ปฏิบัติการ รัก วุ่น ๆ ป่วนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : ณ.ที่บ้าน

6

++++ ที่บ้าน ++++

ฉันกลับมาถึงบ้านโดยปลอดภัย หายห่วง แม่กับพ่อผู้เป็นห่วงวิ่งออกมารับยันหน้าบ้าน ถามนู้นถามนี้จน ขี้เกียจจะตอบคำถาม ที่ไหลเข้าหูขวาทะลุหูซ้ายแล้วก็ลอยไปกับตามลม

“พ่อกับแม่ค่ะ หนูขอตัวขึ้นห้องก่อนนะค่ะ วันนี้หนูปวดหัวค่ะ” ฉันฟังพ่อกับแม่พูดมามากฉันเลยตัดสินใจบอกท่านไป ฉันเดินขึ้นมายังบันไดของบ้านแล้วเดินเลี้ยวซ้าย ไปยังห้องของฉัน ที่มีชื่อติดอยู่ว่า ปลายฟ้า ฉันบิดประตูเข้าไปแล้วหันมาปิดและล็อคกรประตู ฉันเดินถือกระเป๋านักเรียนไปวางไว้บนโต๊ะหนังสือ แล้วฉันก็ถอดเสื้อผ้าจากชุดนักเรียน กลายเป็นชุดอยู่บ้าน ธรรมดาๆ ที่เป็นเสื้อยึดกางเกงยีนขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย วันนี้ฉันเหนื่อยมากฉันเลยล้มลงบนเตียงนุ่มๆที่มีโทนสีฟ้าสดใส แล้วเงยขึ้นไปบนเพดานที่มีสีขาวโพน ฉันหลับตาเพื่อผ่อนคลาย แล้วต้องลืมตาขึ้นเมื่อมีคนมาเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ปลายฟ้าขอพี่เข้าไปได้มั้ย”เสียงอันคุ้นเคยของพี่ฉันมาเคาะประตูเลยทำให้ฉันไม่ได้พักผ่อน

“ได้...เดี๋ยวไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ”ฉันตะโกนออกไปแบบเหนื่อยหน่าย แล้วเดินไปเปิดประตูให้พี่ปลายเมฆเข้ามา

“พี่มีอะไรก็ว่ามา วันนี้ฉันไม่ว่าง”ฉันหันไปพูดกับพี่ปลายเมฆที่กำลังจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะคอมพิวเตอร์

“พี่มีเรื่องจะมาถามเกี่ยวกับเพื่อนของปลายฟ้าอ่ะ”พี่ปลายเมฆทำหน้าจริงจังแล้วหันมาตอบอย่างดีใจ

“ว่ามา”

“ไอ้น้องบ้า นิสัยไม่ดี ขี้เกียจเรียน ใช้คนอื่น ทำอะไรเองไม่เป็น อ่ะล้อเล่งน่า”ดูสิกวนอวัยวะเบื้องล่างเสียจริง บอกให้ว่ามาแบบว่าจะถามเรื่องอะไร ไม่ใช่ให้ด่ากันซะหน่อย เดี๋ยวปัดเหนี่ยวเลย

“พี่จะมาถามเรื่องของเพื่อนปลายฟ้านั้นแหละ” หลังจากที่ว่าฉันโดยไม่หายใจก็หันมาถามดีๆกับฉัน สงสัยคงจะจริงจังมากไปมั่ง แล้วจะถามเกี่ยวกับเพียวริคุทำไมหว่า สงสัยๆๆ

“แล้วทำไม!!! เพื่อนฉันมันไปทำอะไรให้ล่ะ”ฉันว่ามันผิดปกติยังไงนะ มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย พี่ไม่เคยถามเรื่องของเพื่อนฉันเลยสักคน

