คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : MAZE : CHAPTERS 16
CHAPTERS 16
“พี่จินอู มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวอ่ะ”
“อ้าวแทฮยอน ว่าไง”
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า โอเคไหมเนี่ย”
“โอเคดิ ไม่ได้เป็นอะไร”
แทฮยอนมองร่างบางที่นั่งซึมอยู่บริเวณสวนด้านหลังของบ้านที่ MAZE พัก เขาเพิ่งเดินทางตามมาทีหลัง ซึ่งการมาของเขาก็ใช่ว่าจะมีประโยชน์อะไรนักหนา ในเมื่อมีทั้งทีมงานญี่ปุ่นอยู่แล้ว แถมจินอูก็พูดญี่ปุ่นคล่องออกจะตาย ที่เขายังมาอยู่ตรงนี้เพราะมีคนขอร้องมาต่างหาก
“หลังจากวันนี้จะยังตาม MAZE อยู่หรือเปล่าวะ”
“ไม่อ่ะพี่ ผมมีทัวร์พี่จินอูน่าจะไหว ทีมงานเขาก็มีเยอะแยะ”
“แน่ใจเหรอว่าจินอูไหว”
“ทำไมจะไม่ไหวอ่ะ”
“...”
“พี่หมายถึงเรื่องพี่มิโนอ่ะเหรอ”
“อือ”
“ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเขาเถอะพี่ซึงยูน เรามันคนนอก”
“แล้วแกไม่เห็นว่าจินอูเป็นเพื่อนแกหรือไงแทฮยอน”
“...”
“ทนได้เหรอ ที่ต้องเห็นเพื่อนเจ็บอยู่อย่างโดดเดี่ยว”
“ผม..ผมว่าพี่มิโนไม่น่าจะสร้างปัญหาอะไรอีกแล้วมั้ง”
“แกไว้วางใจซงมินโฮมากไม่ได้หรอกนะ”
“...”
“อยู่กับจินอูได้ไหม อย่างน้อยก็ตอนที่ฉันไม่ได้อยู่ แค่ตอนที่จินอูยังอยู่ในญี่ปุ่นก็ได้ ฉันขอร้องล่ะ”
และเพราะแบบนั้น นัมแทฮยอนผู้ซึ่งรักผองเพื่อนมากกว่าใครทั้งสิ้นเลยจำต้องอยู่ มันก็จริงที่เป็นเรื่องของคนสองคน แต่สิ่งที่ซึงยูนพูดก็จริงอีก เราไม่สามารถไว้วางใจผู้ชายที่ชื่อซงมินโฮได้หรอก ตอนเงียบๆก็ดีไป แต่ถ้าจู่ๆพายุเข้าขึ้นมา จินอูก็คงไม่พ้นเป็นที่รองรับอีกตามเคย
เรื่องความสัมพันธ์ของจินอูกับมินโฮ เขา ซึงฮุน และซึงยูนดูออกมาตลอด แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา และในเมื่อสองคนไม่คิดจะเอามาบอก พวกเขาก็ไม่อยากคาดคั้นอะไร ได้แต่ดูอยู่ห่างๆ และแน่นอนว่านับครั้งไม่ถ้วน ที่มินโฮทำร้ายจิตใจของจินอู และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ซาโต้มันมาทำไม”
“ฉันก็ไม่รู้ ยังไม่ได้คุยกันเลย”จินอูตอบ นัยน์ตาไม่สดใสเหมือนเคย ซ้ำยังหม่นหมองมากๆด้วยซ้ำ “ก็คงมาหามิโนล่ะมั้ง”
“หายหัวไปได้ตั้งนาน เสนอหน้ากลับมาอีกทำไมวะ”
“แทฮยอน อย่าพูดแบบนั้นสิ ซาโต้คุงเป็นเพื่อนนะ”
“ผมไม่นับไอ้หมอนั่นเป็นเพื่อนมาตั้งนานแล้ว”แทฮยอนพูด เท้าแขนไปด้านหลังจินอู
“เขาก็คงมาหามิโนแหละ ก็อย่างว่า ไม่เจอกันนาน ก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดา”
“เฮ้อ น่าเบื่อว่ะพี่”
ตั้งแต่ตอนที่เรียนด้วยกันแล้ว ซาโต้เรียนคลาสเดียวกับแทฮยอน ตามติดหนึบชีวิตแทฮยอนจนได้มาเจอกับมินโฮ แรกๆแทฮยอนก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่พอไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าซาโต้ไปด้วยกันกับเขาไม่ได้ แค่กับเขานะ กับคนอื่นไม่รู้สิ
แค่รู้สึกว่ามันเป็นผู้ชายที่โคตรเยอะ เห็นแล้วหงุดหงิด ไม่ชอบใจ
“วันมะรืนไปฮ่องกงแล้วใช่ไหม”
“อือ”
“ผมได้ยินว่าพี่ซึงยูนมีมินิคอนเสิร์ตที่นั่นพอดี”
“จริงเหรอ”
“อ่าฮะ หลังจากนั้นหน้าที่ดูแลพี่คงเป็นของพี่ซึงยูนแล้วนะ”แทฮยอนพูด แอบมองพี่ชายหน้าสวยที่เขาหลงรักมานาน “อะไรที่มันทำให้เจ็บพี่ก็ไม่ต้องไปทนนะ”
“...”
