คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องเล็กของเธอ
ตอนที่ 2 เรื่องเล็กของเธอ
"อะไรกันเนี่ย...นายไมค์...นายไมค์!!ไอ้บ้าเอ้ย" สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้ามันคือ ไดอารี่ ของฉัน ที่ฉันเขียนนี่ และฉันก็ซ่อนไว้ที่พี่ชิน แล้วทำไมมันมาอยู่ที่นายไมค์ได้เนี้ย
"ว่าไง...ยัยแพร...เธอเนี่ยดังกว่าฉันแล้วนะ...ยืนตรงนี้ระวังปาปารัซซี่มาถ่ายเอาน๊ะจ๊ะ" ดูมันดิเอาแต่ยืนหัวเราะฉัน ตอนเนี้ยหน้าฉันแตกจนไม่กล้าเก็บแล้ว นายไมค์นายทำฉันได้นะ
"ฮ่าๆๆ แพรแกเขียนไดอารี่หรอ...ดูดิเคยตกรถเมล์...ทำกระเป๋าตังค์หาย...ตกบันได...โดนหมากัด...โถ!!น้องฉันดวงไม่ดีเลยนะเนี้ย" ไอ้พี่ชินมันเป็นพี่ภาษาไรว่ะ ประจารฉันต่อหน้าคนอื่น ไม่ใช่เพราะพี่หรอเนี่ยที่เอาไดอารี่ของฉันไปให้นายไมค์
"สะใจ...แล้วใช่ไหม...นายไมค์...ที่ทำกับฉันแบบนี้...ใช่ดิ ฉันมันตัวซวย จะทำอะไรก็ไม่ดีไปหมดนั่นแหละ ...นายเกลียดฉัน ฉันไม่ได้ว่านายหรอก...แต่ฉันเกลียดนายฉันจะไม่ทำแบบนี้กับนายหรอก...นายมันไม่ใช่เพื่อนฉันแล้ว" ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ ฉันรู้สึกยังไง แต่ฉันไม่ไหวแล้วจึงต้องวิ่งออกไป ตอนนี้สายตาของคนอื่นที่มองฉันก็ดูถูก เหยียดหยามกันทั้งนั้น
**********************************
"นั่นไงพี่ดิว...คนพวกนั้นดูอะไรกัน"
"นั่นแพรนี่...วิ่งไปไหนหน่ะ...พี่ดิวรอก่อนนะ...กานต์จะไปดูแพรหน่อย" เอ้า!!ยัยกานต์วิ่งไปเลย แล้วฉันล่ะปล่อยพี่เลยไว้เลยนะยัยกานต์ ว่าแต่นั่นมันไดอารี่นี่หน่า...ตลกจังเลย...ใครน่ะดวงซวยได้ขนาดนี้
"ฮ่าๆๆๆ...ตลกจัง" ฉันยืนหัวเราะอยู่ดีๆ นายกอล์ฟก็เดินมาหาฉัน
"นี่ดิว...มานี่เลย...เธอสะใจมากเลยหรอเนี่ย"
"อ้าว...สะใจดิ...นายลองอ่านดูดิ...ตลกจะตายไป"
"เธอรู้ไหมว่าไดอารี่นี้ของใคร??"
