ตอนที่ 1 : บทนำ
บทนำ
ไกลออกไปกว่าหมื่นไมล์เหนือโลกมนุษย์ มีสถานที่อันอุดมไปด้วยความสมบูรณ์ของสรรพสิ่งที่สถิตอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ความงดงามความน่าพึงพอใจ ความหรูหราตระการตา ปรากฏสู่สายตาของผู้ที่อาศัยอยู่เป็นเนืองนิตย์ สถานที่ที่อยู่อาศัยแห่งนี้ถูกผู้อยู่อาศัยเรียกว่า สวรรค์ ผู้อยู่อาศัย ณ ที่แห่งนี้ต่างเรียกตัวเองว่า นางฟ้าหรือเทพบุตร หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ชาวสวรรค์
เหล่าชาวสวรรค์นับหมื่นอาศัยอยู่กันเป็นชุมชนขนาดใหญ่ กระจายอยู่ทั่วชั้นสวรรค์ แต่ละชุมชนมีหมู่บ้านเป็นหน่วยย่อยและมีครอบครัวเป็นหน่วยเล็กที่สุด
ท่ามกลางครอบครัวเหล่าชาวสวรรค์ ครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ในชุมชนย่านตะวันออก เด็กหนุ่มลูกชายคนเดียวของบ้านนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือในห้องนอน
“ทำอะไรอยู่คะจองฮันโอปป้า?” เสียงเด็กสาววัยใสเจื้อยแจ้วเข้ามา เด็กหนุ่มชะงัก ละสายตาจากหนังสือในมือ ชูหนังสือให้ดูแทนคำตอบ
“อ่านอีกแล้ว โอปป้าหมกมุ่นเรื่องโลกมนุษย์จังนะ” เด็กสาวเดินไปนั่งบนเตียงของพี่ชาย
“น่าสนใจออก อ่านด้วยกันไหม?” จองฮันยื่นหนังสือให้น้องสาว ทว่าคนเป็นน้องส่ายหน้าจนผมสะบัด
“ไม่เอาหรอก จะมาเล่นด้วย แต่หนูว่าหนูไปนอนดีกว่า”
เด็กสาวเอ่ยเพียงเค่นั้นแล้วเดินจากไป จองฮันกลับไปก้มอ่านหนังสือต่อ
ความฝันของจองฮันตั้งแต่เด็ก คือ สักวันหนึ่งเขาจะต้องไปโลกมนุษย์ โลกมนุษย์มีสิ่งที่น่าสนใจมากมาย เขาเคยได้ยินว่าผู้คนบนโลกมนุษย์ไม่มีเวทมนตร์ แต่สามารถสร้างวัตถุต่างๆ ได้จาก”เทคโนโลยี” จองฮันเองก็ไม่เข้าใจนักว่า ”เทคโนโลยี” หมายถึงอะไร เขาเข้าใจเพียงผิวเผินว่า มันคืออะไรบางอย่างที่คล้าย ”เวทมนตร์” ที่เขามี น่าทึ่งใช่ไหมละ…
และด้วยเหตุนี้เอง จองฮันในวัยอยากรู้อยากเห็นจึงขอร้องพ่อและแม่ของเขาเป็นรอบที่ร้อยกว่า ด้วยประโยคเดิมเหมือนเมื่อหลายปีก่อน
“ผมขอไปเที่ยวโลกมนุษย์นะครับ”
ถ้าพ่อแม่ไม่อนุญาต จองฮันจะไม่สามารถไปนอกชั้นสวรรค์ได้ ซึ่งเป็นไปตามกฎของชาวสวรรค์ที่บัญญัติไว้ในมาตราที่ว่าด้วย “การกล่าววาจาประกาศิต”
“ผมอยากไปจริงๆ นะครับ พ่อกับแม่ก็เห็นว่าผมสนใจเรื่องโลกมนุษย์มานานแค่ไหน”
“ลูกไม่เข้าใจจองฮัน…” แม่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “แม่ไม่รู้จะบอกลูกยังไงดี”
ทันใดนั้นพ่อก็พูดแทรกขึ้นมา “บนโลกมนุษย์น่ะ ลูกจะไร้ซึ่งเวทมนตร์ใดๆ ” พ่อพูดตามสิ่งที่ได้ยินมา
“ครับพ่อ ผมรู้” จองฮันมีสีหน้ามุ่งมั่น ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไร พ่อก็พูดต่อ
“ชาวโลกจะเห็นลูกต่างไปจากที่ชาวสวรรค์เห็น…” พ่อขมวดคิ้ว จองฮันขมวดคิ้วตาม
เหมือนว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน… ชาวโลกจะเห็นต่างไปอย่างนั้นเหรอ?
“ยังไงครับ?”
พ่อถอนหายใจ “ก็… เอ้อ ไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกันแฮะ”
“ให้จองฮันโอปป้าลองไปเที่ยวก็ได้นะคะพ่อ ได้เปิดหูเปิดตาด้วย”
เสียงใสของคนเป็นน้องสาวดังเข้ามา จองฮันยิ้มกว้างทันที
“ใช่ครับพ่อ” จองฮันหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวคนสวยเป็นเชิงขอบคุณ
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจลูก แม่อนุญาต”
เยส! แม่อนุญาตแล้ว พ่อละ?
