คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MAZE : CHAPTERS 5
CHAPTERS 5
แม้เสียงรอบข้างจะดังแค่ไหน แต่ดูเหมือนรอบตัวชายหนุ่มทั้งสี่คนจะเงียบเป็นป่าช้า จินอูถึงกับทำหน้าไม่ถูก เมื่อมินโฮดันซึงฮุนให้ไปนั่งเก้าอี้ว่างถัดไป แล้วตัวเขาก็มานั่งแทนที่
“ว่าไง ใครอนุญาตไม่ทราบ”
“ฉันต้องรอใครอนุญาตก่อนด้วยหรือไง”
เถียงเสียงแข็งไปงั้นแหละ ใจจริงนี่กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว เวลามินโฮอยู่ในโหมดนี้ทีไร เหมือนโลกกำลังจะระเบิดทุกทีเลย
“มึงเหรอซึงฮุน? หรือมึง ซึงยุน”
“เฮ้ย อะไรวะ จินอูมันโตแล้วนะเว้ยมึง แก้วสองแก้วเป็นไรไป”ซึงฮุนพยายามหาทางช่วยเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้หงอไปแล้ว “แถมตรงนี้ก็มีทั้งกูทั้งซึงยุน มึงจะไปกลัวอะไรวะ จริงปะซึงยุน”
“..ไม่ให้จินอูดื่มอ่ะดีแล้ว”
“เชี่ยยยยยยยย”ซึงฮุนพึมพำเบาๆ เมื่อซึงยุนไม่ยอมเข้าข้างเขา กลับแย้งซะอีก ดังนั้นหนุ่มตี๋เลยใช้ตาเล็กๆมองเพื่อนหน้าโหดที่จ้องเขาไม่วางตา “อะไรของมึงวะ ก็มาปาร์ตี้อ่ะ ปาร์ตี้”
“นั่นดิ มันจะอะไรนักหนามิโน ฉันเป็นผู้จัดการนายนะ”จินอูรีบเสริมซึงฮุนทันที เพราะบรรยากาศเริ่มจะกร่อยขึ้นทุกที “มาช้าอย่ามาทำเสียบรรยากาศดิ”
“หึ!”มินโฮแค่นหัวเราะในลำคอ “ตอนนี้เลิกงานแล้ว ไม่มีผู้จัดการอะไรทั้งนั้นแหละ”
จินอูย่นจมูกเมื่อใช้ข้ออ้างนั้นไม่ได้ผล “ฉันไม่เมาหรอกน่า”
“เออ เดี๋ยวรู้เลย”คนตัวใหญ่กว่าพูดพลางผลักหัวเล็กๆของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้เต็มที “หงอกันทำไมล่ะครับ แดกเหล้าสิ”
“มันต้องอย่างนี้”
เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ซึงฮุนก็กวักมือเรียกบาร์เทนเดอร์มาชงเหล้าให้มินโฮ
คลับแห่งนี้เป็นคลับที่มีความปลอดภัยสูง ศิลปิน คนในวงการระดับสูงมักมาที่นี่เพราะไม่ต้องคอยระแวงนักข่าว ดังนั้นไม่ว่ามินโฮจะทำตัวหยาบคายขนาดนั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าจะส่งผลกระทบถึงภาพลักษณ์ของเขาเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อภาพลักษณ์ของเขาที่คนรู้ก็คือ
ผู้ชายหยาบคาย ไร้มารยาท จอมเอาแต่ใจ
ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว ไม่หนักหัวใครนี่ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนด้วยแล้วกัน
แตกต่างจากซึงยุน ที่เป็นผู้ชายที่มีภาพลักษณ์ที่ดีมาตลอด แม้จะอยู่ในสายร็อค แต่กลับวางตัวได้ดีเยี่ยม จินอูเคยนึกอยากจะลาออกจากการเป็นผู้จัดการของ MAZE แล้วไปเป็นผู้จัดการให้ซึงยุนด้วยซ้ำ คงจะสบายใจดี ไม่ต้องคอยตามแก้นู่นนี่ให้อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
ส่วนซึงฮุน แม้จะไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิง แต่ก็ถือว่าเป็นบุคคลที่ได้รับความสนใจอยู่พอตัว หลังจากได้รับตำแหน่งนักธุรกิจไฟแรงที่อายุน้อยที่สุดเมื่อปีที่แล้ว ซึงฮุนมีกิจการจิวเวอร์ลี่ที่ใหญ่เกือบจะเป็นอันดับท็อปของทวีป ในเวลางานเขานิ่งขรึมก็จริง แต่เมื่ออยู่กับเพื่อน เขาคือคนที่สร้างบรรยากาศได้ดีเสมอ
