คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : chapter 9
chapter 9
“แฮ่ ...”
เสียหอบหายใัระเส่าไปทั้ห้อนอน แสะวันายสาห้อม่านสีเ้มสะท้อนผิวายาวเปลือยเปล่าอรารินทร์ เรือนผมำลับสยายไปามผ้าปูที่นอนเรอะเปื้อนรีมนมร้อนและราบเลือแรไม่ห่าาร่าอรรที่ำลันอนอ้าารับแรส่าสะโพสอบ ฝ่ามือเล็ถูอบุมเอาไว้และรึเหนือหัวอเธอแน่นนยาะัืน หมอนหนุนที่รอันแผ่นหลัเล็อยู่นานนื้นเหื่อาฬ
นัยน์าลม่ำวาวทอมอร่าหนาสลับับใบหน้าหล่อเหลานั้นำลัสุสมับเรือนร่าอเธอ วใบาสั่นระริ ริมฝีปาอิ่มอ้าราหวานวามเป็นายร้อนผ่าวลอิรรมร้อนำลัระแทุอ่อนไหวอเธอ้ำ ๆ หลัาทีุ่ลธรรู้ว่ามันอยู่รไหน ัหวะสอแทรล้ายับเาำลัพ่ายแพ้ให้ับวามใร่อยาในายอเธอ
“อ๊ะ อ๊า พี่๋า”
“อ่า ... รา แฮ่ หนูมิบพี่แน่นมาเลย”
“ฮึ เพราะรารู้สึี ... อ๊า ราอบอพี่๋า”
“อบเหรอะ? อบมาเลยหรือเปล่า ?”
“อบมา ๆ ่ะ อ๊า ลึั !”
ฝ่ามือหนาปล่อยมืออเธอเป็นอิสระ่อนะยืัวึ้นมอท่าทาเว้าวอนอเธอ เาับ้นาอิ่มอ้าออว้ามาว่าเิมพร้อมับสอระแทลึและหนัหน่วมาว่าเิม นัยน์าอำพันเลือบย้อมไป้วยแรัหาามมอู่อท้อน้อยอเธอำลันูนเพราะปลายมนอเาันมันึ้นอย่าพอใสลับับร่อรั่ำำลัสำลัรีมนมร้อนอเา
พอใมา
พอใมา ๆ
ทั้เสียรา ทั้สัมผัสอผนันิ่มที่มิบรัลำเอ็นอเา ทั้รารินทร์ที่ำลัทำหน้าาน่ารัเว้าวอน ภาพที่เธอเอ่ยอให้เาสุสมในร่อรัยัรารึอยู่แม้ะผ่านมาราว 5 ั่วโมแล้วหลัาที่เาปลปล่อยในายอเธอ ริมฝีปาอิ่มเผยอรับลิ้นร้อนอเาล้ายับเธอเริ่มุ้นินับรสูบอเาและร่อรัเริ่มำนาลำเอ็นอวบอเา
“ท่านี้มันลึ อ๊า พี่๋า ราะเสร็แล้ว ♥”
“ไหนะ ? เสร็ให้พี่๋าูหน่อยเร็ว”
“ฮือ ราอยาเสร็พร้อมพี่๋า” เธอราระเส่าพร้อมับอ้าแนอเาเอาไว้ “อยาไ้น้ำอพี่๋า อยาให้พี่๋าเสร็ในัวราอี อ๊ะ อ๊า เสียวมาเลย่ะ♥”
“อ้าาว้า ๆ รา อ่า แบบนั้น่ะเ็ี”
“♥”
“ใ่่ะ ราเป็นเ็ี เป็นเ็ีอพี่ ♥”
ริมฝีปาูบร้อนลอีรั้่อนรีมนมร้อนอเาะถูอัีเ้าร่อรัอเธอพร้อมับสายน้ำใสพุ่ออาปลายยอระสัน ลิ้นร้อนเี่ยวระหวัพร้อมับสะโพสอบรีเ้นเอาทุหยาหยที่มีในร่าายป้อนมันให้เธอ ท่อนแนเล็โอบอเาเอาไว้แน่น่อนะผละออาูบร้อนหอบหายใ ุลธรยยิ้มพอใพลาูบลแ้มนุ่ม
