คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : MAZE : CHAPTERS 20
CHAPTERS 20
แจบอมออกมาจากห้องเพื่อจะออกไปมาร์เก็ตแถวๆนี้ ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจแล้วเดินตรงไปหาร่างบางที่ยืนพิงผนังอยู่
“เนียร์”
“พี่เจบี”
“ออกมาทำอะไรอ่ะ ทำไมไม่เข้าห้อง มีอะไรหรือเปล่า”
จินยองกัดริมฝีปากเล็กน้อย มองไปที่ประตูห้องด้วยความลำบากใจ “คือว่า..”
“หืม?”
“พี่จินอูกับคุณซึงยูนอยู่..”
“ซีเรียสเหรอ”แจบอมถาม และจินยองก็พยักหน้าตอบ เขาเลยถอนหายใจออกมาเบาๆ กะไว้แล้วล่ะว่าต้องมีเรื่องตามมาทีหลังแบบนี้ “งั้นเข้าไปในห้องพี่ก่อนไหม ไปนอนนั่นก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ไปเถอะน่า มายืนอยู่ตรงนี้ไม่กลัวเหรอ”
“ชานอู..”
“มันหลับไปแล้ว นายไปนอนเตียงพี่ก่อนก็ได้ พี่ว่าจะออกไปซื้อของที่มาร์เก็ต”
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมไป..”
จินยองหันไปมองที่ประตูห้อง ไม่ได้พูดอะไรต่อ จินอูเดินออกมากับซึงยูน และในมือของซึงยูนมีกระเป๋าอยู่ ถ้าจำไม่ผิด กระเป๋านั้นคือของจินอู
“พี่จะไปไหน”แจบอมถามทันทีที่เห็นหน้าเมเนเจอร์ของเขา “พี่จินอู”
จินอูไม่พูดอะไร แต่กอดแจบอมหลวมๆ ตบที่แผ่นหลังกว้างก่อนจะผละออกมายิ้ม “พี่เชื่อใจแกนะเว้ยแจบอม อย่าเหลวไหลล่ะ ตั้งใจทำงาน”
“พี่..”
“...”
“ทำไมพูดเหมือนจะไป”
จินอูยิ้ม หันไปทางจินยอง “หลังจากนี้คงงานหนักหน่อยนะ พี่ขอโทษด้วย”
“พี่จินอู จะ จะไปไหนครับ”จินยองถาม จับมือจินอูไว้แน่น “ผม..”
“พี่ว่าพี่คงไม่เหมาะกับงานนี้แล้วแหละ จะให้อยู่ต่อไป ก็ทำร้ายตัวเองเปล่าๆ”จินอูพูด หันไปทางแจบอม “แกคงไม่ว่าอะไรฉันใช่ไหม”
แจบอมมองจินอูนิ่งๆก่อนจะดึงเอาคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้แน่น “ถ้าทางที่พี่เลือกมันทำให้พี่มีความสุขก็ไปเถอะ”
“ขอบใจ ขอบใจนะแจบอม”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ ถ้าผมไม่มีพี่ จนป่านนี้ ผมก็คงยังทำความฝันของจิน.. ของตัวเองไม่ได้หรอก”
“ฮ่าๆๆๆ แกน่ะเก่งอยู่แล้ว ถึงไม่มีฉัน ยังไงแกก็ต้องได้เป็นแบบวันนี้”จินอูยิ้ม มองไปยังประตูห้องริมสุดแล้วยิ้มเศร้า “ฉันไปนะ ยังไม่ต้องไปบอกใครล่ะ แกเข้าใจใช่ไหม”
“อืม”
“ให้ฉันไปเงียบๆนะ แกไม่ต้องไปเรียกใครล่ะ”
“ผมรู้น่า”แจบอมพูด ปล่อยให้จินอูลูบหัวตัวเองอยู่อีกสักพัก จินอูก็เดินออกไป แจบอมเลยหันไปสบตากับซึงยูนที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะก้มหัวให้เล็กน้อย แล้วมองตาเพื่อบอกเป็นนัย
ว่าให้ดูแลพี่ชายของเขาให้ดี
และซึงยูนซึ่งรับรู้ได้ พยักหน้าตอบกลับไป เหลือบมองคนข้างๆ
เขาไม่เคยทำร้ายจินอู และไม่เคยคิดที่จะทำอยู่แล้ว
จินยองมองจินอูกับซึงยูนที่เดินไปจนลับสายตา ก่อนจะหันมาหาแจบอมที่ยังคงยืนนิ่งๆ “ปล่อยพี่จินอูไปแบบนี้จะดีเหรอครับ”
“ดีแล้ว พี่จินอูเขาเลือกแล้วนี่”
“แล้วบริษัท..”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกเนียร์”
“...”
