คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : MAZE : CHAPTERS 12
CHAPTERS 12
คอนเสิร์ตในวันแรกผ่านพ้นไปด้วยดีอย่างไม่มีที่ติ ไม่ว่าจะเป็นการแสดงเพลงใหม่ที่ซุ่มซ้อมเต้น อัดเสียงกันมานาน การแสดงโซโล่ของแต่ละคนก็ทำได้ดี และที่ดีที่สุดเห็นทีจะเป็นโซโล่ของแจบอม ที่มีผู้ช่วยผู้จัดการไปเป็นแบ็คอัพจำเป็นให้
จินยองพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้ว ว่าเขามีความสามารถจริงๆ ขนาดมีเวลาซ้อมแค่ไม่ถึงชั่วโมงก็ยังทำได้ดีแบบไร้ที่ติแบบนี้ ต่อไปอนาคตต้องรุ่งแน่นอน
“วันนี้มีใครอยากไปฉลองไหม”หนึ่งในทีมงานเอ่ยถามหลังจากที่ทุกคนมารวมกันอยู่ในห้องรับรอง
“ตัดผมออกไปเลย เหนื่อยๆ ไม่อยากไปไหน”จุนฮเวพูด แล้วลุกเดินออกไปจากห้องทันที
“ผมด้วย อยากกลับไปนอนมากกว่า”ชานอูเองก็ทำตามพี่ชายสุดที่รักไม่มีผิดเพี้ยน
“ผมก็ขอไม่ไปนะครับ ไว้เราฉลองกันทีเดียวตอนจบเวิร์ลทัวร์แล้วกัน”แจบอมพูด หันไปหาคนข้างๆ “หรือเนียร์อยากไป”
“ไม่ครับ”จินยองส่ายหน้า หันไปก้มหัวขอโทษทีมงาน “ขอโทษนะครับ ผมเหนื่อยมากจริงๆ”
“โอ๊ย เข้าใจ เต้นสุดแรงเกิดขนาดนั้น ไปพักผ่อนเถอะจินยอง”หัวหน้าแบ็คอัพพูด ก่อนจะหันไปทางผู้จัดการกับลีดเดอร์ที่ยังนั่งกันเงียบไม่พูดไม่จา “คุณจินอู กับมินโฮล่ะ จะไปไหม”
“ขอโทษทีนะครับ พอดีผมนัดเพื่อนๆไว้”จินอูตอบ “ไปฉลองกันให้สนุกนะครับ พรุ่งนี้เรายังมีงานใหญ่รออยู่”
“ผมไม่ไปครับ”มินโฮตอบสั้นๆ จ้องเขม็งไปยังจินอูที่ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาเขา
“แล้วนี่จินฮวานไปไหนซะล่ะ ไม่เห็นเลย”
“กลับไปที่โรงแรมแล้วครับ”จินอูตอบ ช่วงคอนเสิร์ตเขามีโอกาสได้ไปนั่งดูที่ด้านหน้ากับจินฮวาน แต่น้องชายเขาแปลกไป ถามคำตอบเขา และดูไม่ตื่นเต้นเหมือนที่คิดเอาไว้ พอคอนสิร์ตจบ ก็ขอตัวกลับโรงแรมเลย เอาไว้คงต้องไปถามอีกที ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
“โอเค เอาเป็นว่าตามนั้น ไว้เจอกัน”
แล้วบรรดาทีมงานก็ลุกออกไป จินอูเลยลุกขึ้นบ้าง “แล้วจะกลับไปพักที่โรงแรมกันเลยหรือเปล่า”
“ก็คงงั้นและพี่ เหนื่อยๆว่ะ”แจบอมพูด หันไปดึงจินยอง “ไปกันเถอะเนียร์”
“ไว้เจอกันนะครับพี่จินอู”
“โอเค”จินอูตอบรับ มองทั้งสองคนที่เดินออกไปจากห้องแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้เหลือเพียงแค่เขาและมินโฮเท่านั้น ร่างบางเลยหันไปคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง แต่ก็ไม่ทันมินโฮที่ปรี่มาดึงแขนเอาไว้ “โอ๊ะ..”