"อ้าว...จะรู้หรอ...ฉันเพิ่งมาดูเมื่อกี้ ขนาดนายยังถามฉันเลยว่าไดอารี่นี้ของใคร"
"ไดอารี่นี้ของยัยแพร...น้องไอ้ชินห้องเราไง"
"แพร!ก็เพื่อนยัยกานต์อ่ะดิ"
"คราวนี้เธอยังจะสะใจอยู่หรือเปล่า"
"เดี๋ยวก่อน...นายกอล์ฟ...แล้วใครทำแบบนี้อ่ะ"
"ไอ้ไมค์...น้องฉันเอง"
"ไมค์!!น้องนาย...ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี้ย...พี่น้องคู่นี้เหมือนกันจริงๆ"
"นั่นมันน้องฉัน...ไม่ใช่ฉัน...เธออย่ามาเปรียบเทียบกันได้ไหม...ถึงไงก็เถอะ...ไอ้ไมค์มันทำ...มันก็ต้องแก้" นายกอล์ฟเอ้ย ฉันเสียใจจริงๆเลยที่นายมีน้องแบบนี้ ไม่เหมือนยัยกานต์น้องฉัน ไม่เคยทำความเดือดร้อนให้คนอื่น...ดิวเอ้ยโชคดีจริงๆที่มีน้องดีแบบนี้(เพิ่งจะสำนึกบุญคุณน้องนะยะยัยดิว)
"ฉันว่าเราไปตามพวกนั้นกันเถอะนายกอล์ฟ...ฉันเห็นแพรวิ่งไปทางนั้น"แล้วฉันกับนายกอล์ฟก็วิ่ง
ตามหาแพรกัน
******************************
"โถ!!ชินเอ้ย...เมื่อกี้ไม่น่าว่าน้องเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปร้องไห้อยู่ที่ไหน ถ้ามันไม่กลับบ้านขึ้นมา...เย็นนี้ไม่มีใครทำการบ้านให้แน่เลย"(ชินเราอ่ะ...ใช้น้องทำการบ้าน ซะงั้น)
"พี่ชินหรือเปล่าค่ะ"
เอ๊ะ! เสียงคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฉันค่อยๆหันหลังไป และแล้วสิ่งที่ฉันรอมานาน ว้าว! สวรรค์เพิ่งเห็นความดีไอ้ชินวันนี้ เพราะคนที่ยืนตรงหน้าฉัน...คือนางฟ้าของฉัน...น้องกานต์
"น้องกานต์มีไรหรอครับ"
"คือเมื่อกี้เห็นแพรวิ่งมาทางนี้...แล้วหายไปไหนก็ไม่รู้"
"อ๋อ...พี่ก็กำลังตามหาอยู่ครับ" ว่าแต่ทำไมตอนน้องกานต์ยืนคุยกับเราถึงต้องตัวสั่นด้วยเนี่ย น้องกานต์เป็นไข้ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย
"คือ...น้องกานต์ครับ"
"พี่ชินค่ะ...อย่าเดินมาใกล้กานต์เลยค่ะ...ขอร้องนะค่ะ"
"น้องกานต์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"ปะ...ปะ...เปล่าค่ะ…กานต์ว่าเรารีบไปตามหาแพรกันดีกว่าค่ะ"
********************************
"ทำไมอ่ะ ฉันมันน่ารังเกลียดนักหรอ...ถึงต้องทำกันขนาดนี้" ฉันตะโกนเต็มเสียงบนดาดฟ้าของโรงเรียน ฉันมันไม่ใช่คนดีอะไรมาก...แต่บางครั้งฉันก็ต้องการใครซักคนอยู่ข้างฉันเวลาฉันเป็นแบบนี้
"เอ๊ะ! อะไรนี่...ลูกเทนนิสหรอ...ของใครเนี้ย" ฉันเห็นลูกเทนนิสกลิ้งมาจากทางไหนไม่รู้ เอ๊ะ!เขียนว่า ฉันขอโทษ ลายมือนี้คุ้นๆนะ
"แพร! ฉันขอโทษ" นี่มันเสียงของนายไมค์นี่ ฉันค่อยๆหันหลังไปมองนายไมค์ นายไมค์ทำหน้าตารู้สึกว่าตัวเองผิดมั่กมากกกกก
ความจริงแล้วฉันก็แกล้งมันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่คราวนี้นายนี่มันทำเกินไปแล้ว นึกว่าเป็นนักร้องดังแล้วจะให้อภัยง่ายๆหรอ ฉันจะให้อภัยนายก็ต่อเมื่อนายตาม ยามาพี มาคลุกเข่าขอความรักจากฉัน(พอดีว่าคนแต่งรักยามาพีเหมือนกันเลยอ่ะค่ะขอลากมาเกี่ยวนิดๆน่ะค่ะ...อิอิ)
"ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจขนาดนี่"นายไมค์นายคงรู้สึกผิดแล้วสิน่ะ เวลาเห็นหน้านายนี่ก็น่ารักดี ยิ่งเวลางอนนะนายเนี้ยก็น่ารักไม่เบาเลย
"นายรู้ไหมว่าสิ่งที่นายทำอ่ะ...นายทำเรื่องเล็กของฉันให้เป็นเรื่องใหญ่"
"ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้"ไมค์พูดออกมาด้วยความสำนึกผิด และไมค์ก็หวังว่าแพรจะให้อภัยเขา(โถ...แพรให้อภัยไมค์เถอะ...คนแต่งสงสารไมค์อ่ะ...น้ำตาไหลแล้วเนี่ย)
"เอ้า!แพร อยู่นี่เองหรอ...พี่ตามหาแทบแย่เลย" ดูพี่ชินซิกว่าจะตามหาฉันเจอไม่รอให้ฉันกลับบ้านเลยล่ะ มาซะป่านนี้
"อ่ะนี่...นายไมค์...เอาลูกเทนนิสของนายคืนไป...แล้วนายอย่าเล่นแบบนี้อีก...แล้วต่อไปนี้ฉันก็จะไม่ยุ่งกับนาย"
"แสดงว่าเธอให้อภัยแล้วใช่ไหม"ความจริงฉันไม่ได้ให้อภัยนายหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีก
"ขอ...แค่...เป็น...เพียง...เรื่องเล็กๆในใจเธอก็พอ...ทุกๆเรื่องที่เธอสนใจและทุกเรื่องก้อเป็นเรื่องใหญ่"
"นี่พี่ชิน..พี่จะร้องเพลงทำไมเนี้ย" พี่ชินดันมาร้องเพลงทั้งๆที่คนอื่นเค้าไม่มีอารมณ์กันเลย
"อ้าว...ยัยแพร...ก็เรื่องของแกมันคล้ายๆกับเพลงนี้นี่หว่า...ฉันก็เลยร้องเพลงนี้ให้แกฟัง"
"ทุกคน! อยู่ที่นี่กันเองหรอ" ฉันว่าไอ้พี่ชินมันช้าแล้วน่ะ พี่ดิวกับพี่กอล์ฟยังช้ากว่าอีกอ่ะ
"เฮ้ยไมค์...แกถือไรในมือว่ะ" แย่แล้วพี่กอล์ฟดันมาถามนายไมค์
"คือว่า...ไม่มีอะไรหรอกพี่กอล์ฟ"
"จะไม่มีอะไรได้ไง...นี่ไงทุกคนที่นายไมค์ถืออันนี้อยู่"
"เฮ้ย พี่ดิวเอาไปตอนไหนอ่ะ ไมค์ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ว้าว! ไมค์เขียนขอโทษด้วย น่ารักดีน่ะ มาง้อผู้หญิงอ่ะ
"จริงหรอไมค์ พี่ว่าพี่ไม่เคยเห็นแกง้อใครมาก่อนเลยนะเนี้ย" จะทำยังไงดีเนี้ย ทั้งพี่กอล์ฟ ทั้งพี่ดิว แล้วก้อพี่ชินกะกานต์ หันมามองหน้าฉันกะนายไมค์อ่ะ ไม่รู้ว่าหน้าฉันตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึงหรือเปล่าเนี้ย"
"ช่างเถอะ...พี่ว่าแกขอโทษแพรก็ดีแล้วหล่ะ...แต่แกอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่อีกแล้วกัน"ดีใจจังที่พี่กอล์ฟและทุกคนเข้าใจ
"แพร...ถ้าธุระแกเสร็จแล้ว...ไปกลับบ้านกัน..ไปทำการบ้านของพี่ให้เสร็จ" ดูดิพี่ชายฉันยังมีอารมณ์ให้ฉันไปทำการบ้านให้อีกน่ะ
"คือ...พี่ชินค่ะ...การบ้านวิชาไรค่ะ...เด๋วกานต์ช่วยทำการบ้านให้ก็ได้ค่ะ" โอ้โห! กานต์เราสมแล้วที่เรียนเก่ง ดีจังเย็นนี้ก็ไม่ต้องทำการบ้านให้พี่ชินแล้ว
"งั้นก็ได้ครับน้องกานต์...ทั้งวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิตศาสตร์ เลยนะครับ"
"เฮ้ย...พี่ชิน ทำไมหน้าด้านจังอ่ะ...ใช้กานต์ทำการบ้าน...ไม่รู้หรอว่ากานต์เขาก็มีการบ้านน่ะ"
"เหอะน่า...ต่อไปน้องกานต์ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล...เพราะน้องกานต์ก็ต้องเป็นคนพิเศษของพี่"
"ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลยชินเอ้ย..."แม้แต่พี่กอล์ฟก็ยังรู้เลย
"ดิวว่านะทุกคนเราลงไปข้างล่างกันเถอะ"