ค่ำคืนดำเนินไปอย่างรวดเร็วเสมอเมื่อเป็นเวลาแห่งความสุข ผู้ชายแมนๆทั้งสามคนต่างก็มองไปยังเพื่อนที่ตัวเล็กที่สุดในตอนนี้
“หึ ไม่เมา ไงล่ะ”มินโฮบ่นพึมพำหลังจากดึงจินอูที่ฟุบลงไปกับโต๊ะขึ้นมาประคองไว้ “ไอ้ซึงฮุน คราวหลังมึงอย่าท้าอะไรพิเรนท์แบนี้อีกนะ ก็รู้อยู่ว่าจินอูบ้ายุอ่ะ”
“ใครบ้ายุวะ!!!!!!”คนเมาตะโกนเสียงดังลั่น กวาดตาเยิ้มๆมองเพื่อนทั้งสามคน “ซึงฮุนนี่หน้าเหมือนแป๊ะยิ้มเลยเน๊อะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“- - ถ้าเมาแล้วจะพูดแรงขนาดนี้อย่าเมาดีกว่านะจินอู”ซึงฮุนพูด หันไปมองซึงยุน “หน้ากูเหมือนแป๊ะยิ้มตรงไหนวะ”
“ไม่น่าถามนะมึง”ซึงยุนตอบ หันกลับไปมองจินอูด้วยความเป็นห่วง แม้จะรู้ดีว่าไม่จำเป็นเลย ในเมื่อตอนนี้จินอูมีมินโฮอยู่ข้างๆแล้วทั้งคน
“ง่วง นอนนนนนนนนนอ่ะ”
“อืมๆ เข้าใจแล้ว”มินโฮตอบคนตัวเล็กที่ลากเสียงยาว หันไปมองเพื่อนทั้งสองคน “ไว้เจอกันใหม่นะพวกมึง แบบนี้คงอยู่ต่อไม่ได้แล้วว่ะ”
“เออๆ ไว้นัดเจอกันใหม่”ซึงฮุนโบกมือลา
“ไว้เจอกันเว้ย”ซึงยุนเองก็จำต้องบอกลาเช่นกัน
เขาอยากจะเป็นคนนั้น คนที่พาจินอูไปส่งที่บ้าน คนที่ได้ดูแลจินอู แต่เขากลับทำได้แค่นี้..
แค่มองดูมินโฮพาจินอูออกไป
อีกด้าน มินโฮพาจินอูที่หลับคอพับคออ่อนไปแล้วมาที่รถ หลังให้จินอูนั่งข้างคนขับแล้ว เขาก็ดึงสายเข็มขัดมาเพื่อคาดให้กับคนตัวเล็ก แต่คนที่คิดว่าหลับอยู่กลับลืมตาขึ้นมา แถมยังยิ้มหวานเยิ้ม จนมินโฮต้องเบือนหน้าไปทางอื่น
“บอกแล้วไง อย่ายิ้ม”
“ซง มิน โฮ”
“...”
“คนโง่ นายมันคนโง่”
“อะไรของนายวะ”
“แต่น่ารักดีนะ คิกคิก”
มินโฮจะหันกลับไปดุจินอู กลับต้องหยุดชะงักไป เมื่อจมูกของจินอูฝังเนิ่นนานที่ข้างแก้มของตัวเอง
“คะ คิมจินอู”
“หืมมมมมมมมมมมมมมม”
“ทำแบบนี้ ไม่รู้เหรอว่าผลมันจะเป็นยังไงน่ะฮะ”มินโฮแกล้งพูดเสียงเข้ม ปิดประตูแล้วเดินมานั่งฝั่งคนขับ แต่จินอูก็ยังอุตส่าห์เอียงตัวมาแล้วกอดแขนเขาแน่น “...”
“อยากอยู่กับนายแบบนี้ไปนานๆๆๆ”
“...”
“อยากกอดนายทั้งคืนเลย”
มินโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมดสิ้นแล้วความอดทน คิมจินอูช่างกล้าลองดีซะจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วมันจะเป็นไง แต่ก็ยังจะทำ
ดวงตาคมมองไปยังคนหน้าหวานที่ตอนนี้กลับไปนั่งหลังตรงแล้ว ใบหน้าของจินอูแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮออล์ ริมฝีปากแดงสดทำให้มินโฮเผลอแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากของตัวเอง
โทรศัพท์ของจินอูดังขึ้นขัดซะก่อน มินโฮสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงจินอู กดรับเมื่อเห็นว่าเป็นจินฮวาน
“ไงตัวเล็ก”
(อ๊ะ พี่มิโนเหรอฮะ)
“ใช่ พี่อะ เอง..”