“อำนาจใหญ่ของบริษัทน่ะอยู่ในมือของลีดเดอร์วงพี่อยู่แล้วล่ะ”แจบอมพูด ลูบหัวคนตรงหน้า “ไม่ต้องกังวลนะ ไม่เป็นไรหรอก”
“ครับ ถ้าพี่เจบีว่างั้น ผมก็จะเชื่อ”
แจบอมจ้องตาใสซื่อของคนตรงหน้าก่อนจะดึงจินยองเข้ามากอด “ขอบคุณนะที่กลับมาหาพี่ ขอบคุณจริงๆ”
MAZE ต้องออกเดินทางจากฮ่องกงไปยังแอลเอตอนเที่ยง และตอนนี้สิบเอ็ดโมงแล้ว แต่ทุกคนกลับรวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับรองซึ่งทางโรงแรมจัดไว้ให้โดยเฉพาะ เมื่อมารู้กันทีหลังว่าจินอูไม่อยู่ เมเนเจอร์ของวงซึ่งเป็นคนสำคัญหายตัวไป ไม่มีใครติดต่อได้เลยสักคน
และในที่สุด แจบอมก็หมดความอดทน ร่างสูงลุกขึ้นยืน มองไปที่ทุกคน
“เราไปสนามบินกันเถอะครับ”
“มึงจะบ้าเหรอ แล้วพี่จินอูล่ะ”จุนฮเวรีบแย้ง มองเพื่อนร่วมวงอย่างไม่เข้าใจ
“..พี่จินอูเขากลับไปโซลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ว่าไงนะ!!!!!!!!”จุนฮเวกับชานอูตะโกนประสานเสียงกันดังลั่น ทีมงานต่างก็มองหน้ากันด้วยความงุนงงสับสน ในขณะที่จินยองนั่งกุมมือตัวเองอยู่เงียบๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาใครเลย
“ก็บอกว่าพี่จินอูกลับโซลไปแล้ว ให้เราไปกันได้เลยไง”แจบอมพูดอีกครั้งอย่างเนือยๆ แต่ร่างของเขากลับลอยหวือ เมื่อจู่ๆคนที่เป็นหัวหน้าวงก็กระชากคอเสื้อของเขาอย่างแรง
“พี่เจบี”จินยองร้องเรียกอย่างตกใจ ทำอะไรไม่ถูก
ในขณะที่แจบอมมองคนตรงหน้านิ่งๆ “อะไรของเฮีย”
“มึงบอกว่าจินอูกลับโซลไปแล้วงั้นเหรอ กลับไปเมื่อไหร่ กับใคร”
“เมื่อคืน กับพี่ซึงยูน”
“ทำไม”มินโฮตะคอกถาม กำคอเสื้อของแจบอมไว้แน่น “กูถามว่าทำไม!!!”
“แล้วผมจะไปรู้ได้ไงวะ”แจบอมตอบกลับก่อนจะผลักมินโฮออก “ผมไม่ใช่คนขี้เสือกไงเลยไม่ได้ถาม!!!”