"แต่เดี๋ยวนะ...ยัยกานต์เป็นไรหรือเปล่า...ทำไมหน้าแดงจัง"ฉันก็สงสัยเหมือนกันแหละ แต่พอพี่ดิวถามยัยกานต์ฉันก็รู้ทันทีเลยว่า ทั้ง 2 คนมีใจให้กันแล้วแน่ๆเลย
"โอ้โห! พี่ชิน...มุกจีบสาวเยอะนะ…คราวหน้าคราวหลังก็ถ่ายทอดวิชานี้ให้ไมค์มั่งนะพี่"
"แน่นอนไอ้น้องรัก...เดี๋ยวไปเอาการบ้านให้น้องกานต์ก่อนนะ"
***********************************
เวลาเลิกเรียน
"โถเอ้ย! ดิวเราเพิ่งมาอยู่โรงเรียนนี้วันแรก...จะรู้ทางกลับบ้านไหมเนี้ย"
"พี่ดิว...แล้วไม่มีใครมารับเราหรอ" ความจริงก็มีแต่อยากหนีเที่ยวก่อนกลับบ้านมากกว่า
"นี่กานต์! เย็นนี้ฉันจะชวนเธอไปดูพี่ชินซ้อมน่ะ พี่ชินอยู่G-junior ตั้งแต่เด็กเลยน่ะ ฉันว่าถ้ากานต์ไปน่ะ พี่ชินคงจะมีกำลังใจซ้อมมากกว่านี้แน่"
"พี่ว่าก็ดีเหมือนกันนะกานต์...เย็นนี้เราไปกับแพรก็ได้นี่"
"แล้วการบ้านพวกนี้ละค่ะ...กานต์กลัวทำไม่เสร็จค่ะ"
"ไม่เป็นไร...เก่งๆอย่างกานต์เดี๋ยวก็ทำเสร็จ...ไปเถอะน่ะ เดี๋ยวเราไม่มีเพื่อนไป"
"ก็ได้จ๊ะ...แต่ไม่กลับดึกน่ะ เดี๋ยวพ่อ-แม่เป็นห่วง"
"เย้ เย้ เย้ !! ไปกันเลย"
เรื่องเล็กของเธอ - กอล์ฟ กะ ไมค์
อิอิ ... เอาให้เข้ากะชื่อตอนอ่ะค่ะ ...
ตอนที่ 2 เรื่องเล็กของเธอ
"อะไรกันเนี่ย...นายไมค์...นายไมค์!!ไอ้บ้าเอ้ย" สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้ามันคือ ไดอารี่ ของฉัน ที่ฉันเขียนนี่ และฉันก็ซ่อนไว้ที่พี่ชิน แล้วทำไมมันมาอยู่ที่นายไมค์ได้เนี้ย
"ว่าไง...ยัยแพร...เธอเนี่ยดังกว่าฉันแล้วนะ...ยืนตรงนี้ระวังปาปารัซซี่มาถ่ายเอาน๊ะจ๊ะ" ดูมันดิเอาแต่ยืนหัวเราะฉัน ตอนเนี้ยหน้าฉันแตกจนไม่กล้าเก็บแล้ว นายไมค์นายทำฉันได้นะ
"ฮ่าๆๆ แพรแกเขียนไดอารี่หรอ...ดูดิเคยตกรถเมล์...ทำกระเป๋าตังค์หาย...ตกบันได...โดนหมากัด...โถ!!น้องฉันดวงไม่ดีเลยนะเนี้ย" ไอ้พี่ชินมันเป็นพี่ภาษาไรว่ะ ประจารฉันต่อหน้าคนอื่น ไม่ใช่เพราะพี่หรอเนี่ยที่เอาไดอารี่ของฉันไปให้นายไมค์
"สะใจ...แล้วใช่ไหม...นายไมค์...ที่ทำกับฉันแบบนี้...ใช่ดิ ฉันมันตัวซวย จะทำอะไรก็ไม่ดีไปหมดนั่นแหละ ...นายเกลียดฉัน ฉันไม่ได้ว่านายหรอก...แต่ฉันเกลียดนายฉันจะไม่ทำแบบนี้กับนายหรอก...นายมันไม่ใช่เพื่อนฉันแล้ว" ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ ฉันรู้สึกยังไง แต่ฉันไม่ไหวแล้วจึงต้องวิ่งออกไป ตอนนี้สายตาของคนอื่นที่มองฉันก็ดูถูก เหยียดหยามกันทั้งนั้น
**********************************
"นั่นไงพี่ดิว...คนพวกนั้นดูอะไรกัน"
"นั่นแพรนี่...วิ่งไปไหนหน่ะ...พี่ดิวรอก่อนนะ...กานต์จะไปดูแพรหน่อย" เอ้า!!ยัยกานต์วิ่งไปเลย แล้วฉันล่ะปล่อยพี่เลยไว้เลยนะยัยกานต์ ว่าแต่นั่นมันไดอารี่นี่หน่า...ตลกจังเลย...ใครน่ะดวงซวยได้ขนาดนี้
"ฮ่าๆๆๆ...ตลกจัง" ฉันยืนหัวเราะอยู่ดีๆ นายกอล์ฟก็เดินมาหาฉัน
"นี่ดิว...มานี่เลย...เธอสะใจมากเลยหรอเนี่ย"
"อ้าว...สะใจดิ...นายลองอ่านดูดิ...ตลกจะตายไป"
"เธอรู้ไหมว่าไดอารี่นี้ของใคร??"
