คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มละ ความวุ่นวาย จากmsn
"นี่แก ช่วงนี้เปนไรป่าวงะ เหนคุยโทรศัพท์บ่อยนะ" ยัย แยมเพื่อนสุดซี้ถาม
"ก้อไม่มีไรอะ แค่มีคนคุยงะ " ฉันตอบ
"เฮ้ยแลต แกคุยกับคนที่ไหนวะ ม.ไร"
"ก้ออยู่จังหวัด สุพรรณฯงะ แล้วก้อม.3เหมือนเรานี่แหละ" ฉันตอบไป
"แหม เดี๋ยวนี้มีไรไม่เล่าให้กันฟังเลยนะเว้ย" แยมทำเหมือนจางอนๆ
"อ่ะๆ โทษๆ ก้อแบบว่าเฟรชให้ลองคุยอะ เผื่อเหงา แต่ว่าก้อมันส์นะ ชื่อ นิคน่ะ "
"เออแลตๆ เหนนิคพูดว่า มีเพื่อนนิคชื่อ แพลนงะ เค้าก้อคุยๆเหมือนกันนะ" เฟรชโผล่มาจากไหนเนี่ย
" แต่ว่าตอนนี้แพลนยังไม่มีโทรศัพท์นะ " เฟรชบอก
"เออๆ ว่าแต่แกไปรู้จักคนพวกนั้นได้ไงวะ" แยมถามเฟรช
"ก้อทางmน่ะ (msn) เพื่อนให้เมลล์มาอีกที " แยมทำน่าอึ้งๆ ฉันก้ออึ้งนิดนึง
"แล้วจาขอเบอร์มาให้นะ แลต " เฟรชบอกแล้วเดินไปหาบั๊น
ตอนเย็น ที่บ้าน ..
"นี่ๆ แลต ยืมมือถือหน่อยดิ"ไอพี่ชาย พี่ชายฉันน่ะมันชื่อ บลูเบอร์รี่ หรือบลูน่ะ
"เฮ้ยพี่บลู ช่วงนี้ตังค์หมดอะ "
"อะรายวะ เอาไปโทรที่ไหน ทำไมถึงหมดล่ะ” เอ๋า อะรายเนี่ย ทีมือถือตัวเองอะ หมดแล้วมาขอยืมเค้าได้ไง
“ก็โทรหาเพื่อน ไรเงี๊ย ทำไม ทีมือถือตัวเองล่ะ ทำไมถึงหมด” ฉันตอบๆ แบบเถียงๆ
“ก็พี่น่ะ มีแฟนโว้ย ก็เลยหมดไง แล้วแกล่ะ มีแล้วหรอไง ถึงได้หมดน่ะ”
“โหยย พี่ คิดมาได้ไงเนี่ย แลตงงเลย อย่างแลตนี่นะจามีแฟน” ฉันตอบ
“ มันก็ไม่แน่นะ ช่วงนี้อะ เค้าฮอตๆกัน ก็แบบเจอในMแล้ว ก็เป็นแฟน แลตอาจจาเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ เพราะว่าเค้าไม่เห็นหน้าตาไง แบบนั้นน่ะ” พี่บลูตอบพลาง ทำหน้าตาเย๊าะเย้ย ฉัน
เฮ้ย แล้วมันรู้ได้ไงวะ ว่าฉัน คุยกับคนในM น่ะ มันคงไม่รู้หรอกมั้ง แค่มั่วงะ
“ นี่พี่!! ว่าแลตเหรอไง “ พี่บลูไม่ตอบ แล้วเดินขึ้นห้องไป
“ไอพี่บ้า โธ่เว้ย ก็แค่ตังค์มือถือหมดแล้วก็พูดไปเรื่อยเลย!!!” ฉันได้แต่ตะโกนอยู่คนเดียว
ที่รร.