จองฮันเผลอกลั้นหายใจ ยามมองหน้าคนเป็นพ่อ… พ่อถอนหายใจเฮือกก่อนเอ่ยออกมา
“พ่ออนุญาต”
“ขอบคุณพ่อกับแม่มากครับ”
หลังจากวันนั้น เด็กหนุ่มก็เตรียมตัวลงมาท่องเที่ยวยังดินแดนโลกมนุษย์ สิ่งที่เตรียมมาคือชุดไม่กี่ชุดที่เขาเสกขึ้นมาโดยลอกเลียนแบบจากสิ่งที่เห็นในหนังสือ และบัตรผ่านประตูสู่โลกมนุษย์ที่มีวาจาประกาศิตของพ่อและแม่เป็นเครื่องหมายยืนยันว่าเด็กหนุ่มสามารถผ่านไปท่องเที่ยวยังโลกมนุษย์ได้
มีชาวสวรรค์ไม่น้อยที่ให้ความสนใจกับโลกมนุษย์ จองฮันต่อแถวรอผ่านประตูเข้าไป หันไปโบกมือให้สมาชิกในครอบครัวที่มารอส่ง จองฮันยื่นบัตรผ่านประตูให้เจ้าหน้าที่ เด็กหนุ่มยิ้มกว้างก่อนเดินผ่านประตูเข้าไป
“เฮ้ย!”
มีแรงเหวี่ยงปะทะร่างของจองฮัน ตามมาด้วยหยาดน้ำที่กระทบร่าง เด็กหนุ่มหลับตาแน่น พยายามควบคุมร่างกายตัวเอง พลันคำบอกเล่าในหนังสือก็แว้บเข้ามา จองฮันไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เขาเจอ เรียกว่า “ฝน” หรือเปล่า บนสวรรค์ไม่มีฝนตก ไม่มีฟ้าร้อง ไม่มีระบบนิเวศหมุนเวียนเหมือนโลกมนุษย์ ทุกสิ่งบนสวรรค์มีเพียงเวทมนตร์คอยสร้างสรรค์สิ่งที่ชาวสรรค์ต้องการ
จองฮันลอยดิ่งลงสู่พื้นโลก แม้ว่าสายฝนจะสาดกระทบร่างไม่หยุด แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ สิ่งเดียวที่อยู่ในห้วงความคิดเด็กหนุ่มคือ เขาได้ลงมาโลกมนุษย์แล้ว
พลันแรงลมปะทะร่าง จองฮันหมุนวนตามกระแสลม
“เหวอ~”
จองฮันพยายามควบคุมร่างตัวเอง แต่ทว่าแรงลมที่มากกว่าทำให้ไม่สามารถควบคุมได้ จองฮันพยายามใช้เวทมนตร์ตามความเคยชิน แต่ทว่าระดับความสูงที่เข้าใกล้โลกมนุษย์มากขึ้นทุกทีทำให้ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้
จองฮันหลับตา หยาดน้ำฝนจางลง แรงลมเบาบางขึ้น จองฮันลืมตาช้าๆ แสงสีทองสว่างไสวท่ามกลางความมืดประจักษ์สู่สายตา คงเป็นเวลากลางคืนสินะ พลันพื้นที่ว่างโล่งของตึกสูงไม่กี่ตารางวาปรากฏอยู่ตรงหน้า กะจากระดับสายตาแล้ว…
“โอ๊ย!”
จองฮันนอนคว่ำหน้าแนบพื้น ปรือตามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า พื้นที่รองรับร่างของจองฮันแข็งแรงพอที่จะไม่ยุบลงไป แต่ถึงกระนั้นเสียงของแรงกระแทกก็ไม่เบาอยู่ดี
จองฮันไร้ซึ่งเวทมนตร์โดยสมบูรณ์ แต่ทว่ายังมีเวทมนตร์”ส่งถึงที่”จากสวรรค์คุ้มกันไว้อยู่ ทำให้ร่างของจองฮันไม่กระทบกระเทือนยามที่ร่างของเขามาถึงโลกมนุษย์ แต่ทว่าเพียงไม่กี่อึดใจ เวทมนตร์นั้นก็จางหายไป เหลือไว้เพียงจองฮันผู้ไร้เวท
“ใครน่ะ?!”
เสียงที่ดังเข้ามาทำให้จองฮันสะดุ้ง
ชักตื่นเต้นแล้วสิ
ชีวิตบนโลกมนุษย์หลังจากนี้จะเป็นยังไงนะ
1004
สวัสดีค่ะ ^^
เรื่องนี้เป็นคู่คุปสึจองฮัน นะคะ ^^
# แก้ไขคำผิดแล้วนะคะ ^^ ฮี่ๆๆ ตอนต่อไปจะมาให้ได้ในเร็วๆนี้ค่ะ ^^
เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาต่อไวๆน้าา
ติดตามค่ะติดตามมมมมมม
พี่ฮันเป็นนางฟ้าด้วย โง้ยยยบบ
สวยงามอะ สวยงามมมม อยากรู้อะ อยากรู้
อยากรู้ว่า พอมาอยู่บนโลกละจะกลายเป็นตัวอะไร
ฮืออออออ ติดตามมมมม