"อ้าว...จะรู้หรอ...ฉันเพิ่งมาดูเมื่อกี้ ขนาดนายยังถามฉันเลยว่าไดอารี่นี้ของใคร"
"ไดอารี่นี้ของยัยแพร...น้องไอ้ชินห้องเราไง"
"แพร!ก็เพื่อนยัยกานต์อ่ะดิ"
"คราวนี้เธอยังจะสะใจอยู่หรือเปล่า"
"เดี๋ยวก่อน...นายกอล์ฟ...แล้วใครทำแบบนี้อ่ะ"
"ไอ้ไมค์...น้องฉันเอง"
"ไมค์!!น้องนาย...ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี้ย...พี่น้องคู่นี้เหมือนกันจริงๆ"
"นั่นมันน้องฉัน...ไม่ใช่ฉัน...เธออย่ามาเปรียบเทียบกันได้ไหม...ถึงไงก็เถอะ...ไอ้ไมค์มันทำ...มันก็ต้องแก้" นายกอล์ฟเอ้ย ฉันเสียใจจริงๆเลยที่นายมีน้องแบบนี้ ไม่เหมือนยัยกานต์น้องฉัน ไม่เคยทำความเดือดร้อนให้คนอื่น...ดิวเอ้ยโชคดีจริงๆที่มีน้องดีแบบนี้(เพิ่งจะสำนึกบุญคุณน้องนะยะยัยดิว)
"ฉันว่าเราไปตามพวกนั้นกันเถอะนายกอล์ฟ...ฉันเห็นแพรวิ่งไปทางนั้น"แล้วฉันกับนายกอล์ฟก็วิ่ง
ตามหาแพรกัน
******************************
"โถ!!ชินเอ้ย...เมื่อกี้ไม่น่าว่าน้องเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปร้องไห้อยู่ที่ไหน ถ้ามันไม่กลับบ้านขึ้นมา...เย็นนี้ไม่มีใครทำการบ้านให้แน่เลย"(ชินเราอ่ะ...ใช้น้องทำการบ้าน ซะงั้น)
"พี่ชินหรือเปล่าค่ะ"
เอ๊ะ! เสียงคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฉันค่อยๆหันหลังไป และแล้วสิ่งที่ฉันรอมานาน ว้าว! สวรรค์เพิ่งเห็นความดีไอ้ชินวันนี้ เพราะคนที่ยืนตรงหน้าฉัน...คือนางฟ้าของฉัน...น้องกานต์
"น้องกานต์มีไรหรอครับ"
"คือเมื่อกี้เห็นแพรวิ่งมาทางนี้...แล้วหายไปไหนก็ไม่รู้"
"อ๋อ...พี่ก็กำลังตามหาอยู่ครับ" ว่าแต่ทำไมตอนน้องกานต์ยืนคุยกับเราถึงต้องตัวสั่นด้วยเนี่ย น้องกานต์เป็นไข้ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย
"คือ...น้องกานต์ครับ"
"พี่ชินค่ะ...อย่าเดินมาใกล้กานต์เลยค่ะ...ขอร้องนะค่ะ"
"น้องกานต์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"ปะ...ปะ...เปล่าค่ะ…กานต์ว่าเรารีบไปตามหาแพรกันดีกว่าค่ะ"
********************************
"ทำไมอ่ะ ฉันมันน่ารังเกลียดนักหรอ...ถึงต้องทำกันขนาดนี้" ฉันตะโกนเต็มเสียงบนดาดฟ้าของโรงเรียน ฉันมันไม่ใช่คนดีอะไรมาก...แต่บางครั้งฉันก็ต้องการใครซักคนอยู่ข้างฉันเวลาฉันเป็นแบบนี้
"เอ๊ะ! อะไรนี่...ลูกเทนนิสหรอ...ของใครเนี้ย" ฉันเห็นลูกเทนนิสกลิ้งมาจากทางไหนไม่รู้ เอ๊ะ!เขียนว่า ฉันขอโทษ ลายมือนี้คุ้นๆนะ