“...”
“พี่ไม่ได้ทน.. พี่แค่ต้องใช้เวลาอีกสักนิดในการทำใจ”จินอูพูดเสียงแผ่ว หันไปมองในบ้าน ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของมินโฮและซาโต้ที่ดูเหมือนจะมีเรื่องให้คุยกันมากมายเหลือเกิน และจินอูคิดผิดที่หันไป นั่นมันทำให้คนที่อยู่ด้านในหันมาสบตากับเขาเข้าพอดี
มินโฮมองจินอูนิ่งๆ ก่อนจะหันไปคุยกับซาโต้ต่อ
“แทฮยอน..”
“หือ”
“ไม่โอเคว่ะ”
“...”
“ฉะ ฉันไม่โอเคเลย ฮึก..”
แทฮยอนมองจินอูที่ก้มหน้า พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตักอย่างตกใจ หันเข้าไปมองในบ้าน มินโฮเองก็มองมาแต่ไม่คิดจะทำอะไรเลยสักอย่าง ไม่รู้ว่าเพราะไม่เห็น หรือไม่สนใจ แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ เขาขอถอนตัวจากการอยู่ข้างซงมินโฮ
เขาจะไม่ยกจินอูให้มินโฮอีกแล้ว
ถ้ามีความสุขกับไอ้ซาโต้นัก ก็อยู่กับมันไปเลย
คังซึงยูนต่างหาก ที่ดูแลจินอูได้ดีที่สุด
ในห้องของจุนฮเวกับชานอู มักเน่นั่งเหล่มองพี่ชายที่เคารพรักอย่างจับผิดก่อนจะกระโดดลงไปนอนข้างจุนฮเว ทำเอาคนเป็นพี่ชายสะดุ้งแล้วรีบเอาโทรศัพท์ซ่อน
“อะไร -_-“
“ทำอะไรอ่ะ เห็นเล่นโทรศัพท์ทั้งวัน”
“ยุ่งว่ะ กูจะทำไรก็เรื่องของกูปะมึง ไปไกลๆเลยไป”พูดจบก็ดันหน้าชานอูให้ออกห่าง ก่อนจะหันนอนตะแคงแล้วมองหน้าจอแชทที่ค้างอยู่
“จะนอนหรือยัง”
(อีกสักพักฮะ)
จุนฮเวเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้ดึกมากแล้วนี่หว่า ทำไมไม่รู้จักหลับจักนอนสักที เป็นเด็กเป็นเล็ก
“รีบไปนอนได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ พรุ่งนี้ไม่ต้องทำงานหรือไง หรือว่าร้านกาแฟมันเจ๊งไปแล้ว”
(...)
(พี่จุนฮเวฮะ บอกแล้วไงว่าร้านกาแฟของพี่ยุนฮยองอร่อยจะตาย เลิกพูดแบบนี้สักทีสิฮะ)
“ฮ่ะๆๆๆๆ งั้นแล้วทำไมไม่นอนสักที”
(ก็พี่จุนฮเวชวนผมคุยไม่หยุดเลยนี่ฮะ)
“อ๋อ สรุปพี่ผิดใช่ปะ ที่ชวนนายคุยน่ะ”
(คิคิ ไม่ผิดหรอกฮะ เพราะถ้าพี่จุนฮเวไม่ชวนผมคุยผมก็คงเป็นฝ่ายชวนคุยเองอยู่ดี)
จุนฮเวยิ้มมุมปาก รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็พยายามข่มอารมณ์ให้เข้าสู่ภาวะปกติ แม้ว่าจะทำได้ยากก็ตาม
“ไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวก็ป่วย เดือดร้อนจินอูให้ต้องคอยพะวงอีก”
(...)
