คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : MAZE : CHAPTERS 11
CHAPTERS 11
จินฮวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกทีในตอนเช้า รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวเลยสักนิด แต่ในความอึดอัดกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เปลือกตาบางค่อยๆปรือขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าได้เวลาที่ต้องตื่นนอนแล้ว และเมื่อมองเห็นภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน ก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าที่มาของความอึดอัดที่แสนอบอุ่นนี้มาจากไหน
“O_O”
คนตัวเล็กเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นใบหน้าของเจ้าของแขนที่โอบรอบตัวของตัวเองอยู่ในระยะประชิด เรียกได้ว่าหายใจรดกันอยู่เลยทีเดียว
“อือ..”
เสียงครางในลำคอทำให้จินฮวานนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ ไม่กล้าขยับตัวเลยเพราะกลัวจะทำให้อีกคนตื่นแล้วโดนดุเอา ยิ่งชอบทำหน้าโหดๆใส่อยู่..
ใช่แล้ว ..คนตรงหน้าตอนนี้คือพี่จุนฮเว
แล้วทำไมถึงได้มานอนกอดเขาแบบนี้ จินอูไปไหน แล้วทำไม..
ก้อนเนื้อในอกมันถึงได้เต้นแรงจัง
“อือ ..อ้าว ตื่นแล้วเหรอ”
จินฮวานสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยทัก ก่อนที่จุนฮเวจะเลิกคิ้วขึ้น “เป็นไง ดีขึ้นหรือยัง”
“อะ อะไรเหรอฮะ”
จุนฮเวไม่ได้ตอบอะไร แต่ยกหลังมือขึ้นแตะที่หน้าผากจินฮวานเบาๆ “อ่า ไม่มีไข้แล้วนี่”
“ผม..”
ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง บิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งเอ๋ออยู่ข้างหลัง นั่นทำให้เขายิ้มบางๆ
“เมื่อคืนนายเป็นไข้ บ่นหนาวทั้งคืนเลย ห่มผ้าก็แล้ว เบาแอร์ก็แล้ว”
“...”
“ก็รู้อยู่นะว่าฉันน่ะมันคนอบอุ่น ฮ่าๆๆๆ พอกอดเข้าหน่อยนี่ถึงกับหายไข้เลยเหรอ แค่กๆ”
จินฮวานมองจุนฮเวที่ไอไม่หยุด ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด “พี่อาจจะติดไข้ผมแล้วก็ได้”
“เฮ้ย สบายมาก แค่เจ็บคอ เดี๋ยวก็หาย”
“แต่พี่ต้องเวิร์ลทัวร์..”
“นี่ไอ้น้อง ป่วยหนักไข้ขึ้นเกือบสี่สิบองศาพี่ก็ขึ้นคอนเสิร์ตมาแล้วเว้ย”จุนฮเวพูด เอื้อมมือไปยีหัวจินฮวานแล้วเหลือบมองไปยังอีกเตียงที่ว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยบ่งบอกเลยว่ามีคนมานอน
จินอูไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง..
“แล้วตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ปะ”
“ฮะ.. คิดว่างั้น”จินฮวานตอบแบบไม่แน่ใจ
ปกติแค่เป็นหวัดอาการเขาก็หนักแล้ว นี่เมื่อคืนถึงกับไข้ขึ้น แต่น่าแปลกจังที่ตื่นมาแล้วไม่เป็นอะไร อาจจะเป็นเพราะภูมิคุ้มกันเขาดีขึ้นหรือไม่ก็..
ได้อ้อมกอดของพี่จุนฮเวล่ะมั้ง
บ้าน่า! ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย
“งั้นไปกันเถอะ”
“ปะ ไปไหนฮะ นี่มันเพิ่งจะตีห้ากว่าๆเอง”
“ไปช่วยพี่ชายนายอ่ะดิ”
ยังไม่ทันที่จินฮวานจะได้เข้าใจอะไร ร่างของเขาก็ลอยหวือไปตามแรงดึงของจุนฮเว ซึ่งกึ่งลากเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง
“พี่จินอูอยู่กับพี่มิโนเหรอฮะ”
“ใช่..”จุนฮเวตอบ หยิบกุญแจขึ้นมาไขเข้าไปอย่างถือวิสาสะ และหวังเอาไว้เป็นอย่างยิ่งว่าคงไม่เห็นภาพบาดตาบาดใจ เช่นจินอูกับมินโฮกำลังนอนกอดก่ายกัน
...