บนห้อง
“ช๊อคโกแลตตตตตตตต!!!!!!!” เสียงยัย แยม ดัง มาแต่ไกลเลย เพราะฉันมาช้าล่ะมั้ง (ปกติก็มาช้าอยู่แล้ว) มีเรื่องอะรายแต่เช้าหรอเนี่ยยย
“ไง มีไร ...” ฉันพูดยังไม่ทันจบ แยมก็แทรกขึ้น
“นี่ คนที่ชื่อ แพลนน่ะ เค้าได้มือถือแล้วนะ ได้เบอร์แล้วด้วย แกเร็วๆดิ” แยมพูดพลางฉุด(กระชาก) ฉันมาให้ไปด้านหลังห้อง ตรงที่มีคนอยู่เยอะๆ
“เฮ้ยย!!! ไอ้แลตมากแล้ววว” แยม ตะโกนให้ ทุกคนหัยมามอง
“เออแลต นี่ไงแพลน คุยดิ” แล้วเฟรชก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน เอาจริงงะ ให้ฉันหรอ เฮ้อออ ....
“ ฮาโหลลลลลลลล ...” ฉันรับสาย จากเฟรชมา
“ฮาโหล” เสียงยานๆ ยังไงไม่รู้ แต่ก็ยังดูดีกว่า นายนิคละกัน
“นี่ฟางนะ เพื่อนแตงโมน่ะ” ฉันบอกแพลน และเพื่อนๆที่มุงดูก็มองฉันเป็นตาเดียวเลย
“อือๆ แพลนนะ เพื่อนนิคน่ะ”
”เออ!!!” ฉันเผลอตะโกนไป เนื่องจากรำคาญสายตาที่มองฉันทุกๆคู่ เขินนะเว้ยยย
“เปนอะไรหรอ(แซ่ๆๆๆๆๆ)” แพลนถาม แต่เสียงนั้นมันก็ดังมากมายเหลือเกิน จนฉันแทบไม่ได้ยินเลย
“ฮะ? อะไรนะ “ ฉันถามม เนื่องจากได้ยินไม่ชัด
“แซ่ๆๆๆๆๆๆ” มันดังมากๆเลย สงสัยคงอยู่ที่ๆคนเยอะล่ะมั้ง
“โอ้ยย!!!! ไม่ได้ยินเลย แค่นี้นะ!!!!” ฉันกรอกเสียงแบบดังมากมายใส่โทรศัพท์แล้วกดวาง
วันนี้ดูเหมือนว่าทุกคน จะสนใจเรื่องคนต่างจังหวัดกันซะเหลือเกิ๊นนน ...
แบบว่า ทุกคน อยากคุยมั่ง แต่เฟรชก็บอกว่าจะหาให้ ทุกคน เฮ้ย ไอเฟรชเอ้ยยย แกนะแก จาหามาทำไมเยอะแยะนักหนา แล้วพอเที่ยง เพื่อนๆ ก็ใช้โทรศัพท์ฉันโทรไปหาแพลนอีก มันจาอะไรกันนักหนาว่ะ (เพื่อนมันเติมเงินให้น่ะ50บาท เพื่อจะโทรหาไอบ้าแพลนโดยเฉพาะ)
“ฮัลโหล แพลนหรอ นี่เรานะ วิกกี้เอง” แหมยัยกี เรียกแทนตัวเองว่าวิกกี้เลยนะยะ ชื่อ กีรดาก็ดีอยู่แล้วนี่
“แล้วแพลนทำอะไรอยู่…” ยัยกี มันถามหมดเลยแหละ ชิ!! น่ารำคาญ
“เฮ้ยยๆ พอได้แล้ว มือถือฉันจะไหมเยนานแล้วนะแก” ฉันบอกกี แล้วก็ดา(ใช่ชื่อแทนตัวเองว่าแพนด้า)
ที่คุยอยู่กับแพลนแล้วก็เพื่อนๆแพลน
“นี่มือถือฟางหรอวิกกี้ “ แพลนถาม เผอิญนะ ที่ฉันได้ยิน เพราะว่า มันเปิดลำโพง เนื่องจาก
ยัยแยม เฟรช นิ่ม อยากฟัง รวมทั้งฉันด้วยก็ได้
“เออใช่ เบอร์ฉันเองแหละ” ฉันพูดคนเดียวเงียบๆ กีได้ยินเลยพูดต่อ
“อ๋อๆ เบอร์กี้เองแหละ มีไรก็โทรมานะแพลน แค่นี้นะ หวัดดี”
“อือๆ หวัดดีนะ กี้” วาง!!
