คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : MAZE : CHAPTERS 17
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
CHAPTERS 17
จินอูตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยังไม่เช้า หลังจากที่เมื่อคืนกลับมาที่ห้องแล้วก็ล้มตัวลงนอนทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหันหน้าเข้าผนังตลอด ไม่กล้าจะขยับตัว เพราะจากเดิมที่นอนข้างเขาควรเป็นที่ของแทฮยอน แต่มันไม่ใช่..
มินโฮนอนข้างๆเขา
กลิ่นของมินโฮเขาจำมันได้ดีไม่มีทางที่จะผิดไป รู้สึกว่ามีคนมองอยู่ตลอดแต่ก็ต้องทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ความเหินห่างนั้น เพิ่มความโหยหามากขึ้นไปอีก หากเขาหันไปสบตากับแววตาคู่นั้น คงได้โผเข้าไปกอดแล้วร่ำร้องว่าอย่าไปอีกแน่
“จินอูซัง”
“มีอะไรเหรอซาโต้ มาแต่เช้าเลย”จินอูเอ่ยทักรุ่นน้องหน้าสวยที่เดินปรี่เข้ามาหา “หรือว่าจะมาส่ง MAZE”
“เปล่า จะมาขอตามไปด้วยต่างหาก”
“...”
“ได้หรือเปล่า ผมอยากตามไปดูคอนเสิร์ตที่ฮ่องกงด้วย”
จินอูเม้มริมฝีปากเข้าหากันเบาๆ เหลือบมองคนตรงหน้าที่รอคำตอบอยู่ “ก็.. ไม่รู้สิ ถามมิโนหรือยัง”
“ถามแล้ว พี่มิโนนั่นแหละที่ให้มาถามจินอูซัง”
“..เหรอ”
คงอยากให้ไปด้วยสินะ
“ถ้าอนุญาตผมจะตามไปทีหลัง แต่ช่วยจัดการเรื่องโรงแรมให้ด้วยได้ไหม”
“ก็.. ถ้าอยากไปขนาดนั้นก็ได้”จินอูพูด ยิ้มให้ทั้งที่ข้างในกำลังรู้สึกไม่พอใจ
คิมจินอูนิสัยไม่ดี
“ขอบคุณนะ ผมคิดถึงพี่มิโนมากเลย”
คิดถึงแล้วหายไปทำไมล่ะ
“อยากชดเชยเวลาที่หายไปน่ะ”
จำเป็นด้วยหรือไง
“จินอูซังไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าหากว่าผมกับพี่มิโนจะกลับมาคบกัน”
เห๊อะ ตลกหรือเปล่า
“จริงๆนะ ยิ่งได้กลับมาเจอ ผมก็ยิ่งรู้ว่าเมื่อก่อนผมโง่มากเลยที่หายไป คงไม่เป็นอะไรใช่ไหม ถ้าหากว่าศิลปินจะมีแฟน”
...
“จินอูซัง ฟังอยู่หรือเปล่า”
จินอูสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกสะกิด “ฟะ ฟังอยู่”
“แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า”
“...”จินอูมองหน้าฮารุกินิ่งๆ ยิ้มเรียบให้ “เรื่องนี้มันก็อยู่ที่วิจารณญาณของแต่ละคนน่ะซาโต้ นายถามพี่ไม่ได้หรอก”
“อ่า ก็จริง แต่ผมว่าพี่มิโนก็คงไม่ว่าอะไร เมื่อวานเราตัวติดกันทั้งวันเลย จินอูซังก็เห็น”
“...”