...อย่านะ
...
กูยังไม่พร้อมเจ็บ..
...
“อ้าว จินฮวาน”
“ฟู่ว”จุนฮเวเป่าปากด้วยความโล่งใจ เพราะเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับจินอูที่เหมือนกำลังจะออกไปจากห้องพอดี “เมื่อคืนน้องพี่ไม่ค่อยสบาย เอาแต่ร้องหาพี่น่ะ”
“???”จินฮวานหันไปมองจุนฮเวอย่างงงๆ
เขาไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ที่ต้องรอหาพี่ชายเวลาป่วยน่ะ
“แล้วตอนนี้เป็นอะไรหรือเปล่า”จินอูหันไปถามน้องชายเสียงเครียด
“ไม่ฮะ ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
“อือ งั้นเรากลับห้องกัน”จินอูพูด เดินไปกอดคอจินฮวานแล้วหันมาหาจุนฮเว “ขอบใจมากนะเว้ยที่ดูแลจินฮวานให้”
“อ่า.. ไม่เป็นไร”
“หกโมงเช้าก็ปลุก.. หกโมงครึ่งให้ลงไปรอกันที่ล็อบบี้นะ”สั่งการเสร็จ จินอูก็ดันหลังจินฮวานให้เดินออกจากห้อง แต่ตัวเขาถูกจุนฮเวดึงแขนเอาไว้ “มีอะไร”
“พี่.. ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม”
“...”
“เฮียไม่ได้ทำไรพี่ใช่เปล่า”
จินอูมองจุนฮเวที่ถาม สายตาของคนตรงหน้าบอกได้ชัดเจนว่าเป็นห่วงและกังวล ดังนั้นผู้จัดการหนุ่มเลยยิ้มบางๆ
“ไม่เลย ..เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ขอบใจมากที่เป็นห่วง”จินอูตบไหล่จุนฮเวเบาๆแล้วเดินออกไปจากห้อง
จุนฮเวเลยได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในห้อง จ้องมองร่างของมินโฮที่ยังคงหลับอยู่บนเตียง
“ถ้าไม่ใช่เฮีย ผมต่อยไปแล้วนะเว้ย”พึมพำเบาๆสุดท้ายก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำโดยไม่รู้เลยว่าคนที่คิดว่าหลับตื่นสักพักแล้ว
มินโฮค่อยๆลืมตาขึ้น มองเพดานนิ่งๆ..
มึงต่อยกูเลยก็ได้จุนฮเว กูจะได้รู้ตัวสักที ว่ากูกำลังทำอะไรอยู่..
คอนเสิร์ตครั้งแรกของการเวิร์ลทัวร์เริ่มขึ้นที่โตเกียวเวลาบ่ายสองโมงตรง ซึ่งจะจัดสองวัน หลังจากนั้นก็ย้ายไปจัดที่โอซาก้าอีกสองวัน แล้วก็เริ่มไปประเทศต่อไปซึ่งคือฮ่องกง
เหล่า MAZE มาถึงสถานที่จัดคอนเสิร์ตกันตั้งแต่เช้า และเริ่มซ้อมกันมาจนถึงเที่ยงก็มาเตรียมตัวขึ้นเวทีจริงๆ จินยองซึ่งยังใหม่กับการทำงานแบบนี้รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ถึงมันจะยุ่งวุ่นวายก็จริง แต่มันกลับสนุกดี เขาชอบเวลาได้เห็นการแสดงของทั้ง 4 คน ทั้งเต้น ทั้งร้อง
ทั้งที่จำอะไรไม่ได้เลย แต่ดูการแสดงของ MAZE ไปแค่ครั้งเดียว จินยองกลับจำท่าเต้นได้เกือบจะทั้งหมดแล้ว
“ทำไงดีคะคุณจินอู แบ็คอัพที่จะเต้นในการแสดงของเจบีท้องเสียค่ะ”
จินยองหันไปมองด้านหลัง ทีมงานเดินมาคุยกับจินอูหน้าเครียด ในฐานะผู้ช่วยผู้จัดการ เขาเลยเดินเข้าไปร่วมวงด้วย
