อยากบอกว่า...ทั้งหัวใจมีแค่เธอเพียงคนเดียว

               
     อยากบอกว่า...ทั้งหัวใจมีแค่เธอเพียงคนเดียว    
        

ตอนที่ 1

                สวัสดี ฉันชื่อ ใบเตยค่ะ^_^ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนใหม่ของฉันพร้อมกับจักรยานสีชมพูคู่ใจ ฉันเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ เพื่อนๆจะมองฉันยังไงนะชักตื่นเต้นซะแล้วสิ แล้วโรงเรียนนี้เขาจอดจักรยานกันไว้ที่ไหนนะ ไม่เห็นมีที่จอดรถเลย งั้นตรงนี้และกันใต้ร่มไม้นี่แหละ จะได้รีบเข้าห้องเรียน

                นั่นเธอทำอะไรน่ะ! เสียงผู้ชายนี่นา

                ก็จอดรถน่ะสิ ถามได้ -o- คนอะไรหล่อเป็นบ้าเลย หน้ายังกะฝรั่งเสียดายที่หน้าดุไปหน่อย

                ตรงนั้นมันที่จอดของฉันนะ! เขาก็มีจักรยานนี่นาว้าว...จักรยานสวยจัง สงสัยแพงนะเนี่ย

                เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามันมีเจ้าของ ใหนล่ะป้าย -o- เขาลงจากรถแล้วเดินตรงมาที่ฉัน

                เธอกล้าดียังไงมาต่อล้อต่อเถียงกับฉัน! นี่ไม่รู้รึไงว่านี่มันที่จอดรถประจำของฉันรู้รึเปล่า! มองใกล้ๆก็ยิ่งหล่อนะเนี่ย แต่นิสัยชอบหาเรื่องอย่างนี้ยอมไม่ได้

                แต่ฉันมาก่อน! ฉันก็ต้องได้จอดก่อน ที่อื่นมีก็ไปจอดสิทำไมต้องมาแย่งกันด้วย -_- เขาหัวเราะเยาะที่มุมปาก

                แย่งเหรอ! เธอกล้ามากนะที่หาเรื่องฉัน...รึว่าที่ทำแบบนี้เพราะอยากได้เบอร์โทร ลงทุนจริงๆนะ-o- =_+ อะไรกันนายคนนี้ ใครอยากได้เบอร์โทรนาย (จริงๆก็อยากอยู่หรอกนะ แต่กลัวเสียฟอร์ม)

                ฝันไปเถอะย่ะ! ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายฉันก็ไม่มีวันอยากได้เบอร์ของนายหรอก เราสองคนจ้องหน้ากัน ดูท่าทางนายนี่จะโมโหแหะ หูแดงเลย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดขึ้นก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาก่อน

                โอ้^o^...นี่นายมัวทำอะไรอยู่ ครูฝ่ายปกครองเรียกนายไปพบนะ เร็วๆดิ่ เอ๊ะ! เสียงๆนี้คุ้นๆนะ แต่เมื่อฉันหันไปดูก็ต้องตกตะลึงอ้างปากค้าง นั้นมัน...บอล ที่เล่นหนังเรื่องฤดูแห่งความรัก นี่นา OoO

                จะไปเดี๋ยวนี้แหละ-o- แล้วเขาก็หันหน้ามาทางฉัน งงกับท่าทางของฉันนิดๆก่อนพูดว่า

                ถ้าฉันกลับมายังเห็นจักรยานของเธอจอดอยู่ตรงนี้ เธอเดี้ยงแน่! แต่ฉันไม่สนใจ เพราะยังคงมองไปที่ บอล พระเอกหนังที่ฉันแอบปลื้มมานาน

                ไม่นึกว่าตัวจริงจะหล่อขนาดนี้ ฉันว่าฉันพบเนื้อคู่แล้วล่ะ >_< ยังคงเฝ้อฝันอยู่คนเดียว

                เธอนี่ต้องเป็นบ้า รึปัญญาอ่อนแน่ๆ โรงเรียนเรามีคนแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย อะไรนะ! ปัญญาอ่อนเหรอ มันมากไปแล้วนะ

