ตอนที่ 7 : Chapter 7
Chapter 7
อาจารย์อี้ฝานมาที่ห้องทำงานอาจารย์ลู่หานถี่ขึ้น แทบจะหลังอาหารสามเวลา ทุกครั้งที่มาก็มีท่าทางเคร่งเครียดตลอด ฉันทำงานของฉันเงียบๆ ไม่รบกวนอาจารย์ทั้งสองคน
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ฉันก็ได้ยินอะไรบ้างตามประสาคนอยู่ในห้องเดียวกัน แล้วก็คงเป็นเพราะฉันคลั่งไคล้เรื่องเหนือธรรมชาติ ฉันถึงได้ยินอะไรที่เกี่ยวกับ แวมไพร์ พลังเวทมนตร์ อะไรแบบนั้นอยู่บ่อยๆ หรือว่าอาจารย์ทั้งสองคนเองก็ชอบอ่านนิยายแนวนั้นเหมือนกัน
ฉันชอบมากเลยนะ ให้ฉันมีส่วนร่วมของบทสนทนาได้มั้ย ฉันเองก็อยากเล่าเรื่องที่ฉันชอบ
แต่ว่านะ ทำไมคุยเรื่องนิยายถึงต้องเครียดขนาดนั้น เนื้อเรื่องมันเครียดจนต้องเอามาถกกัน หรือว่าไม่พอใจอะไรในนิยาย ดูเครียดเกินกว่าจะเป็นการคุยเรื่องนิยายสักเรื่อง ไม่เหมือนตอนที่ฉันเล่าเรื่องนิยายให้หลินหยูฟังสักนิด
วันนี้อาจารย์ในคณะมีประชุมกัน ฉันไม่เกี่ยวข้องกับหัวข้อประชุมวันนี้ เลยต้องทำงานที่โต๊ะของตัวเอง
ห้องทำงานตอนนี้จึงมีแค่ฉันคนเดียว
เสียงสั่นคล้ายสัญญาณโทรศัพท์มือถือทำให้ฉันสะดุ้ง
ฉันมองมือถือตัวเองที่วางอยู่ใกล้ๆ ไม่มีอาการสั่นใดๆ ฉันมองไปรอบห้องถึงได้เห็นโทรศัพท์อาจารย์ลู่หานบนโต๊ะ
อาจารย์คงลืมไว้ เพราะรีบไปประชุม
ฉันเดินไปดูหน้าจอ
หืม? อาจารย์อี้ฝาน?
ทำไงดี ฉันต้องรับมั้ย?
ฉันก็อยากคุยเรื่องนิยายแวมไพร์ที่เพิ่งเริ่มอ่านไปเมื่อสองวันก่อน สนุกมากเลยนะ อาจารย์อู้อี้ฝานจะสนใจฟังมั้ย
ฉันตัดสินใจคว้ามือถืออาจารย์ลู่หาน ก่อนตรงไปยังห้องประชุมของอาจารย์ในคณะ และตอนนั้นเองที่อาจารย์อี้ฝานเดินตรงมาทางฉัน
“ลู่หานละ?”
“ไปประชุมค่ะ เหมือนจะลืมโทรศัพท์ไว้”
ฉันตอบพลางชูหลักฐานให้ดู
อาจารย์อู๋อี้ฝานรับคำ กล่าวลาเสร็จก็ผลุนผลันจากไป แล้วตอนนั้นอาจารย์ลู่หานก็เดินเร็วๆ มาจากห้องประชุม
“อาจารย์ลู่หานคะ โทรศัพท์ค่ะ” ฉันรั้งอาจารย์ลู่หานไว้
อาจารย์ลู่หานหันมาขอบคุณ พลางรับโทรศัพท์ไปด้วยท่าทางเร่งรีบ
ด้านนอกเมฆครึ้มคล้ายฝนจะตก เห็นท่าทางเร่งรีบของอาจารย์ทั้งสองคนแล้วอดสงสัยไม่ได้
ทำไมฉันได้กลิ่นแปลกๆ
ฉันแอบย่องตามไปดูในที่สุด
อาจารย์ลู่หานกับอาจารย์อู๋อี้ฝานหายเข้าไปในโรงยิม
ฉันว่าที่นี่บรรยาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ทำไมต้องมาที่นี่กันด้วย
ฟ้าข้างนอกเริ่มมืด ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน
ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปในโรงยิม ทางเดินค่อนข้างสลัว
“ว้าย!”
ช่วยด้วย！
ช่วยฉันด้วย อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น?
