Best Friend,you're my love

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่านน ~
เป็นนักเขียนมือใหม่หัดแต่งคะ ก็เลยลองแต่งเป็นเรื่องสั้นดูก่อนยังไงก็ขอฝากผลงานชิ้นนี้ไว้ในใจของผู้อ่านทุกคนด้วยนะค่ะ คอมเมนท์ได้ตามสะดวกเลยจ้า ถ้าไม่ดีมีอะไรต้องแก้ไขบอกนะคะจะได้นำไปปรับปรุงเจ้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^~*

 

By : ไอ่นุ๊คเก้อเฮฮา ;D

เนื้อเรื่อง

จึ้กๆๆ จึ้กๆๆ
หืออ อะไรเนี่ยคนจะหลับจะนอนยิ่งง่วงอยู่ ใครมากวนฟร่ะ = =”
“อือ.อะอ้าวว แกมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่อะ” ฉันเด้งตัวขึ้นมาจากม้านั่งอย่างรวดเร็ว แล้วนี้ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยย = =a
“เพิ่งมาถึง แล้วนี่แกมาหลับตรงนี้ได้ยังไง ?”
“ก็ฉันไม่มีกุญแจเข้าห้องชมรมนะสิ ก็เลยนั่งรอแต่ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน”
“แกนี่มันจริงๆเลยให้ตายสิ”
   แอ๊ดด ~  เมื่อสิ้นเสียงเปิดประตูฉันก็พบกับโลกที่ฉันรักและที่ฉันให้ความสำคัญมาโดยตลอดบรรยากาศห้องซ้อมของมหาลัยนี้ดีสุดๆไปเลยละ  มันเลยทำให้ฉันชอบมาทีนี้บ่อยและฉันก็จะเจอผู้ชายคนนี้ทุกครั้งที่มาก็เพราะ มันเป็นคนเก็บกุญแจห้องชมรมนั้นเอง =”=
“เออ! โค้กเดี๋ยวฉันขอยืมกุญแจห้องชมรมไปปั๊มหน่อยเดะ”
“เออ อยู่ในกระเป๋าหน้านะ”
  แคว้กกกก (เสียงเปิดซิบน้ะจ้า ^^)
โอ๊ะโอว! นี่มันรูปน้องปีหนึ่งคนที่เพิ่งจะเข้าชมรมมาเมื่อวานก่อนนี้หว่าทำไมมาอยู่ในกระเป๋าของตานี้ได้ฟร่ะ ไม่ได้มีแค่รูปเดียวด้วย มาเป็นเซต =[]= แบบนี้ต้องแกล้งกันซะหน่อยแล้ว ฮี่ๆ
“เห้ย บุ๊คดูไรอะ” 
“ก็ นี่ไงล๊า” ฉันชูรูปของรุ่นน้องคนนั้นขึ้นมา ตานั่นถึงกับออกอาการตกใจแบบสุดๆ เจ้าตัวรีบวางกีตาร์ลงแล้ววิ่งมาคว้ารูปไปจากมือของฉัน แต่ขอโทษไม่ทันฉันหรอกน่า   
“เอาคืนมานะเว้ย  ยัยเถื่อน”
“ว่าใครเถื่อนห๊ะ! อยากได้หรองั้นก็มาเอาสิคะพี่โค้ก แบร่ๆ :P”
  ฉันวิ่งไปคว้ากระเป๋าแล้วออกจากห้องชมรมไปพร้อมกับรูปเซตนั้น โดยที่มีตาบ้านั้นไล่ตามมาพร้อมกับเสียงตะโกนตลอดเวลา
“ยัยเถื่อน!  เอาคืนมานะเว้ยยยยยยยย”