"แพร! ฉันขอโทษ" นี่มันเสียงของนายไมค์นี่ ฉันค่อยๆหันหลังไปมองนายไมค์ นายไมค์ทำหน้าตารู้สึกว่าตัวเองผิดมั่กมากกกกก
ความจริงแล้วฉันก็แกล้งมันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่คราวนี้นายนี่มันทำเกินไปแล้ว นึกว่าเป็นนักร้องดังแล้วจะให้อภัยง่ายๆหรอ ฉันจะให้อภัยนายก็ต่อเมื่อนายตาม ยามาพี มาคลุกเข่าขอความรักจากฉัน(พอดีว่าคนแต่งรักยามาพีเหมือนกันเลยอ่ะค่ะขอลากมาเกี่ยวนิดๆน่ะค่ะ...อิอิ)
"ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจขนาดนี่"นายไมค์นายคงรู้สึกผิดแล้วสิน่ะ เวลาเห็นหน้านายนี่ก็น่ารักดี ยิ่งเวลางอนนะนายเนี้ยก็น่ารักไม่เบาเลย
"นายรู้ไหมว่าสิ่งที่นายทำอ่ะ...นายทำเรื่องเล็กของฉันให้เป็นเรื่องใหญ่"
"ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้"ไมค์พูดออกมาด้วยความสำนึกผิด และไมค์ก็หวังว่าแพรจะให้อภัยเขา(โถ...แพรให้อภัยไมค์เถอะ...คนแต่งสงสารไมค์อ่ะ...น้ำตาไหลแล้วเนี่ย)
"เอ้า!แพร อยู่นี่เองหรอ...พี่ตามหาแทบแย่เลย" ดูพี่ชินซิกว่าจะตามหาฉันเจอไม่รอให้ฉันกลับบ้านเลยล่ะ มาซะป่านนี้
"อ่ะนี่...นายไมค์...เอาลูกเทนนิสของนายคืนไป...แล้วนายอย่าเล่นแบบนี้อีก...แล้วต่อไปนี้ฉันก็จะไม่ยุ่งกับนาย"
"แสดงว่าเธอให้อภัยแล้วใช่ไหม"ความจริงฉันไม่ได้ให้อภัยนายหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีก
"ขอ...แค่...เป็น...เพียง...เรื่องเล็กๆในใจเธอก็พอ...ทุกๆเรื่องที่เธอสนใจและทุกเรื่องก้อเป็นเรื่องใหญ่"
"นี่พี่ชิน..พี่จะร้องเพลงทำไมเนี้ย" พี่ชินดันมาร้องเพลงทั้งๆที่คนอื่นเค้าไม่มีอารมณ์กันเลย
"อ้าว...ยัยแพร...ก็เรื่องของแกมันคล้ายๆกับเพลงนี้นี่หว่า...ฉันก็เลยร้องเพลงนี้ให้แกฟัง"
"ทุกคน! อยู่ที่นี่กันเองหรอ" ฉันว่าไอ้พี่ชินมันช้าแล้วน่ะ พี่ดิวกับพี่กอล์ฟยังช้ากว่าอีกอ่ะ
"เฮ้ยไมค์...แกถือไรในมือว่ะ" แย่แล้วพี่กอล์ฟดันมาถามนายไมค์
"คือว่า...ไม่มีอะไรหรอกพี่กอล์ฟ"
"จะไม่มีอะไรได้ไง...นี่ไงทุกคนที่นายไมค์ถืออันนี้อยู่"
"เฮ้ย พี่ดิวเอาไปตอนไหนอ่ะ ไมค์ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ว้าว! ไมค์เขียนขอโทษด้วย น่ารักดีน่ะ มาง้อผู้หญิงอ่ะ
"จริงหรอไมค์ พี่ว่าพี่ไม่เคยเห็นแกง้อใครมาก่อนเลยนะเนี้ย" จะทำยังไงดีเนี้ย ทั้งพี่กอล์ฟ ทั้งพี่ดิว แล้วก้อพี่ชินกะกานต์ หันมามองหน้าฉันกะนายไมค์อ่ะ ไม่รู้ว่าหน้าฉันตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึงหรือเปล่าเนี้ย"