                นี่นายปัญญาแข็งมากรึไงที่มาพูดให้คนอื่นเค้าอย่างนี้! หน้าตาก็ขี้เหล่ แถมยังเลี้ยงหมาไว้ในปากอีก

                อะไรนะ! เธอว่าฉันขี้เหล่เหรอ ละ ละ แล้วว่าฉันปากหมาอีก คิดว่าตัวเองสวยตายล่ะ หน้ายังกะแมวน้ำ ตัวก็เตี้ยยังกะอะไรดียังมาว่าให้คนอื่นอีก เก่งนักรึไง ฮะ! เตี้ยเหรอ! จะว่าอะไรฉันก็ได้ แต่มาว่าฉันเตี้ยฉันรับไม่ได้ เขาดูท่าทางซะใจเล็กน้อยที่กวนโมโหฉันได้

                เขาเรียกว่าไซด์น่ารักย่ะ นี่แน่ะ!

                +o+ โอ๊ยยยยยยย! คำสุดท้ายฉันกระทืบเท้าเขาเต็มๆแรงแล้วรีบวิ่งหนีทันที

                กลับมาเดี๋ยวนี้นะ โอ๊ยย! เราต้องเห็นดีกันแน่ T_T เจ็บ! เขาเอามือกุมเท้า พร้อมกับกระโดดเหยงๆ

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องม.5/16 สายศิลป์ฝรั่งเศส รู้สึกสบายใจขึ้นที่ได้ผ่านเรื่องบ้าๆเมื่อเช้ามา เพื่อนๆในห้องนี้น่ารักมาก ฉันนั่งติดหน้าต่างแถวรองสุดท้าย มองเห็นสนามฟุตบอล และอาคารเรียนชัดเจนทุกหลังมีลมพัดเข้าหน้าต่างเบาๆ เพราะห้องที่ฉันเรียนนั้นอยู่ชั้น 3 และตอนนี้กำลังรอเรียนคาบที่ 2 อยู่

และทันใดฉันสายตาของฉันก็พลันไปสบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้าห้องมา

นายนั่น คนเมื่อเช้านี้นี่นา! เขามองฉันตาไม่วางเลย แล้วก็เดินไปนั่งที่หลังสุดของห้องติดประตูหลังห้อง

ตายแล้ว! อยู่ห้องเดียวกันด้วย ฉันหลบตาตั้งสติแป๊บนึง

ฝันไปแน่ๆเลย ฉันหันไปมองอีกรอบหนึ่ง เขาเอานิ้วกรีดคอตัวเอง เป็นสัญญาณว่า เธอตายแน่

ฉันหลับตาปรี๋ไม่อยากจะนึกเลยว่าต้องมาอยู่ห้องเดียวกัน เมื่อเช้านี้เราทำเขาเจ็บ คงต้องแค้นเรามากแน่ๆ แต่ไม่ทันไรฉันก็สะดุ้งสุดๆเมื่อมีคนมาแตะไหล่

โอ้! ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายอย่าฆ่าฉันนะ ฉันกลัวแล้ว >o< ฉันไม่สนอะไรแล้ว ได้แต่นั่งพนมมืออยู่อย่างนั้น

นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า-_- ถ้าจะขอโทษไอ้โอ้อ่ะ ก็ไปบอกกับมันเอง แล้วฉันก็ไม่ได้มาฆ่าเธอด้วย^_^ เสียงผู้ชายคนนี้ฟังดูคุ้นๆนะ และเมื่อฉันหันหลังไปมอง ก็ต้องอ้างปากตาค้างอีกครั้ง นั่นบอลนี่นา

ครูฝ่ายวิชาการฝากเอากฎของโรงเรียนมาให้เธออ่านแน่ะ^_^ เขายิ้มพร้อมกับยื่นเอกสารให้ฉัน ยิ้มเขาสวยมาก ฉันรีบรับเอกสารจากมือเขา หัวใจเต้นเร็วและยิ้มตอบกับไปแต่ไม่พูดอะไร

^_^

แกๆอาจจะปรับตัวลำบากนะ แต่เดี๋ยวก็ชินเอง เราชื่อบอล เธอชื่ออะไรล่ะ^_^ เขาน่ารักจังเลย>_< เขามีแววตาอ่อนโยนและรอยยิ้มที่จริงใจ