“นอนพั่อนนะะ เี๋ยวพี่ออไปรวนไ้แล้ว”
“อืม... รีบลับมาหารานะะ”
“ไ้่ะ ... หนูนอนรอพี่ที่ห้อนะ อย่าไปไหนนะะ” เาเอ่ยำับเ็นพร้อมับูบที่มับาว “พี่ ... ทำหนัไปหรือเปล่า นี่รั้แรอหนู้วย”
“ราอบ” เธอเอ่ยอบพลาสบนัยน์าเ้มอเาอย่าอ่อนล้า “น้ำอพี่๋ามันอุ่น ... เหมือนพี่๋าอราา้าในเลย ราอบมา”
ใบหน้าหล่อเห่อร้อนอีรั้ับำพูอ้อนอเธอ เายับัวถอนแ่นายออาร่อรัอเธอ่อนะ้อนอุ้มรารินทร์ที่นอนหลับไปไม่รู้เรื่ออะไรแล้วนอนหนุนหมอน ุลธรลุึ้นไปเรียมผ้าุบน้ำอุ่นมาเ็ทำวามสะอาร่าายอเธอและสวมเสื้อผ้า ห่มผ้าห่มให้เธอและไม่ลืมูบ้ามับาวปิท้าย
นับั้แ่ืนนั้นิรรมระหว่าเธอและเา็เปลี่ยนไป ารอ่านหนัสือร่วมันถูแปรผันเป็นารอนัวเนีย นบรรบลที่ลำเอ็นหนาถูป้อนเ้าร่อรัอเธอทุรั้ที่มีโอาสอยู่ร่วมันในที่ลับสายาผู้ให่ ผิวายาวใ้ร่มผ้านั้นเ็มไป้วยรอยรัอเาและร่าายหนานั้นเ็มไป้วยรอยเล็บและรอยฟันเล็อเธอ
ทั้สอร่วมรัันราวับสัว์ป่าในฤูผสมพันธุ์ ้นรัที่เธอปลูมันลบนวใอเาล้ายับไ้รับปุ๋ยั้นเลิศที่เร่ให้มันเิบโและฝัรามั่นนหลาย่อหลายน่าเอ่ยมในวามื่อสัย์อเาที่มี่อเธอ หลายสายาที่มอเามา่า็ปลใว่าเธอและเาเหมาะสมันมานอีไม่นานไ้เ้าพิธีสมรสอย่าส่าาม
หาเพียเธอร้ออพ่อู่หมั้นหนุ่มรีบไปหาแหวนแ่านมามอบให้เธอพร้อมสินสอราาแพ
หาเพียเธอไม่้อาร
“นไ้ ... เป็นอะไรมานะะ?”
“น้ำลว๋วยเี๋ยวมันลวแนรับ”
“แล้วที่ทาทับแนมานี่...”
“อนแรผมะทายาสีฟันรับ เอ่อ แ่ลูสาวผมบอให้ทามายอเนสอสมะเือเทศะีว่า”
“ะทำแน์วิเหรอะ?” เธอเอ่ยถาม่อนะเยหน้ามอนไ้พร้อมรอยยิ้มสุภาพ “รั้หน้าแ่ล้าน้ำเย็นแล้วรีบมาโรพยาบาลนะะ ไม่้อทาอสมะเือเทศ ยาสีฟันหรือมายอเนสมามันเลอะน่ะ่ะ”
รารินทร์ในราบนาพยาบาลสาวที่อายุน้อยที่สุในโรพยาบาลำลัพยายามประออารม์ไม่ให้ระเบิใส่นไ้ในห้อุเิน เธอเอ่ยสั่ให้นไ้รีบลุไปล้าแนที่อ่าน้ำในห้อน้ำ่อนะเียนรายานพร้อมัประวัินไ้าาิที่มา้วยพลาอบรมอีฝ่ายไป้วย ว่าเธอะหลุพ้นาแผนห้อุเินและไ้ย้ายัวไปอยู่ศูนย์หัวใยั้อใ้เวลาอีนานพอสมวร
ไม่อยาอยู่ที่นี่เลยให้ายสิ .
