คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter 8
chapter 8
รารินทร์อายุ 18 ปี
“อืม ... หื้ม?”
นัยน์าลม่อย ๆ ลืมึ้น้า ๆ พร้อมวามว่าเปล่า้าาย รารินทร์ถูพ่อสั่ให้มาอยู่้าับุลธรในืนวันเิเพราะเา้อไป่าเมือะทันหันและไม่อยาให้เธอลับไปอยู่ที่วัธาราวรวศ์อนโใหม่อุลธรึเป็นัวเลือที่ี ไออุ่นาร่าายอเายัเือาแ่ลับไม่เห็นร่าหนาุ้นาที่ไหนเลย รารินทร์พยายามะนอนหลับ่อแ่ลับลายเป็นว่าเธอนอนไม่หลับไปเสียอย่านั้น ไม่มีเสียหรือวี่แววอเาเลย
เธอเิบโึ้นสู่ว่าที่นาพยาบาลสาวเ็มัว ทุอย่าูรีบร้อนและเร่เร้าให้เธอเิบโเพื่อเป็นผู้ให่มาเสียน่วเวลาในวัยเ็รั้นี้เ็มไป้วยหน้าหนัสือเรียน ใ้เวลาสอบเทียบเ้าเรียนพยาบาลไม่นาน็้อลมือปิบัิ ใล้เลือ ใล้เ็มเอามานเธอสอบใบประอบวิาีพั้แ่อายุยัไม่ถึ 18 ปีเ็ม้วย้ำไป
“พี่๋า”
เธอัสินใเอ่ยเรียเา่อนะไ้ยินเสียฝีเท้าเินเ้ามาใล้บานประูห้อ ุลธรเินเ้ามาในห้อพร้อมับแว่นารอแสสำหรับอ่านหนัสือามประสาแพทย์อินเทิร์นหนุ่มไฟแร สีหน้าอเาูแื่นเล็น้อยเมื่อไ้ยินเสียเธอเอ่ยเรียเา รารินทร์มอภาพนั้น่อนะหลุำออมาเล็น้อย เมื่อเานั้นเหมือนับหมาัวให่ที่เรียหาเพียรั้เียว็รีบระิหาพุ่มาหาเธอ
“พี่๋า... ทำอะไรอยู่”
“พี่ทำรายานอาารนไ้น่ะ ... แ่เสร็แล้ว่ะ” เารีบเอ่ยอบเธอ่อนะเินึ้นมานั่บนเีย “หนูื่นเพราะไม่เอพี่เหรอะ?”
“...”
“หื้ม?”
“ราอยาทานเ้”
รารินทร์เอ่ยหลัาเห็นว่าอนนี้เป็นเวลาเที่ยืนว่าแล้วและนั่นหมายวามว่าวันนี้เป็นวันเิอเธอนั่นเอ สอแนเรียวันร่าเล็เ้าสู่อ้อมแนแร่อย่าอออ้อน เธอบใบหน้าลแผอหนาพร้อมับฟัเสียัหวะหัวใอเาำลัเ้นอยู่้าใน ุลธรลูบหัวเธอพร้อมับถอแว่นาออวาล้าเีย่อนะอเธอเอาไว้พลาลูบแผ่นหลัเล็ล่อมเธอ
“ราอยาทานเ้ ไม่อยานอนแล้ว ... พี่๋าไม่้อเนียนเลย”
“ฮ่ะฮ่า มันยัึอยู่เลยนะะ ทานอนนี้ไม่ีหรอ”
“รา 18 ปีแล้ว”
“สุสัน์วันเิ่ะ”
“อบุ่ะ ... ไหนเ้อรา?” เธอเอ่ยอ้อนอีรั้พร้อมับ้อนามอเา “ไม่ให้ราทานเหรอะ?”
