YongSeo --------- Just say 'YES'

ลำดับตอนที่ #30 : Back To Begin.

Back To Begin

by : จองยงฮวา

            เมื่อตอนที่ผมยังเด็ก จำได้รางๆว่าเพิ่งจะขึ้นประถมหนึ่งเองมั้งครับ แม่ผมพาผมไปรู้จักกับเพื่อนบ้านใหม่ที่ย้ายมาอยู่หลังติดกัน แม่บอกว่าคุณน้าบ้านหลังนั้นเป็นรุ่นน้องที่แม่ผมสนิท เธอและครอบครัวย้ายมาอยู่ที่โซลเพราะมีปัญหาเล็กน้อยกับทางครอบครัวของคุณน้า ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าระหว่างแม่กับคุณน้าบ้านนั้นจะมีความสัมพันธ์กันยังไง ในตอนนี้ผมคิดแค่ว่าอยากจะไปเตะบอลกับมินฮยอกใจจะขาดแล้วล่ะ

“ยงฮวาตามแม่เข้ามาสิ” แม่กวักมือเรียกให้ผมเดินตามเข้าไปเมื่อเห็นว่าผมยังคงยืนอยู่นอกรั้วบ้านไม่ยอมเขยื้อนตัวสักที

“มินฮยอกล่ะฮะ ไม่พาน้องมาด้วยหรอ”
”น้องอยู่ในบ้านนั้นเรียบแล้วแล้วจ้ะ เหลือแต่เรานั่นแหละ เข้ามาเร็วสิ” ผมแปลกใจมากเมื่อได้ยินแม่บอกว่ามินฮยอกนั้นเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นแล้ว ด้วยความสงสัยตามประสาเด็กน้อย ผมจึงรีบวิ่งนำหน้าผู้เป็นมารดาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าทันที
”…” ภาพที่ผมเห็นก็คือไอ้ตี๋คังมินฮยอกน้องชายของผมนั่งหัวเราะร่าอยู่บนโซฟา
”เอ้า!พี่ยงฮวามาพอดีเลย พี่ฮะมานั่งด้วยกันสิ” มินฮยอกกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปนั่งด้วยกัน ผมโค้งให้กับคุณน้าผู้หญิงกับคุณอาผู้ชายตรงหน้าก่อนจะเดินเลียบไปนั่งกับมินฮยอก แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปหาน้องชายของผมนั่นเอง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็โผล่หน้าออกมาจากโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกับมินฮยอกซะก่อน
”…”
”…” ผมหยุดยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ ราวกับว่าตอนนี้เข็มนาฬิกาหยุดเดินไปแล้ว ในหัวของผมมันว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่เลยแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตสดใสของเด็กผู้หญิงคนนั้นมองจ้องมาที่ผมอย่างสังสัย แก้มป่องๆสีขาวอมชมพูพองลมเข้าออกไปมาก่อนเธอจะปีนลงจากโซฟามาหยุดยืนตรงหน้าผม
”อันนยองฮาเซโย…” เธอโค้งต่ำกว่าเก้าสิบองศาตรงหน้าของผมก่อนจะเริ่มแนะนำตัว
”หนูชื่อซอจูฮยอนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ชาย” อะ อะไรนะ…ชื่อซอจูฮยอนหรอ…ทำไมชื่อเพราะจังนะ
”ยงฮวาแนะนำตัวกับน้องบ้างสิลูก” แม่ดุผมขึ้นมาเบาๆเมื่อเห็นว่าผมยังคงยืนนิ่งไม่ทำอะไร

“เอ่อ…พี่ชื่อยงฮวานะ จองยงฮวา”

“พี่ยงฮวา…” เธอเรียกชื่อผมทวนซ้ำก่อนจะยิ้มหวานส่งมาให้ผมจนตาหยี เธอโค้งให้ผมอีกครั้งก่อนร่างเล็กจะวิ่งไปหาคนเป็นแม่ เมื่อยามที่เท้าเล็กๆนั้นสัมผัสพื้นไปมา เส้นผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังก็จะปลิวไหวไปตามจังหวะการลงน้ำหนักที่เท้า