พลั่ก
“พี่เจบี!! หยุดนะครับพี่มินโฮ”จินยองรีบถลาเข้าไปห้าม เมื่อมินโฮทำท่าว่าจะเหวี่ยงหมัดใส่แจบอมอีกรอบ
“อย่ามาเล่นลิ้นกับกูนะอิมแจบอม”
แจบอมกัดปากตัวเองพร้อมกับเช็ดเลือดที่ไหลซิบที่มุมปาก “ไม่ได้เล่นลิ้น ผมพูดจริง ผมไม่รู้ ถ้าเฮียอยากรู้ ก็ไปถามเอาเองแล้วกัน”
มินโฮกำมือแน่น กวาดตามองทุกคนในห้อง “ไม่มีการเดินทางไปแอลเอ กลับโซล”
พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ทุกคนมองหน้ากันไปมา ทีมงานต่างก็หันไปซุบซิบ แล้วก็เดินแยกย้ายกันออกไปจากห้องเป็นบางส่วน จุนฮเวกับชานอูรีบลุกมาหาแจบอม
“มึงหมายความว่าไงวะ ที่บอกว่าพี่จินอูกลับโซล”
“ก็ตามนั้น”แจบอมตอบจุนฮเวสั้นๆ
“แล้วกลับทำไมอ่ะพี่”ชานอูถามบ้าง
“บอกแล้วไงชานอู ฉันไม่ใช่คนขี้เสือก ไม่รู้”
“มันต้องมีเหตุผลดิวะ เมเนเจอร์ทั้งคนเลยนะเว้ย”จุนฮเวพึมพำ “แล้วทำไมมึงรู้”
“กูออกมาเจอพอดี”
“แล้วทำไมมึงไม่รั้งเอาไว้วะ”
แจบอมเงยหน้ามองจุนฮเว ถอนหายใจเบาๆ “กูจะพูดแค่รอบเดียวนะ พี่จินอูเขาตัดสินใจแล้ว และมึงก็รู้ว่าพี่จินอูเป็นคนที่ทุกการกระทำมีเหตุผลเสมอ และถ้าเขาเลือกที่จะไป นั่นหมายความว่าเขาคิดดีแล้ว”
“...”
“ไปแล้วมีความสุข อยู่แล้วทุกข์ กูจะไปรั้งเขาทำไมวะ ถ้ามึงฉลาดพอมึงก็น่าจะเข้าใจว่าทำไม ถ้ามึงอยู่ในเหตุการณ์แบบกูเมื่อวาน มึงก็ไม่รั้งหรอก ความสุขของพี่จินอูน่ะ ให้เขาบ้างเถอะ”
จุนฮเวมองหน้าเพื่อน แล้วก็พยักหน้าเบาๆ “กูเข้าใจละ”
จินอูคงสุดจะทนแล้วจริงๆ
ไม่ได้มีแค่จุนฮเวที่พอจะมองอะไรออก แต่คนช่างสังเกตอย่างแจบอมรู้ทุกอย่าง แค่ไม่พูด เขารู้ดีในความสัมพันธ์คลุมเครือของมินโฮกับจินอู แต่ก็แค่รู้ ไม่ได้คิดจะเอาไปบอก ไปถาม เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา เหมือนกับจุนฮเวนั่นแหละ
“เฮ้ยพวกพี่”ชานอูที่นั่งมองพี่ชายสองคนสลับไปมาอยู่นานพูด “อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ”
“อะไรของมึง”จุนฮเวถาม
“คุยเรื่องอะไรกันวะ ทำไมผมไม่เข้าใจอ่ะ”
แจบอมส่ายหน้าไปมาอย่างระอา หันไปทางจินยอง “ไปกันเถอะเนียร์ กลับโซล”
“ครับ”
ชานอูอ้าปากหวอ มองแจบอมกับจินยองที่เดินออกไปจากห้อง และก่อนที่จุนฮเวจะเดินออกไปอีกคน เขาก็รีบคว้าแขนเอาไว้
“เดี๋ยวดิพี่ ตกลงคุยไรกันวะ”
จุนฮเวมองน้องชายด้วยสายตาสมเพชปนเอือมระอากับความโง่ไร้ขีดจำกัด ตบบ่าชานอูเบาๆ “กลับไปเรียนหนังสือนะมึงนะ”
“???”
“ไปได้แล้ว จะกลับไหมโซลน่ะ กลับไปหาไอ้พี่ยุนฮยองของมึงไง”
“กลับเว้ยกลับ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น มักเน่ก็ร้องอย่างตื่นเต้น ลืมเรื่องเมื่อกี้ไม่ทันที จุนฮเวเลยได้แต่ส่ายหน้าไปมา แล้วมองออกไปข้างนอก
ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง ..พี่จินอู
ฮารุกิวิ่งตามร่างสูงของมินโฮที่คว้ากระเป๋าเตรียมตัวจะกลับ ก่อนจะคว้าต้นแขนเอาไว้แน่น “พี่มิโน”
“ยังไม่เก็บของอีกเหรอฮารุ”มินโฮถาม
“พี่จะกลับโซลจริงๆเหรอ แล้วคอนเสิร์ต”
“ไม่มีจินอูก็ไม่มีคอนเสิร์ตอะไรทั้งนั้น”
ใบหน้าสวยมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เม้มปากแน่น “ทำไม จินอูซังไม่ได้เป็นคนขึ้นไปเล่นคอนเสิร์ตนะ”
“...”