“ไว้อนเ้าพี่ให้ทาน่ะ อนนี้นอนัน-อุบ”
ุ๊บ
“หนู”
ุ๊บ
“หึ”
ุ๊บ
“รา”
“ไม่ให้ริ ๆ เหรอะ?”
ริมฝีปาอิ่มที่พึู่บลบนปาอเาถูเบะลพร้อมนัยน์าลมอออ้อนับเล้าให้เธอูน่าสสารหาแ่มัน็ปลุวามรู้สึบาอย่าในัวเาเ่นัน รารินทร์ใูบลอีรั้และรานี้เาเผยอรับราวับปลาน้อยที่ิเบ็ ท่อนแนเล็โอบรอบลำอแร่ระับเรือนร่าสวยสมวัยให้แนบิับแผออเามาึ้น
ูบแรอเาและเธอ่อย ๆ บรรเลเื่อ้าและอ่อนหวานนวใหลอมละลายสั่นไหว เปลือาอเาปิลเพื่อื่ม่ำไปับรสาิอเธอ เาูเม้มริมฝีปาอิ่มอย่านุ่มนวล่อนะใ้ลิ้นร้อนแทรเ้าไปเี่ยววามหวาน้านใน ท่อนแนแร่โอบระับอเรือนร่าสวยเอาไว้อย่าหวแหน
รารินทร์เป็นฝ่ายผละออะที่เาำลัเลิ้มไปับมัน นัยน์าลม่ำวาว้อสบาเาวูบไหว ฝ่ามือเรียวประอใบหน้าหล่อให้เยมอเธอเ่นัน่อนเธอะเลี่ยนิ้ว้าแ้มสาลมาที่ริมฝีปาบา รอยยิ้มหวานประับใบหน้าสวยทำวใอเาเ้นระส่ำ
“ไม่ให้ราทานเ้ ... ั้นให้ราทานอย่าอื่นไ้ไหมะ?”
เธอเอ่ยอ้อนเสียเบาพร้อมับเลื่อนนัยน์ามอริมฝีปาอเา รารินทร์มอออว่าายู่หมั้นอเธอ้อารอะไราเธอและเธอ็ะมอบมันให้เา เธอะทำให้เาอบพอและสุสมนไม่ล้าไปหาใรมาแทนที่เธอ ให้เาหลใหลเพียแ่เธอและเพื่อารนั้นเธอ้อมีริหยอเย้าให้มาพอแม้ในใะเินอายนแทบะวิ่หนีออไปารนี้แล้ว็าม
“ราอพี่อยาทานอะไระ?” เาเอ่ยอบ่อนะมูสัน้าแ้มาว “อายุ 18 แล้วทำไมยัอ้อนพี่อยู่เลย”
“ั้นราไม่อ้อนีว่าเหรอะ?”
“ไม่่ะ”
“...”
“พี่อบให้หนูอ้อน”
รารินทร์ยยิ้มเบา ๆ เมื่อนึย้อนไปถึีวิที่ผ่านมาเธอ้อเ็บปวับวามเลียัาเามามาแ่อนนี้เธอลับเลี้ยลูเสือลูสิห์ให้ลายเป็นหมาัวให่ที่้อารวามสนใเสียอย่านั้น ฝ่ามือเรียวผละัวออามูสันที่พยายามหอมเธอไม่หยุพร้อมับ้อมอเานิ่
“ปลระุมเสื้อราออหน่อย่ะ”
ึ !
นัยน์ามเบิว้าาน้ำเสียอ้อนนั้นออำสั่ับเา ุลธระัไป่อนะพยายามสบิสบใถึเาะเยเห็นร่าายเธอมารั้สอรั้แ่นั่นมัน็นานมาแล้ว แม้ะอเธอมาลอแ่ร่าายอเธอที่เปลี่ยนไปามวัยนั้นทำเาใสั่นอยู่ไม่น้อย ฝ่ามือหนา่อย ๆ ยับปลระุมุนอนอเธอออทีละเม็พลาูบลที่ไหปลาร้าสวยอเธอ ภาพรหน้าทำเา้อลืนน้ำลายอึให่ ยทรลูไม้เบาบาเผยยออสีหวานเ่นั
“ใส่มาลอเลยเหรอ?”