^_^

ว่าไงล่ะ เธอชื่ออะไร^_^? เขาเอามือเกาหัวงงๆ

อ๋อ! เราชื่อใบเตย เรียกสั้นๆว่าเตยก็ได้^o^

มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาเราได้ เราเป็นสารวัตนักเรียน ไปนะ^_^ แล้วครูก็เดินเข้าห้องมา ฉันมองตามเขาไป เขานั่งข้างๆนายนั่น บอลเรียกเค้าว่าอะไรนะ โอ้เหรอ แล้วจะมองฉันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย เฮ้ยยย!

ช่วงพักเที่ยงฉันนั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อน 2 คน คนหนึ่งผมสั้น ตัวเล็กๆกลมๆ หน้ามน ตาหวานชื่อ เนยและอีกคน มัดผมรวบตึง ตัวผอม ผิวขาว เสียงเล็ก น่ารักมากชื่อ เมย์ เราทั้งสามคนกำลังคุยเรื่องหนังที่กำลังจะเข้าฉายและคุยอย่างออกรถออกชาติ ฉันก็รู้สึกว่ากำลังถูกล้อมรอบอยู่ แล้วก็มีเสียงกระซิบข้างๆใบหูว่า

ขอนั่งด้วยคนนะคร้าบ ^O^ ฉันรีบหันหน้าไปอย่างเร็ว แล้วก็ต้องขาสั่น เมื่อเสียงผู้ชายคนนั้นคือ โอ้...นั่นเอง

เชิญค่ะ =_= เพื่อนทั้งสองของฉันมองหน้ากัน แล้วผู้ชายอีก 3 คนก็นั่งลงพร้อมๆกัน โดยที่นายโอ้นั่งข้างๆฉัน กินอะไรไม่ลงแล้ว อยากออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ

ทำไมไม่กินล่ะ สะดุดความหล่อของฉันรึไง-o- ฉันสำลักน้ำลายตัวเองทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น

ไข่ลูกนั้นไม่กินแล้วใช่มะ งั้นขอนะ ^o^ ยังไม่ทันที่จะตอบ เขาก็เอาส้อมจิ้มไปซะแล้ว อุดส่าห์เหลือไว้กินสุดท้ายแท้ๆเชียว รีบชิ่งหนีก่อนดีกว่า และเมื่อฉันกำลังจะลุกขึ้นเขาก็ดึงแขนฉันไว้

จะรีบไปไหนล่ะ ของเธอยังเหลือเต็มจานอยู่เลยน๊า น่าเสียดายออก นั่งลงก่อนสิ^_^ ถ้าฉันไม่นั่งแล้วจะทำไมกันเนี่ย -_-

ก็ฉันอิ่มแล้วนี่นา ปล่อยแขนฉันได้แล้ว-o- ฉันพยายามสะบัดเล็กน้อย เพราะตอนนี้คนมองฉันทั้งโรงอาหารแล้ว

เมื่อเช้านี้เธอกระทืบเท้าฉัน-o- คำขอโทษก็ไม่มี แต่พอฉันขอให้เธอนั่งเป็นเพื่อนก็ทำเป็นเล่นตัวอีก เธอมีสิทธิ์มากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆนะรู้ไหม! เขาเริ่มขึ้นเสียง

นายก็นั่งกับเพื่อนของนายไปสิ -o- และสิทธิ์อะไรนั่นน่ะฉันก็ไม่ต้องการ ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ! เขาวางช้อนลงอย่างแรงยืนขึ้นประจันหน้ากับฉัน คนเงียบกันทั้งโรงอาหาร

นี่เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันเนี่ย -o- ไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลยเหรอ!