“ว่าแต่ เมื่อไหร่จินอูซังจะเรียกผมว่าฮารุสักทีล่ะ เอาแต่เรียกซาโต้ มันดูไม่สนิทกันเท่าไหร่เลยนะ”
จินอูหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มมุมปาก “ไม่ล่ะ”
“หือ”
“เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนี่นา จริงไหม”พูดจบก็เดินหนีออกมา “นี่! เก็บของกันเสร็จหรือยัง เดี๋ยวก็ตกเครื่องกันพอดี”
“โหยยยย อย่าบ่นเด่ะ รู้แล้วเนี่ย มาช่วยเก็บหน่อย”
“แกนี่จริงๆเลยนะจุนฮเว ทำไมเมื่อคืนไม่เก็บรอไว้”จินอูบ่นแล้วเดินไปช่วยจุนฮเวเอาของใส่กระเป๋า
“ก็เมื่อคืนพี่จุนฮเวมัวแต่แชทอ่ะ”ชานอูฟ้อง ก่อนจะแลบลิ้นใส่จุนฮเวที่หันมาทำหน้าโหดใส่
“แกติดแชทเหรอ กับใคร”จินอูถาม เพราะตามปกติจุนฮเวเป็นคนไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ “ว่าไงไอ้จุนฮเว ฉันถามว่ากับใคร”
“โห่ พี่จะมาอยากรู้ทำไมวะจินอู มันเรื่องส่วนตัวของผมปะ”
“มันเป็นหน้าที่ของเมเนเจอร์โว้ย รีบๆตอบมาเลย ใคร”
“พี่จินอู อย่าไปคาดคั้นเลย คนอย่างไอ้นี่ มันไม่ตอบหรอก”แจบอมที่สะพายกระเป๋าออกมาพูด “ซุกสาวที่ไหนวะมึง”
“ทำไม!! กูผิดหรือไง ไม่ได้มีคนให้ซุกเหมือนมึงนี่ อย่างกะมาฮันนีมูน”
“อ้าวๆๆๆ อย่ามาโยนกูสิครับเพื่อน”แจบอมพูด ยิ้มแซวๆก่อนจะหันไปช่วยจินยองถือของที่พะรุงพะรัง
“น้องชายพี่ไงพี่จินอู”ชานอูที่เงียบไปนานตะโกนขึ้น
แต่นั่นทำให้สายตาของทุกคนในห้องนี้มองไปที่จุนฮเวเป็นตาเดียว จุนฮเวปาหมอนใส่ชานอูก่อนจะเหวอเมื่อเห็นสายตาทุกคน “อะ อะไรกันวะ!!”
“หมายความว่าไงจุนฮเว แกคุยกับจินฮวานเหรอ”จินอูถาม แววตาของพี่ชายสุดโหดเริ่มฉายออกมา
“????”
“????”
และสายตาของทุกคนที่อยากรู้อยากเห็นเหลือเกินทำให้จุนฮเวอึดอัด
ไอ้ชานอู ไอ้เด็กเวรรรรรรรรร
“ว่าไง”
จุนฮเวมองจินอูอีกครั้ง สุดท้ายก็..
“เออ!!!!!!! พอใจยัง”แล้วก็เดินหนีไปอย่างเร็ว
จินอูเลยได้แต่ส่ายหน้าไปมา สงสัยต้องเตือนจินฮวานซะบ้างแล้วสิ ผู้ชายวงนี้อันตรายทุกคน ถ้าสมมติจะมีใครสักคนที่เขาอนุญาตให้จีบจินฮวาน คนๆนั้นคงเป็นแจบอม แต่มันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อแจบอมมีจินยองอยู่
และคนที่เขาไม่อยากให้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับน้องเขาเลย อันดับแรกคือกูจุนฮเว
ไอ้บ้านั่นมั่วแค่ไหนเขารู้ดี ถ้าคบกัน จินฮวานคงไม่พ้นต้องเสียใจ
เหมือนอย่างที่เขากำลังเป็น
“จินอู”
“หะ หืม มีอะไรเหรอ”จินอูหันไปมองมินโฮที่เดินออกมาจากห้อง “เก็บของเสร็จหรือยังน่ะ”
“อือ”
“งั้นก็ไป..”
“นายให้ฮารุไปด้วยเหรอ”
“ก็นายอยากให้ไปไม่ใช่หรือไง”
“ฉันแค่.. ช่างเถอะ”มินโฮถอนหายใจ มองจินอูที่หอบของ “มานี่มา เดี๋ยวช่วยถือ”
“ไม่ต้องหรอก”
“เอามาเหอะ ถือไหวหรือไง ตัวก็แค่นี้”
“ฉันถือหวะ..”