"ช่างเถอะ...พี่ว่าแกขอโทษแพรก็ดีแล้วหล่ะ...แต่แกอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่อีกแล้วกัน"ดีใจจังที่พี่กอล์ฟและทุกคนเข้าใจ
"แพร...ถ้าธุระแกเสร็จแล้ว...ไปกลับบ้านกัน..ไปทำการบ้านของพี่ให้เสร็จ" ดูดิพี่ชายฉันยังมีอารมณ์ให้ฉันไปทำการบ้านให้อีกน่ะ
"คือ...พี่ชินค่ะ...การบ้านวิชาไรค่ะ...เด๋วกานต์ช่วยทำการบ้านให้ก็ได้ค่ะ" โอ้โห! กานต์เราสมแล้วที่เรียนเก่ง ดีจังเย็นนี้ก็ไม่ต้องทำการบ้านให้พี่ชินแล้ว
"งั้นก็ได้ครับน้องกานต์...ทั้งวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิตศาสตร์ เลยนะครับ"
"เฮ้ย...พี่ชิน ทำไมหน้าด้านจังอ่ะ...ใช้กานต์ทำการบ้าน...ไม่รู้หรอว่ากานต์เขาก็มีการบ้านน่ะ"
"เหอะน่า...ต่อไปน้องกานต์ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล...เพราะน้องกานต์ก็ต้องเป็นคนพิเศษของพี่"
"ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลยชินเอ้ย..."แม้แต่พี่กอล์ฟก็ยังรู้เลย
"ดิวว่านะทุกคนเราลงไปข้างล่างกันเถอะ"
"แต่เดี๋ยวนะ...ยัยกานต์เป็นไรหรือเปล่า...ทำไมหน้าแดงจัง"ฉันก็สงสัยเหมือนกันแหละ แต่พอพี่ดิวถามยัยกานต์ฉันก็รู้ทันทีเลยว่า ทั้ง 2 คนมีใจให้กันแล้วแน่ๆเลย
"โอ้โห! พี่ชิน...มุกจีบสาวเยอะนะ…คราวหน้าคราวหลังก็ถ่ายทอดวิชานี้ให้ไมค์มั่งนะพี่"
"แน่นอนไอ้น้องรัก...เดี๋ยวไปเอาการบ้านให้น้องกานต์ก่อนนะ"
***********************************
เวลาเลิกเรียน
"โถเอ้ย! ดิวเราเพิ่งมาอยู่โรงเรียนนี้วันแรก...จะรู้ทางกลับบ้านไหมเนี้ย"
"พี่ดิว...แล้วไม่มีใครมารับเราหรอ" ความจริงก็มีแต่อยากหนีเที่ยวก่อนกลับบ้านมากกว่า
"นี่กานต์! เย็นนี้ฉันจะชวนเธอไปดูพี่ชินซ้อมน่ะ พี่ชินอยู่G-junior ตั้งแต่เด็กเลยน่ะ ฉันว่าถ้ากานต์ไปน่ะ พี่ชินคงจะมีกำลังใจซ้อมมากกว่านี้แน่"
"พี่ว่าก็ดีเหมือนกันนะกานต์...เย็นนี้เราไปกับแพรก็ได้นี่"
"แล้วการบ้านพวกนี้ละค่ะ...กานต์กลัวทำไม่เสร็จค่ะ"
"ไม่เป็นไร...เก่งๆอย่างกานต์เดี๋ยวก็ทำเสร็จ...ไปเถอะน่ะ เดี๋ยวเราไม่มีเพื่อนไป"
"ก็ได้จ๊ะ...แต่ไม่กลับดึกน่ะ เดี๋ยวพ่อ-แม่เป็นห่วง"
"เย้ เย้ เย้ !! ไปกันเลย"
เรื่องเล็กของเธอ - กอล์ฟ กะ ไมค์
อิอิ ... เอาให้เข้ากะชื่อตอนอ่ะค่ะ ...
ความคิดเห็น