มือหนาปล่อยทันทีที่ได้ยินเสียงร้อง ก้มมองจินอูที่ขมวดคิ้วอย่างห่วงใย “เป็นอะไร ทำไมเจ็บ”
“เปล่า ไม่มีอะไร”จินอูปฏิเสธ ข่มความเจ็บเอาไว้
มินโฮจับตรงที่แขนถลอกพอดี ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำแท้ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“จะหลบหน้ากันไปถึงเมื่อไหร่”มินโฮถามเสียงเข้ม
“ไม่ได้หลบสักหน่อย ฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้านายนี่ไง”จินอูตอบกลับไป มองตาอีกฝ่ายตรงๆ “ถ้าหลบ ก็คงไม่อยู่ตรงนี้หรอก”
“..จินอู”
“อะไร”
“ฉัน ขอ.. ขอโทษ”
“พี่จินอู!!!!”
มินโฮยกมือกุมขมับ นี่เป็นครั้งแรกที่อยากจะเตะแทฮยอนอย่างจริงๆจังๆ นึกไงของมันถึงได้โผล่พรวดมาตอนที่คนกำลังปรับความเข้าใจกันวะ
“โย่วพรรคพวก”
ไม่พอ ยังมีซึงฮุนกับซึงยุนตามเข้ามาอีก เออดี! มากันให้หมด
“ว่าไงๆ”จินอูหันไปทักทายเพื่อนๆ รู้สึกโล่งใจที่ทุกคนเข้ามาได้ถูกเวลา เพราะถ้าเขาได้ยินคำขอโทษจากมินโฮ ก็คงไม่พ้นใจอ่อนยกโทษให้คนใจร้ายอีกอยู่ดี
เจ็บแล้วจำซะบ้างสิคิมจินอู
“พร้อมยัง อยากปาร์ตี้แล้วอ่ะ”ซึงฮุนเอ่ยถาม เดินไปยืนข้างมินโฮ “มึงไปปะเนี่ย”
“ไปดิ”
“ไม่เหนื่อยเหรอวะ เล่นคอนมาตั้งสี่ชั่วโมง”
“โอ๊ย พี่ก็พูดเหมือนไม่รู้จักพี่มิโนนะพี่ซึงฮุน พลังงานเหลือเฟือจะตาย แรงดี ถึกอย่างกับควา..”
“เงียบไปเลยมึงอ่ะ”มินโฮพูด ตบหัวแทฮยอนเบาๆ “เดี๋ยวกูเปลี่ยนเสื้อผ้าแป็บ”
จินอูก้มหน้ามองต่ำ ก่อนจะหันไปทางซึงยุนที่ยืนเงียบๆ “งั้นฉันกับซึงยุนไปก่อนแล้วกัน ไปจองโต๊ะ เดี๋ยวจะเต็ม”
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันตามไปพร้อมไอ้มิโนละกัน”ซึงฮุนพูด
“ผมด้วย พอดีมีเรื่องจะคุยกับพี่ซึงฮุนนิดหน่อย พวกพี่ไปกันก่อนเลย”แทฮยอนเสริม ดันไหล่ซึงยุนกับจินอู “ดูแลพี่จินอูด้วยนะพี่ซึงยุน อย่าพากันหลงล่ะ”
“เออ”ซึงยุนตอบรับแล้วเดินออกไปพร้อมจินอู
เมื่อเหลือกันอยู่สามคนแล้ว มินโฮก็จัดการตบไปที่หัวของเพื่อนทั้งสองคน แล้วมองอย่าอาฆาตแค้น “พวกมึงทำอะไรกันเนี่ย”
“โอ๊ย อะไรของมึง”
“นั่นดิ ผมทำอะไรวะ อยู่ๆมาตบหัว”
“อยู่เป็นเพื่อนกู ไปพร้อมกูเพื่อ กูไม่ใช่เด็กน้อยนะเว้ย แล้วอะไร ปล่อยให้ไอ้ซึงยุนไปกับจินอูแค่สองคนเนี่ยนะ”
