คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 แผ่นหลังอันแสนเปราะบางของคุณยอดผา
อนที่ 5 แผ่นหลัอันแสนเปราะบาอุยอผา
“นายน้อยเิอะไรึ้นรับ !!”
“ไม่มีอะไร ุนนายไปหยิบเสื้อลุมอาบน้ำมา”
ยอผาเอ่ยสั่บอี้าร์ที่เินเ้ามาเสียเ้มพลาเอาัวบบัผิวายาวอุมภาไป้วย เธอห่อัวเอเอาไว้พลาพยายามทำัวให้เล็ที่สุเพื่อไม่ให้นอื่นเห็นเนื้อัวที่เปียโไปหมพร้อมฟอสบู่ที่เาะามผิวายาวหลัาที่เธอถูเาระาเ้ามาในอ่า
เสื้อยืัวิ๋วอเธอาระายไม่เหลือิ้นีพร้อมับทิ้ร่อรอยแเป็นทายาวที่เนื้อัวเธออี้วย วหน้าสวยึ้นสีพร้อมับม่านน้ำาใสาวามเ็บแสบที่ผิว ฝ่ามือบาพยายามปปิทุส่วนพลาห่อัวเ้าหาัน
“ไม่เป็นอะไรใ่มะ?” ยอผาเอ่ยถาม้วยน้ำเสียอ่อน
ยอผามอท่าทาอเธอ่อนฝ่ามือหนาอเาโอบเอวบาเอวไว้นแผ่นหลัเปลือยเปล่าอเธอแนบิับแผออเา่วยบบัเรือนร่าสวยอเธอไว้ บอี้าร์รีบหยิบเสื้อลุมอาบน้ำอันใหม่มาวาไว้ที่อบอ่า่อนะรีบเินออาห้ออาบน้ำไปเมื่อเห็นว่าเธออยู่ในอ่าเียวับเา
“ปล่อยไ้แล้ว” เธอเอ่ยพลาผลัแผอออเา “หลับา้วย”
“มีอะไรให้้ออายันเนี้ย เมื่อเ้า็เห็นแล้ว” เาเอ่ย้วยน้ำเสียิลแ่็ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ “ฮ่ะ รอยฟันล่ะ”
“ื้อันะะ บอว่าอย่ามอไ” เธอเอ่ยอบพลาใ้ฝ่ามือันใบหน้าอเาออ “ปล่อยไ้แล้ว่ะ”
“อบุัน่อนสิ ัน่วยเธอไว้นะ”
“อบุในวามรุาที่นี้ปล่อยันไ้แล้ว!”
ุมภาเล้นำพูออมาาไรฟันพลา่มโทสะที่มี ะมาทวำอบุอะไรัน เ้าัว็แะนู่นนี่เธอยิ่ว่าแฟนเ่าอเธอเยทำอีนะ ไหนะลมหายใร้อนที่เป่าร้นอเธอนั้นอี ลผู้ายนนี้เป็นนแบบไหนันแน่นะ
เ็ไม่รู้ัโหรือเ็แ่แันแน่นะ !
ยอผาหันไปมอทาอื่นพลายยิ้มเ้าเล่ห์ เาพึ่เยสัมผัสผู้หินอื่นที่ไม่ใ่วีเป็นรั้แรหาไม่นับุแม่ับาิอเา สัมผัสนุ่มลื่นรวมไปถึลิ่นสบู่อเาที่หอมอ่อนๆ ิผิวายาวเหมือนับลิ่นอฤูใบไม้ผลิหอมอบอวลอยู่รอบัวเธอ
มันน่าสนใี ;)
ุมภา่อยๆ ้อนัวึ้นาอ่า้าๆ พลายแนโอบไฟหน้าอิ่มเอาไว้ เศษเสื้ออเธอไหลนไปลอยอยู่ในอ่าราวับเศษยะลอยน้ำนั้นยิ่ทำให้วหน้าสวยึ้นสีหนัว่าเิม ฝ่ามือหนา่วยประอเธอลาอ่า่อนะนั่นิ่อย่าว่า่าย
“รออยู่นี่นะ เี๋ยวันมาหรือะให้นอนายน้อยแ่ัวให้่อน็ไ้”
“รีบมาเถอะหน่า ันหนาว” ยอผาเอ่ยพลาหยิบเอาอเล่นมาเล่น้ามเวลา “ไปสิ”
“อย่ามล่ะ”
เธอพูทิ้ท้ายพลาสวมเสื้อลุมอาบน้ำทับร่าายที่เปียโอัวเอและเินออาห้อน้ำไป าาวอเธอแ่ำพอๆ ับสอแ้มาวนเหล่านใ้ที่ำลััแอามหลบสายาเธอันไปหม้วยวามหวาลัว