“พี่จะทิ้งคอนเสิร์ตไปได้ยังไง”
มินโฮหลับตาลงช้าๆ ดึงมือบางที่จับต้นแขนของตัวเองออกเบาๆ “ถ้านายไม่อยากกลับไปกับพี่ก็ไม่เป็นไร กลับบ้านนายไปก่อน เอาไว้พี่จะโทรหา”
“แต่ผมไม่สบายนะครับ”
คำพูดนั้นทำให้มินโฮหยุดขาที่กำลังก้าวออกไปข้างหน้า มองร่างบางที่ตามตัวยังคงมีรอยช้ำให้เห็น และเขารู้ดีว่ามันเป็นเพราะเขา ฮารุกิเจ็บตัวเพราะเขา และเขาไม่อาจอยู่เฉยได้
“งั้นก็ไปด้วยกัน”
“แต่..”
“พี่ไม่มีเวลามากนะฮารุ”
“...”
“ขอร้องล่ะ”
ฮารุกิมองชายหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าของมินโฮดูเหนื่อยอ่อน และแววตาเต็มไปด้วยความกังวล ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ..
มินโฮเป็นห่วง กระวนกระวายใจกับจินอูแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ฮารุ..”
“ก็ได้ครับ”
และเขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะ..
...
ต้องถูกเมินอีกแล้วเหรอ..
..ถูกเมินจากคนที่เคยยกให้เขาเป็นที่หนึ่งในทุกๆเรื่องน่ะเหรอ
...
ไม่เอาหรอก
ข่าวทุกสำนักพิมพ์ของเกาหลี และอีกหลายๆประเทศต่างก็ทำงานการยกเลิกคอนเสิร์ตที่แอลเอของวง MAZE กันทั้งนั้น หลุดจากสนามบินที่มีคนมารอได้แล้ว ที่หน้าหอของเหล่า MAZE หรือแม้แต่ที่บริษัทก็มีไม่ต่ำกว่าร้อยคนที่ไปยืนออเพื่อรอถามความจริง เมมเบอร์ทั้ง 4 คนจึงถูกสั่งให้อยู่แต่ในห้องไม่ให้ออกไปไหนเป็นเวลาอาทิตย์นึงแล้ว แค่นั้นความอดทนของมินโฮก็หมดไปแล้ว ดังนั้นวันนี้เขาจึงออกไปข้างนอก เพื่อไปพบกับประธานบริษัท
มินโฮถูกเชิญเข้าไปในห้องประชุมใหญ่ทันทีที่ก้าวเข้ามา และในนี้เขาก็พบกับประธานค่ายที่นั่งรออยู่แล้วด้วยสีหน้าไม่ดีเลยสักนิด
“ฉันจะเอายังไงกับตัวปัญหาอย่างพวกแกดีนะ”
มินโฮนั่งลง ช้อนตามองคนที่ตำแหน่งใหญ่กว่านิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร
“หุ้นตกลงไปกว่าครึ่ง นักข่าวก็รอทำข่าวกันแบบไม่มีทีท่าว่าจะลดละ แกจะให้ฉันทำยังไงมินโฮ”
“..ทำอะไรก็ทำ”มินโฮตอบสั้นๆแค่นั้น ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เลิกกักบริเวณผมเหมือนเป็นเด็กสักที ผมมีธุระต้องไปทำ”
“เชื่อแกเลยจริงๆ แกยังจะไปทำธุระอีกเหรอ หลังจากทำงามหน้าไปแล้วน่ะ กล้ายกเลิกคอนเสิร์ตใหญ่ด้วยตัวเองเนี่ยนะ”ประธานใหญ่โวยลั่น กุมขมับตัวเองแน่น “แฟนๆคงเลิกเชื่อถือในตัวพวกแกไปแล้ว หลังจากนี้คงขุดพวกแกขึ้นมาได้ยะ..”
“มินิคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นถูกยกเลิก เพราะไอ้ชานอูหนีกลับบ้าน”
“-o-“
“คอนเสิร์ตครั้งแรกที่โซลถูกยกเลิกเพราะไอ้จุนฮเวนอยด์”
“-o-;;;;”
“คอนเสิร์ตที่ปักกิ่งถูกยกเลิก เพราะพวกเราตกเครื่อง”
“-o-;;;; นะ นั่นมันก็..”
“ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนี่ครับบอส คอนเสิร์ตของวงถูกยกเลิกโดยพลการไปตั้ง 3 ครั้ง ก็ยังเห็นมีแฟนๆเท่าเดิม เผลอๆมากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป”
“แต่นะ นี่มันแอลเอนะ พวกแกไปบุกกันถึงฝั่งอเมริกาแล้ว”
“งั้นบอสก็คอยดูแล้วกัน”มินโฮพูด ส่ายหน้าไปมา “ส่วนไอ้หุ้นบริษัทที่ตกไปน่ะ คอยดูเหอะ เดี๋ยวจะกุลีกุจอกลับมาซื้อกันแทนไม่ทัน”
ประธานใหญ่ถึงกับลมจับ ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ถึงเขาจะเป็นประธานบริษัทก็เถอะ แต่แพ้ไอ้เด็กหน้านี่ทุกที ไม่เคยชนะมันได้เลย เพราะมันคือความจริง
เหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าจะเกิดขึ้นครั้งแรก ถ้าเป็นวงอื่นนี่คงโดนบอยคอตไปแล้ว แต่เพราะนี่คือ MAZE เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ 4 คนนี้มันมีอะไรดี ทำไมถึงยังรักพวกมันทั้งที่พวกมันก่อเรื่องกันขนาดนี้
นี่ถ้าไม่ติดว่าพวกมันทำกำไรให้บริษัทล่ะก็นะ คงไม่ลังเลที่จะปลดซะ
“แล้วนี่ฉันต้องทำยังไง แกถึงจะกลับไปเล่นคอนเสิร์ตต่อ นี่มันเวิร์ลทัวร์ครั้งแรกของพวกแกเชียวนะมินโฮ”
เมื่อใช้ไม้แข็งแล้วไม่ได้ผล ก็จำต้องใช้ไม้อ่อนนี่แหละ ไอ้เด็กนี่มันชอบให้พูดจาดีๆกับมัน
มินโฮลุกขึ้นยืน มองประธานนิ่งๆ “แค่ตามจินอูกลับมา”
“-o- ตะ แต่จินอูมันลาออก..”
“ไม่รู้ล่ะ ไม่มีจินอู ก็ไม่มีคอนเสิร์ต ..ผมไปนะครับ สวัสดี”
แล้วก็เดินออกไปจากห้องอย่างไม่แคร์สิ่งใดทั้งสิ้น มินโฮถอนหายใจเบาๆ เขาเองก็ไม่อยากเป็นคนไร้ความผิดชอบแบบนี้หรอกนะ แต่ถ้าไม่มีจินอู เขาก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ กลับโซลมาก็ตั้งอาทิตย์นึงยังไม่มีโอกาสได้ออกไปตามเลย ป่านนี้ไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
“อ้าวเฮีย”
“เจอตัวมึงพอดี”มินโฮเอ่ยทักจุนฮเวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องซ้อม “ว่างไหม”
“ว่างดิ ว่างยาว งานหายหมดแล้วนี่”จุนฮเวพูดกลั้วหัวเราะ
“ขอโทษแล้วกัน ที่ทำคอนเสิร์ตล่ม”
“โอ๊ย ไม่ต้องขอโทษ จะขอบคุณมากกว่า โคตรเหนื่อยเลย ดีที่ได้พัก”
มินโฮพยักหน้าก่อนจะโยนกุญแจรถให้จุนฮเว “อ่ะ”
“นี่มันกุญแจรถเมอร์ซิเดสเฮียไม่ใช่เหรอ”
“เออ”
“หะ ให้ขับเหรอ ให้ขับจริงอ่ะ”
“เออ”
จุนฮเวมองกุญแจรถในมืออย่างตื่นเต้น รถคันนี้มินโฮเพิ่งซื้อไม่นาน และไม่ค่อยเอาออกมาขับบ่อย เขาเคยขอเอาไปขับเล่นอยู่หลายครั้งก็ไม่ยอม แล้วนี่จู่ๆมาโยนกุญแจรถให้ขับแบบนี้
เสร็จโจรละ
“ว่าแต่ เฮียจะเอารถให้ผมทำไมอ่ะ ไม่ใช้เหรอ”
“จะให้ขับให้เนี่ย”
“ไปไหนวะ”
“ร้านกาแฟที่จินฮวานทำงานอยู่ไหน พาไปที”
“-o- ปะ ไปทำไมอ่ะ”
“...”