นายนี่ท่าทางจะประสาท ฉันเนี่ยนะจะคิดอะไรกับนาย ชาติไหนๆก็ไม่มีวันจำไว้ซะด้วย! แล้วเขาก็ดึงฉันเข้าไปชิดตัวเขามากขึ้น

อ๋อ-o- ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจใช่มะ เก่งนี่ที่เก็บอาการได้ โอเคฉันแพ้เธอ จะเอาอะไรล่ะ เบอร์โทร ที่อยู่ รูปถ่าย รึว่าจะเป็น...จูบo_o! คำสุดท้ายนั้นทำฉันโมโหสุดๆเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว ฉันคว้าจานที่มีข้าวอยู่เต็มคว่ำลงบนหัวของเขาทันที และสะบัดมือจนหลุด

อย่าลงตัวเองไปหน่อยเลย -O-! เขารีบปัดเมล็ดข้าวและผักคะน้าออกจากหันทันที มีเสียงฮือฮามาหลัง

ยัยตัวแสบ เธอกล้าดียังไง! ฉันไม่สนใจรีบวิ่งออกจากโรงอาหารทันที เพื่อน 2 คนเมื่อตั้งสติได้ก็วิ่งตามฉันออกไป

เมื่อฉันวิ่งออกมาไกลพอสมควรแล้วก็มานั่งลงที่มาหินอ่อนในสวนพักผ่อน ซึ่งตอนนี้มีนักเรียนอยู่แค่3-4 คน นั่งติวหนังสืออยู่

เตย ที่แน่มากเลยนะที่กล้าทำแบบนั้นกับโอ้ได้อ่ะ ^o^ เมื่อทั้งสองวิ่งตามทัน เนยก็เริ่มพูดพร้อมหอบทันที

ทำไมฉันจะทำไม่ได้ละ-o- ถึงฉันจะไม่สวยแต่ฉันก็ไม่คิดที่จะไปขอจูบกันใครง่ายๆหรอกนะ คิดแล้วเจ็บใจชะมัด

เธอไม่รู้อะไร โอ้อ่ะเป็นหนุ่มหล่อที่สุดในโรงเรียนเราเลยนะ ไม่ใช่แค่นั้น..ความหล่อของเขาดังไปถึงโรงเรียนอื่นๆอีกด้วย ทั้งอินเตอร์เน็ต นิตยสารก็มีแต่เรื่องของเขาทั้งนั้น โอ้ย..พูดแล้วเหนื่อย -o- แล้วเมย์ก็พูดขึ้นบ้างว่า

เธอไม่คิดว่าเขาหล่อบ้างเลยเหรอ ขนาดฉันน่ะยังแอบปลื้มเขาเลยนะ >_<

ไอ้หล่อก็หล่ออยู่หรอก แต่ไม่เห็นหน้าปลื้มตรงไหนเลย นิสัยเสีย ปากไม่ดี แถมยังหลงตัวเองอีก คนแบบนี้ฉันไม่ชอบหรอก เนยกับเมย์มองหน้ากัน แล้วเนยก็พูดว่า

เธอแปลกจริงๆเลยนะเตย...แต่จริงๆแล้วโอ้ไม่ได้มีนิสัยแย่ๆอย่างที่เธอคิดหรอก ถ้าได้รู้จักเขาจริงๆเธอจะรู้เองแหละว่าเขาก็นิสัยดีนะ เพียงแต่ขี้เก๊กไปหน่อยเท่านั้นเอง -_-

ฉันไม่สนใจหรอกเนย ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่ถูกชะตากับเขาเลย แล้วเราก็เงียบไป ฉันมองไปที่สนามฟุตบอล เอ๊ะนั่น! บอลนี่นา กำลังเตะฟุตบอลกับเพื่อนๆ ดีใจจังได้เจอเขาอีกแล้ว

งั้นเลิกเรียนเธอไปกับพวกเรานะ เธอจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วโอ้อ่ะนิสัยดี แล้วก็เท่มากๆด้วย >o< เสียงเมย์ลอยเข้าหูซ้ายและออกหูขวาไปแล้ว เพราะจิตใจตอนนี้มีแค่บอลคนเดียวเท่านั้น บอลเตะลูกฟุตบอลออกนอกสนามและเมื่อเขามองเห็นฉัน เขาก็ยิ้ม ^_^ แล้วโบกมือให้ฉัน o_o ทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนยิ้มและโบกมือตอบกลับไป^_^

เพื่อนๆทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วแซวฉันจนเขินแก้มแดง เมย์พูดว่า

นั่นแน่ะ^o^ แอบชอบบอลอยู่ล่ะสิท่า ฉันเขินจนหุบยิ้มไม่ลงแล้ว>_< แล้วเมย์ก็พูดต่อว่า