“อืม ราิว่าน่ารัี่ะ”
“น่ารัริ ๆ ่ะ” เาเอ่ยม่อนะูบลที่ยออหวาน “หนูอยาทำริ ๆ ใ่ไหมะ?”
“หรือพี่๋าะให้ราทานเ้ล่ะะ :)”
“หึ”
สิ้นเสียหวานริมฝีปาอเธอ็ถููบร้อนมาว่ารั้แร ลิ้นร้อนรุรานเี่ยววามหวานนุ่มอเธอูื่มหนัหน่วนร่าายเล็ร้อนวูบวาบสั่นไหวในอ้อมแนแร่ ุนอนเนื้อนุ่มถูถอออาร่าเล็ทำวใเาระุวาบอีรั้ับส่วนเว้าโ้และหน้าออิ่มล้นมือแ่ที่ทำให้เาร้อนรุ่มมาว่าเิมือ่วล่าอเธอ
“รนี้มัน ... มีแ่นั้นริ ๆ เหรอรา?”
“อยามอั ๆ ไหมะ?”
เธอผลัแผอหนานเานอนราบไปับเีย นัยน์าอำพันวูบไหวับัหวะเลื่อนัวา้นามานั่บนแผออเา ั้นในัวิ๋วที่มีลูไม้หวานประับ่วสะโพอิ่มแ่ลับเผยส่วนนูนอร่อรัเปลือยเปล่าพร้อมับเส้นไหมนิ่มประบสอ้าเนื้ออิ่ม เาลืนน้ำลายลอับระหายแู่ะไม่่วยเลย
เพราะเธอเร่าร้อนเิน้านไปเสียแล้ว
“ย้ายมานั่รหน้าพี่่ะ”
รารินทร์ปรายยิ้มหวานนมอเห็นเี้ยวเล็ ๆ เธอพึพอใับสภาพเว้าวอนอเาแม้ะูเหมือนเาอยู่เหนือว่าเธอแ่เปล่าเลย ทันทีที่สะโพอิ่มย้ายไปนั่เสมอใบหน้าหล่อ ริมฝีปาอเาูบลที่ยอระสันุ่มอเธอพลารึ้นาอิ่มให้เธอทิ้น้ำหนััวนั่ลอ้าร่อรั้ำให้เาื่มเลียับระหาย
ลิ้นร้อนหยอเย้าับยอระสัน่อนะเลียลีบสวยพล่านเอาเธอสั่นระริ ริมฝีปาอิ่มอ้าราสุสมับารปรนเปรออเา เอวหวานส่ายบเนื้ออิ่มป้อนเ้าปาเาอย่าลืมัวแม้นี่ะเป็นรั้แรอเธอในีวินี้แ่ร่าายเล็ลับอบสนอเาอย่าีนไม่ิั
“อ๊า ! พี่๋าลิ้นมัน!”
สะโพอิ่มสั่นระริยามลิ้นร้อนสอแทรลีบหวานเ้าไปในร่อรั รารินทร์ิ้นพล่าน้วยวามเสียว่านแ่ลับไม่สามารถหลุาพันธนาารอท่อนแนแร่ไ้เลย เธอโน้มัวไปพิหัวเียพลาหอบหายใหนัระบายวามร้อนในายวามนุ่มหยุ่นอลิ้นร้อนำลัะทำให้เธอลั่
“ฮึ พี่๋า อ๊า พี่๋ารา ... อ๊า!”
