คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ความรักอันแสนเปราะบางของคุณยอดผา
อนที่ 4 วามรัอันแสนเปราะบาอุยอผา
“ฮ่ะแฮ่ม ั้น็ไปันเถอะ”
ุมภาเินนำยอผาไปที่ห้อุ๊าึ่อนนี้ลายเป็นห้อนอนอเาแล้ว เสียอแอเายัั่อเนื่อไปเรื่อยๆ เธอไม่ถึับั้ใฟัแ่็พอะับใวามไ้
เาไม่อบที่ัวเอเหื่อออและไม่อบลิ่นเหื่อ ผิวอเาไว่อสิ่แปลปลอมและมันะทั้ันและแสบร้อนแม้สายาเธอะสำรวไม่เห็นร่อรอยแหรืออะไรบนร่าายอเาเลย็าม
เธอเินไปเปิน้ำที่อ่า็ไม่พ้นเสียอแอเา ระับน้ำ้อสูพอที่ออเาไม่ั้นเาะหนาวสั่นแล้วลายเป็นไ้ อุหภูมิน้ำ้อไม่ร้อนไม่เย็นและไม่เป็นอุหภูมิห้อ ฟอสบู่้อเลือบทั้อ่าปปิัวเาไม่ให้เธอแอบมอและอเล่น้อพร้อมที่้าอ่า
“ันว่าเธอทำานนี้ไม่ไหวหรอนะ” ยอผาเอ่ยพลาหลุบา่ำมอเธอ “ลาออไปเถอะ”
“ทำไมล่ะ?” เธอเอ่ยถามพลาปลระุมเสื้ออเาออ “พ่อแม่นายน้อยมว่าันทำานีนะ”
“เหอะ เพราะเธอไม่ละเอียอ่อนเลยสัอย่า น้ำ็เปิทิ้ไว้ไม่รวอุหภูมิฟอสบู่็ไม่ฟู” ยอผาผายมือไป้านหลัอเธอ “แล้ว็นะ...ัวเธอเหม็นมา”
“หื้ม เพราะเมื่อืนมีนนอนทับันล่ะมั้”
“อุบัิเหุ่าหา” เาเอ่ยพลายับัวให้เธอถอเสื้อนอนที่สวมอยู่่อน “แุ่หลออันเธอ้อใ้”
“...” เธอเยหน้ามอเานิ่่อนะยยิ้มฝืน “แล้วนายน้อยมีอะไรที่ไม่อบอีมั้ย?”
“มี” นัยน์าสีม่วอเา้อเธอนิ่่อนะแสยะยิ้มเหยียให้เธอ “เธอไ”
“ว้าว ั้นเรา็มีุที่เหมือนันแล้ว” ุมภาเอ่ยึ้นหน้านิ่ เธอเินไปหยิบเสื้อลุมอาบน้ำมาลุมัวเาเอาไว้พลา้อนาึ้นบนฝ้าลอเวลา นระทั่ยอผาลไปในอ่า “ทำไมไม่อบันล่ะะ?”
“เพราะสีาอเธอ แล้ว็ท่าทาารแ่ัว ลิ่น โอ๊ะ สมอเธอ้วย” เาเอ่ยเสียเรียบ “ันพูรินะ เธอน่ะิ๊อเินไป”
“เอาลามมั้ย?”
“เอา”
ยอผารับอเล่นลามมาไว้ในมือพลาเล่นลามินเหยื่อในอ่าระหว่าทีุ่มภาัารัถูแผ่นหลัอเาโยไม่ลืมวนเาพูุยเพื่อเบี่ยวามสนใ ยอผาให้วามร่วมมือับเธอเป็นอย่าีพลาพูาเื้อยแ้วไปเรื่อยเปื่อย
“แล้วทำไมเธอถึไม่อบัวเอล่ะ?”
“เพราะันวบุมิในไม่ไ้ล่ะมั้่ะ” เธอเอ่ยอบพลาโลมน้ำลที่หัวไหล่ว้า “ผู้นมัิไปเอว่าันเป็นแบบนั้นแบบนี้ แ่ไม่รู้ว่าริๆ ันเป็นนแบบไหน”
“แล้วเธอเป็นนแบบไหน?”