ใครๆก็รู้ว่าเขาเคยเป็นพระเอกหนังมากก่อน นิสัยดี อ่อนโยน ผู้หญิงหลายๆคนยกย่องให้เขาเป็นเจ้าชายในฝันเลยล่ะ >_< เนยผู้ขึ้นบ้างว่า

แล้วใครน๊า ที่จะได้เป็นเจ้าหญิงในฝันของเขา คงน่าอิจฉาแย่เลย ^o^ และตอนนี้ฉันไม่ได้ฟังเพื่อนทั้งสองเลย ฉันเฝ้ามองเขาอย่างเม่อลอย เขาก็หันมามองฉันเป็นระยะๆพร้อมกับยิ้มให้บ้าง อะไรก็ดีขนาดนี้

นี่เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันกำลังรีบเดินไปที่ที่จอดรถจักรยาน เพราะกลัวว่ารถจะขาดเป็นสองท่อนเพราะความแค้นของนายโอ้ สุดหล่อนั่น และเมื่อมาถึงก็ปรากฏว่า รถจักรยานสีชมพูของฉันก็ยังอยู่ดี ฉันหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ โดนจานข้าวฟาดหัวขนาดนั้นคงไม่กล้ามายุ่งกับฉันอีกแล้วล่ะ คงกลัวขนาดไม่กล้าเข้าเรียนทั้งบ่ายเลย เรานี่ก็เจ๋งเหมือนกันนะเนี่ย แล้วฉันก็ปั่นจักรยานออกจากโรงเรียนไปทันที โดยหารู้ไม่ว่า มีสายตาคู่แค้นคู่อาฆาตกำลังมองอยู่ทุกๆการกระทำ

ไอ้โอ้! แล้วนายจะแก้แค้นเขายังไงวะ หนึ่งพูด

จับปล้ำเลยดิ่! เอกพูดกวนๆ

 สมองนายคิดได้แค่นี้เองเหรอวะ เพี้ยยยย! เพียวพูดพร้อมกับเอาตบหัวเอกอย่างแรง

โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย ToT เอกเอามือรูปหัวตัวเองไปมา

 แล้วหันไปพูดกับโอ้ว่า ยังไงเขาก็เป็นผู้หญิงนะโว้ย อะไรที่ยอมได้ก็ยอมๆไปเหอะ

ไม่ได้นะโว้ย! ยัยนั่นหักหน้านายขนาดนั้น นายจะยอมได้ไง หนึ่งพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆโอ้

ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยทำแบบนี้กับฉันมาก่อน เจ็บใจที่สุดเลย โอ้ยืนกำหมัดแน่น สายตามองไปที่ใบเตยขณะกำลังปั่นจักรยานออกไป แล้วโอ้ก็เริ่มออกแรงปั่น เพื่อนๆได้แต่ตระโกนเรียกตามหลัง

เฮ้ย! นายจะไปไหนวันนี้เรามีซ้อมบาสนะโว้ย เอกตระโกนตาม แต่โอ้ไม่สนใจ เพราะจดจ่ออยู่ที่จักรยานสีชมพูข้างหน้าเพียงอย่างเดียว

อาการร้อนเป็นบ้าเลย-_- ทางนั้นคงรถติดแน่ๆ ไปทางลัดดีกว่า เตยเลี้ยวซ้ายปั่นจักรยานเข้าซอยไปได้ 1 กิโลเมตรก็เริ่มแปลกใจ เหมือนมีคนตามมา จึงหยุดรถแล้วหันไปดู

ประสาทหลอนแน่ๆเลย รีบกลับดีกว่า แล้วก็รีบบึ่งออกไปทันที เต้ยผ่านสนามเด็กเล่น ผ่านลำธารเล็กๆที่ทุ่งหญ้าอยู่ทัดไป ข้างหน้าเป็นทุ่งนาที่เขียวขจี โดยหารู้ไม่ว่า มีคนแอบตามเธอไปตลอดทาง