เสียงของมินโฮสั่นไปเล็กน้อยเมื่อคนเมาขยับตัวเบียดเข้ามาใกล้ แถมยังทำหน้าตาเชิญชวนแบบสุดๆ
(พี่จินอูไปไหนเหรอฮะ)
“อ่า ตัวเล็ก วันนี้ไม่ต้องรอจินอูนะ พี่ชายเราคงไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องหรอก เข้านอนเลย นอนคนเดียวได้ใช่ไหม”
(เอ่อ คิดว่าได้ฮะ)
“โอเค งั้นพี่วางก่อนนะ ไว้เจอกัน”
(อ่า กะ ก็ได้ฮะ)
แล้วมินโฮก็กดปิดโทรศัพท์ของจินอูไป ก้มมองคนหน้าสวยที่ตอนนี้ซบที่ไหล่แกร่งของตัวเองอยู่ คิมจินอู..
คนขี้อ่อย..
“จินอู”
“...”
“จินอู”
“อือออออออออ”
มินโฮส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู หลังสะกิดปลุกให้จินอูตื่นอยู่นานแต่ดูเหมือนว่าความเมาจะทำให้การนอนหลับของจินอูดีขึ้น
“ขึ้นไปข้างบนเถอะ ถึงแล้ว”
“ถึงหนายอ่ะ”จินอูพูดเสียงยาน ปรือตาขึ้นช้าๆ “หึๆๆๆ”
“เอ้า”มินโฮมองจินอูที่คอพับไปอีกครั้ง หัวเราะเบาๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจก้มลงไปปลดสายนิรภัยออกจากร่างบางแล้วดึงแขนจินอูมาพาดไว้ที่คอ ออกแรงดึงจินอูออกมาจากรถ
“มิโน”
“หืม”มินโฮก้มลงไปมองคนในอ้อมแขนในระยะใกล้ กลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นตัวหอมๆของจินอูทำสติเขากระเจิงไปหมดแล้ว
“เดินไม่ไหว”
“แล้ว”
“ขอขี่หลังหน่อย”
“- -“
“นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
มินโฮได้แต่ส่ายหน้าอยู่แบบนั้น จะว่ายังไงดี ตอนปกติจินอูเป็นคนดุนะ ถึงจะไม่ค่อยกล้าดุเขากล้าเถอะ แต่ก็ดูเป็นคนดุอยู่ดี แต่อย่าให้เหล้าได้เข้าปากเชียว
อ้อนอย่างกับเด็กสามขวบ แถมยังน่าฟัดซะ..
ร่างสูงนั่งยองๆลงไปกับพื้น หันไปจับมือนิ่มแล้วเขย่าเบาๆ ในขณะที่คนเมายิ้มหวาน โน้มตัวลงไปบนหลังของอีกคน มินโฮเลยลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปด้านในคอนโด
เขากลับมานอนที่คอนโดไม่บ่อยมากนัก เพราะส่วนใหญ่จะไปนอนรวมกันกับเมมเบอร์ที่คอนโดอีกที่ ทุกครั้งที่มาก็มีจินอูติดมาแบบนี้ตลอด เพราะยังไม่มีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่อธิบายไม่ได้ระหว่างทั้งคู่
“มิโน..”
“หืม”
“ฉันน่ะ รู้สึกดีนะ ที่ได้อยู่กับนายแบบนี้”
“...”
“ชอบมากๆเลยด้วย”
“...”
“มิโนล่ะ ชอบไหม”
มินโฮยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่เดินเงียบๆไปตามทางเดินโดยมีจินอูกอดคอเอาไว้แน่น ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้อง ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง หันหลังแล้วค่อยๆปล่อยร่างของจินอูให้นอนลงไปบนเตียง คนเมาหลับตาพริ้ม ริมฝีปากยังคงแดงจัด ขนตาที่ยาวงอนเรียงตัวกันเป็นแพ ตอนนี้จินอูดูสวยจริงๆ
“ฉันก็ชอบนะจินอู”เจ้าของห้องพึมพำเบาๆ นั่งยองๆข้างเตียง ปลายนิ้มเรียวไล้เบาๆที่แก้มเนียน “ชอบที่ได้อยู่กับนาย”
“...”