ทว่ากว่าที่ผมจะมารู้ตัว สายตาของผมก็เอาแต่มองจ้องไปที่เด็กคนนั้นซะแล้วสิ…

”วิ่งเร็วๆสิมินฮยอก ฉันจะแซงนายแล้วนะ ฮ่าๆ” เวลาผ่านไปเร็วแทบผมใจหาย ตอนนี้ผมขึ้นชั้นประถมต้นแล้ว และตอนนี้เด็กสาวตัวน้อยๆที่เคยเรียกผมว่าพี่ชายๆก็เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กประถมที่อ่อนหวานและน่ารักมากทีเดียว และในขณะเดียวกันเราสามคนก็สนิทกันมากขึ้นอีกด้วย
”โธ่!ซอฮยอน เธอให้ฉันต่อให้ตั้งไกลจะไม่ชนะได้ไงเล่า” เสียงของมินฮยอกบ่นตามหลังเสียงเล็กๆของซอฮยอนอย่างเหนื่อยอ่อน
”ฮ่าๆ นายทำดีมากเลยที่ต่อให้ฉัน คิกๆ…มินฮยอกน่ารักที่สุดเลย~” เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้าไปหามินฮยอกที่ตอนนี้ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรงที่เป็นผลมาจากการแข่งวิ่งรอบสวนสาธารณะกับซอฮยอนเป็นรอบที่ห้าแล้ว
”ไปวิ่งกันอีกรอบน่าาา~” ซอฮยอนวิ่งย้อนกลับไปหาเด็กชายตาตีบด้วยความเร็ว ก่อนเท้าเล็กๆจะไม่ทันสังเกตว่ามีกิ่งไม้อยู่ทำให้เธอสะดุดหกล้มลงจนเข่าถลอก
”โอ๊ยย!” เมื่อผมได้ยินเสียงร้องดังขึ้นมา ผมก็รีบวางกีต้าร์ลงทันทีก่อนจะวิ่งเข้าไปดูเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งกุมหัวเข่าตัวเองอยู่
”เป็นอะไรมากมายซอฮยอน…”
”ฮึก…เจ็บค่ะพี่ยงฮวา” เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ มินฮยอกเห็นอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก ผมจึงบอกให้เขาขนกีต้าร์กับหนังสือเพลงกลับบ้านให้ ก่อนผมจะแบกเด็กน้อยซอฮยอนขึ้นบนหลัง

            ผมทำแบบนี้เป็นครั้งที่สามในรอบเดือนได้แล้วมั้งครับ ไม่รู้ว่าเธอจะขยันหาแผลให้ตัวเองไปถึงไหน แต่ทุกครั้งที่เธอเกิดอุบัติเหตุเล็กๆแบบนี้ ผมจะเป็นคนแรกที่ถึงตัวเธอ ไม่รู้ว่าเพราะคนอื่นอยู่ไกลเธอ หรือเป็นเพราะผมเอาแต่เฝ้ามองเธอทุกความเคลื่อนไหวกันแน่ อันนี้ผมก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ฮ่าๆ…

ผมจัดการปิดปาสเตอร์ยาให้ซอฮยอนอย่างแผ่วเบาก่อนจะแบกเด็กสาวกลับบ้าน ภาพที่ผมมักจะมีน้องสาวตัวเล็กขี่หลังอยู่นั้นเป็นภาพที่ชาชินไปแล้วสำหรับสองครอบครัวของเรา ผมแบกเธอขึ้นไปส่งบนห้องนอนอย่างชินทาง ก่อนจะค่อยๆว่างคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
”ทีหลังก็อย่าซนให้มากนะรู้มั๊ย”

“ฮึก…รู้แล้วค่ะพี่ยงฮวา” เธอสะอื้นเล็กน้อยแต่ก็ยังคงไม่มีน้ำตาออกมาสักหยด ผมเอื้อมมือไปดึงแก้มใสๆนั่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะยกมือขึ้นไปขยี้หัวคนตรงหน้าจนผมยุ่ง

“อย่าเข้มแข็งให้มากนักเลยซอฮยอน ถ้าเธอไม่อ่อนแอซะบ้าง พี่ชายคนนี้จะได้ปกป้องเธอสักครั้งมั๊ยนะ” ผมพูดกับเธออย่างแผ่วเบาตามที่ใจรู้สึก เธอดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ผมจะสื่อ ผมจึงส่ายหน้าให้เธอเบาๆก่อนจะแย้มรอบยิ้มอบอุ่นมาให้
”ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเล่นกับมินฮยอกใหม่นะ” ผมลูบแก้มเธอเบาๆอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนสีชมพูอย่างรวดเร็ว