่วพัลาวันอเธอมาถึและไม่พ้นถูู่หมั้นหนุ่มส่้อวามัวนเธอร่วมมื้อเที่ยามปิแ่เธอเลือะปิเสธเพราะเวลาพัอเาและเธอันไม่รันเสมอยิ่เพราะแผนอเธอนั้นมีนไ้เ้ามามาพอะินเวลาพัอเธอเ้าไป้วยเือบรึ่ รารินทร์เินูาไทยเิมน้ำาลเ้าเส้นเลือหลัมื้ออาหาร้วยวามพอใที่ไม่ถูัไม่ให้ื่มน้ำหวานน้ำแบบนี้เวลาอยู่ับุลธรแม้เธอะอบมันมาแ่ไหน็าม
“ะแ่เมื่อไหร่เล่าุาย เนี่ยเป็นนแรอลุ่มเลยป้ะ??”
เสียุ้นหูอหนุ่มหน้าี๋เพื่อนอุลธรัึ้นเรียวามสนใอเธอ รารินทร์ย้ายัวไปหลบหลัำแพแอบฟั้วยวามอยารู้ว่าอีฝ่ายะำหนวันัเนนเธอสามารถเรียมัวเอาไว้่อนไ้
“ยัไม่ไ้ิ ... นายล่ะ เมื่อไหร่ะลับมาเรียน ? รอปไปามื๊อเ้าันทร์นานแล้วนะ”
“ิเรื่อนายสิวะรับุาย” ามินเอ่ยพร้อมับบบ่าเพื่อนรั “ที่ว่ายัไม่ไ้ินี่หมายถึไม่แ่ับนนี้เหรอ?”
“ะไม่แ่ับราไ้ยัไรับ?” เสียทุ้มนุ่มแฝวามุ่นเือเอ่ยึ้น “พวผู้ให่เห็นว่าเหมาะสมันยัไ็้อแ่ับน้อรารับ”
“พวหม่อม ๆ นี่เาเลือนะแ่ไม่ไ้หรือยัไ? อึอัาย”
“...”
“แล้วถ้าเลือไ้ะแ่ับใรล่ะ? ” ามินเอ่ยถามราวับเรื่อบัน “เป็นพยาบาลฝึหัที่ื่อน้ำไหม ? น่ารัสมวัยี”
“น่ารั็ริ-”
“อ่า เหมือนละรน้ำเน่าเลยป่ะ ุายับหิสาวสามัน...”
เสียอทั้สอนาหายไปทำให้เธอไม่ไ้ยินประโยอบลับอุลธรแ่เพียแ่นั้น็ปลุวามโรธแ้นอเธอึ้นมาอีนไ้ ทำไมผู้หินนั้นถึยัอยวนเวียนรอบัวเธอและเาราวับสัมภเวสีนานี้ันนะ ?
รั้อีสามีอุหิป้าวรราะพาเ้ามาอยู่ในวัธาราวรวศ์หลัาืนนั้นเธอ็อุส่าห์เะส่าลุนั่นออไปไ้แล้วแท้ ๆ ทั้ที่อนนั้นเธอบหน้าหล่อนสุท้ายนหล่อนื่นลัว็แล้วยัลับโผล่หน้ามาเป็นพยาบาลฝึหัในศูนย์หัวใทีุ่ลธรำลัสนใอยู่อี
ะพรหมลิิหรือเวรรรม
เธอ็ไม่สนอีแล้ว .
“ไัวเล็ หน้ายุ่เียวเป็นอะไรไป?”