“แต่ฉัน..”
คำพูดของมินโฮหายไป เมื่อจู่ๆคนที่คิดว่าหลับก็ลุกขึ้นโผกอดเขาแน่น เสียงสะอื้นเล็กๆดังอยู่ข้างหู พร้อมกับความเปียกชื้นที่หัวไหล่ทำให้มินโฮได้ตายิ่งไป
จินอูค่อยๆผละออก เช็ดน้ำตาของตัวเองออกไปแล้วส่ายหน้า “ไม่ต้องพูดนะ”
“...”
“ห้ามพูด”พูดจบก็โน้มตัวไปใกล้แล้วกดจูบลงไปบนริมฝีปากของเจ้าของห้องเบาๆ "ซงมินโฮ"
“...”
มินโฮพยักหน้า ดึงจินอูออก วางมือลงบนแก้มของจินอูแล้วยิ้มบางๆ “นายรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป”
“...”
ก็เล่นมาถึงเนื้อถึงตัว แถมยังอ้อนกันซะตั้งแต่หน้าคลับยันตอนนี้ มินโฮก็คนนะ จะไปทนไหวได้ไง กับคนขี้อ่อยแบบนี้ “..อารมณ์ฉันมันกู่ไม่กลับแล้วล่ะจินอู ช่วยหน่อยนะ”
คำขอร้องเดิมๆ ที่จินอูไม่เคยเลยสักครั้งที่จะปฏิเสธได้..
วันเสาร์เจอกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ทิ้งเมล์ในนี้ หรือไม่ก็ สกรีมที่ #วงมั่นหน้า แล้วเดี๋ยวเมนชั่นไปจ้าาาาาาาาาาาาา
ที่ร้านกาแฟที่เหมือนผ่านมรสุมมาเมื่อช่วงเย็น ตอนนี้กลับมาเงียบสงบเนื่องจากเวลาล่วงเลยไปเกือบจะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว พนักงานใหม่แกะกล่องของร้านถอดผ้ากันเปื้อนออกแขวนเก็บที่ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา
ดึกขนาดนี้ จะกลับเองก็กลัวๆไงไม่รู้สิ คงต้องให้พี่จินอูมารับแล้วล่ะ
คิดแบบนั้นจินฮวานก็กดต่อสายหาจินอู ไม่นานนักปลายสายก็รับ
(ไงตัวเล็ก)
เสียงทุ้มๆจากปลายสายทำให้จินฮวานค่อนข้างมั่นใจว่าไม่ใช่เสียงพี่ชายเขา แต่เสียงนี่มันก็คุ้นจนทำให้นึกถึงคนๆนึง
“อ๊ะ พี่มิโนเหรอฮะ”
เลยลองถามไปเพื่อความแน่ใจ
(ใช่ พี่อะ เอง..)
“พี่จินอูไปไหนเหรอฮะ”จินฮวานถามหาพี่ชาย นี่สงสัยยังไม่เลิกงานกันล่ะมั้ง มินโฮหายไปพักนึงก็กลับมาพูดตามเดิม แต่เหมือนเสียงจะไม่ปกติเท่าไหร่
(อ่า ตัวเล็ก วันนี้ไม่ต้องรอจินอูนะ พี่ชายเราคงไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องหรอก เข้านอนเลย นอนคนเดียวได้ใช่ไหม)
จินฮวานถึงกับเงียบไป ไอ้ครั้นจะบอกว่าไม่ได้ก็ดูจะเป็นเด็กน้อยไปหน่อย ในเมื่อยืนยันว่าดูแลตัวเองได้ ก็ต้องทำให้ได้สิ
“เอ่อ คิดว่าได้ฮะ”
(โอเค งั้นพี่วางก่อนนะ ไว้เจอกัน)
“อ่า กะ ก็ได้ฮะ”
สุดท้ายก็จำต้องยอมวางสายไป คนตัวเล็กออกมายืนข้างนอกร้าน รอบข้างมืดสนิท กว่าลูกค้ารายสุดท้ายจะกลับก็สี่ทุ่มแล้ว ยุนฮยองที่ง่วนอยู่กับร้านมาตั้งแต่เช้าก็ดูจะเพลียๆ ดังนั้นในฐานะลูกน้อง จินฮวานเลยอาสาจัดการเก็บร้านเองทั้งหมด ตอนแรกยุนฮยองก็ดูจะลังเล แต่เขาก็ยืนยันแบบนั้น นั่นแหละถึงได้รู้ว่าพลาดอย่างแรง
ถ้าช่วยกันสองคนก็น่าจะเสร็จเร็วกว่านี้นะ แต่นี่..
