คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ซันจิ & โซโล -----------เมื่อความรู้สึกเก็บไว้ไม่อยู่-- 50%
“ซันจิ....” กัปตันหนุ่มเอ่ยเรียกชายที่กำลังนอนอยู่ข้างๆกาย
“ว่าไง”
“ฉันขอถามนายหน่อยได้ไหม” เมื่อเห็นอีกคนส่งสายตาเชิงว่ามีอะไรก็ว่ามาลูฟี่จึงพูดต่อว่า
“นายคิดอะไรกับโซโลรึเปล่าซันจิสายตาที่นายมองเขาฉันรู้สึกแปลกๆแถมนายยังสนใจหมอนั้นมากกว่าฉันอีกโซโลบอกฉันหน่อยว่านายกำลังคิดอะไรอยู่” คนถูกถามไม่ตอบอะไรเพียงแต่ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปทิ้งให้ลูฟี่ที่ตอนนี้น้ำตาไหลรินเมื่อคิดไปต่างๆนานๆถึงคำถามซึ้งไร้ซึ้งคำตอบ
ซันจิ
นั้นสินะผมคิดอะไรอยู่ทำไมผมถึงต้องทำดีกับไอ้บ้าหัวเขียวแล้วผมหนีออกมาจากห้องลูฟี่อีกต่างหากนี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่ว่ะ
“ซันจิ”
“ว่าไงนามิทีอะไร” ผมว่าเธอทำหหน้าแปลกๆนะ
“นายทำอะไรไว้นายมันบ้า!!!!!” เธอผลักผมจนผมเซแต่ยังดีที่ได้โซโลเป็นคนพยุงผมไว้
“ขอบใจนนะ” ผมกล่าวขอบคุณออกไปตามมารยาทแต่ทำไมหัวใจผมถึงได้เต้นแรงแบบนี้แรงแบบไหมเคยเป็นมาก่อนผมคิดอะไรอยู่นะ
“นายทิ้งให้ลูฟี่ร้องไห้ฟูมฟายคนเดียวแบบนี้ได้ยังไงซันจินายเป็นบ้าอะไรทำไมนายทำแบบนี้กับลูฟี่ไหนบอกว่ารักลูฟี่มากไงคนรักกันเขาทำกันแบบนี้หรอห๊ะซันจินายตอบฉันมาที” นามิมาเหวี่ยงใส่ผมซึ้งผมก็รู้ว่าผมผิดผมได้ตั้งใจจะเดินออกมาแต่ร่ากายของผมกลับกระทำทุกอย่างไปเองจะให้ผมทำไงได้ละ
“ขอโทษ” ตอนนี้ผมทำได้แค่กล่าวคำนี้ออกไปเพียงเท่านั้น
“ซันจิ!!!!.....” ผมยังไม่ทันได้ฟังจบโซโลก็ดึงผมโดดลงมาจากเรือ
“วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เขาพูดเพียงคำเดียวแล้วจับมือผมวิ่งจนมาหยุดอยู่ที่ที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นกลางเมือง
“นายทำอะไรของนายไอ้หัวเขียว” ผมผลักเขาแล้วถอยหลังออกเตรียมจะวิ่งหนีเขาแต่เขากลับขว้างแขนผมแล้วประกบปากร้อน
“ อือออ.......” ผมพยายามต่อต้านทั้งจิกทั้งกัดแต่อีกฝ่ายเพียงแค่เปลี่ยนมากอดผมแทน
“ ลืมได้ไหมเรื่องบนเรือลืมได้ไหมว่าแกเคยทำอะไรกับใครมาฉันขอแกแค่3วันขอแค่ฉันได้ดูแลแกแล้วแกจะทำยังไงกับฉันก็ตามใจแกเลย”
“......................” ผมเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรกับคำขอที่กะทันหันแบบนี้แต่ในใจผมรู้สึกดีใจจนแทบจะบ้า
“ได้ไหม....แกไม่ต้องตอบก็ได้แต่รู้ไว้นะฉันออกจากกลุ่มหมวกฟางแล้ว......ได้โปรด”
ห๊ะเมื่อกี้เขาบอกผมว่าเขาออกจากกลุ่มหมวกฟางแล้วทำไมทำไมกันละหรือว่ามีปัญหาอะไร
“เมื่อกี้นายพูดว่าจะออกจากกลุ่ม”
“อืม....ฉันมันสมควรตายด้วยซ้ำเพราะฉันบังอาจพาคนรักของกัปตันหนีออกมาจากเรื่องลูฟี่คโกรธหน้าดู5555+”
“ไม่ขำนะเว้ย” ผมดิ้นจนหลุดแล้วหันไปเผชิญหน้ากับไอ้หัวเขียวโดยตรงผมสะดุ้งเมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดซึ้งผมเองเข้าใจดีถึงความเจ็บปวดนี้ผมเองก็เจ็บปวดเช่นเดียวกัน
“นายจะกลับก็ได้นะซันจิฉันให้เวลานายอีก3ชั่วโมงฉันจะมารอนายที่นี่ถ้านายมาเราจะมีความสุขด้วยกันถ้านายไม่มาฉันก็จะไปโดยไม่มีข้าอ้างใดๆที่จะอยู่ต่อ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงความสับสนให้แกผู้ชายตัวเล็กตรงหน้า
ฉันควรทำยังไงดีนะ................
ความคิดเห็น