จุนฮเวมองพี่ชาย ก่อนจะนึกขึ้นได้ ..ช่วงนี้ก็คงมีอยู่เหตุผลเดียวที่มินโฮจะไปหาจินฮวาน
“พี่จินอูไม่ได้อยู่นั่นหรอกน่า”
“กูรู้”มินโฮพยักหน้า เดินเข้าไปนั่งในรถหลังจากที่เดินคุยกันมาจนถึงที่จอด เมื่อจุนฮเวประจำที่คนขับเขาก็พูดต่อ “จินอูไม่อยู่ในที่ที่กูตามหาตัวได้ง่ายๆหรอก กูถึงได้ไปหาจินฮวานไง”
“แต่ เฮีย ไอ้เปี๊ยกมันไม่บอกเฮียหรอกมั้ง”
“..ก็ต้องลองดูไม่ใช่เหรอวะ”
“...”
“มึงไม่อยากได้เมเนเจอร์มึงกลับมาหรือไง”
แน่นอนอยู่แล้วว่าอยาก แต่..
...
ถ้าจินอูกลับมาจริงๆ กูจุนฮเวคนนี้จะแน่ใจได้ยังไง
...
ว่ามินโฮจะไม่ทำให้จินอูต้องเสียใจอีก
“แล้ว ..คุณซาโต้อะไรนั่นล่ะ เฮียจะทำไง”
มินโฮส่ายหน้าไปมา หลับตาลงช้าๆเพื่อพัก “ก็อยู่ที่ห้องไง มึงก็รู้”
“แล้วจะปล่อย..”
“อย่าเพิ่งถามเรื่องคนอื่นจากกูตอนนี้เลยจุนฮเว ..กูเหนื่อยจริงๆว่ะ”
จุนฮเวพยักหน้าเข้าใจแล้วขับรถออกไปเงียบๆโดยไม่ถามอะไรอีก มินโฮให้ฮารุกิไปอยู่ที่คอนโดเดียวกัน เพราะจะได้ดูแลได้ง่ายๆ เนื่องจากอีกฝ่ายยังคงป่วยอยู่ เมมเบอร์คนอื่นก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แรกๆก็คงมีเขานี่แหละที่ขัด
เพราะชานอูต้องระเห็จมานอนห้องเขาน่ะสิ ห้องก็ยิ่งแคบๆอยู่ เพิ่มไอ้มักเน่ตัวเท่าหมีมาอีกคนนี่แทบจะหายใจไม่ออก แต่เพราะสถานการณ์มันบังคับก็ต้องยอม ไม่รู้ว่ามินโฮจะให้ฮารุกิอยู่อีกนานแค่ไหน แต่สำหรับเขา..
หายป่วยแล้วก็น่าจะกลับๆไปได้แล้วมั้ง
ยกเลิกคอนเองโดยพลการ ไม่ใช่ #วงมั่นหน้า ทำไม่ได้นะ
อย่าหาว่าเวอร์เลยเน๊อะ เรื่องจริงกับฟิคมันแตกต่างกัน เพราะในนี้คือฟิค ถึงทำได้ ><
เป็นฝ่ายไล่ตามบ้างแล้วสินะ ซงมินโฮ หึๆๆๆ ไม่ให้เจอจินอูง่ายๆหรอก(เหรอ?)
แต่ถึงเจอจริง มันก็ไม่ง่ายหรอกนะบอกเลย
ความคิดเห็น