“เอามานี่ ผมช่วยเอง”
แล้วของทั้งหมดในมือของจินอูก็ไปอยู่กับแทฮยอน จินอูยิ้มบางๆให้รุ่นน้อง “ขอบใจแทฮยอน”
“ไม่เป็นไรครับ”แทฮยอนตอบกลับ ดันหลังจินอูให้เดินออกไปแล้วเหลือบมองมินโฮเล็กน้อย
ถึงจะสงสาร แต่เขาก็ยังไม่กลับไปอยู่ข้างมินโฮหรอกนะ ตราบใดที่ยังไม่ชัดเจนในความรู้สึกตัวเอง ก็เชิญแห้วต่อไปเถอะ
ไอ้พี่ชาย
“บังเอิญดีอ่ะ ฉันไม่คิดว่านายจะได้พักโรงแรมนี้ด้วย”จินอูเอ่ยทักซึงยูน เพื่อนรักที่ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน
ซึงยูนมีมินิคอนเสิร์ตที่นี่ในวันนี้ คอนเสิร์ตจบไปแล้ว และซึงยูนได้รับวันหยุดพักผ่อน ก็เลยขออยู่ต่ออีก
“โรงแรมที่นี่เจ็ดดาวน่ะ ระดับการรักษาความปลอดภัยก็เป็นเลิศ บอสเลยให้ฉันมาที่นี่”ซึงยูนตอบยิ้มๆ ลูบหัวจินอูเบาๆ “เดินทางเหนื่อยไหม”
“ไม่อ่ะ ฉันหลับตลอดทาง”จินอูตอบกลั้วหัวเราะ
และนั่นทำให้ซึงยูนหัวเราะไปด้วย เขาดีใจที่ได้เห็นจินอูหัวเราะอีก แต่ก็ค่อนข้างแน่ใจว่าจินอูไม่ได้หัวเราะออกมาจากข้างใน แค่แสร้งทำเป็นหัวเราะเท่านั้น
“ไอ้แทฮยอนไม่ได้ตามมาด้วยเหรอ”
“แทฮยอนมีงานต่อ แค่อยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยตลอดฉันก็เกรงใจน้องมันจะแย่แล้ว”
“ไม่มีใครเขารู้สึกว่าเป็นเรื่องรบกวนหรอกนะ ถ้าเพื่อนายน่ะ”ซึงยูนตอบยิ้มๆ
“อ๊ะ นั่นพี่ซึงยูนหรือเปล่า”
ซึงยูนละสายตาจากจินอูหันไปมองด้านหลัง ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้ชายหน้าตาคุ้นๆแต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร
“เฮ้ย ใช่พี่จริงด้วย แหม ตั้งแต่เป็นร็อคเกอร์นี่หล่อเฟี้ยวฟ้าวขึ้นเยอะเลยนะครับ”
“นายเป็น..”
“ผมซาโต้ไง จำผมไม่ได้เหรอครับ”
“ซาโต้?”
“ซาโต้ ฮารุกิไง”ฮารุกิแนะนำตัวเองอีกครั้งพร้อมกับยิ้ม “นึกออกยัง”
“อ๋อ นายเองเหรอ”ซึงยูนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาหาจินอู “หิวหรือยังอ่ะ นายเก็บของเสร็จยัง เราไปหาอะไรกินกันดีไหม”
“อ่า..”จินอูตะกุกตะกัก เหลือบมองฮารุกิที่หน้าเสียไปเล็กน้อย “ปะ ไปสิ ไปด้วยกันไหมซาโต้”
“ไม่เอาหรอก จินอูซังไปกับพี่ซึงยูนเถอะ ผมเพิ่งมาถึง ขอเก็บของก่อน”
จินอูพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับซึงยูน แต่ก็ยังไม่วายแอบหันไปมองด้านหลังอีก
“มองอะไรน่ะจินอู”
“คังซึงยูน ทำไมถึงหักหน้าซาโต้แบบนั้นล่ะ”
“หักหน้า? หักหน้าตรงไหนอ่ะ ก็ทักไปแล้วไง”
“ห้วนๆแบบนั้นอ่ะนะ”
“อ้าว แล้วนายจะให้ฉันดึงหมอนั่นมากอดทักทายหรือไง ไม่ได้สนิทขนาดนั้นนะ”ซึงยูนพูด เขกหัวจินอูเบาๆ “หรือนายทำ”
“ไม่เหมือนกัน แต่ฉันก็ไว้หน้าซาโต้นะ นายน่ะ ชอบแกล้งซาโต้อยู่เรื่อย”
“หึ! ก็คนมันไม่ชอบ”
แทฮยอนคงเข้าใจไปเองคนเดียวว่าไม่ชอบฮารุกิ เพราะซึงยูนเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน ช่วงนั้นจำได้ว่าฮารุกิเข้ามา สารภาพรักกับเขา แต่เขาก็บอกปัดไป หลังจากนั้นก็เห็นฮารุกิมาวนเวียนอยู่รอบๆตัว จนกระทั่งไปคบกับมินโฮตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่มีใครรู้ ก็ไม่รู้สิ คนเราถ้าจะไม่ชอบใครสักคน มันก็อาจจะไม่มีเหตุผลก็ได้ แต่สำหรับคังซึงยูนน่ะมี เพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น
เพราะคนที่เขามอบใจให้ไปมีแค่คิมจินอูเพียงคนเดียว
และตอนนี้เขาก็พอจะรู้ความหมายของรอยยิ้มเสแสร้งของจินอูแล้วล่ะ..