ันไม่ใ่ผีหรือปีศานะะ
ุมภาร้อะโนออมาในใพลาหลับาแน่น วิ่เ้าไปในห้อและรไปทีู่้เสื้อผ้าทันที เธอหยิบเสื้อผ้าุใหม่่อนะวิ่เ้าไปในห้อน้ำ สอแนเร่ัแัวเออย่ารวเร็ว เรือนผมสลวยอเธอเปียุ่มนรวบมัๆไม่ไ้ เธอึำใปล่อยมันและใ้พลัานธรรมาิทำให้มันแห้ไปเอ
“มา้าั ผิวันเปื่อยเป็นหมูุ๋นไปหมแล้วนะ” ยอผาพูา่อวนเธอทันทีที่เห็นเธอเินเ้ามาในห้อ “สภาพทุเรศเียว”
‘มันเพราะใรันล่ะวะ’
เธอ่น่าออมาในใ่อนะัแพาเาึ้นาน้ำและพาไปแ่ัว สภาพอเธอและเา่าันราวนับผี เรือนผมสว่าี้ฟูนั้นถูเ็เป่านพลิ้วไหวอย่าสุภาพี ในะที่ผมเธอยัื้นและไม่เป็นทร
าราวันนี้เหลืออีไม่ี่อย่าที่พอะทำทัน่อนเวลานอนลาวันอยอผาะมาถึ เธอัสินใลาเาออไปที่เรือนระพร้อมับหนัสือสอสามเล่มที่เาบ่นว่าอยาให้เธอเป็นนอ่านล่อมเานอน
หนัสือธุริเล่มหนาปึเสียยิ่ว่าท่อนแนเธอสอ้ารวมัน ทั้หนัและูเป็นอะไรที่เหมาะับารนำมาอ่านระหว่านอนลาวันเป็นที่สุถึสามเล่มอยู่ในอ้อมแนเธอ ในะที่เาเินัวปลิวพลาอุ้มอเล่นิ้นโปรไว้ในอ
“นี่ เินไวๆ หน่อย มันร้อน” ยอผาเอ่ยึ้น “มีาแ่นั้นเอหรอ?”
ุมภาลอาไปมา่อนะหอบหายใเฮือให้และใ้หัวเ่าระทุ้เ้าที่หลัหนัสือให้มันลอยึ้นเล็น้อยเธอะไ้ับมันถนัมือมาึ้น ลำพัแ่แบหน้าอัวเอในแ่ละวัน็ยัไม่หนันานี้ ยอผาเินหันหลัมาเยาะเย้ยเธอพลา้าวเินให้้าล
“รู้ั้นนั้นมั้ย?” ยอผาเอ่ยึ้นพลาี้ไปที่้นไม้ใล้ๆ
“ไม่่ะ”
“เหอะ แล้ว้นนี้ล่ะ?”
“ไม่่ะ”
“หึหึ แล้ว้นให่รนู่นนน”
“วนีนิบหาย” เธอบ่นพึมพำออมา่อนที่หนัสือในมือะถูบอี้าร์แยไปามือ “อ๊ะ อบุ่ะ”
“ไม่เป็นอะไรรับ เิุพี่เลี้ยเินประบนายน้อยเถอะรับ เาำลัรอุอยู่”
เสียระิบแนะนำเธอลอยมาพร้อมับลิ่นน้ำหอมที่เธอุ้นเย มันเป็นลิ่นน้ำหอมที่ไออลที่เธอื่นอบทั้โษาและใ้ในีวิริ แ่มันหมส๊อไปเมื่อสอปีที่แล้วันั้นนที่ะมีมันไ้้อเป็นแฟนลับเ่นเียวับเธอ
นัยน์าสีอ่อนอเธอเปล่ประายึ้นพลา้อมอใบหน้าอบอี้าร์หนุ่มนิ่ เาวัสายามอเธอพลายิ้วึ้น้วยวามสสัย เธอวาสายาสำรวใบหน้ามายอเา่อนะสะุเ้าับุ้มหูที่มีลวลายเป็นโลโ้อว
“เป็นแรอทหรือเปล่าะ?” เธอเอ่ยถามพร้อมใส่ื่อแฟน้อมออมาอย่าไร้สิ่อนะเบิาว้าเมื่อเห็นว่าเา่อนมีท่าทีแบบเียวับเธอ “ใ่ริๆ ้วย”
“อะแฮ่ม ไว้เรา่อยุยันีว่านะรับ” เาเอ่ยอบเธอพลาปรับสีหน้า “ไปหานายน้อยเถอะรับ เามอุอยู่นะ”
“อ๊ะ ่ะๆ” เธอึสิลับมา่อนะรีบเินไปประบ้าับยอผา “มออะไระ?”