“ไอ้ตัวกระเปี๊ยก”
จุนฮเวขมวดคิ้ว เพราะรออยู่นานอีกฝ่ายก็ไม่ตอบกลับมาเสียที
“ย๊า คิมจินฮวาน หลับแล้วเหรอ”
(ยังฮะ ขอโทษที)
“ช่างเถอะ ไปนอนได้แล้วไป”
(ฮะ ผมไปนอนก่อนนะฮะ)
(พี่จุนฮเวดูแลพี่จินอูด้วย)
(พี่จินอูชอบขี้ลืม ชอบหลงทางตลอดเลย พี่ต้องคอยดูเอาไว้นะฮะ)
(แล้วก็อย่าลืมบอกพี่จินอูให้กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย)
(ไปนะฮะ)
จุนฮเวมองข้อความที่จินฮวานส่งมา เกาคางตัวเองเบาๆ แล้วตอบกลับไป
“จินอูพี่ชายนายน่ะมีคนดูแลเยอะแยะแล้วนะ”
“ถ้าเลือกได้ ตอนนี้พี่น่ะ”
“อยากกลับไปดูแลนายมากกว่า เข้าใจไหมจินฮวานอ่า”
อีกห้อง มินโฮเปิดประตูเข้าไปเพื่อจะนอนกลับต้องเอียงคอด้วยความแปลกใจที่น้องชายคิ้วตกของเขานั่งกอดเข่าอยู่ ข้างกันคือจินอูที่นอนหลับไปแล้ว
“ทำไมยังไม่นอนอีกอ่ะ”มินโฮเอ่ยถาม ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อเพื่อเตรียมเข้านอน
“ไอ้ฮารุกลับไปแล้วเหรอ”
“อือ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้”มินโฮตอบ “ทำไม”
“นึกว่ามันจะนอนนี่ซะอีก ทำไมพี่ไม่ให้มันนอนล่ะ”แทฮยอนพูด กลอกตาไปมา “ที่จริงคิดว่าจะคุยกับมันทั้งคืนซะด้วยซ้ำ เห็นว่ามีความสุขกันซะเหลือเกิน”
“เป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“เปล่านี่ ผมจะไปเป็นอะไรล่ะ พี่นั่นแหละ เป็นอะไรไหม สำลักความสุขมากหรือเปล่า”
“- -* มึงจะพูดอะไรกันแน่วะแทฮยอน”มินโฮถาม เสียงเริ่มไม่พอใจ
เหนื่อยมาทั้งวัน แทฮยอนยังจะมาพูดจาไม่เข้าหูอีก
“พี่ออกไปคุยกับผมข้างนอกเหอะ พี่จินอูเขาเหนื่อยมามากพอแล้ว ผมไม่อยากให้พี่เขาตื่น”พูดจบก็ลุกออกไปด้านนอก
มินโฮเหลือบมองไปยังจินอู ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วดึงผ้าห่มที่อยู่ระดับเอวของจินอูขึ้นมาคลุมที่หน้าอก มองคนตรงหน้าอยู่สักพักก็เดินตามแทฮยอนออกไป
“มีอะไร”
“พี่จะเอายังไงแน่”
“อะไร? พูดให้มันเคลียร์ๆดิ๊ มึงหมายความว่าไง เป็นอะไรของมึง ทำไมต้องหาเรื่องกู”
“ผมไม่ได้หาเรื่องพี่ แต่ผมแค่ต้องการคำตอบจากพี่เท่านั้นเองพี่มิโน”
“...”
“ผมสงสารพี่จินอูว่ะ”
“ทำไม..”
“เห๊อะ พี่กล้าถามเหรอว่าทำไม”แทฮยอนพูด รู้สึกอารมณ์เริ่มจะขึ้น แต่ก็ต้องข่มเอาไว้ก่อน ยังไงซะมินโฮก็เป็นพี่ที่เขาเคารพมานาน “พอไอ้ฮารุมา พี่ก็ทิ้งพี่จินอูเลยเหรอ”
“ทิ้งอะไร”มินโฮพูดเสียงเรียบ “กูกับจินอูเป็นเพื่อนกัน”
“เพื่อน? พี่แน่ใจเหรอวะว่าเพื่อนน่ะ”
“เออ ..ก็จินอูเลือกเอง จินอูเป็นคนต้องการแบบนี้เองนี่ แล้วมึงจะให้กูทำไง”
แทฮยอนมองพี่ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่แม่ง ขอหน่อยเหอะ ขอต่อยสักทีเหอะว่ะ”
พลั่ก
ร่างของมินโฮเซไปตามแรงเหวี่ยงหมัดของแทฮยอน ร่างสูงทรงตัวอีกครั้งก่อนจะโผไปขยุ้มคอเสื้อของรุ่นน้อง “มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย!!!!!”
