คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : MAZE : CHAPTERS 22
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
CHAPTERS 22
จินฮวานนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ฝั่งตรงข้ามมินโฮ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด แม้ว่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามินโฮคงไม่พุ่งเข้ามาบีบคอ ขู่ฆ่าเขาหรอก แต่เพราะรู้ดีอีกว่าที่มินโฮมาหาเพราะเหตุผลอะไร ถึงได้กลัวมากอยู่นี่ไง
“พี่มะ มิโนมีเรื่องอะไรกับผมเหรอฮะ”
ในที่สุดก็ทำใจกล้าถามออกไปหลังจากนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ มินโฮยิ้มบางๆ แล้วเริ่มเข้าประเด็นทันที
“จินอูอยู่ไหนเหรอ”
“อะ..”นั่นทำให้จินฮวานถึงกับไปต่อไม่เป็น เพราะไม่คิดว่ามินโฮจะรีบพุ่งเข้าเรื่องขนาดนี้ “คือผม..ไม่รู้ฮะ”
มินโฮยิ้มอีกครั้ง เขากะเอาไว้อยู่แล้วว่าจินฮวานต้องพูดแบบนี้ และแน่นอนว่าไม่มีทางเป็นไปได้ว่าจินฮวานจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองไปอยู่ที่ไหน และเป็นไปไม่ได้เช่นกันที่จินอูจะไม่บอกน้องชายสุดที่รัก
“ตัวเล็ก บอกพี่เถอะนะ จินอูอยู่ไหนเหรอ”
“..ผม”
“พี่ทำผิดกับจินอูไว้มาก พี่แค่อยากมาขอโทษ อยากให้จินอูให้อภัย แล้วก็อยากให้อะไรๆมันกลับไปเป็นเหมือนเดิม”
จินฮวานเม้มปากแน่น มือกำเข้าหากันอย่างชั่งใจ แต่ว่าพอนึกถึงหน้าจินอูในวันที่กลับมา เขาก็ตัดสินใจได้ เลยเงยหน้ามองมินโฮตรงๆแบบไม่หลบตา
“ผมไม่รู้จริงๆฮะ ว่าพี่จินอูไปไหน”
“...”
“พี่จินอูก็แค่มาเก็บของ แล้วก็บอกว่าจะไปอยู่กับเพื่อนสักพัก”
“เพื่อน?”
“ฮะ แต่ผมไม่รู้ว่าใคร”
โกหก.. อย่างน้อยก็แค่ครึ่งเดียวน่ะนะ
จินอูไปอยู่กับเพื่อนจริงๆ และเขารู้ว่าไปอยู่กับใคร แต่บอกมินโฮไม่ได้แค่นั้นเอง
“ซึงยูนเหรอ”
“ไม่ใช่หรอกฮะ เห็นว่าพี่ซึงยูนต้องบินไปต่างประเทศเพื่อทำเพลง ผมแค่คิดว่า พี่จินอูไม่น่าจะไปอยู่ด้วย”
มินโฮพยักหน้า จ้องเข้าไปในตาของจินฮวานอย่างจับผิด และคนฝั่งตรงข้ามเขาก็ไม่หลบตาเลยสักนิด
จินฮวานคงไม่รู้จริงๆ
งั้นก็คงป่วยการที่จะคาดคั้นอะไรอีก..