“คือ............ไม่บอก” พี่ปลายเมฆ

“น่านะ บอกหน่อย” ฉัน

“อืม............ไม่บอก” พี่ปลายเมฆ

“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ไม่อยากรู้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องมาถามด้วย น้องงอน” ฉันตอบแบบงอนๆแล้วเบือนหน้าหนี

“โอ๋ โอ๋ อย่างอนนะ” พี่ปลายเมฆปลอบฉันพลางเอามือมาลูบหัว และฉันก็แลบลิ้นทำเสียง แฮะๆๆๆออกมา มันเหมือนหมายังไงอย่างงั้นก็ไม่รู้ ง่าพี่ปลายเมฆหาว่าฉันเป็นหมานี้!!!!!

“เออๆ มีอะไรก็รีบพูดสักทีดิ อย่าลีลาให้มากนัก ฉันจะพักผ่อน” จะพูดกับพี่หรือจะพูดกับเพื่อนฟะเนี้ย (คนเขียน)

“พี่........พี่.........เขินอ่ะ........พี่ชอบเพื่อนปลายฟ้าน่ะ”พี่ปลายเมฆหันมาบอกฉัน หน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศแถมทำตัวบิดไปบิดมา สงสัยเป็นโรคบิดมั่ง

“ฮ่าๆๆๆ เอิ้กๆๆๆ น่าขำชะมัดเลย”ฉันหัวเราะกับท่าทางของพี่ปลายเมฆจนไส้แถบออกมาเต้นระบำชาวเกาะ รำระบำชาวเกาะ ไพเราะเสนาะจับใจ สายน้ำหลั่งไหล กระทบหาดทายดั่งคลื่นๆๆ (ติ๋งต๋องจริงๆ)

“ก็ดีแล้ว เดี๋ยวฉันจะช่วยก็แล้วกันนะ”ฉันตอบกลับแล้วยิ้มให้อย่างยินดีที่จะช่วย ฉันล่ะคิดไม่ผิดเลยถ้าซื้อหวยฉันคงถูกไปแล้วนะเนี้ย

“ขอบใจมากจ๊ะ ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ แล้วอย่างลืมลงไปกินข้าวล่ะ”พี่ปลายเมฆยิ้มกลับให้ฉันอย่างดีใจโดยไม่ลืมสั่งให้ฉันลงไปกินข้าวข้างล่าง แล้วขยิบตาให้หนึ่งทีก่อนปิดประตูลง ฉันหันหลังกลับไปยังเตียงตามเคยก่อนจะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่เมื่อกี้นี้มีพี่ปลายเมฆนั่งอยู่ ฉันนั่งลงกับเก้าอี้ แล้วจับเมาส์คลิกนู้นคลิกนี้ แล้วเปิด msn ตอนนี้มีคนออนไลน์กันเยอะแยะมากมาย ฉันเลื่อนดูรายชื่อคนที่ออนไลน์จนเลื่อนมาเจอกับชื่ออันคุ้นเคยที่ฉันเคยเล่นด้วยเป็นประจำในช่วงปิดเทอม

“นี่ ยัยโดมิโน่ เป็นไงบ้างอยู่ที่ญี่ปุ่นสบายดีมั้ย”ฉันพิมพ์ข้อความใส่เมื่อเห็นยัยโดมิโน่ออนไลน์

“ฉันสบายดี แล้วเธอล่ะ ฉันคิดถึงเธอจัง” โดมิโน่จังพิมพ์ข้อความตอบ

“ฉันสบายดี แล้วก็คิดถึงเหมือนกัน เมื่อไหร่เธอจะกลับมาสักทีล่ะ” ฉันพิมพ์ข้อความถาม

“ก็คงเป็นเรียนจบนั้นแหละจ๊ะ ถ้าว่างๆฉันจะไปเที่ยวหานะ” โดมิโน่จังส่งข้อความตอบ

ก๊อก ๆ ๆ

“คุณหนูปลายฟ้าค่ะ ท่านให้มาเรียกไปทานข้าวค่ะ”ในขณะที่ฉันกำลังนั่งแชต msn กับยัยโดมิโน่