“โนเวย์! ไม่มีทางย่ะอยากได้ก็จับตัวฉันให้ได้สิ หึหึ”
  พลั่กก!! โอ้ยเจ็บจังไม่ได้เจ็บที่โดนชนนะ เจ็บก้นมากกว่ากระแทกกับพื้นซะแรงเลย ก้นกบฉันจะหักมั้ยเนี้ยย T.T
“อูยยย....” หืมเสียงใครอ้าวฉันชนคนหรอนึกว่าวิ่งชนเสาซะอีก เอ๊ะนั้นมันน้องคนนั้นนี่หว่า
“แฮ่ก แฮ่ก  น้องแยมไม่เป็นไรนะครับ พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วย”
“อ่อ คะแยมไม่เป็นไร แค่เจ็บนิดหน่อยเองค่ะ^^”
   โหย นางเอกสุดๆอะ ตาบ้านั้นก็ยิ้มซะตาเยิ้มเลยเค้าแค่ยิ้มให้แค่นี้ถึงกับเคลิ้ม เหอะ แต่ว่าความรู้สึกนี่มันอะไรกัน ความรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของบรรยากาศรอบข้าง บุ๊คนี้แกเป็นอะไรของแกความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แล้วนี้มันอะไรกัน = =
“บุ๊ค บุ๊ค ขอโทษน้องแยมสิ”
“ห๊ะๆๆ อ่อพี่ขอโทษคะ ไม่ตั้งใจนะ” เพราะเสียงของโค้กเลยทำให้ฉันได้สติกลับคืนมา นี่เราเป็นอะไรกันแน่
“งั้นพวกพี่ขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ ไว้เจอกันที่ชมรมครับ”
“ค่ะ ^^”
  พอเราเดินแยกมาจากน้องเค้าฉันก็ยื่นรูปทั้งหมดคืนให้โค้กแล้วฉันก็เดินนำหน้ามาตอนนี้ในสมองฉันสับสนไปหมดกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น  มันไม่เคยเกิดขึ้นกับใครหรือว่าเพราะฉันสนิทกับโค้กมากเลยทำให้รู้สึกแปลกๆ เวลาที่ตานั้นยิ้มให้ใครงั้นหรอ ? โอ้ยยยย วันนี้ฉันจะเรียนรู้เรื่องมั้ยเนี้ย TT

------------------------- @หลังเลิกคลาสใต้ตึกคณะ

“เห้ออ เห้อออ เห้ออออ โว๊ยยยยยยย” ฉันถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน เป็นเพราะความรู้สึกบ้าๆเมื่อเช้านี้ละทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องไม่เข้าหัวเลยแม้แต่นิดเดียว
“บุ๊ค เป็นไรหรอ ?”

“ก็ฉันกำลังสับสนกับตัวเองอยู่นะสิ”
“หืม สับสนทางเพศอะหรอ = =”
“ไอบ้า! ไม่ใช่ซะหน่อยสับสนความรู้สึกของตัวเองน่ะ ฉันจะทำยังไงดีอะ เห้อออ”
“เห้อ ละก็เห้อ ถ้ามันอึดอัดมากละก็เล่าให้พวกฉันฟังก็ได้นะ เพื่อจะช่วยหาคำตอบให้ได้”
  ซึ้งสุดๆ นี้สิถึงจะเรียกว่าเพื่อนรักรวมชาติเอ้ยเพื่อนรักร่วมแก๊ง ><
“ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า....”
   ฉันเริ่มเล่าให้เพื่อนๆของฉันฟังเล่าทุกประโยคทุกรายละเอียดฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่มีใครรู้เท่าตัวเราแต่ฉันอึดอัดบางทีการเล่าให้เพื่อนที่ฉันไว้ใจแบบนี้ฟังมันก็คงจะดีขึ้นละมั้ง =w=
“โอเค สรุปได้แล้วละบุ๊คเอ๋ยย ><”
“ว่าไงอะ ??”
“แกก็ชอบไอ่โค้กไง โหๆๆ”
“กิ้วๆๆ ฮิ้ววว~” เสียงของเพื่อนฉันทั้งโห่และแซวนี่คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยย ที่เล่าให้พวกมันฟัง เห้อหนักใจมากกว่าเดิมซะอีก ฉันชอบโค้ก ? ใช่หรอแบบนี้หรอที่เค้าเรียกว่าชอบ = = ไม่ใช่มั้งอย่าไปเชื่อพวกนี้มากสิบุ๊คเอ้ย แกรู้ใจแกดีที่สุด
“มีอะไรกัน แซวไรกันวะ ??”
ควับ!! ฉันรีบหันไปหาต้นเสียงนั้นไงๆเจ้าตัวต้นเหตุมานู้นแล้ว ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจฉันมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อะไรกันเนี่ยหรือว่าฉันชอบตานี้เข้าจริงๆ หรือเป็นแค่เพราะคำพูดพวกนั้นเราเลยเคลิ้มไป ใจบุ๊คเจ้าเอ๋ยบอกบุ๊คทีสิว่ามันคืออะไรกันแน่ความรู้สึกนี้ โปรดให้คำตอบที
“ก็ไอ่บุ๊....”
“ไม่มีอะไร พวกนี้มันก็แซวคนไปเรื่อยแหละ แฮ่ๆ”
“เออก็จริงวะ ป่ะไปห้องซ้อมกันบุ๊ค”
“อ่า อื้อ ไปแล้วนะเจอกันพรุ่งนี้เว้ยมายเฟรน ^^”
“อะแฮ่มมๆ ตั้งใจซ้อมนะจ้ะน้องบุ๊ค ฮิ้วววว~”
  ไอเพื่อนบ้าพวกนี้นิพรุ่งแม่จะจับจี้เอวเรียงตัวเลย ฮึ่มม! ระหว่างทางเดินไปห้องซ้อมฉันเหล่มองไอคนตัวสูง ขาว มาดกวนโอ๊ย ที่เดินข้างๆฉันอยู่ตลอดทาง หรือว่าฉันจะชอบนายจริงๆวะโค้ก
 

