ปฏิบัติการ รัก วุ่น ๆ ป่วนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #7 : เพราะเกลียด?

7

โอ้ย...!!!จะทำยังไงเนี้ย แล้วคันไหนมันผ่านโรงเรียนเล่า คันนี้...!!! คันนั้น...!!!หรือคันนู้น...!!!

เอี้ยด...!!! รถใครมันมาจอดตรงหน้าฉันเนี้ย

“นี่เธอ!!! มายืนทำบื้ออะไรอยู่แถวนี้” นายฟีโน่เลื่อนกระจกออกมาแล้วถามอย่างเบื่อหน่าย

“ก็ฉันไม่รู้นิว่ารถคันไหนมันผ่านโรงเรียนเราบ้าง ฉันเคยไปเองซะที่ไหนล่ะ”

“ขึ้นมาสิ” นายฟีโน่มาแปลกแฮะ

“ให้ฉันไปด้วยเนี้ยนะ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปถามอย่างสงสัย

“จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปฉันไปก่อนนะ” นายจะใจดีหรือจะใจร้ายกันแน่เนี้ย ฉันก็ต้องไปดิ เรื่องอะไรฉันจะไปเองล่ะ ขืนอยู่ต่อไปหวังว่าไปไม่ถึงโรงเรียนแน่ และฉันก็รีบกระโดดขึ้นรถของนายฟีโน่ทันที

“นายขับรถมาเรียนเองหรอ”

“อืม” จะตอบให้มันยาวกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง งั้นไม่ถามแล้วดีกว่า

“.....”

“.....”

แล้วฉันกับเขาก็เงียบกันมาตลอดทางจนกระทั่งมาถึงโรงเรียน

“ขอบใจนายมากเลยนะ ฉันไปล่ะ” ฉันรีบขอบคุณเขาแล้วจะวิ่งชิ่งหนี แต่....

“จะไปไหน” ว่าแล้ว ตูว่าแล้ว

“ก็จะขึ้นเรียนไง ถามมาได้ ฮู้ว...” ฉันรีบบอกปัดๆไป ที่จริงฉันก็จะหนีเขานั้นแหละ

“จะไปง่ายๆเนี้ยนะ เธอเรียนห้องเดียวกับฉันไม่ใช่หรอ”

“อืมใช่ แล้วไง” ฉันว่ามันทะแม่งๆอยู่นะ นายคิดจะทำอะไรอีกล่ะ รู้อย่างนี้หารถมาเองดีกว่า ไม่น่ามากับนายเล้ย

“เหอะๆ มาถือของให้ฉันหน่อยสิ” นายฟีโน่หัวเราะออกทางลำคอเหมือนจะเยาะเย้ยแล้วก็ยื่นกระเป๋ามาให้ฉันถือ ฉันก็ต้องรับกรรมตามชะตาชีวิต ทำเหมือนฉันเป็นคนรับใช้ยังไงก็ไม่รู้ ฉันเดินตามนายฟีโน่มาติดๆ แล้วก็สังเกตเห็นว่ามีคนมองฉันมาตลอดทางจนถึงบนห้องเลย ทำไมต้องมองอย่างนั้นด้วยล่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนรับใช้เขานะ

“หวัดดีสาวน้อย ไปไงมาไงถึงมากับไอ้ฟีโน่ได้ล่ะ” เจอหน้านายพลาสทีไรอย่างจะแตะหน้านายจริงๆ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่

“ทำไมทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะครับ” นายคารามูก็ยิ้มไม่หุบเลย ถามมาได้ไม่เห็นหรือไงฉันถืออะไรอยู่

“เอากระเป๋าของนายไปเลย” ฉันโยนกระเป๋าให้นายฟีโน่แล้วรีบเดินไปหาเพียวริคุที่มานั่งรออยู่แล้ว

“หวัดดีจ้าเพียวริคุ”ฉันทักทายเพียวริคุเมื่อฉันเห็นหน้าเธอ ฉันคิดว่าวันนี้คงจะไม่มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นหรอกมั่ง (หรอกมั่ง) เน้นคำว่าหรอกมั่งด้วยนะค่ะ