เสียอลูพี่ลูน้อฝั่แม่อเธอเอ่ยทัทายเธออย่าสใส นัยน์าลมลายัวลล่อนะปรายยิ้มสุภาพให้เ์ะวันที่เินเ้ามาหาเธอ ฝ่ามือหนาเอื้อมึ้นลูบหัวเธอ้วยวามเอ็นู ่อนะูล่อนมหวานที่เาื้อมาฝาเธอนั่นทำให้วามุ่นมัวอเธอหายไปไ้เพียเล็น้อย
“อบุ่ะ” เธอเอ่ยพร้อมับรับนมมาถือ “แ่ัวหล่อนะ มาีบพยาบาลเหรอ?”
“เปล่าหรอแ่ิว่าวระมาโรพยาบาลน่ะ ิว่าน่าะไ้เอัวเล็้วยเลยื้อนมมาฝาัวเล็้วยน่าะี ัวเล็บอนี่ว่าอนนี้เป็นนาพยาบาลแล้ว็เลยื้อมาให้”
“ิว่าวระมา ??”
“็... ว่ายัไีล่ะ ?” เ์ะวันยืนเาหัวอย่าลัเล่อนะถอเสื้อลุมหนัออ “พอีว่าเินไปเอพวนไม่ีมา”
“นไม่ี? เฮือ ! เ์ะวัน !!??”
รารินทร์ร้อออมาสุลำอ แ้วาไทยถูวาลพื้นพร้อมับล่อนมที่เาื้อมาฝา นั่นทำเ์ะวันบ่นอุบอิบไม่สนใแผลที่ัวเอถูแทนเลืออาบเลยแม้ะถูหามเ้าห้อุเินไปแล้ว็าม เธอบ่นโอเาสลับพยายามห้ามเลือระหว่ารอหมอเ้ามาวินิัยสภาพบาแผล
เรื่อวุ่นวายที่แผนุเินเี่ยวับู่หมั้นอเาัลอยมาเ้าหูุลธรที่อยู่ศูนย์หัวใในเวลาไม่นานมา ายหนุ่มแปลหน้าที่หล่อเหลาำลัเอ่ยวาาหยอเย้า ลั่นแล้รารินทร์ะที่ัวเอมีแผลถูแทลึนั้นเป็นแรูใมาพอให้เาบอลาามินและเินไปสำรวที่แผนุเิน
“รา-”
เสียอเาไม่อาหยุรารินทร์ที่ำลัวิ่หอบพร้อมุพยาบาลุ่มเลือ เธอวิ่ไปพูุยบาอย่าับแม่บ้านที่อยู่ไม่ห่าาเามา่อนะรับล่อบาอย่ามาแล้วรีบวิ่ลับไปที่แผนัวเอ เาเินามไปในวามเร็วที่พอสมวร้วยวามสสัย แ่ทันทีที่เาเห็นใบหน้าอผู้ายนนั้นวามทรำที่เาเอ็เ็บลึ ๆ ในใโผล่ึ้นมา
‘พี่๋ามาเยี่ยมราอีนะ !’
ายหนุ่มที่รารินทร์เรียว่าพี่๋าอีน้วยน้ำเสียสใสอนที่เธอแอมิทอยู่ที่โรพยาบาลเมื่ออนนั้น ำลัยยิ้มพลาทานนมหวานในมือะที่เธอและหมออีนำลัเย็บแผลที่หน้าท้อให้ับเา ไม่พอเายัหยอล้อับราเหมือนับำลัเล่นับลูแมวเสียอย่านั้น วามหึหวำลัร้อนอยู่ในอเมื่อเาทั้สอสบาันแม้ะเพียรู่เียว็าม ฝ่ามือหนาอบำแน่น่อนทีุ่ลธระเินห่าออไป
ท่าทาเป็นห่วนอื่นอเธอ
บีบวใเานเ็บไปหมแล้ว .
ความคิดเห็น