.#ห้องซ้อม(ห้องชมรม)ของมหาลัย

“อ่าวพี่บุ๊ค พี่โค้กมากันแล้วหรอคะ”
“อ่าครับเราอยู่คนเดียวหรอ ??”
“ค่ะ เพื่อนๆยังไม่เลิกคลาสนะคะ”
  ระหว่างที่พวกเค้าสองคนกำลังคุยกันฉันก็ปลีกตัวเอาเบสคู่ใจของฉันออกมาต่อสายเริ่มตั้งสายแต่ระหว่างที่ฉันทำฉันก็เหลือบไปมองเค้าสองคนตลอดเวลา หึยย! ทำไมไม่พอใจอย่างนี้ฟร่ะ
แตร๊งๆๆ แตร๊งๆๆ
เสียงฉันดีดเบสดังขึ้นเลยทำให้ทั้งคู่หยุดคุยและหันมามองฉัน นี่ฉันทำอะไรผิดปะวะเนี่ยขัดจังหวะรักหรือไงชิ! นี้มันห้องซ้อมนะไม่ห้องใช่ห้องสวีท เหอะ
“งั้นเดี๋ยวแยมออกไปซื้อ น้ำก่อนนะค่ะ พี่บุ๊ค พี่โค้กจะฝากซื้ออะไรมั้ยคะ ?”
“ไม่อะ ขอบคุณ” ฉันตอบห้วนๆไปโดยที่ไม่หันไปมอง
“เดี๋ยวพี่ไปด้วยละกัน”
“ค่ะ”
   เมื่อทั้งคู่เดินออกไปมันรู้สึกว่าฉันถูกทอดทิ้งยังไงก็ไม่รู้ จากเมื่อก่อนคนที่จะไปไหนมาไหนกับตานั้นมันคือฉัน แต่นี้มันอะไรกันคนตรงนั้นวันนี้มันเป็นคนอื่นไม่ใช่ฉัน ความรู้สึกน้อยใจแบบนี้มันคืออาการของคนแอบชอบหรอ ไม่สิแบบนี้มันคือ ความรักตังหากละบุ๊ค เธอกำลังแอบรักโค้กอยู่ เธอกำลังแอบรักเพื่อนสนิทของเธอ ฉันวางเบสลงและเริ่มมานั่งคิดทบทวนอีกรอบกับความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนถึงปัจจุบัน ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้คนนี้ฉันสบายใจ พูดได้ทุกเรื่อง สนุกสนาน ฉันอ่อนแอคนนี้ก็เป็นคนคอยปกป้อง ทุกการกระทำมันเหมือนกับการทำให้เพื่อนทั่วไป แต่พอเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ มันเลยทำให้ฉันเริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกที่แท้จริงของฉันแล้วว่าฉันไม่คิดกับนายแค่เพื่อน ฉันรักนายเข้าแล้วจริงๆละโค้ก ระหว่างที่ฉันคิดทบทวนน้ำตาฉันก็เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ โดยที่ฉันไม่สามารถกั้นมันไว้ได้เลย

  เวลาล่วงเลยไปหลายสิบนาที ฉันเริ่มทำใจได้บ้างแล้วอะไรจะเกิดก็เกิดในเมื่อมันเป็นแค่ความรู้สึกฝ่ายเดียวแต่สองคนนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะขึ้นมาฉันเลยไปเข้าห้องน้ำกะว่าจะล้างหน้าล้างตาซะหน่อย ฟู่ววว ~
“เออนี้ แป้งแกรู้ปะว่าไอแยมมันจะสารภาพกับพี่โค้กวันนี้อะ”
“จริงดิ่ แต่พี่โค้กกับพี่บุ๊คไม่ได้เป็นอะไรกันแน่หรอวะ ??”
“ไม่รู้สิ เห็นแยมมันบอกว่าพี่เค้าเป็นแค่เพื่อนกันนะ”
  นี่ฉันเดินเข้ามาผิดเวลาหรือเปล่ามันเหมือนมาตอกย้ำความพ่ายแพ้ตัวเองไงไม่รู้ เห้ออฉันเดินออกไปโดยที่หัวสมองฉันคิดเรื่องมะกี้ วันนี้ทั้งวันฉันคิดแต่เรื่องของโค้ก เหนื่อยใจจังเห้ออ~
แอ๊ดดด
“อ้าว น้องแยมทำไมมาคนเดียวละ  ไอโค้กละ?”
“.....”
“น้องแยม....” ฉันเอามือไปจับตัวน้องเค้าตัวน้องเค้าสั่น น้องแยมกำลังร้องไห้หรือว่าสารภาพไปแล้ว แต่ร้องไห้ทำไมมันสมควรที่จะยิ้มไม่ใช่หรอ หรือว่า..
“ทำไมคะ! ทำไมพี่โค้กเค้าไม่เลือกแยม ทำไมต้องเป็นพี่ด้วยพี่บุ๊ค ทำไม!!”
“ห๊ะ ? อะไรน้องแยมพี่งงไปหมดละ”
“พี่โค้กเค้าชอบพี่คะ ชัดเจนมั้ยคะ!!”
  ฉันอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะก้าวขาออกจากห้องแล้วรีบวิ่งไปที่ที่ฉันมั่นใจว่าเค้าต้องอยู่ที่นั้นเวลาที่ไม่สบายใจเค้าต้องไปที่นั้นที่เดียว สวนดอกไม้ใต้ตึกคณะ ฉันรีบวิ่งไปพร้อมกับความสงสัยสิ่งที่น้องแยมพูด