…หัวใจของผมมันเริ่มไม่รักดีซะแล้วสิครับ…

วันงานโรงเรียน

วันนี้เป็นงานโรงเรียนของผมครับ ซึ่งผมจะได้ขึ้นโชว์การร้องเพลงพร้อมเล่นกีต้าร์ไปด้วย มันเป็นเวทีแรกของผมในวัยเด็กผมจึงรู้สึกตื่นเต้นมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน งานวันนั้นมินฮยอกไม่ได้ขึ้นแสดงอะไรเขาจึงรับอาสาพาซอฮยอนมาดูการแสดงของผม
”พี่ยงฮวาสู้ๆนะฮะ!” มินฮยอกบอกผมก่อนที่ผมจะขึ้นเวที ผมพยักหน้าให้เขาอย่างมั่นใจก่อนจะมองถัดไปยังเด็กผู้หญิงตาโตแก้มป่องที่ยืนอยู่ข้างๆมินฮยอก
”จะไม่อวยพรพี่หน่อยหรือไงครับ”
”ฉันพูดไม่นี่คะ กลัวจะยิ่งพูดพี่ยงฮวาจะยิ่งเสียกำลังใจ” ผมหลุดขำให้กับความคิดเด็กๆของซอฮยอน
”ไม่เป็นไร ไม่อวยพรพี่ก็ไม่เป็นไร แค่ตั้งใจดูการแสดงของพี่ละกันนะครับ” ผมเอื้อมมือไปโยกหัวเด็กสาวตัวเล็กก่อนจะหันไปหยิบกีต้าร์แล้วเตรียมตัวขึ้นเวที แต่ทว่าเสียงเล็กๆของเธอก็เรียกผมเอาไว้ซะก่อน
”พี่ชายคะ!”
”หืมม?” ผมหันกลับมามองที่ซอฮยอนอย่างแปลกใจ
”กินช็อกโกแล็ตหน่อยมั๊ยคะ มันช่วยลดความตื่นเต้นได้นะคะ” เธอส่งช็อกโกแล็ตมาให้ผมก้อนหนึ่งพร้อมร้อยยิ้มหวาน ผมรับช็อกโกแล็ตจากฝ่ามือเล็กๆนั่นก่อนจะแกะแล้วโยนเข้าปากทันที

วินาทีที่รสชาติของช็อกโกแล็ตก้อนนั้นที่กำลังละลายอยู่ในปากของผม

ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า หัวใจของผมมันกลายเป็นของซอจูฮยอนไปแล้ว…

--------------------------------- J

ยังรักกันอยู่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!

เอามาลงให้แล้วค่ะหลังจากหายตัวไปนานแสนนาน

สั้นมากแบบมากที่สุด ได้โปรดอย่าถือสากันเลยนะคะ 5555555555

ตอนนี้เป็นเหมือนแถลงไขทำไมน้องถึงเป็นรักแรกของพี่ยงนะคะ

แถมที่สำคัญ น้องซอยังเป็นที่มาของช็อกโกแล็ตลดความตื่นเต้นอีกด้วย >w<

ก็ที่มาของความรู้สึกของพี่ยงจะเป็นประมาณนี้นะคะ

ต่อไปก็ต่างคนต่างแยกจากกัน ความรู้สึกพิเศษในวัยเด็กก็ค่อยๆ

ถูกเก็บไว้ลึกมากขึ้นๆตามกาลเวลา

แต่ทว่ามันก็ไม่เคยหายไปไหน เพียงแค่มันรอเวลาจะได้กลับมามีผลต่อความรู้สึกในปัจจุบันเมื่อไหร่เท่านั้นเองค่ะ

ส่วนที่พี่ยงจินตนาการถึงว่าน้องซอมาเข้าฝัน

อันนี้ไม่ขออธิบายอะไรมากนะคะ

เพราะบางจุดในฟิคที่มันแฟนทาสติกเกินไปก็อธิบายไม่ได้เหมือนกัน = =

เอาเป็นว่า คล้ายๆกับ คนที่สำคัญที่สุด

ที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของเรา จะออกมาในช่วงเวลาที่เราสิ้นหวังที่สุดทำนองนี้อ่ะค่ะ

มันเหมือนเป็นว่าพี่ยงน่ะคิดไปเองว่าซอฮยอนคนนี้มาเข้าฝันเพื่อพูดคุยกับเขา มาผูกพันกับเขาในความฝัน

ทั้งๆที่จริงแล้วน้องซอที่มาเข้าฝันก็เป็นเหมือนจิตใตสำนึกลึกๆ ที่พี่ยงอยากเจอน้องเท่านั้นเองค่ะ…

พอจะเข้าใจหวานมั๊ย 55555555555555555

ส่วนของเฉลยตอนจบของอีกสามคู่ที่เหลือจะตามมาในไม่ช้าค่ะ

แอบบอกว่า มีคู่นึงที่พลิกล็อกแบบหน้ามือเป็นหลังมือ

อ๊ะๆ~ อย่าเพิ่งเดาไป อนาคตมันไม่แน่นอน > <

ส่วนเรื่องรวมเล่มฟิค โรงงานตอบเมลล์มาแล้วนะคะ แต่ว่ายังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่

ช่วงนี้งานของโรงงานเยอะมากค่ะ เพราะไรท์เตอร์หลายคนเร่งพิมพ์ไปขายงานตลาดฟิคค่ะ

หวานก็เลยยังไม่ได้คุยอะไรต่อแบบละเอียดมากนัก

กะว่าจะแต่งของสามคู่นั้นมาลงก่อนค่อยส่งรายละเอียดไปให้อีกทีน่ะค่ะ

อดใจรอกันหน่อยเน้อออ ไม่แน่ฟิคนี้อาจจะส่งมอบเป็นของขวัญวาเลนไทน์ให้ก็ได้นะคะ ^ ^

รักและคิดถึงทุกคนเสมอ จุ๊บๆ -3-

ไอแอมพีเอสสึ