“แล้วเราล่ะเป็นไงบ้าง ไปเรียนแล้วใช่ไหม”
“ฮะ..”จินฮวานพยักหน้า ค่อนข้างโล่งใจที่มินโฮไม่ถามอะไรเกี่ยวกับจินอูอีก แต่ก็รู้สึกแย่เมื่อใบหน้าของมินโฮชัดเจนว่ากำลังรู้สึกไม่ดี “พะ พี่มิโนล่ะฮะ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆ เหนื่อยๆ แต่ก็โอเค”
“พี่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะฮะ ไม่งั้นพี่จินอูคงจะเป็นห่วง”
มินโฮยิ้ม “ถ้าจินอูห่วงพี่ก็คงดีสิ”
“ต้องห่วงสิฮะ พี่จินอูต้องห่วงพี่มิโนแน่ๆ”
“ขอให้เป็นแบบนั้นนะ”ร่างสูงลุกขึ้นยืน เดินมาอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก “พี่ไม่รบกวนเราแล้วล่ะตัวเล็ก เดี๋ยวพี่กลับก่อน ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดนะ อยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีๆด้วย”
“ฮะ”
“พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม”พูดจบก็ลูบผมจินฮวานเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“เฮีย”จุนฮเวที่นั่งรออยู่หน้าห้องเดินเข้ามาหาทันทีที่เห็น “เป็นไง รู้ไหมว่าพี่จินอูอยู่ไหน”
“..ไม่”มินโฮตอบ สีหน้าค่อนข้างจะผิดหวัง “มึงจะกลับเลยไหม”
“ยังก่อนอ่ะ”จุนฮเวส่ายหน้า ผิดหวังเช่นกันที่มินโฮไม่รู้ว่าจินอูอยู่ไหน หรือว่าเขาจะถามจินฮวานเองดี
ไม่ๆ ให้มันเป็นเรื่องของคนสองคนดีกว่า
“งั้นก็เอากุญแจรถมา”
“เฮ้ย ไม่เอาอ่ะ เฮียเอารถกลับแล้วผมจะกลับไง”
“มึงเอารถไว้แล้วกูอ่ะ กลับไง รถกูนะ”มินโฮพูด เมื่อเห็นสีหน้าของจุนฮเวก็หัวเราะเบาๆ “เออๆ ให้ขับวันนึงก็ได้ ไม่ได้รถนี่ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยนะมึง”
“จริงนะเฮีย”
“เออ จะเอาไหมล่ะ”
“ใครจะไปปฏิเสธเล่า”จุนฮเวพูดอย่างตื่นเต้น ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นชานอูเดินคอตกเข้ามา “ชานอู”
“..พวกพี่จะกลับกันเลยหรือเปล่า”
“กูยัง แต่เฮียจะกลับ”
ชานอูพยักหน้า มองมินโฮ “ผมกลับด้วยดิเฮีย”
“อือ”
แล้วทั้งสองคนก็เดินออกไปพร้อมๆกัน จุนฮเวเลยยักไหล่ เดินไปยังห้องรับรองที่จินฮวานยังไม่ออกมา ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังสะอึกสะอื้น
“เฮ้ย เป็นอะไรไอ้เปี๊ยก”
“ฮึก”
“เฮียทำอะไร นี่! ร้องไห้ทำไม”จุนฮเวถาม เขย่าร่างเล็กเบาๆ “เฮ้ย ตอบดิวะ คิมจินฮวาน เป็นอะไรเนี่ยยยยยยยย”
“ผม ฮึก ผมลำบากใจ”จินฮวานพูดปนสะอื้น “พี่จินอูกับ พะ พี่มิโน”
“ทำไม”
หลังจากใช้เวลาสักพักในการตั้งสติและหยุดร้องไห้ จินฮวานก็ทำหน้าจ๋อยเล่าในสิ่งที่คิด “พี่จินอูกับพี่มิโนทะเลาะกัน”
“อืม เรื่องนั้นใครก็รู้ แล้วร้องไห้ทำไม”
“..ผมสงสารทั้งสองคน”
“...”
“ผมรู้ว่าพี่จินอูอยู่ที่ไหน แต่บอกพี่มิโนไปว่าผมไม่รู้ ผมโกหกพี่มิโน”
“งั้นทำไมไม่บอกไปล่ะ”
จินฮวานส่ายหน้ารัวๆ “ถ้าบอก ก็สงสารพี่จินอู พี่จินอูต้องเสียใจอีกแน่ๆ”
“งั้น ..จะทำยังไง”
“ผมไม่รู้ ไม่รู้เลยฮะพี่จุนฮเว”
จุนฮเวอมยิ้มเมื่อจินฮวานทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง เขาเลยยีผมจินฮวานอย่างหมั่นเขี้ยว “งั้นก็ปล่อยมันไป ไม่ต้องไปคิดอะไรแล้ว”
“..พี่มิโนจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมฮะ”
“เดี๋ยวเฮียเขาก็หาทางออกของเรื่องนี้เองนั่นแหละ”จุนฮเวพูดอธิบาย “ก็เป็นคนเริ่มเรื่อง ก็ต้องจัดการแก้เองอ่ะนะ”
“...”
