Fic:Reborn เมื่อรีบอร์นหลุดมาที่โลกแห่งความเป็นจริง

ลำดับตอนที่ #4 : วันแรก

ดีจ้า!ชั้นยายาอีกแล้ว ท่าทางผู้อ่านจะเริ่มเบื่อหน้าชั้นแล้งสินะ=_=;;

ช่างมันก่อนเอาไว้ตอนนี้เสร็จแล้วค่อยว่ากัน

เพราะไอ้ตอนที่แล้วที่ทิ้งไว้มันหน้างงนะ(สำหรับชั้นเอง)

แย่ชะมัดชั้นออกจะเป็นสาวน้อยผู้บอบบาง(ตรงไหน)น่ารัก(ษา)แล้วทำไม

ชั้นต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เนี้ย!?อ้ากกกนู๋อยากบ้าTT^TT

รู้สึกจะมีแค่กลุ่มของชั้นที่ไปจับสมุดนั้นที่ยังสติ&ความจำเหมือนเดิมอยู่เท่านั้น

พวกเราจึงรีบไปที่ห้องสมุดทันที เมื่อถึงชั้นก็นั่งจ่อมตรงหน้าคอมทันที

แล้วเข้าgoogleหาถาพการ์ตูนเรื่อง'katekyo hitman reborn!'<<ชั้นพิมพ์ไปแบบนี้

แต่ผมที่กลับออกมาก็คือ'ไม่มีข้อมูลของคำนี้กรุณาตรวจสอบคำผิด'

อ้ากกก อย่าบอกนะว่าโลกจะแตกอะมันถึงเป็นเยี้ยงนี้

"...ไอ้อุ๋ยไอ้อิช..."

"หือ"ทั้งสองหันมามองชั้น

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน!"ว่าแล้วชั้นก็ลากอิชกะอุ๋ยออกมาจากห้องสมุด

"คือแบบนี้..."

หลังจากชั้นเล่าเรื่องให้พวกมันฟังพวกมันก็อึ่งจนตาโตเท่าไข่ห่านเลย

หึแกชั้นทำตาแบบนั้นมาสี่ชั่วโมงแล้วจะบบอกให้รุ้

แม้แต่ไอ้อิชยังนั่งสวดมนตร์ปัดเป่าความชั่วร้ายไล่ผีสางนางไม้เลยคิดดู- -*

"งั้นที่กระดาษหายไปมันต้องเป็นการเรียกตัวคนๆนั้นมาแหงมๆ"อิชพูด

"แล้วที่อยู่ๆสึนะมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมันยังไงแถมไม่มีเพื่อนคนอื่นเอ่ะใจเลย
ทั้งที่แต่ก่อนเห็นคุยแต่เรื่องรีบอร์นแท้ๆ"อุ๋ยถาม

"อันนี้ยัีงไม่รู้แน่ชัดอะ"อิชพูดหน้าตาย

โครม!<<เสียงตกเก่้าอี้"แต่ว่าเราต้องสืบให้รุ้ให้ได้"

หลังเลิกเรียน

"เอาเป็นว่ายังไงสึนะก็ต้องพักบ้านชั้นงั้นกลับกะชั้นก้แล้วกัน"ชั้นพูดกับสึนะ

"อืม"

พอมาถึงบ้านชั้นก็ถอดรองเท้าแล้วเดินเข้ามากับสึนะทันที

เอ...เออใช่อาทิตย์นี้แม่ไม่อยู่เหลื่อแต่พี่นี่หว่าสงสัยอยู่ในครัว

ชั้นเลยพาสึนะไปในครัวเพื่อทักทายพี่ชั้นหน่อย

แล้วชั้นก็ทักพี่ว่า

"พี่ฝันจ๋าน้องสาวสุดสวยของพี่กลับมาแล้ว...
วันนี้พี่สาวทำอะไรมากระแทกปากน้องสาวคนนี้เอ่ย"

"แล้วแกจะเอาอะไรล่ะ มีทั้งบาทา ฝาหม้อ ตระกร้อครอบปากแกก็มีนะ
เลือกเอาสักอย่างสิเด่วพี่จัดให้"

โห~พี่เราเล่นแต่ละอย่างเนี่ยทำเอาเลือดแทบกระฉูด

"โหยพี่!หัดรักษาหน้าน้องบ้างเด่!สึนะอยุ่นะ"ชั้นพูดแล้วหันไปมองสึนะ

"เนี่ยเหรอ~เด็กแลกเปลี่ยนดีจ้า^^พี่ชื่อฝันยินดีต้อนรับนะ"

โหยทีกะเราหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยนะเนี้ย-*-

"นายอะไปนอน้องที่อยู่ตรงข้ามชั้นก็แล้วกันOปะ"

"อือ- -"

"อย่ามาทำหน้าตากวนๆอย่างนั้นนะ"ชั้นพูด คนยิ่งความอดทนต่ำอยุ่

"ไม่ได้ทำนะหน้าชั้นก็เป็นแบบนี้อะ"

"อาราย~- -*นี่นายอายุเท่าไหรกันแน่ฮะ"

"14"

"ชั้น13เองนะ"

"แล้วไง"

"ทะเลาะกะคนที่เด็กกว่ารังแกเด็กนะเออ"

"ไม่เห็นเกี่ยวชั้นว่าเด็กรังแกผุ้ใหญ่ชัดๆโดยเฉพาะเจ้ารีบอร์น"

"แต่ที่ชั้นดูข้อมูลมายามาโมโตะก็อายุ14ไหงสุูง170upล่ะ"

"เออ..."

"แล้วไมนายเตี้ยจังสูงแค่157เอง- -"แทงใจดำละซี้

"พะพอเหอะT^T"

"รู้ปะอิชมันสุงกว่าแกแล้วนะทั้งที่มันเป็นน้องชั้นสามเดือน(ศุงกว่าชั้นด้วย)"

"งะแง้ๆT^T"เฮ้ยสงสัยจะจี้ใจดำเกินไปล้วO_O

"ไอ้ย่าแกทำไรน้องสึนะน่ะ!"พี่ฝันเดินเข้ามาเข้กหัวชั้นอูย~ไรอะมันไม่ได้เป็นญาติ

ตูซะหน่อย- -*

"เป็นไรไหมซือคุง"พี่ชั้นถาม

"ย่าจังบอกว่าผมเตี้ยT^T"

"( - -+++)ชิ้ง"สายตามหาประลัยหันมาจองชั้นชิ้งๆทันที

"แกกล้าบอกว่าซือคุงเตี้ยได้ด้วยเหรอในเมื่อแกสูง154เอง"T^Tบอกทั่นผู้อ่านทามมายย

"ไม่เกี่ยวอะ..."

ก่อนชั้นจะเถียง

"( - -++)ไม่ต้องกินข้าวกักบริเวณต้องอยุ่ในห้องทุกครั้งที่กลับถึงบ้านและห้ามไปไหน
นอกจากโรงเรียน"พี่พูดเสียงเด้ดขาด

หนอยชั้นเห้นสึนะแอบยิ้มเยาะชั้นด้วยอะฮึ้ม!ทำไมมันนิสันไม่เหมือนในการ์ตูนฟระ

เฮอออ วันเดียวยังขนานดนี้แล้ววันต่อไปชั้นไม่ฆ่าตัวตายเลยล่ะบ้าชะมัด

_______________________________________________________________

ณ บ้านต้นไม้ที่ไร้สิ่งมีชีวิตขณะนี้ สมุดเล่มใหญ่วาง

เด่นอยู่ข้างโต๊ะ  สายลมเบาหวิวส่งเสียงเบาๆชวนให้บรรยากาศวังเวง

สมุดถูกลมพัดเปิดออกตรงหน้าปกด้านในค่อยๆมีรอยเขียนจางๆ

เข้มขึ้นเรื่อยๆจนสามารถอ่านได้ว่า

'ในความจริงไม่เหมือนโลกความฝันไปทั้งหมดหรอก'

สายลมพัดเอื่ยเข้ามาอีกครั้งและแรงขึ้นเรื่อยๆกระดาษแผ่นหนึ่งหลุดปลิวว่อน

แผ่นกระดาษล่องลอยออกมาจากบ้านต้นไม้โดยมีลมคอยช่วยพยุง

ปลิวมาตกที่หน้าบ้านของใครคนหนึ่ง

"เอ้ะ! นี่มันกระดาษรูปฮิบารินี่หน่า"สาวน้อยนัยตาสีฟ้าน้ำทะเลพูดราวกับเสียงกระซิบ

อันแผ่วเบา....

แต่ที่บ้านต้นไม้ปิดหน้าต่างและลงกลอนเอาไว้นี่มันเกิดอะไรขึ้น

แต่ที่แน่ๆในบ้านต้นไม้นั้น...ไม่มีลมแม้แต่นิดเดียว!!!!!