ฉันโดนผลักติดกำแพงด้วยแรงมหาศาล ทันทีที่ก้าวเข้ามาในโรงยิม
ฉันหลับตาปี๋ ได้ยินเสียงอาจารย์อู๋อี้ฝานกับอาจารย์ลู่หานตะโกนขึ้น ฉันฟังไม่ชัดว่าอาจารย์ทั้งสองคนกำลังตะโกนว่าอะไร
ใครกันที่ยืนค้ำหัวฉันอยู่ตอนนี้ ฉันอยากขยับตัวแต่ทำไม่ได้
น่ากลัว
ฉันได้ยินเสียงครางกดต่ำในลำคอของคนตรงหน้า
“หวังจวิ้นข่าย!” เสียงอาจารย์อี้ฝานดังมา แล้วฉันก็กล้าลืมตาในตอนนั้นเอง
หวังจวิ้นข่ายที่นัยต์ตาเป็นสีน้ำเงินเข้ม พร้อมเขี้ยวสองข้างที่โผล่พ้นริมฝีปากกำลังยืนอยู่ตรงหน้า หายใจหอบหนัก
“หวังจวิ้นข่าย หยุด！” อาจารย์ลู่หานร้องเรียก พร้อมกับร่างของหลังจวิ้นข่ายที่กระเด็นออกไปด้วยแรงดึงของอาจารย์อี้ฝาน
ฉันไถลตัวทรุดฮวบกับกำแพง หายใจหอบด้วยความตกใจ ลูบอกตัวเองเป็นการปลอบขวัญ
ฉันมองหวังจวิ้นข่ายที่กำลังถูกอาจารย์อู๋อี้ฝานกับอาจารย์ลู่หานจับตัวไว้
ฉันหันไปด้านข้างตรงประตู ห่างจากฉันประมาณห้าสิบเมตร ฉันเห็นอี้หยางเซียนซีคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยท่าทางตระหนก
อี้หยางเซียนซีมาที่นี่ได้ยังไง?!
ท่าทางเกรี้ยวกราดของหวังจวิ้นข่ายคล้ายหนักขึ้น ฉันเดินไปหาเซียนซีที่กำลังตกใจ
ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน สถานที่ทำการทุกอาคารเปิดปกติ โรงยิมก็เช่นกัน แล้วด้านนอกก็ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ฉันได้ยินเสียงคนวิ่ง เสียงพูดคุย เหมือนกำลังหาที่หลบฝนกัน
ฉันตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันใกล้ๆ ก่อนจะถอนหายใจเมื่อเสียงนั้นค่อยๆ หายไป ทว่าฉันต้องกลั้นหายใจอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้
ยังไม่ทันที่ฉันจะหันไปดูว่าใคร ร่างของหวังจวิ้นข่ายก็โฉบผ่านหน้าฉันกับอี้หยางเซียนไป อาจารย์อี้ฝานกับอาจารย์ลู่หานโฉบตามไปทันที
ฉันได้ยินเสียงของกระแทกผนัง เสียงของล้มที่คงเป็นของชิ้นใหญ่มาก แล้วก็เสียงร้องของอาจารย์ลู่หานกับอาจารย์อี้ฝานและ…
ฉันได้ยินเสียงหวังหยวน!
หวังจวิ้นข่ายโฉบเข้ามาในโรงยิมพร้อมหวังหยวนที่ถูกพาตัวเข้ามา หวังหยวนร้องลั่น แรงฉุดรั้งของจวิ้นข่ายทำให้หวังหยวนมีแผลถลอกจนได้เลือด
หวังจวิ้นข่ายชะงักไปตอนที่เห็นรอยเลือดจากหัวเข่าของหวังหยวน
ในเสี้ยววินาทีนั้น หวังจวิ้นข่ายฉกวูบเข้าที่ซอกคอหวังหยวน
หวังหยวนตกใจจนลืมเสียงร้อง
ฉันอ้าปากค้าง หาเสียงร้องไม่เจอ
อาจารย์อู๋อี้ฝานกับอาจารย์ลู่หานเพิ่งโฉบกลับมา ตรงเข้าฉุดรั้งหวังจวิ้นข่ายทันที
ฉันได้แต่ลูบหลังเซียนซีพลาง ปลอบตัวเองไปพลาง
พลันหวังจวิ้นข่ายมีท่าทีสงบขึ้น คมเขี้ยวหายไป นัยต์ตาเปลี่ยนเป็นสีปกติ อาจารย์ลู่หานกับอาจารย์อี้ฝานทรุดหอบหายใจอยู่ไม่ไกลด้วยความเหนื่อย
หวังหยวนสลบอยู่บนพื้น
ไม่ไหว
ฉันเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!
To Be Continued...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