“พี่จินฮวาน!!!”
“อ้าว ชานอู”
จินฮวานทักทายหนุ่มน่ารักที่วิ่งหอบๆเข้ามาอย่างแปลกใจ “มาทำอะไร ดื่มกาแฟเหรอ ขอโทษนะ พี่ปิดร้านแล้วน่ะ”
“พี่”
“ฮะ”
“ทำไมพี่น่ารักแบบนี้เนี่ยยยยยยย”ชานอูพูด หยิกแก้มอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว
จินฮวานช่างใสซื่อเหมือนลูกแมว แตกต่างจากจินอูอย่างสิ้นเชิง รายนั้นน่ะแม่แมวตัวร้ายเลย โคตรโหด
“อ่า..”จินฮวานดึงมือชานอูออกแล้วลูบแก้มตัวเองป้อยๆ “แล้วตกลงมาทำไรอ่ะ”
“พี่ยุนกลับไปแล้วเหรอ”
“กลับไปนานแล้ว”
“ว้า มาไม่ทันช่วยเก็บเลย ผมขอโทษนะพี่ วันนี้เข้าห้องอัด กว่าจะผ่านก็เกือบตาย”
“อ้อ แบบนี้นี่เอง”
จินอูคงกำลังยุ่งๆอยู่สินะ
“แล้วทำไมพี่ยุนกลับไปก่อนอ่ะ ไม่ช่วยกันเก็บร้านเหรอ”
“พี่ให้กลับเอง เหมือนพี่ยุนฮยองเขาจะไม่ค่อยสบาย”
“ไม่สบาย!! แล้วเป็นอะไรมากไหม”ชานอูตะโกนเสียงหลง
“ไม่รู้สิ ให้นอนพักก็น่าจะดีขึ้นนะ”จินฮวานตอบไปตามจริง เพราะดูจากอาการยุนฮยองแล้วแค่เหนื่อยเฉยๆล่ะมั้ง
“แล้วนี่พี่จะกลับยังไง”
“..พี่..”
“แป็บนะพี่”ชานอูยกมือขึ้นเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะการพูดคุยกันซะก่อน “ว่าไงพี่ ผมอยู่ร้านกาแฟพี่ยุนอ่ะ ...แล้วพี่ยุ่งไรด้วย...อ่ะโด่ ตัวเองก็ไม่ได้ทำดีกว่าผมนักหรอกนะ...เจอที่ไหนกันล่ะ ตอนนี้ผมอยู่กับพี่จินฮวานเนี่ย...อือ คนเดียว...อือๆๆๆๆ”
จินฮวานมองชานอูด้วยความสงสัยเมื่อจู่ๆชื่อของเขาก็ไปมีบทบาทในบทสนทนาของชานอูกับใครสักคน ชานอูหันมายิ้มแล้วก้มมองนาฬิกา
“รอแป็บนึงนะพี่”
“รอ?”
“เดี๋ยวมีคนมารับ”
“อ๋ออออออ”จินฮวานลากเสียงยาว คงเป็นจินอูล่ะมั้ง
ผ่านไปเกือบจะครึ่งชั่วโมงก็มีรถมาจอดไม่ไกลเท่าไหร่นัก ชานอูหันมองจินฮวานก่อนจะดันคนตัวเล็กไปข้างหน้า “ผมไปก่อนนะพี่”
แล้วก็วิ่งออกไปทิ้งให้จินฮวานยกมือเก้อ “อ้าว ชานอู!!!!”
“ไง ไอ้ตัวกระเปี๊ยก เลิกงานดึกเน๊อะ”
“พี่จุนฮเว..”
ว่ากันด้วยเรื่องของฉากคัท ฉากเอ็นซี จะมีส่งให้ทุกวันเสาร์
ใครอยากได้ก็ไปสกรีมกันที่แท๊ก #วงมั่นหน้า
หรือไม่ก็กรุณาคอมเม้นท์ในแต่ละตอนที่แต่งไป แล้วทิ้งเมลล์ไว้
เนื่องจากเป็นมือใหม่ จึงต้องการกำลังใจอย่างยิ่ง ให้ความร่วมมือกันด้วยน้า จะพยายามให้ดีที่สุด
อีกครั้ง
#วงมั่นหน้า
ความคิดเห็น