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนราบไปกับพื้นเวที หลังจากซ้อมมาเนิ่นนานไม่ได้หยุดพักตั้งแต่เดินทางมาถึง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันหลังจากรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย อาจเป็นเพราะช่วงนี้โหมงานมากไป หรือพักผ่อนน้อยเพราะมัวแต่คิดอะไรอยู่ในหัวก็ไม่รู้
“เฮีย ไหวปะเนี่ย ไหงหน้าซีดๆอ่ะ”จุนฮเวเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างร่างของลีดเดอร์ที่หมดสภาพไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“นั่นดิ ป่วยเหรอเฮีย”ชานอูเสริมบ้าง
“ไหวๆ เหนื่อยนิดหน่อยว่ะ”มินโฮตอบ ดันตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อรับขวดน้ำที่แจบอมถือมาให้ “ขอบใจ”
“ว่าแต่พี่จินอูไปไหนน่ะ”แจบอมถาม เพราะตลอดการซ้อมยังไม่เห็นจินอูเลย ตามปกติจินอูจะต้องอยู่คอยดูตลอดนี่นา “จูเนียร์ เนียร์!! มานี่หน่อย”
จินยองที่เพิ่งคุยกับสต๊าฟเสร็จกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาเหล่า MAZE ที่นั่งรวมกันอยู่บนเวที “มีอะไรเหรอครับ”
“พี่จินอูไม่ได้มาด้วยเหรอ”
“เดี๋ยวตามมาทีหลังครับ เมื่อกี้โทรมาบอกว่ากินข้าวอยู่กับพี่ซึงยูน”
มินโฮเหล่มองจินยองก่อนจะทำท่าไม่สนใจแล้วลุกขึ้นยืน “มา ซ้อมกันต่อ”
“โอ๊ยเฮีย จะซ้อมไรนักหนา พักเหอะ ก็แสดงเหมือนเดิมทุกครั้งอ่ะแหละ”จุนฮเวรีบแย้ง ไม่ใช่แค่ห่วงมินโฮหรอก แต่ห่วงสังขารตัวเองด้วย จะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
“ลุกๆขึ้นมาเหอะ”มินโฮสั่งอีกครั้งแล้วเดินไปเพื่อเตรียมตัวซ้อมต่อ
ออกไปกับซึงยูน..
..ไปกับซึงยูน
..ไปกับซึงยูน
..งั้นเหรอ
“shit!!!”
เสียงทุ้มสบถออกมาให้ได้ยินอยู่เพียงคนเดียวก่อนจะส่ายหน้าแรงๆเพื่อไล่อาการเวียนหัวที่เริ่มจะทวีคูณขึ้นเรื่อยๆให้ออกไป แต่เหมือนว่ามันจะไม่หาย
“มินโฮ พร้อมไหมครับ”
“ครับ”มินโฮตอบทีมงานที่เตรียมจะเปิดเพลงให้ แต่..
“เฮ้ย!!!!!!!!!!”
“เฮีย!!!!”
“พี่มินโฮ”
“ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที!!!!!!!!”
ความคิดเห็น