“เยหน้าหน่อย” เธอเอ่ยเลี่ยวามสนใอเา
“ห้ามเ้าานะ พ่อบอว่าวาันมี่ามาที่สุในโลเลย”
“ั้นใส่หมวนี่่อนล่ะัน” ภาพูึ้น่อนะเอื้อมมือไปหยิบหมวสวมอาบน้ำสำหรับเ็มาบรรสวมให้เา “เ็บมั้ย?”
“ไม่ แ่มุมนี้เธอน่าเลียะมั ันไม่อบเลย”
“ั้นหรอ? เท่าที่ฟัมานายน้อยูไม่อบทุอย่าเลยนะ” ภาเอ่ยพลาแสยะยิ้ม่อนะพรมน้ำลที่เรือนผมอเา “มีอะไรที่อบบ้ามั้ย?”
“มีสิ ันอบวี” ยอผาเอ่ยพลามอเหม่อไปบนเพานห้อ “แ่วีน่ะ มอว่าันเป็นเพื่อนรัแหละ”
“ูเหมือนใรบานะิอยู่ในเฟรน์โนนะ”
“ไม่มีทาเพื่อนรั็หมายวามว่า “วีรัันไ” อย่าโ่ไปหน่อยเลย”
“หื้ม ันิหล่อนแ่อยาเป็นเพื่อนมาว่านะะ”
ยอผาเียบไปะที่เธอสระผมให้เาพลานวลที่หนัศีรษะอเาอย่าเบามือ นัยน์าอเานิ่ไม่ไหวิราวับำลัมอยู่ในภวั์วามิ เธอะเผลอพูแทใเาไปหน่อย
ถึนิสัยะูเป็นเ็แ่เธอ็ไม่น่ามอ้ามุสำัที่เาเป็นายหนุ่มโเ็มวัยไปแล้ว ะสามารถรับรู้และเ้าใหลายๆ เรื่อามประสา่ววัยที่เิบโึ้น
“อโทษนะะ” เธอเอ่ยเสียเบาพลาะล้าฟอแมพูออ “อาหารล่ะ นายน้อยอบอะไรบ้า?”
“ันินไ้หมแหละยเว้นอเผ็ห้ามเลย” เาเอ่ยออมา้วยเสียร่าเริึ้นเล็น้อย “ันอบินนม้วย เพราะั้นเลยสูว่าเธอ”
“ีัน้า” เธอลาเสียยาวพลาบีบไล่น้ำออาเรือนผมสีสว่า “ันอยาสูบ้าั”
“หึ ไม่มีวันหรอ” ยอผาแสยะยิ้มราวับผู้นะ “นี่รับไปสะ! บทลโทษที่พูไม่เ้าท่า!”
ุมภายมือป้อสายน้ำที่ถูีออมาาปืนีน้ำรูปบอเา่อนะีน้ำสาืนเ้าไป ทั้สอนเล่นสนุันไปมา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มเยาะ้วยวามลำพอใที่เธอสู้เาไม่ไ้เพราะไม่มีอาวุธ
“พอแล้วๆ โอ้ะ!”
ฝ่ามือเล็ุมเ้าที่วาอัวเอทันทีที่สายน้ำาปลายปืนีน้ำอเาีโนวาอเธอ วามแสบร้อนาสบู่อาบน้ำเริ่มยายัวไปทั้าวาอเธอท่ามลาเสียร้อประาศัยนะอเา สอแนหนา่อยๆ ลูลเรื่อยๆ เมื่อเห็นท่าทาอเธอูไม่ี
“เ็บมาหรือเปล่า?” เาเอ่ยถาม่อนะเลื่อนัวเ้าไปใล้เธอ้าๆ พร้อมสีหน้าัวล “ไหนันูหน่อย”
“หื้ม อ๋า ไม่เป็นไร” เธอเอ่ยอบพลาลุึ้นาอบอ่าเมื่อไ้ยินเสียเหล่านใ้นอเ้ามาในห้อ “เี๋ยวันออไปเรียมเสื้อผ้าให้นายน้อย่อนรอนี่นะ”
“อืม”
ุมภายี้าพลา่อยๆ ับน้ำาที่ไหลออมาเพราะวามแสบาฟอสบู่ที่ไหลเ้าา เธอลุเินออไปาห้อน้ำ่อนที่เท้าอเธอะเหยียบเ้าับฟอสบู่ที่พื้นนเสียารทรัว
“อ๊ะ !” / “อันราย !”
แว่ !! ูม !!
ความคิดเห็น