“สวัสดีจ้า” เพียวริคุเอ๋ยทักฉันเมื่อฉันทักเธอก่อน เธอก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม แต่พูดน้อยไปหน่อย ถ้าเธอพูดมากกว่านี้เธอคงจะร่าเริง เป็นคนที่มีเสน่ห์คนนึงเลยล่ะ

“นี่ๆๆปลายฟ้า ฉันว่ามีคนมองพวกเราอยู่นะ” เพียวริคุหันมากระซิบที่ข้างหูฉัน แล้วเหล่ตามองไปยังหลังห้อง ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็3หนุ่มสามสไตล์หลังห้องไง จะมองกันทำไมหนักหนาล่ะเนี้ย ฉันอายคนอื่นเค้าน่ะ  สงสัยพวกนายกำลังคิดแผนอันชั่วร้ายอยู่แน่ๆเลย จะจองล้างจองพลาญฉันไปถึงไหนกัน!!!!

“เพียวริคุกินไรดีอ่ะ” ฉันหันไปถามเพียวริคุเพราะตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ที่โรงอาหาร ที่ไม่รู้จะกินอะไรดี

“กินพวกฉันแทนแล้วกัน”

“เฮ้ย...!!!พวกนายมาตอนไหนเนี้ย”

“ตามพวกเธอมาตั้งนานแล้วล่ะ”ถึงว่าล่ะลางสังหรณ์มันบอกอยู่ ฉันตกใจหมดเลยอยู่ๆนายพวกนี้ก็โผล่มา ทำเป็นพ่อมดแฮ่รี่พอตเตอร์ไปได้

“แล้วพวกนายจะตามฉันมาทำไมฮะ”ฉันตอบออกไปแบบน่ารำคาญที่สุด จะมีวันไหนที่ฉันอยู่อย่างสงบมั้ย สงสัยจะต้องไปทำบุญซัก 9 วัดเลย

“ก็จะไปกินข้าวด้วยไง”นายฟีโน่หันมาตอบอย่าเขินๆแล้วเกาหัวแกรกๆๆ นายมีเหาหรอนายฟีโน่ ดูแล้วน่ารักจัง เอ้ย...อย่าไปหลงสเน่ห์เขาสิ

“จะไปก็ไปสิ ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆหรอก”ฉันยอมเขาวันนึงแล้วกัน โทษฐานทำเอาใจฉันเกือบละลาย ชักจะเพ้อเจ้อซะแล้ว ว่าแต่ว่าฉันก็ยอมเขาทุกครั้งนี่หว่า ฉันนี่มันแย่จริงๆทำอะไรไม่ได้เลย

“ถ้างั้นเธอสองคนไปนั่งรอได้เลย เดี๋ยวฉันจะซื้อไปให้ นะนะนะ”ทำไมวันนี้มาแปลก หรือเป็นเพราะว่าสำนึกผิดที่ชอบมาแกล้งฉัน ถ้านายเป็นคนดีตั้งแต่แรกนะ ฉันจะชอบนายเลยแหละ

“อืมได้ๆ เร็วๆนะ”ฉันบอกกับนายฟีโน่ แล้วพวกเขาก็เดินออกไปฉันเลยดึงแขนยัยเพียวริคุไปหาที่นั่งรอ และไม่นานนักจานข้าวทั้งหมดก็วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับน้ำคนล่ะแก้ว

“ซื้ออะไรให้ฉันกินหว่า”ฉันมองดูจานข้าวตัวเองแล้วรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่อยากจะกินมันเลยทั้งที่ข้าวปั้นซูชิเป็นของที่ฉันชอบกินก็เถอะ

“จะมองอีกนานมั้ย กินซะสิ”แล้วทำไมถึงอยากให้ฉันกินซะขนาดนั้นด้วยนะ แถมมาจ้องหน้าอีก ใครจะไปกินลงกันเล่า

“อืม กินก็กิน ว่าแต่นายจะจ้องฉันกินอีกนานมะ”

“อ๋อๆ โทดที…กินดีๆล่ะ”นายฟีโน่หันไปยังจานข้าวของตน แล้วทิ้งคำท้ายไว้เพียงว่ากินดีๆล่ะ  มันหมายความว่าอะไรกัน แต่ฉันก็ไม่สนใจก็เลยหยิบตะเกียบมาเพื่อคีบซูชิชิ้นแรกเข้าปาก