“แล้วหาคนมาสำรองได้หรือเปล่า ลองติดต่อดูหรือยัง”
“ลองแล้วค่ะ แต่ไม่มีใครว่างมาเลย”
“แล้วแบ็คอัพจากการแสดงอื่นล่ะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ การแสดงของเจบีเต้นหนัก แล้วมันติดกับช่วงโซโล่ของคนอื่นพอดี เต้นรอบเดียวก็หมดแรงแล้วค่ะ”
จินอูเม้มปากแน่น ก้มมองนาฬิกาซึ่งเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เริ่มคอนเสิร์ตแล้ว ช่วงโซโล่ของเจบีอยู่ช่วงหลัง ซึ่งดันมาติดปัญหาเข้าอีก
“มีอะไรหรือเปล่า ผมได้ยินชื่อผม”แจบอมเดินมารวมกลุ่ม เขาเตรียมตัวเสร็จแล้ว และบังเอิญได้ยินคนกำลังพูดถึงเข้าพอดี
“แบ็คอัพแกน่ะสิ ดันท้องเสีย”จินอูพูด กุมขมับตัวเอง “โอ๊ย ทำไงดีวะ”
แจบอมนิ่วหน้า หงุดหงิดเล็กน้อยที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นในการแสดงของตัวเอง ก่อนจะหันไปเห็นจินยองที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ข้างหลังจินอู แล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้
“งั้นก็ให้จินยองขึ้นมาเต้นแทนสิ”
“ฮะ!!!!!”
ไม่ใช่แค่จินอูกับทีมงานที่ตกใจความคิดแจบอม เพราะจินยองถึงกับพุ่งมากลางวงด้วยทันที
“อย่ามาตลกนะแจบอม เวลาแบบนี้ฉันขำไม่ออกนะเว้ย”
“แล้วใครว่าผมตลกล่ะพี่”แจบอมพูด ดึงจินยองมายืนข้างๆ “ผมกับเนียร์เคยเต้นด้วยกันมานาน แล้วเนียร์ก็เต้นเก่งด้วย เชื่อผมดิ สอนนิดเดียว ระดับมืออาชีพ”
“ตะ แต่ผม..”
“เอาน่า ถือว่าช่วยพี่นะเนียร์”แจบอมพูด ส่งสายตาอ้อนวอนให้อีกคน
จินยองมองไปที่ทุกคน กังวลมากว่าจะทำให้การแสดงของแจบอมล่มไม่เป็นท่าเพราะตัวเอง แต่อีกใจก็อยากจะช่วย
“ถ้ายืนยันว่าจินยองเต้นได้ ก็ตามนั้น”จินอูพูดสรุป “ไม่ต้องกังวลนะจินยองแค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ ทำได้ใช่ไหม”
“เอ่อ.. คิดว่า ได้มั้งครับ”
“โอเค งั้นแจบอม แกพาจินยองไปเตรียมตัวเลย ให้แบ็คอัพอีกคนช่วยดูท่าให้”
“อ่าฮะ พี่เชื่อผมเถอะ จูเนียร์ของผมไม่ทำให้พี่ผิดหวังหรอก”
จินยองลอบมองแจบอมที่ดึงให้เขาเดินไปยังห้องแต่งตัว หัวใจพองโตขึ้นมาเมื่อรู้ว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาจะได้ขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีใหญ่ๆแบบนั้นร่วมกับแจบอม
“พี่เจบี”
“หืม..”
“ผมไม่แน่ใจ”
“ว่า??”
“ผมเคยฝันอยากจะขึ้นเวทีกับพี่.. หรือเปล่า”จินยองพูดเสียงเบา แต่เพราะตรงนี้ไม่มีคน แจบอมเลยได้ยินมันชัดเจน
คนตัวสูงกว่าเลยหยุดเดิน หันมาเผชิญหน้ากัน พร้อมกับบีบไหล่จินยองเบาๆ “ใช่ และมันจะไม่ใช่ความฝันอีกแล้วนะเนียร์”
“...”