“ไปเที่ยวกันไหม”
“ฮะ? ไปเที่ยว ไม่ได้หรอกฮะ ผมต้องทำงาน”
“ไม่ต้องทำ พี่ลางานให้นายแล้ว”
“ไป ที่ไหนฮะ”
“ก็ กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง เดินเล่น อะไรประมาณนี้อ่ะ”
จินฮวานหัวเราะน้อยๆ มองจุนฮเว “นั่นน่ะ มันเหมือนคนที่เป็นแฟนกันเขาทำกันเลยนะฮะ”
“เหรอ”
“ฮะ”
“งั้นนายจะเป็นแฟนกับพี่ไหมล่ะ”
“พะ พี่จุนฮเว..”
“ไปเดทกันเหมือนที่คนเป็นแฟนเขาทำกันไหม”
จินฮวานนั่งมึนๆเอ๋อๆอยู่ในรถที่จุนฮเวขับ น่าจะเป็นรถของมินโฮเพราะเขาเคยเห็นอยู่ แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญอะไรเลย หากเทียบกับเรื่องประหลาดที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
“ไปเดทกันเหมือนที่คนเป็นแฟนเขาทำกันไหม”
คำพูดของจุนฮเวยังก้องอยู่ในหัว เสมือนว่าเขาพูดซ้ำไปซ้ำมา เขารู้จักจุนฮเวมานานก็จริง แต่นั่นคือการรู้จักแบบผิวเผินผ่านจอทีวี ตามข่าวต่างๆ และจากที่จินอูเล่า มารู้จักจริงๆจังก็ได้แค่เดือนกว่าๆเกือบจะสองเดือน
ตอนนี้แค่อยากรู้ว่าสิ่งที่เขาพูด เขาพูดออกมาจากใจ หรือแค่พูดไปอย่างนั้น
คนอย่างกูจุนฮเวน่ะเหรอ จะสนใจเด็กกะโปโลอย่างเขาจริงๆ ในเมื่อมีสาวๆสวยๆตั้งเยอะแยะที่รอให้เขาเข้าหาอยู่ แล้วอีกอย่าง คนที่จุนฮเวชอบจริงๆแล้วน่ะ คือจินอูไม่ใช่หรอกเหรอ
หรือจะเห็นเขาเป็นตัวแทน
“เฮ้ย เป็นไรอ่ะ เห็นนั่งหน้าตึงมาตั้งแต่ที่ร้านกาแฟละ”จุนฮเวทักหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว
จินฮวานส่ายหน้าไปมาเบาๆ “เปล่าฮะ”
“เฮ้อ ตัวก็เหมือนผู้หญิง หน้าก็คล้ายผู้หญิง แล้วยังจะนิสัยเหมือนผู้หญิงอีก”
“...”
“นายกับพี่ชายนี่ต่างกันลิบลับเลย รายนั้นนะถ้าฉันถามว่าเป็นอะไร สาธยายมาซะขี้เกียจฟัง”
จินฮวานขบริมฝีปากเข้าหากันเบาๆ ในขณะที่จุนฮเวก็ยังพูดต่อไปโดยไม่สังเกตเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
“งั้นพี่จุนฮเวก็ไปหาพี่จินอูสิฮะ มายุ่งกับผมทำไม”พูดจบคนตัวเล็กก็ก้าวลงจากรถ
จุนฮเวถึงกับเหวอก่อนจะรีบตามลงไป “เฮ้ยๆๆๆ ไปไหนน่ะ”
“...”
“ย๊า คิมจินฮวาน”ร่างสูงวิ่งตามก่อนจะดึงแขนเล็กเอาไว้ “เป็นอะไร”
“...”
จุนฮเวจ้องมองคนตรงหน้าอย่างวิเคราะห์ ก่อนจะยิ้มออกมาจนหน้าบาน “นี่นายงอนพี่เหรอ”
“...”
“เกี่ยวอะไรกับพี่จินอูด้วย”
“..ก็พี่จุนฮเวชอบแบบพี่จินอูนี่ พอดีว่าผมไม่ใช่แบบนั้น ก็ขอโทษด้วยนะฮะ ที่เป็นในแบบที่พี่ชอบให้ไม่ได้”จินฮวานพูดอย่างน้อยใจ สะบัดแขนออก “ถ้าพี่ชอบพี่จินอู ก็ควรไปหาพี่จินอู ไม่ใช่มาขอเดทกับผมทั้งที่ไม่ได้ชอบอะไรในตัวผมเลย”
คราวนี้จุนฮเวหัวเราะอย่างกลั้นไม่ได้ รู้หรอกนะว่ามันไม่สมควรหัวเราะเลย แต่เวลาจินฮวานงอนนี่มัน..