(อร่อย ๆ ๆ)  แต่ฉันสังเกตได้นะว่าตอนที่ฉันกำลังจะคีบซูชิเข้าปากนายสามคนหันมาจ้องฉันอย่างพร้อมกันด้วย

“มีอะไรหรอ”ฉันเลยหันไปถามนายสามคน เพราะมันผิดปกติ

“ป่าวๆๆ”นายสามคนหันมาตอบพร้อมกันแล้วหันไปกินข้าวตนเองต่อ แล้วฉันก็คีบชิ้นที่สอง อาการสามคนนั้นเหมือนเดิมทุกอย่าง แถมมีเสียงบ่นพึมพำกันอีก ฉันเลยไม่สนใจแล้วรีบคีบชิ้นที่สามต่อเพราะมันอร่อย อิอิ แต่พอจะเอาเข้าปากนายสามคนนั้นก็หันมาแล้วทำท่าอ้าปากตามอีก ฉันเลยเอาชิ้นที่คีบมาเมื่อกี้วางลง

“พวกนายอยากกินหรอไง กินกับฉันก็ได้นะ”

“ไม่” นายสามคนตอบพร้อมกัน แถมทำเสียงรังเกียจอาหารสุดโปรดของฉันซะอีก ไม่อยากกินแล้วจะมองทำไม ฮู้ว!!! ฉันเลยคีบชิ้นที่ฉันวางเมื่อกี้เข้าปากไปแล้วเคี้ยวๆ แล้วหันไปสังเกตหน้านายฟีโน่ที่ทำหน้าแหยๆ แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่า ฉันโดนหลอก!!!!!!!!!! ฉันรีบคายมันออกมาทันทีแล้วเห็นว่ามีพริกยัดอยู่ในนั้น

“อ้ากกกกกกกกกกก ช่วยด้วย ขอน้ำๆๆๆๆๆๆ เผ็ดๆๆๆๆ”ฉันรีบลนลานหาน้ำ เพียวริคุก็ยื่นน้ำมาให้ น้ำตาฉันร่วงทีละหยดๆ หน้าแดงกล่ำน้ำมูกไหลออกมา ฉันหันไปมองหน้านายสามคนที่นั่งหัวเราะไม่หยุด ฉันเลยยิ่งโกรธ และโกรธมากที่สุด ฉันทนอยู่ไม่ได้เลยวิ่งออกมาทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่ที่มันบอกมาว่าเสียใจทำไมเขาถึงทำได้ขนาดนี้ ฉันจะไม่ไว้ใจอะไรนายอีกเลย ฉันเกลียดนาย นายได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดนาย ฮือๆๆๆๆ ฉันวิ่งร้องไห้แล้วมาหยุดอยู่ตรงสวนดอกไม้ข้างๆโรงเรียน ฉันนั่งกับโต๊ะม้าหินอ่อน แล้วมองไปที่บ่อน้ำเล็กๆของสวน ลมพัดไปมาอย่างไม่หยุดพร้อมกับน้ำตาของฉันที่มันยังไม่หยุดไหลเหมือนกัน แล้วทำไมฉันถึงเสียใจอะไรขนาดนี้ เป็นเพราะฉันชอบเขาหรอ?ไม่จริงฉันไม่ได้รักเขา ฉันแค่เสียใจว่าทำไมเขาถึงแกล้งฉันเหมือนฉันเป็นของเล่นที่ทำยังไงก็ได้ให้ฉันรู้สึกไม่ดี แล้วฉันจะทำยังไงก็ในเมื่อนายเกลียดฉัน แล้วฉันจะทำให้นายไม่เกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้ได้ไงล่ะ  ทีนี้ฉันก็ยังไม่หลุดพ้นจากนายนะสิ  นายมันเป็นบ้าก็อีแค่ผู้หญิงที่ตนเองรักทิ้งไปแค่เนี่ย ทำเป็นว่าผู้หญิงทั้งโลกก็เหมือนกันหมด ก็เลยไม่ชอบผู้หญิงทุกคนนายมันไม่มีหัวสมองคิด คิดได้แต่จะแกล้งคนอื่น ฮือๆๆๆ  ฉันจะทำยังไงดีใครก็ได้ช่วยฉันที!!!!!!!!!