“มอนบ้า” เาอบเธอพลายิ้มเยาะ่อนะหันลับไปเินามทาไปที่เรือนระ “อบุนหรอ? เาเ๋ใ่มะ”
ยอผาเอ่ยพลาใ้ศอี้เ้าที่เอวอเธอ วหน้าสวยอเธอายวามเอือมระอาเ็มเม็เ็มหน่วยพร้อมิ้วสวยที่มวเ้าหาันแน่น เธอไหวไหล่่อนะเร่ฝีเท้าเินนำเาไป เธอมีเรื่อ้อุยับบอี้าร์นนั้นแน่นอน
อย่าน้อย้อรู้่อนว่าเมนใร
ุมภาัแที่เียนอนนาให่ที่ั้อยู่ลาเรือนระ่อนที่ยอผาะทิ้ัวลนอนราบพร้อมวนมประำัวที่นำมาใ้แทนุหลอ เธอพยายามเ็บสายาเอือมระอาเอาไว้ะที่มอใบหน้าอเาื่มนมผ่านุนมอย่าเอร็อร่อยนั้น่อนะเินไปรับเอาหนัสือาบอี้าร์และลาเ้าอี้มา้าเีย
“นายน้อยอยาฟัเล่มไหน?” เธอวาหนัสือลที่้าเียเรียันเล่ม่อเล่มเพื่อให้เาเลือ “ันอาะอ่านไม่---”
“ไม่มี”
“...” ุมภาอ้าปา้า ่อนเธอะ่มฟันลที่ริมฝีปาแล้วพยัหน้า่อนะเอ่ยถามเาอย่าใเย็น “แล้วให้(ู)แบมาทำไมะ?”
“็เธอบอให้เลือนิ ัน็เลือๆ มา” เาอบพลาส่สายายียวนยั่วโมโหเธอ่อนะเรู่นมในว “หึ ึ้นมาเาหลัให้หน่อยสิ ะนอนแล้ว”
ุมภาพยัหน้า่อนะุนลิ้นเ้าที่ระพุ้แ้ม่มอารม์อัวเอ ยอผาปรับท่านอนหันหลัให้เธออย่าอารม์ี ู่ๆ วามิที่อยาะแล้เา็ลอยเ้ามาในหัวเธอ ริมฝีปาบายยิ้มร้าย่อนที่เธอะลานึ้นเียไปหาเา้าๆ
ปึ !
“โอ้ย ! ”
“อ๊ะ อโทษ ันไม่เห็นว่ามีหนัสืออยู่ที่เ่าน่ะ”
ยอผามอว้าใส่เธอ่อนะลุึ้นเผิหน้าับเธออย่าเือาล สันหนัสือหนาเลื่อนมาระแทแผ่นหลัอเาโยอาศัยหัวเ่าอเธอลามันมาระแทอย่าใแล้ันแบบนี้ ะไปอยู่้วยันไ้ยัไนัยน์ามายำพูออมาอยู่เ็มานเธอเาวามิเาออทั้หม
“มันเ็บนะ หลัันหัึ้นมาเธอะทำยัไ”
“มันยัไม่หันี่ เ้มแ็ไว้นะ”
“หา !! นี่เธ---”
“เอาหน่าๆ อุบัิเหุมันเิึ้นไ้นะ นอนลเถอะ”
เธอโน้มัวนอน่อนะบลที่เียเรียให้เานอนล ยอผา้อเธออย่าไม่ไว้วาในเธอ้อออแรันให้เาทิ้ัวลนอนหันหลัให้เธอ ฝ่ามือบาเาแผ่นหลัอเาเบาๆ ล่อมให้เาเลิ้มหลับ
ุมภายยิ้มออมาเมื่อเห็นว่าเาเลิ้มหลับไปในเวลาไม่ถึสามนาที เาูะเลี้ย่ายอยู่หน่อยๆ หาไม่ิว่าอบอแและพูาเป็น่อยหอย เธอทิ้ัวพิหัวเียพลามอไปรอบๆ มทิวทัศน์เ็มไป้วย้นไม้อไม้นานาพันธุ์
“?”
ยอผานอนพลิัวมาวาแนอ้นาอเธอเอวไว้แน่นราวับหมอน้า ท่าทาหลับสนิทอเาทำเอาวใเธอฟู้วยวามเอ็นู รอยยิ้มาๆ ประับริมฝีปาสวย่อนเธอะหาวออมาและัสินในั่หลับเป็นเพื่อนเา
ความคิดเห็น