“พี่แม่งโง่ชิบหาย”แทฮยอนสะบัดมือมินโฮออก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พี่ไม่รู้จริงๆเหรอวะ ว่าอะไรคือสิ่งที่พี่ต้องทำ”
“อะไรอีก”
“ไม่ได้คิดอะไรกับพี่จินอูเลยสินะ ถึงได้ปล่อยให้เป็นแบบนั้น”
“กู.. ในเมื่อจินอูเป็นคนเลือกเอง แล้วก็จะไปทำอะไรได้”
“ใช่ พี่จินอูเป็นคนเลือกเอง แล้วพี่แม่งก็โง่เชื่อน่ะเหรอ”
“...”
“สรุปไม่ได้คิดอะไรกับพี่จินอูเลยใช่ไหม!!!”
“...”มินโฮเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะตอบเสียงแผ่วราวกับไม่แน่ใจ “กูกับจินอูเป็นเพื่อนกัน.. เพื่อนน่ะ”
“งั้นก็ดี!!!”
“...”
“ต่อไปก็อย่ามาเสียใจแล้วกัน ถ้าพี่จินอูจะมีคนดูแลที่ดีกว่า คนที่เขารักพี่จินอู และพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพี่จินอูจริงๆ หลังจากนี้ต่อให้พี่มาอ้อนวอน ผมก็ไม่มีวันยืนข้างพี่อีกแล้ว!!!!!!!”
“นัมแทฮยอน..”
“กลับไปหาไอ้ญี่ปุ่นของพี่เหอะ ส่วนพี่จินอูน่ะ ยกให้คนอื่นไปซะ”
“แทฮยอน”
“...”
“กูผิดมากเลยเหรอวะ”
“...”
“..กูแค่ไม่อยากเสียจินอูไป”
“แต่พี่ก็ให้พี่จินอูได้แค่เพื่อนนี่”
อยากจะตบหัวตัวเองสักสิบที ตอนแรกแทฮยอนตั้งใจว่าจะโกรธและไม่พูดอะไรกับมินโฮอีก แต่เมื่อเห็นสายตาเศร้าสร้อยของอีกฝ่าย กำแพงของเขาก็พังยับลงมาในพริบตา
ความสัมพันธ์ในแบบเดิมมันก็ดีอยู่แล้ว ไม่มีวันที่จะแยกจากกัน ใกล้ชิด เติมเต็มให้กันและกัน ทำไมจินอูถึงต้องยึดติดกับคำว่ารัก ทำไมจู่ๆต้องการมาเลื่อนความสัมพันธ์ให้เป็นแบบอื่น
ความสัมพันธ์ที่แสนเปราะบาง และสามารถหายไปได้ตลอดกาล
มินโฮแค่ไม่อยากเสียจินอูไป อยากให้จินอูอยู่ข้างๆไปตลอด.. สำหรับฮารุกิ มันคือความรักก็จริง แต่นั่นก็แค่ความรักในสมัยเรียน ในตอนนี้ความรักที่มีให้ฮารุกิไม่มีเหลืออีกแล้ว ส่วนจินอู..
เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่นี้
มันเรียกว่ารักหรือเปล่า
รู้แต่ว่า..
จินอูคือคนสำคัญของเขา และไม่อยากจะให้คนสำคัญคนนี้หายไปเลยแม้สักวินาทีเดียว
ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ไม่มีใครรู้เลยว่าบุคคลที่ถูกพาดพิงได้ยินทุกคำสนทนา จินอูก้มมองพื้น น้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตา
ไม่อยากเสียเขาไป แต่ก็เห็นเขาเป็นแค่ของตายมาตลอด
..กี่ครั้งแล้วล่ะ ที่มินโฮไปกับคนอื่น
..กี่ครั้งแล้วล่ะ ที่มินโฮทำร้ายจิตใจของเขาอย่างไม่สนใจไยดี
และเขาไม่อยากให้มันมีครั้งต่อไปอีก
หากมินโฮไม่อยากเสียเขาไป แล้วไม่ผิด
แล้วเขาผิดเหรอ..
ที่อยากเลิกทำร้ายจิตใจตัวเองเสียที
“ฉันถึงได้เลือกเดินจากมาไงมิโน..”
เราจะเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่ไม่มีวันหายไปเหมือนที่นายต้องการ
มิโนคนโง่
ตอนนี้ใครๆก็คงคิดแบบนี้
มุมมองความรักของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน
เรื่องความรักไม่มีใครผิดใครถูก แต่สิ่งที่มิโนทำผิดก็คือการทำร้ายจิตใจจินอูบ่อยเหลือเกิน
หลังจากนี้ ผู้ชายโง่คนนี้จะเริ่มฉลาดและรู้ใจตัวเองในที่สุด
สิ่งที่รู้สึกนั่นแหละ เขาเรียกว่าความรัก ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยยยยยยยยยย
หลังตอนนี้ไป รอการจัดหนักซงมินโฮได้เลย ได้เวลาแล้ว
ความคิดเห็น