเธอว่า “ได้ยินที่ฉันพูดไหม ลีโอน่า”

ลีโอน่าตอบกลับว่า “ได้ยินเจ้าค่ะ คุณแซม”

เธอเรียกชื่อฉันด้วย ดีใจเป็นบ้าเลยเรา แล้วผมก็พูดกลับไปว่า “ฉันขอเรียกลีโอน่า ว่าลีน่าจังได้ไหม”

ลีโอน่าตอบกลับว่าอย่างอายๆ “แล้วแต่คุณเลยเจ้าค่ะ คุณแซม”

ผมเห็นหน้าตอนที่เธออาย น่ารักมาก โมเอะที่สุดในสามโลก แล้วผมก็พูดกลับไปว่า “ลีน่าจัง จากนี้เราต้องอยู่ร่วมกันแล้วนะ”

ลีน่าจัง ตอบกลับมาว่า “จากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยเจ้าค่ะ”

ผมมีความสุขจัง คอมก็กลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม แล้วเงินในกระเป๋าก็มีใช้ถึงสิ้นเดือนหน้าแน่นอน แถมยังมีโปรแกรมน่ารักๆมาอีก สำหรับผมที่เคยเป็นโอตาคุอย่างเต็มตัว มีความสุขเพราะเหตุผลสุดท้ายมากกว่า 

By Iku Itsuki