โอ้ปั่นช้าบ้างเร็วบ้าง บ้างก็หลบมุมเพื่อนไม่ให้เตยเห็น แล้วเขาก็ตัดสินใจเลี้ยวขวาและปั่นอย่างเร็วผ่านบ้านเรือนหลายหลังจนมาถึงสามแยก เขาจึงจอดรถแอบไว้ข้างกำแพงแล้วย่องไปดูถนนทางซ้ายมือ นั่นไงมาแล้ว

ขอแก้แค้นหน่อยเถอะ คราวนี้เธอจำฉันไปจนตายแน่ แล้วเขาก็ขึ้นคร่อมจักรยานเตรียมพร้อม เมื่อเตยโผล่มา เขาก็พุ่งชนเข้าอย่างแรงทันที

เตย เมื่อรู้ตัวอีกทีก็ไถลไปกองอยู่กับพื้นค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาจากพื้นแต่ยังไม่ทันที่จะยืน และเงยหน้ามองคนที่ชนเธอ แต่เธอต้องอึ้งเพราะคนๆนั้นก็ โอ้

ฮะฮ้า เป็นไงล่ะยัยตัวแสบ เจ็บตรงไหนบ้างจ๊ะ^_^ โอ้เยาะเย้ย โดยไร้ความปราณี

นี่นายแอบตามฉันมาเหรอ แล้วทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ไอ้บ้า! โอ๊ย! หัวเข่าฉัน อยากจะร้องไห้จัง

ดูสิ!^_^ เห็นมาตลอดทางเลยล่ะ เขายิ้มร่า

o_o นายแกล้งฉันเหรอ! นายตั้งใจชนฉันใช่มะ ToT น้ำตาฉันร่วงออกจากตา

ใช่! ฉันแค่อยากให้เธอรู้สึกว่า ถ้าเธอคิดจะลองดีกับฉันเธอก็ต้องเจ็บตัว สายตาเย็นชามาก

แค่นี้ไม่ทำให้ฉันกลัวนายหรอก ไปให้พ้นนะ TOT! ด้วยความโมโห ฉันคว้าก้อนหินที่อยู่ข้างๆตัวแล้วปาใส่เขาเต็มๆแรง เขากุมศีรษะโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

โอ๊ยยยยยย! ยัยบ้า เจ็บนะโว้ย! เขาเอามือออกจากหัวเลือดไหลปนเหงื่อออกมา

สมน้ำหน้าเป็นไงล่ะ โอ้ยยยย! ฉันมองดูที่หัวเข่า ตอนนี้เลือดกำลังไหลไม่แพ้กัน

วันนี้เธอตายแน่! เขาทิ้งจักรยานของตัวเอง มุ่งตรงมาที่ฉัน ฉันจึงรีบคว้าก้อนหินอีกก้อนและใหญ่กว่าทำท่าเตรียมพร้อมที่จะปาใส่หัวเข่าอีกครั้ง

ก็ลองดูสิ เขาเดินมาได้แค่ก้าวเดีวแล้วก็หยุดกระทันหัน มองมาด้วยสายตาอาฆาตยิ่งนัก มือก็กุมศีรษะข้างที่เลือดไหลไว้แน่นแล้วก็กลับไปที่รถของตัวเอง

จำไว้เลยนะ! สงครามระหว่างเธอกับฉันมันไม่จบง่ายๆหรอก ยัยแมวน้ำ! แล้วเขาก็ออกรถไปอย่างทุลักทุเลเพราะต้องเอามือกุมศีรษะตัวเองไปด้วย

ฉันมองตามเขาไป เพราะกลัวเขาจะกลับมาหาเรื่องอีก เมื่อมั่นใจว่าพ้นแล้ว จึงสำรวจร่างกายตัวเอง แขนข้างซ้านถลอก หัวเข่าแตก และค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืนอย่างอยากลำบาก น้ำตาร่วงอีกครั้งไม่ใช่เพราะเจ็บปวดร่างกาย แต่เจ็บใจมากกว่า ขาก็เจ็บ แขนก็เจ็บ รถล้อหน้าก็เบี้ยว จะกลับยังไงเนี่ย T_T

เอาจอดไว้นี่แหละ เดี๋ยวฉันเอากลับให้เอง ฉันรีบหันไปมองทางต้นเสียงทันที

O_O!