“พี่อยู่ข้างๆเนียร์ เพราะฉะนั้น ไม่มีอะไรที่เนียร์ต้องกลัว”
จินยองยิ้ม พยักหน้ารับเบาๆ.. มีภาพแล่นเข้ามาในหัว เสียงของแจบอมยังคงได้ยินชัดเจนอยู่ในใจ
“ถ้ามีพี่ ผมต้องทำได้แน่”
ใช่! แค่มีแจบอม ไม่ว่าอะไรเขาก็ต้องทำให้ได้ ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว
หลังเวทีกำลังยุ่งวุ่นวาย เพราะตอนนี้ใกล้เวลาที่เหล่า MAZE จะขึ้นไปสร้างเขาวงกตใหม่ให้แฟนๆได้หลงเพิ่มแล้ว ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ร่างสูงของลีดเดอร์เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังจินอูที่กำลังสั่งงานอยู่ เมื่อทีมงานพากันแยกย้ายไปแล้ว มือหนาก็คว้าข้อมือบางเอาไว้เพื่อไม่ให้จินอูเดินหนี
“มีอะไร”จินอูถามเสียงเรียบ เลิกคิ้วเหมือนอย่างที่เคยทำเวลาถาม
ยังทำเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่มีเหรอที่มินโฮจะรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิม “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เอาไว้คุยทีหลังเถอะ ตอนนี้ฉันยุ่งๆ”
“โอเค ..ถ้างั้นช่วยดูกระดุมให้หน่อย มันหลุดอีกแล้ว”
จินอูเหลือบมองหน้ามินโฮเล็กน้อย ก่อนจะมองที่กระดุมตรงคอเสื้อซึ่งมันหลุดจริงๆ ที่หลุดเพราะมินโฮแอบดึงก่อนจะมาไง ถ้าไม่ทำแบบนี้ จินอูก็ต้องหลบหน้าเขาอีก ไม่ได้คุยกันพอดี
“จินยองอ่า”
“ครับพี่จินอู”
“ช่วยดูกระดุมให้มินโฮหน่อยนะ พี่จะไปดูคนอื่นหน่อย”
“เอ่อ ครับ”จินยองจำต้องรับคำ ไม่ใข่ไม่อยากทำหรอกนะ แต่กลัวสีหน้ามินโฮ ดูสิ เหมือนจะกินใครเข้าไปแล้ว
“เดี๋ยว แค่ดูกระดุมแป็บเดียว”มินโฮรั้งจินอูเอาไว้ หันไปมองจินยอง “ใช่ไหมจินยอง”
“เอ่อ..”
“ไม่ได้หรอก”จินอูดึงแขนตัวเองออกแล้วยิ้มบางๆ แต่สายตาสอดส่องหาตัวช่วย จนเจอกับจุนฮเวที่เพิ่งเดินออกมายืนหลังเวที “ฉันมีเรื่องจะคุยกับจุนฮเว”
“ฮะ?”คนถูกพาดพิงมองอย่างงงๆ
“ใช่ไหมจุนฮเว แกบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่นี่”
จากตอนแรกที่ไม่เข้าใจ เมื่อเห็นสีหน้าขอความช่วยเหลือของจินอู จุนฮเวเลยพยักหน้า “อือ เรื่องสำคัญมากอ่ะ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ มีเรื่องจะถามพี่ด้วย”
“โอเค”จินอูพยักหน้า แล้วเดินเลี่ยงมินโฮไปหาจุนฮเวก่อนจะพากันเดินออกไปให้ไกลจากตรงนี้โดยมีสายตาของมินโฮมองตามอยู่ตลอด
เมื่ออยู่กันตามลำพัง ผู้จัดการหนุ่มก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
“..พี่โอเคนะ”
“..อือ ก็โอเค”
จุนฮเวมองคนตรงหน้าที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเลยสักนิด ขมวดคิ้วเมื่อมองเห็นรอยแดงๆโผล่ออกมานอกคอเสื้อของจินอู เขารู้ดีว่ารอยนั้นคืออะไร ดูเหมือนว่าจินอูจะพยายามปิดมันให้พ้นสายตาคน มือหนาเลยเอื้อมไปแล้วดึงคอเสื้อขึ้นจนจินอูสะดุ้ง
“อยู่นิ่งๆเหอะ.. มันโผล่ออกมา”จุนฮเวพูดเมื่อจินอูทำท่าจะปัดมือเขาออก
“...”