ปลายนิ้วเรียวยาวอเาไ้โอาสโบ่อว่าอเธอแทรเ้ามาเสริมในร่อรั่ำน้ำหวานวามลึที่มาว่าลิ้นร้อนทำลมหายใอเธอระุหนั ุลธรออแรพลิัวึ้นร่อมร่าเล็เอาไว้่อนระมูบที่หน้าท้อาวไล่ึ้นไปที่ยอออิ่ม นัยน์าเ้มเปลี่ยนไปุร้ายราวับสัว์ป่าำลัลุ้มลั่ในายอเา
“แ่นิ้วเียวหนูยัมิบแน่นนานี้ ถ้าเป็นอพี่มันะเ็บมานะะ”
“ฮือ พี่๋า ... อ๊า ูบราหน่อย”
ท่อนแนแร่อี้า้อนโอบเธอเอาไว้ในอ้อมอ เสียเอะแะาร่อรั่ำที่ถูนิ้วร้อนรุรานประสานับเสียูบูื่ม เธอโอบอบ่าหนาอเาเอาไว้แน่น่อนวามรู้สึร้อนรุ่มะเริ่มระุมวลที่ท้อน้อย ปลายทาปรารถนาำลัใล้เ้ามาแทรเธอ้อารอาาศฝ่ามือบาบลที่แผ่นหลัหนา่อนเธอะผลัออาูบอเาพลาราระเส่า
ุลธรมอใบหน้าสวยพอใับผลานอัวเอที่ำลัะพาเธอสู่สรวสวรร์ในอีไม่้า เาับท่อนาอิ่มอ้าออพร้อมับแทรนิ้วนาที่สวมแหวนหมั้นอทั้สออยู่เ้าไปเพิ่มำนวน เาอยาเบิทาร่อรัให้มาึ้นเพื่อป้อันเธอเ็บเินไปสำหรับรั้แรอเธอ ผนันิ่มอรันิ้วอเาแน่นนไม่อาหยุินนาารหาเปลี่ยนนิ้วอเาเป็นลำเอ็นปูพออเาในอนนี้
ะรู้สึีแ่ไหนแ่วามรู้สึอเธอ้อมา่อน
เาะรู้สึีมาหาเธออบและร้ออเาอี
อออ้อนเามาึ้น อเาแน่นึ้น
ริมฝีปาร้อนูบับมับาวพร้อมับฟัเสียหวานราสุสม ร่อรัเปียแะอเธอำลัระุแน่นมาึ้นนระทั่ลมหายใอเธอระุสั่นพร้อมหยาน้ำใสพุ่ออมาเปียผ้าปูที่นอนอเา รารินทร์นิ่้าไป่อนะหอบโยอาาศและทิ้ัวอิบเา
“เ่มา แฮ่ ราอพี่๋าเ่มาเลย่ะ”
“แฮ่ ... ” เธอหอบหายใพลามอลำเอ็นแ็นูนใ้าเอเา “อพี่๋า ... ราอยาไ้”
ุลระุยิ้ม่อนะป้อนูบร้อนให้เธอ เาย้ายัวมาร่อมร่าอรรเอาไว้ระหว่านั้น่อนะถอนูบออและยืัวถอเสื้อยืื้นเหื่ออัวเอออ นัยน์าอำพันมอใบหน้าน่ารัเห่อร้อนอเธอหลัาไ้มอเห็นวามให่โอลำเอ็นที่เธอร้ออออาาเอเาและถูวานาบไปับร่อรั่ำอเธอ ฝ่ามือหนาเอื้อมหาอุปร์ป้อันพร้อมับเลหล่อลื่นมาถือเอาไว้แ่ลับถูเธอหยุเอาไว้
“ไม่ใส่นะะ”
“แ่หนู-”
“ราอยาไ้”
“เ็เอาแ่ใ” เสียแหบเอ่ยิ่อนะโยนถุยาอนามัยลับเ้าล่อบนหัวเีย “แ่้อใ้เลเพิ่มนะะ?”
“ไ้่ะ ... ราไม่เอาแ่ใแล้ว”
“เ็ี :)”
ความคิดเห็น