 แล้วเขาก็เข็นจักรยานไปพิงไว้ที่กำแพงข้างๆทันที จากนั้นเดินไปที่จักรยานของเขา เลือดที่หัวก็ไหลลงมาเป็นทาง

จะยืนอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม มาดิ่...ถ้าเลือดฉันหมดตัวเธอตายแน่! ฉันยืนอึ้งอยู่ซักพัก แล้วปล่อยโฮออกมาเสียงดัง ไม่นึกเลยเขาก็กลับมา

ฮือออออออ TOT!

เอ้า! จะร้องไห้ทำไมอีกล่ะ-o- ฉันมองเขาทั้งน้ำตา ตอนนี้แววตาที่ดูเย็นชา อ่อนโยนลงบ้างแล้ว

ก็ฉันตื้นตันนี่นา นายเป็นคนทำฉันเจ็บ แล้วนายก็กลับมาช่วยฉัน TOT! พูดพรางเอามือปราดน้ำตาตัวเอง ฉันมองเห็นเสื้อของเขาเปื้อนเลือด

ก็ได้ ถ้าหายตื้นตันแล้วก็รีบๆมาเถอะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว เขาหันหน้าหนีทันทีเมื่อฉันสังเกตเห็นว่าแก้มเขาเป็นสีชมพู แล้วก็ค่อยๆเดินไปซ้อนรถจักรยานของเขา ตอนนี้ฉันว่าฉันเขินขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ

เขามาจอดที่โรงพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่ง เราสองคนแยกกันไปทำแผล เขาหัวแตกเย็บ 3 เข็ม ส่วนฉันหัวเข่าแตกเย็บ 3 เข็มเช่นเดียวกัน เราออกจากโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกัน เขาอาสาจะไปส่งฉันที่บ้าน ฉันคงต้องยอมล่ะเพราะที่นี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วย เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยระหว่างทาง เพราะต่างก็มีคำถามเกิดขึ้นในใจของตัวเองมากมายแต่ไม่สามารถเอ่ยถามได้ ฉันว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ

นั่นไงบ้านฉัน ฉันชี้ไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง และเขาก็มาจอดที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่ฉันชี้ไป

บ้านเธอเหรอเนี่ย นี่มันร้านขายก๋วยเตี๋ยวชัดๆเลย เขามองเข้าไปในร้าน มีคนอยู่ในร้าน 5-6 คน

ก็บ้านฉันเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวน่ะสิ -o-  

แมวน้ำกินก๋วยเตี๋ยวเป็นด้วยเหรอเนี่ย -.- ยิ้มเยาะ กวนโอ๊ย

วันนี้ฉันโดนนายกวนประสาทมามากพอแล้วนะ ไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับนายหรอก -o- ที่ว่าจะเป็นเพื่อนกันน่ะ ล้มเลิกความคิดแล้วล่ะ

โอเค ฉันไปล่ะ หวังว่าคงหายกันแล้วนะ ^_^ โอ้โห...พูดดีๆก็เป็นด้วย

เชิญ! ระวังผีหลอกล่ะ ฉันแก้มแดงวิ่งเข้าร้านไป ลืมว่าตัวเองหัวเข่าแตกจึงเปลี่ยนมาเป็นค่อยๆเดินแทน เมื่อฉันหันไปอีกที เขาก็หายไปแล้ว

ฉันนั่งเหม่อลอยไปบนท้องฟ้า วันนี้มันเป็นวันอะไรกันน๊า-_- เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่วันแรกแท้ๆ ก็เจอเรื่องทำให้ประสาทเสียเข้าซะแล้ว เจอทังเพื่อนดีๆ^_^ พระเอกหนังที่ชอบ >_< (หันไปมองภาพบอลที่ติดอยู่เต็มฝาผนังห้อง) และก็เรื่องอะไรต่างๆนานา นั่นก็เป็นเพราะนาย โอ้ สุดหล่อนั่นคนเดียว คิดแล้วยังโมโหไม่หาย เฮ้ย...ฉันจะไม่มีวันลืมวีรกรรมของนายที่ทำกับฉันวันนี้เลย พระจันทร์แสนสวย ยิ้มให้กับใบเตย เหมือนกับเข้าใจในความคิดของเธอ ^_^