“ทะเลาะกันเหรอ ..กับเฮียน่ะ”
“เปล่านี่ ไม่ได้ทะเลาะ”จินอูพูด หลบสายตาคมที่จ้องเขม็งอย่างคาดคั้น “อันที่จริงก็นิดหน่อย”
“แน่ใจนะว่าพี่โอเค”
“..อือ โอเค”จินอูตอบ ยิ้มบางๆ
“ถ้าพี่มีเรื่องอะไรพี่บอกผมได้นะเว้ย ผมช่วยพี่ได้หมดทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเดียว”
“อะไร”
“ให้ไปต่อยเฮียอ่ะ”จุนฮเวตอบ และคำตอบนั่นทำให้ได้เห็นรอยยิ้มสวยๆของจินอูอีกครั้ง
“ทำไม กลัวเหรอ”
“โห่ มีใครบ้างจะไม่กลัว หน้าแม่งก็โหด มือก็หนัก แถมตัวก็อย่างกับตึก”
“นายก็สูงเท่าๆกันนี่”
“ผมเพรียวบางนะครับพี่ ไม่ได้เล่นกล้ามเหมือนเฮียสักหน่อย”
“ฮ่ะๆๆๆ ก็จริง”จินอูหัวเราะ แล้วก็เงียบไปอีกครั้ง..
จุนฮเวยิ้ม เอื้อมมือยีหัวจินอูเบาๆ “ยิ้มบ่อยๆสิพี่ ยิ้มพี่สวยจะตาย”
“ย๊าๆๆๆ ฉันเป็นพี่แกนะเว้ย”จินอูโวย ปัดมือจุนฮเวออก
จุนฮเวเลยหัวเราะเล็กน้อยแล้วดึงร่างบางมากอด “จินอู”
“...”
“ผมต่อยเฮียได้นะ ถึงแม้ว่าพอต่อยไปแล้วผมอาจจะโดนถีบกลับมาก็เถอะ”
“...”
“ถ้าเพื่อพี่ ..ผมทำได้”
จินอูยืนนิ่ง รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา แต่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ ยกมือขึ้นกอดตอบจุนฮเวแล้วตบหลังเบาๆ “ขอบใจมากนะจุนฮเว ถึงบางทีแกจะไม่ได้เรื่องก็เถอะ แต่ก็ขอบใจ ขอบใจจริงๆ”
“หึๆ จะถือว่าเป็นคำชมและคำขอบคุณแล้วกันนะ”
ปั่ก
เสียงขวดน้ำหล่นลงพื้นจากที่ไกลๆ ทำให้คนที่กำลังกอดกันอยู่ไม่อาจได้ยินมัน ขวดน้ำจึงกลิ้งไปตามทางของมัน โดยที่เจ้าของเดินจากไปอย่างเศร้าใจ
คนตัวเล็กหลบมานั่งอยู่ตรงที่เงียบๆเพียงลำพัง..
ไม่รู้ว่าทำไม มันถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้นะ..
“ฮ่ะๆๆๆๆ แม่.. ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
บางที.. ผมอาจจะเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า
...
จินฮวานอาจจะเป็นโรคหัวใจจริงๆก็ได้นะ
NC ส่งไปแล้วนะคะ ใครยังไม่ได้ทวงเลยนะ เดี๋ยวเลยวันเสาร์ไปแล้วต้องรอเสาร์หน้าเลยนะเออ
ส่วนใครที่ได้แล้ว ก็กลับมาเม้นท์หน่อย อยากรู้ว่า แซ่บมากไหม?
หลายคนอาจเกลียดมิโนไปแล้ว เกลียดไปเถอะ 555555555
ล้อเล่น อย่าไปเกลียดเลย อีกไม่นานก็จะรู้สึกเองแหละ แล้วจะเสียใจ หึๆ
ความคิดเห็น