น่าจับมาฟัดซะให้หายหมั่นเขี้ยว
“นี่ตัวเล็ก”
“...”จินฮวานมองจุนฮเวที่จู่ๆก็เรียกเขาเหมือนที่มินโฮเรียก แต่ทำไมมันกลับมีอิทธิพลมากกว่าก็ไม่รู้
“มีคำไหนที่พี่พูดสักคำหรือยังว่าไม่ชอบนาย แค่บอกว่านายกับพี่จินอูนี่ต่างกันมากเลยนะ และเพราะต่างกันมากนี่ไง พี่ถึงได้ชอบนาย”
“พะ พี่..”
“ใช่ พี่เคยชอบพี่ชายนาย ชอบมานานมากแล้วด้วย ชอบทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันเป็นไปได้ จนกระทั่งได้เจอนาย ตอนแรกพี่ก็แค่เอ็นดูนายเพราะนายเป็นน้องชายของคนที่พี่แอบชอบ แต่ไปๆมาๆ พี่กลับชอบนายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้”
“..พี่แน่ใจได้ยังไง ว่าชอบผม”
“ตอนแรกก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก มาแน่ใจก็ตอนที่นายกำลังจะวิ่งหนีพี่ไปนี่แหละ”พูดจบก็ดึงมือเล็กๆขึ้นมาวางที่หน้าอกของตัวเอง “รู้สึกไหม ใจเต้นแรงมากเลยนะ”
“...”จินฮวานก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร รู้สึกว่าหน้าร้อนมาก เหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ซะด้วยซ้ำถ้าไม่ได้มืออุ่นคู่นี้ประคองเอาไว้ “แต่ผม.. เป็นแค่คนธรรมดา”
“แล้วพี่วิเศษวิโสจากไหนล่ะ”
“พี่ ..เป็นนักร้อง”
“นั่นมันงานของพี่ พี่ก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนนึงเท่านั้นเอง”จุนฮเวพูดจริงจัง บีบมือเล็กแน่น “คนธรรมดาที่หลงรักเด็กธรรมดาอย่างจินฮวานไง”
“.//////.”
“เชื่อพี่เถอะนะจินฮวาน ..ไอ้เสือร้ายตัวนี้ ยอมสยบให้เด็กธรรมดาๆคนนี้แล้วล่ะ”
“พี่จุนฮเว..”
“แล้วว่าไง ตกลงจะเดทกับพี่ไหม ตัวเล็ก..”
“...”
“หืม??”
“..ฮะ”
จินอูนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ แต่ไม่ได้หลับ แม้จะพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ทำไม่ได้เลย เขาเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว จะว่าไปก็ตั้งแต่วันนั้น..
“จินอู ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ยังอ่ะ”จินอูตอบ ยันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเจ้าของห้องเดินมาถาม “แล้วนายอ่ะ ไม่นอน?”
“ฉันนอนไปแล้วเหอะ เพิ่งตื่น พอดีหิว”
“รามยอนไหม เดี๋ยวทำให้กิน”
“เยี่ยมเลย”
จินอูยิ้ม ลุกเดินไปยังส่วนห้องครัวแล้วเปิดตู้ที่อยู่ด้านบน และมันสูงเกินไป เขาไม่สามารถหยิบมันถึงได้ เจ้าของห้องที่นั่งมองอยู่เลยลุกเดินมาจัดการหยิบซองรามยอนก่อนจะตีหัวจินอูเบาๆ
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย”
“เออ! ใครจะสูงเหมือนนายอ่ะฮันบิน”
“ก็ไม่รู้สินะ มีเยอะแยะที่สูงกว่าฉัน นายน่ะเตี้ย ยอมรับความจริงไปซะ”
คิมฮันบิน คือเจ้าของห้องนี้ ผู้ช่วยเหลือจินอูให้มีที่หลบภัย ทั้งสองคนเป็นเพื่อนคณะเดียวกัน แต่ไม่ค่อยสนิทกันมากนัก แต่ถึงแม้จะไม่สนิท เมื่ออีกฝ่ายมีเรื่องเดือดร้อน ต่างก็ยินดีจะช่วยกันเสมอ
ใช้เวลาสักพัก รามยอนร้อนๆก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้คนที่นอนกระดิกเท้าอยู่บนโซฟา จินอูเลยยกเท้าขึ้นสะกิด แล้วบุ้ยปากไปยังหม้อรามยอน
“จะอร่อยใช่ไหม”
“ของอย่างนี้มันต้องลอง”จินอูพูด นั่งลงกับพื้นมองฮันบินที่เริ่มลงมือจัดการรามยอนของเขา “เป็นไง”
“สมแล้วที่เป็นผู้จัดการศิลปิน นายคงทำบ่อยอ่ะดิใช่มะ”
“...”