ก็มีแม่บ้านมาเรียกไปทานข้าวซะและ ฉันกำลังสนุกอยู่เลย แต่ก็ต้องไป วันนี้ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย ว่าไปแล้วก็หิวเหมือนกัน ลงไปข้างล่างดีกว่า

“ค่ะป้า เดี๋ยวหนูลงไปค่ะ”ฉันตะโกนกลับเมื่อท้องของฉันมันประท้วงซะขนาดนี้ ฉันต้องยอมแพ้แล้วล่ะ

“นี่โดมิโน่จัง ฉันต้องลงไปกินข้าวก่อนนะ ไว้วันหลังเรามาคุยกันใหม่”ฉันรีบใช้นิ้วจิ้มๆที่คีย์บอร์ดพิมพ์ข้อความส่งกลับไป

“บ้ายบายจ๊ะ” โดมิโน่ส่งข้อความกลับมา

“บ้ายบายจ๊ะ” ฉันส่งข้อความกลับไป เมื่อลากับโดมิโน่แล้ว ฉันจึงรีบปิดคอมพิวเตอร์ทันที และรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ฉันเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มี พ่อ แม่ และพี่ปลายเมฆนั่งอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา และก็รอฉันคนเดียว ฮี่ๆๆ ขอโต้ด...น้าค้า

“ว่าไงปลายฟ้าวันนี้ไปทำอะไรมาล่ะลูก”ผู้เป็นพ่อที่ห่วงนักห่วงหนาถามขึ้นเมื่อฉันนั่งลงที่เก้าอี้ตัวสวยราคาแพง

“วันนี้หนูไปนอนห้องพยาบาลมาค่ะ พอตื่นขึ้นมาก็พบว่ามันเย็นมากแล้ว และเพื่อนหนูก็เลยบอกว่าจะมาส่ง หนูเลยโทรไปบอกให้พี่ปลายเมฆกลับบ้านไปก่อนโดยไม่ต้องรอค่ะ” ฉันอธิบายความเป็นไปเป็นมาของการกลับบ้านเย็น

“ถ้างั้นก็ทานข้าวซะลูก กินเยอะๆนะจะได้โตไวๆ”

“อ่ะอ้ออู๋อิวอ้าวอู่แอ้ว” (ค่ะพ่อหนูหิวข้าวอยู่แล้ว)

“หนูไปอดอยากที่ไหนมาจ๊ะลูก”แม่ที่เป็นห่วงก็ถามเมื่อเห็นฉันยัดข้าวใส่ปากโดยไม่หยุด

“ก็ตอนกลางวันหนูไม่ได้กินข้าวค่ะ”ฉันอธิบายให้แม่ฟังเมื่อฉันกลืนข้าวลงสู่ท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อิอิ อิ่มชะมัดเลย

“คุณพ่อคุณแม่ค่ะ หนูขอไปโรงเรียนและกลับบ้านเองบ้างจะได้มั้ยค่ะ หนูอยากมีประสบการณ์ใหม่ๆค่ะ”โกหกทั้งเพเลยยัยปลายฟ้า ก็หาข้ออ้างไม่ได้แล้วนิ

“ได้จ๊ะลูก เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่ปลายเมฆล่ะจะไปเรียนเองหรือป่าว”พ่อหันมาตอบฉันแล้วก็หันไปถามพี่ปลายเมฆต่อ

“เอ่อ ผมขอไม่ไปเองดีกว่าครับ”

ฉันก็ไม่อยากไปเองเหมือนกันนั้นแหละ แต่ทำไงได้อ่ะเดี๋ยวนายฟีโน่มาหาที่บ้านทำไงล่ะ ฉันก็แย่อ่ะดิ  นายชอบสร้างปัญหาให้ฉันจริงๆเลย