แทฮยอนเหล่มองซึงฮุนอย่างรู้กัน เดาไว้ไม่มีผิดว่าต้องเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ เหมือนแผนที่วางไว้เป๊ะๆ
“โห่ ก็เปิดโอกาสให้พี่ซึงยุนเขาบ้างดิพี่”
“โอกาสอะไรของมึง”
ซึงฮุนกอดคอคนขี้โมโห แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “กูค่อนข้างจะมั่นใจว่าซึงยุนมันชอบจินอู”
“- -*”
ได้ยินก็เส้นกระตุก อยากจะกระโดดถีบปากคนพูดละ ขยี้จุดกูทำไมไม่ทราบครับเพื่อน
“ก็ถ้าพี่ไม่คิดจะจริงจัง ก็หลีกทางให้พี่ซึงยุนเขาไปเหอะ ไอ้ตัวผมน่ะ ถึงชอบพี่จินอู ก็คงดูแลไม่ดีเท่าพี่ซึงยุนหรอก มองไปมองมาสองคนนั้นก็เหมาะกันดี พี่ไม่คิดแบบนั้นเหรอ”
“ไม่รู้เว้ย! กูไม่เคยสังเกต”มินโฮพูด ผลักซึงฮุนออกไปจากตัว “จะทำไรกันก็ทำ กูไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าจินอูจะไปไหนกับใคร”
กูไม่สน..
..แต่กูจะคลั่งตายอยู่แล้ว!!!!!!!!!!!!!!
จุนฮเวกลับมาที่โรงแรม หลังจะดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหยุดเดินเมื่อมองเห็นร่างคุ้นตานั่งนิ่งๆอยู่ที่ล็อบบี้ เลยเดินเข้าไปหา
“ไอ้ตัวกระเปี๊ยก”
“..พี่จุนฮเว”จินฮวานเอ่ยทักเสียงแผ่ว หลบสายตาไปทางอื่น
จุนฮเวเลยนั่งลงฝั่งตรงข้าม พร้อมกับเท้าคางมอง “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“...”
“หืม? ทำไมดูซึมๆ”
“เปล่าฮะ ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“ตอบเป็นผู้หญิงเลย เป็นอะไรก็บอกดิ แมนๆกันหน่อย”จุนฮเวถาม เอื้อมมือไปโยกหัวคนตัวเล็กเบาๆ “มีเรื่องไรให้ช่วยก็บอก หรือว่ามีใครทำอะไร บอกมาเลย เดี๋ยวพี่ไปต่อยมันให้”
จินฮวานมองคนตรงหน้า ก่อนจะหัวเราะเบาๆพร้อมกับส่ายหน้า “ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆฮะ ก็แค่รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”
ร่างเล็กรีบเอี้ยวตัวหลบทันทีเมื่อมือหนาทำท่าว่าจะมาทาบอยู่ที่หน้าผากตัวเอง “ปะ เปล่าฮะ เอาเป็นว่าผมสบายดี”
จุนฮเวยักไหล่เมื่อรับคำตอบยืนยันแบบนั้น “แล้วนี่มานั่งทำอะไรตรงนี้ รอจินอูเหรอ เห็นว่าจะไปกับเพื่อนนี่”
“เปล่าฮะ แต่ผมรอ..”
“จินฮวาน!!!!!”