“เฮ้ย ขอโทษ ฉันลืมว่ะ”ฮันบินรีบพูด เมื่อเห็นสีหน้าเจื่อนๆของจินอู
เขาพอรู้เรื่องราวคร่าวๆ แต่ไม่รู้ละเอียดและไม่คิดจะอยากรู้ถ้าจินอูไม่พูด รู้แค่ว่าจินอูลาออกจากบริษัท แล้วก็มาขออยู่กับเขาสักพักเพราะไม่อยากให้ใครตามตัวเจอ ซึ่งเขายินดี
ฮันบินอยู่บริษัทเดียวกับซึงยูน ทำงานเป็นโปรดิวเซอร์ในบริษัท แน่นอนว่าซึงยูนรู้ว่าจินอูอยู่ที่นี่ แต่เพื่อนคนอื่นไม่รู้ เพราะจินอูไม่อยากบอก กลัวว่าจะรู้ไปถึงหูคนใจร้ายคนนั้น
“ช่างเหอะ ฉันโอเค”
“แต่หน้านายไม่ได้บอกว่ากำลังโอเคเลยนะ”
“..หึๆ ก็คงงั้น”
ฮันบินยักไหล่ กินรามยอนต่อไปเงียบๆ ก่อนจะหาเรื่องคุย “นี่จินอู”
“หือ”
“ถ้าจะจีบผู้ชายต้องทำยังไง”
“อะไร ทำไมต้องมาถามฉัน เสือผู้หญิงอย่างนายไม่น่าพลาดนะเรื่องพวกนี้”
“ก็นั่นมันผู้หญิง ก็บอกอยู่ว่าจะจีบผู้ชาย ฉันไม่รู้นี่หว่า ว่ามันต้องใช้วิธีเดียวกันไหม”
จินอูยิ้ม ตบบ่าเพื่อนเบาๆ “แค่ความจริงใจของนายน่ะ”
“...”
“ไม่ว่าจะเพศไหน ก็อยากได้ความจริงใจกันทั้งนั้นแหละ”จินอูพูด “ว่าแต่ ไปหลงรักใครเข้าล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้จักหรอก”
“อ้าว”
“เจอที่ร้านอาหาร น่าจะเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่ร้านนั้น ฉันไปกินทุกวันเลย เจอบ้างไม่เจอบ้าง วันไหนได้เจอนี่หัวใจพองโตเลยรู้ปะ”
“ชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าใครทำให้เพลย์บอยตัวพ่ออย่างนายเป็นขนาดนี้”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฉันไม่ใช่เพลย์บอยสักหน่อย ก็ฉันยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนนี่หว่า แต่คนนี้อ่ะ ถ้าได้เป็นแฟน ฉันโคตรจริงจังนะบอกเลย”
“คิมฮันบิน นายใช่เพื่อนฉันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย”
“จริงดิเฮ้ย”ฮันบินโวยเมื่อจินอูมองแบบไม่แน่ใจ “นายต้องเห็น ถ้าเห็นแล้วจะรู้ ว่าทำไมฉันเป็นขนาดนี้”
“โอเค งั้นถ้านายเจออีกก็ถ่ายรูปมาให้ฉันด้วยแล้วกัน ฉันก็อยากจะเห็น ว่าคนนั้นของนายจะเป็นยังไง”
“ตัวเล็กๆ ขาวๆ เวลายิ้มตานี่เป็นสระอิเลย น่ารัก น่ารักมากจริงๆ”
เอาล่ะไง มีตัวละครเพิ่มมากอีกคนแล้ว
พอจะเดากันได้ใช่ปะล่ะ ว่าคนที่ฮันบินชอบเป็นใคร นั่นแหละๆ รู้แล้วเหยียบไว้ อย่าพูดไป >,<
#วงมั่นหน้า
ความคิดเห็น