ตอนที่ 4 : Chapter 4
Chapter 4
วันนี้สั่งอะไรดี? ในคาเฟ่มีอะไรขายบ้างนะ? ขนมปัง คุกกี้ ไอศกรีม ชา กาแฟ
“อาจารย์รับอะไรดีครับ?” หวังหยวนออกมารับออเดอร์หลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์
วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ไม่คิดว่าหวังหยวนจะทำงานพิเศษวันหยุดแบบนี้ด้วย
ฉันรอรับเครื่องดื่มที่สั่ง เมื่อได้แล้วจึงเดินไปหาที่นั่งในร้าน
วันนี้ฉันมีนัดกับหลินหยูว่าจะไปซื้อเสื้อผ้ากัน พวกเราจะเจอกันที่นี่ก่อนค่อยไปห้าง
ตอนนี้หลินหยูยังไม่มา
ประตูร้านเปิดออกก่อนลูกค้าจะเดินเข้ามา คนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่ฉันกำลังรอ แต่เป็นเด็กหนุ่มสุดฮอตที่เด็กสาวหลายคนปลาบปลื้ม
ฉันหรี่ตามอง
ฉันว่าฉันพอจะเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว
“อ้าว จวิ้นข่าย เซียนซี” หวังหยวนยิ้มแย้มมาจากหลังเคาน์เตอร์
ฉันเห็นหวังจวิ้นข่ายหน้าแดงอีกแล้ว ไหนดูซิว่าวันนี้จะคุยอะไรกัน
หวังจวิ้นข่ายหยิบคุกกี้ช็อกโกแลตหนึ่งถุงวางหน้าเคาน์เตอร์ หวังหยวนทำหน้าที่แคชเชียร์ก่อนยื่นถุงคุกกี้ที่จวิ้นข่ายชำระเงินแล้วคืนให้ แล้วหวังจวิ้นข่ายก็เดินออกจากร้านไป อี้หยางเซียนซีอ้าปากค้าง รีบเดินตามเพื่อน
สักพักประตูทางเข้าก็เปิดออกอีกครั้ง หลินหยูก็ยังไม่มา แต่คนที่มาคือหวังจวิ้นข่ายและอี้หยางเซียนซี อีกครั้ง
หวังหยวนร้องทักอีกครั้ง
หวังจวิ้นข่ายมองหน้าหวังหยวน ขยับปากอมลมแล้วก็อ้าปา แล้วก็อมลม มือก็คว้าคุกกี้ช็อกโกแลตตรงชั้นด้านข้างมาอีกหนึ่งถุง ชำระเงินเสร็จก็เดินออกไปจากร้าน ฉันเห็นอี้หยางเซียนซีถอนหายใจ
อี้หยางเซียนซีลากหวังจวิ้นข่ายเข้ามาในร้านอีกครั้ง พร้อมคุกกี้ช็อกโกแลตสองถุงในมือหวังจวิ้นข่าย
เมื่อจวิ้นข่ายกำลังจะคว้าคุกกี้ถุงที่สาม เสียงของอี้หยางเซียนซีก็ดังขึ้น
“พอ”
หวังจวิ้นข่ายเดินไปที่ประตูร้าน อี้หยางเซียนซีที่คงรำคาญเลยจับตัวเพื่อนให้มายืนหน้าเคาน์เตอร์ที่หยังหยวนยิ้มเหรอหราคอยอยู่
“พวกนายจะสั่งเครื่องดื่มอะไรหรือเปล่า?”
หวังจวิ้นข่ายเลียริมฝีปากก่อนเริ่มคุย
“ฉัน... ฉันเอาช็อกโกแลตร้อน” สั่งของตัวเองเสร็จก็หันถามเซียนซีที่ยืนดึงหน้าอยู่ข้างๆ หวังจวิ้นข่ายเลยสั่งช็อกโกแลตร้อนสองที่ เสร็จแล้วก็จูงมือเซียนซีหาที่นั่งในร้าน
“ทำไมไม่พูด?” เสียงอี้หยางเซียนซีดังขึ้นด้านหลังฉัน พวกเขาเดินมานั่งทางโต๊ะด้านหลัง
“ก็ไม่กล้านี่หว่า เห็นหวังหยวนยิ้มแล้วโคตรเขิน”
อื้ม ฉันว่าฉันเข้าใจอะไรเยอะขึ้นเลยแฮะ
“ช็อกโกแลตร้อนสองที่มาแล้ว” เสียงสดใสของหวังหยวนดังเข้ามา
“อ้อ จริงสิ จวิ้นข่าย เสื้อแขนยาวของนายที่ฉันยืมมาวันก่อนเดี๋ยวคืนให้พรุ่งนี้นะ”
“อ้อ อื้ม ได้สิ”
ชานมไข่มุกฉันหมดแก้วแล้ว หลินหยูก็เข้ามาในร้านพอดี
ฉันเลิกงานแล้ว กำลังเดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน กะว่าจะไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินตอนกลางคืน หลินหยูกลับไปกับแฟนก่อนแล้ว เพราะอย่างนี้ฉันถึงอยากมีแฟนบ้าง ถ้ามีแฟนฉันอาจไม่ต้องไปเที่ยวคนเดียวแบบนี้ก็ได้
ตอนนี้ฉันกำลังยืนรอรถไฟ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนคุยกันด้านหลัง แน่นอนว่าแถวนี้คนเยอะ และไม่รู้ว่าใครต่อใครที่คุยกัน แต่เสียงที่ฉันบังเอิญตั้งใจฟังโดยไม่รู้ตัวนี้ คือเสียงของหวังจวิ้นข่าย เหมือนตอนนี้ฉันจะเข้าถึงเสียงของหวังจวิ้นข่ายได้เร็วกว่าเสียงอื่น เหมือนตอนนี้หวังจวิ้นข่ายไม่ได้อยู่คนเดียว
“ก็คือวันก่อนฉันไปคาเฟ่คนเดียว”
ฉันว่าฉันพอจะเดาได้ว่าจวิ้นข่ายพูดถึงคาเฟ่ไหน
“แล้วฉันก็ให้หวังหยวนไปแล้ว”
“ให้ยังไง?” ฉันจำได้ว่าอันนี้เป็นเสียงของหม่าเจียฉี
“ฉันเขียนเบอร์โทร. ไว้บนโพสอิทแล้วก็สอดเข้าไปกับเงินตอนจ่ายเงิน”
เหมือนว่าเสียงของทุกคนจะเงียบไป รถไฟฟ้ายังไม่มา ฉันยืนรอเงียบๆ
“โคตรไม่เนียนเลยต้าเกอ” อันนี้เป็นเสียงเฮ่อจวิ้นหลิน
“ปกติแสกนจ่ายเงิน แต่อยู่ๆ มาจ่ายเงินสด แถมยังแนบกระดาษอีก ทำไมไม่แสกนคิวอาร์โค้ดขอคอนแท็คหยวนเกอไว้” หลิวเย่าเหวินพูดรัวเร็ว
“ก็ไม่กล้าขอตรงๆ นี่หว่า” หวังจวิ้นข่ายพูดเสียงอ่อย
รถไฟมาแล้ว
ถ้าฉันเป็นหวังหยวน ฉันจะทำยังไงนะ
หวังหยวนจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่านะ ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังทำตัวไม่ถูกเพราะความน่ารักของเจ้าตัว
To Be Continued...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