  แฮ่ก แฮ่ก เป็นไปตามที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิดฉันค่อยๆเดินเข้าไปเจ้าตัวกำลังนอนอยู่บนม้านั่งตัวยาวในสวนมือก่ายหน้าผาก ฉันค่อยย่องๆเค้าไป

แกร๊บ!

ไอหยา ดันซุ่มซ่ามเหยียบกิ่งไม่ให้ได้ซะนี้จะตื่นไม่นั้น ฉันเหล่ไปมองและฉันก็สบตากับโค้กเข้าอย่างจังเลย = =
“มีอะไรยัยเถื่อน”
“มะกี้ฉันเจอน้องแยมที่ห้อง น้องเค้าร้องไห้มันเกิดอะไรขึ้นหรอ?” ตีหน้าซื่อเข้าไว้ทำเป็นไม่รู้เรื่องเข้าไว้บุ๊ค
“ก็น้องเค้ามาสารภาพรักฉัน ฉันแค่ปฏิเสธไป”
“อ้าวแกไม่ได้ชอบน้องเค้าหรอ เห็นเก็บรูปไว้เป็นเซตเลย = =”
“ฮ่าๆๆ  นี่แกจะบ้าปะ ฉันเอาไปฝากไอโตมันมันชอบน้องเค้านะเลยให้ฉันเป็นพ่อสื่อให้”
“อ่ออ แล้วไงต่ออะเล่าต่อสิ”
 “น้องเค้าก็ถามว่าฉันมีคนชอบอยู่แล้วหรอ”
“แล้วแกตอบไปว่าไงอะ ?”
“เอ่อ..”
“ว่าไงละ มี หรือ ไม่มี”
“ก็บอกว่ามีแล้ว แต่คิดใครไม่ออกเลยเอาชื่อแกมาอ้างไปก่อน =////=”
“O.o แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยอะ ดูดิ่ ฮ่าๆ”
“โค้กแกชอบฉันจริงๆหรือป่าว ?”
“หืมม ทำไมถามแบบนั้นวะ ขนลุก บรึ๋ยย”
“ตอบมาเหอะน้า นะนะ” ฉันเริ่มกระแซะๆไหล่ของตานั้นด้วยอาการดีใจว่าอย่างน้อยฉันก็คงไม่ได้รู้สึกเองไปฝ่ายเดียวกับที่ผ่านมา
“เออ =////=”
“งั้นฉันกับแกก็ใจตรงกันอะดิ่ ^^”
“ก็คงงั้นแหละ นี่ยัยเถื่อน”

หมับ!  อยู่ดีตาบ้านั้นก็จับมือของฉันขึ้นไปกุมโอ๊ยนี้มันอะไรกันเนี้ย ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ตาบ้านี้คิดจะทำไรกับฉันฟร่ะเนี่ย

“คบกับฉันมั้ย ?”
“หืมมม ว่าไงน๊า *.*”
“คบกับโค้กมั้ย ?”
“อื้อ! แน่นอนอยู่แล้ว”

  ฉันโผลเข้ากอดโค้กวันนี้มันทำให้ฉันมีทั้งความสุข ความเครียด ความกังวล และการเสียน้ำตาแต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นอีกวันนึงที่ฉันมีความสุขมากและหลังจากวันนี้ไปฉันก็คงมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆกับคนๆนี้ที่ฉันได้เลิกคบจากคำว่าเพื่อนกลายมาเป็นคำว่าคนรู้ใจแทน

‘ฉันรักนายนะ โค้ก’