“อ๊ะ พี่ยุนฮยอง”
จุนฮเวมองคนตัวเล็กที่วิ่งตื่นเต้นไปที่หน้าประตู มากกว่านั้นยังกระโดดกอดไอ้หน้าหล่อเจ้าของร้านกาแฟอย่างกับเด็กน้อย จะดีใจอะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับไม่เจอกันมาเป็นปี
แล้วจะมาหงุดหงิดทำไมอีกแล้ว
กูเนี่ย กูจะหงุดหงิดทำไม - -*
ชานอูเดินหน้ามุ่ยมาเปิดประตู หลังถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเคาะประตูแบบโคตรจะเสียมารยาท ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนถ่อยที่ทำแบบนี้เป็นใคร
ก็ไอ้พี่จุนฮเวไง
“แม่งเอ๊ย..”สบถด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับยีหัวตัวเองจนยุ่ง
แจบอมไม่อยู่ ตอนนี้สามทุ่ม คงออกไปกับจินยอง มันน่าน้อยใจจริงๆ ปล่อยให้น้องชายที่แสนน่ารักคนนี้นอนเปลี่ยวอยู่ที่ห้องได้ลงคอ
ไม่มีใครสนใจไยดีสักคน T^T ชานอูอยากจะร้องไห้หนักและนานมาก
“กว่าจะมาเปิดประตูได้นะมึง”
“- -* มีไร”ชานอูถามเสียงห้วน มองจุนฮเวด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนเรื่องสำคัญนะ พี่ก็พี่เหอะ เตะแม่ง”
“มึงกล้า?”
“หึ! จะลองไหมล่ะฮะ”
จุนฮเวส่ายหน้าก่อนจะจัดการโบกหัวมักเน่จอมกวนประสาทไปที กับแฟนๆนี่มึงสร้างภาพเป็นน้องชายที่น่ารักซะเหลือเกินนะ
“กูน่ะไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญกับมึงหรอก แต่คนอื่นน่ะมี”
“อะไรของพี่วะ”ชานอูบ่น กลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ แต่แล้วตาก็เบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไง เหวี่ยงเหรอวะ”
“พี่ยุน!!!!!!!”
“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ”จุนฮเวร้องลั่น รีบหันไปดึงจินฮวานหลบเพราะจู่ๆชานอูก็วิ่งผ่ากลางพุ่งไปหายุนฮยองโดยไม่สนใจใครเลย “อะไรของมึงเนี่ยไอ้ชานอู ..เป็นไรไหมเปี๊ยก”
“ไม่ฮะไม่”จินฮวานส่ายหน้า หันไปยิ้มบางๆ “ชานอูดีใจมากเลยเหรอที่เจอพี่ยุนฮยอง”
“ดีใจดิพี่”ชานอูตอบแล้วหันมาเขย่ามือยุนฮยอง “พี่มาได้ไงอ่ะ”
“นั่งเครื่องบินมา”
“พี่รู้ปะ ถ้าไม่ใช่พี่ผมเตะปากแตกไปละ”
“นี่แกจะเตะฉันเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย ก็พูดอยู่ว่าถ้าไม่ใช่พี่”ชานอูบ่นงุบงิบ “ถามดีๆก็ตอบผมดีๆดิ พี่มาได้ไง ไม่ขายกาแฟหรือไง”
“ก็มันใกล้เจ๊งแล้วอ่ะ จะขายไปทำไมให้เสียเวลา”
“หุบปาก!!!!”
จุนฮเวอ้าปากหวอ มองทั้งชานอูและยุนฮยองที่พูดขึ้นมาพร้อมกัน “ไรวะ แค่พูดความจริงอ่ะ นี่หน้าก็เหมือนกันพอแล้ว ไม่เห็นต้องพูดพร้อมกันอย่างกับฝาแฝดแบบนี้เลย”
“พี่จุนฮเวก็เลิกพูดแบบนั้นสักทีสิฮะ ผมบอกแล้วไงว่าร้านกาแฟของพี่ยุนฮยองน่ะ..”
“ขายดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”จุนฮเวแกล้งลากเสียงยาว หันไปโยกหัวคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู “รู้แล้วล่ะน่า ก็แค่พูดเล่น”
“เป็นคนพูดเล่นได้กวนทีนมากครับคุณ”ยุนฮยองพูด ส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจกับพฤติกรรมขวางโลกของจุนฮเว
“พี่จะอยู่กี่วัน”
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว”ยุนฮยองตอบชานอู “ฉันมาคืนนี้ กลับเย็นพรุ่งนี้ ทิ้งร้านนานไม่ได้หรอก”
“แล้ววันนี้ไม่ได้เปิดเหรอ”
“เปิด มีผู้ช่วยแล้ว”
“อ่า งั้นพรุ่งนี้พี่จะรอดูคอนเสิร์ตผมใช่ไหม”
“พอดีได้บัตรแจกฟรีมาน่ะ ไอ้เราก็เสียดาย สงสัยคงต้องดู”ยุนฮยองพูดพร้อมกับชูบัตรคอนเสิร์ต MAZE ขึ้นมาตรงหน้า
“เฮ้ย เอาอะไรมาพูด บัตรฟรีไม่มีหรอกครับคุณ คนเขาตบตีแย่งชิงกันแทบตาย แอบไปกดบัตรก็บอก”จุนฮเวพูด ก่อนจะโดนจินฮวานหยิกแขนจนต้องร้องเสียงดังลั่น “อะไรเล่าไอ้เปี๊ยก พี่พูดความจริงผิดตรงไหนวะ”
“พี่ไม่จำเป็นต้องพูดทุกอย่างก็ได้ฮะ ผมว่า ให้พี่ยุนฮยองกับชานอูคุยกันดีกว่า เมื่อกี้พี่บอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”
แล้วจินฮวานก็กึ่งดึงกึ่งลากร่างสูงให้ตามตัวเองไป ยุนฮยอนมองตามทั้งคู่ด้วยความสงสัย “นี่ไอ้ขี้เก๊กนั่นคงไม่ได้จะจีบจินฮวานของฉันใช่ไหม”
“ใครจะไปรู้”ชานอูพูด ยิ้มหวาน “ทำไม หวงพี่จินฮวานหรือไง”
“หวงดิ จินฮวานน่ะน่ารักจะตาย”
“หึๆ ก่อนหวงคนอื่นน่ะ หวงตัวเองก่อนดีกว่าไหม”
“ทำไม”
“กำลังจะโดนจีบอยู่รอมร่อ ยังไม่รู้ตัวอีก”
“.//////////. อะไรของแกวะ”ยุนฮยองเกาหูตัวเอง รู้สึกว่าหน้ามันร้อนวูบวาบขึ้นมา
เอาอีกแล้ว ชานอูชอบพูดอะไรชวนขนลุกอีกแล้ว เป็นบ้าอะไรของมัน ตัวเขาด้วย จะไปเขินทำไม ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ
“แล้วนี่พี่นอนที่ไหน”
“เปิดห้องไว้ อยู่ในโรงแรมนี้แหละ”
“งั้นดีเลย พรุ่งนี้ไปดูผมซ้อมด้วยนะ”
“ทำไมต้องไป ไว้รอดูทีเดียวเลยไม่ได้เหรอ ฉันขี้เกียจตื่นเช้าอ่ะ”ยุนฮยองโอดครวญ การตื่นเช้าเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบสุดๆ
“ผมแค่อยากให้พี่ไปดูแลผมบ้าง”
“...”
“เฮียก็มีพี่จินอูคอยดูแล พี่แจบอมก็มีพี่จินยอง พี่จุนฮเวก็มีพี่จินฮวาน แล้วพี่ดูผมดิ ตั้งแต่มานี่ผมถูกทิ้งตลอดเลยอ่ะ ไม่มีใครสนใจผมเลยสักคน”
“-o-“
“นี่พี่ก็จะไม่สนใจผมอีกคนนึงเหรอ”
ยุนฮยองมองชานอูที่หาเหตุผลมาสาธยายซะยืดยาวก่อนจะยิ้มแล้วขยี้ผมคนที่ตัวสูงกว่าจนยุ่ง “เออๆรู้แล้ว เด็กน้อยชะมัดเลยนะแกเนี่ย”
“ผมก็เป็นแบบนี้แค่กับพี่นั่นแหละ”
“...”
“บอกแล้วไง ว่าพี่คือคนสำคัญของผม”
ความคิดเห็น