“เฮ้ยย ไรวะ เบอร์แกได้ไง นี่มันเบอร์ฉันนะเว้ย แล้วถ้าเค้าโทรมาแกจะให้ฉันทำไง ไม่เอานะเว้ย ไม่คุยนะ ไม่เอา!!!!” ฉันโวยวายย
“ เออน่า เค้าคงไม่โทรมาหรอก เรื่องอะไรเค้าจะโทรมาหาฉันล่ะแก เค้าก็ต้องโทรหาเฟรชสิ”
กีบอก
“อ้าวว” ฉันตกใจ
“อ้าวอะไร งงอะไร หัดพูดให้มันเบาๆหน่อย เสียงแกน่ะ โคสดังเลยนะเว้ย” กีบอก
ก็อ่านะ ฉันเปนคนเสียงดังอยู่แล้วนี่นา พูดเบาๆของฉัน มันดังเท่ากับการตะโกนของดาเลยแหละ
ก็ดาเปนคนเงียบๆน่ะ แต่ถ้าพูด ก็พูดมากเลยนะ ฮิๆๆ เพื่อนฉัน
“ ก็ทำไมแพลนต้องโทรหา เฟรชมันว่ะ ฮะไอเฟรช ทำไมเค้าต้องโทรหาแกว่ะ” ฉันหันไปถามเฟรช ที่ก้มหน้าอยู่
“ โง่ หรือ บ้า ยัยช๊อคโกแลต ก็แพลนน่ะ เค้าชอบ เฟรชไง๊” ดาตอบ
“หา อ๋อ เอ่อ ฮึ? อะไรนะ!!!” ฉันตกใจ แล้วก็แบบว่า ความรู้สึกช้าด้วยน่ะ
“แกเอ้ยย ความรู้สึกแกช้าชะมัดเลยว่ะ “ แยมบอกฉัน ... (ด่ามั้งง)
“อ่อๆ เข้าใจๆ “ ฉันก็ยัง งง อยู่ดี อะนะ ทำไมเค้าถึงชอบกันได้ว่ะ ไม่เห็นหน้า แค่รู้จักเนี่ยนะ ฉัน งง
ที่เรียนพอเศษ วิทยาศาสตร์ ตอนเย็น
มี กี แยม แล้วก็เมย์ รวมฉันด้วยอีกคน นะ ที่เรียนที่เนี่ย
“ช๊อคโกแลต ไปซื้อโค้กป่ะ” เมย์ชวน
“ไปดิ” ฉันตอบ
“เบาๆหน่อย เสียงดังไปแล้วหนู “ ใครพูดน่ะ น่าตาแก่ๆมีหนวดด้วย
“ค่ะๆ เพื่อนหนูมันตกใจน่ะค่ะ” เมย์บอก ฉันยังยืนงงอยู่เลย แล้วคนแก่คนนั้นก็เดินไป
“แลตเอ๋ย แลตน้อย พูดเบาๆหน่อยน๊า” เมย์พูดเล่นๆ แล้วก็ลุกขึ้นจากการรอเรียนพิเศษ (อาจารย์ยังไม่มา)
“โค้กค่ะ แกเอาไรแลต” เมย์หันมาถาม
“หา เอ่อ .. โค้กๆ” ฉันตอบ
“โค้กสองค่ะลุง”
“อ่ะ นี่ โอยๆๆ” ฉันยื่นเงินให้เมย์แล้วโทรศัพท์ก็สั่น
“เปนไรๆ” เมย์ถาม
“โทรศัพท์สั่นด๋อยงะ เหอะๆ” เมย์ก็หัวเราะตามฉันไป
“ฮาโหล”ฉันรับโทรศัพท์ แบบว่าไม่มองดูเลยว่าใครโทร (คือฉันเบลอๆบ่อยๆน่ะ)
“ฮาโหลลลล ...” เสียงยานๆ แบบนี้ การรับโทรศัพท์เสียงเล่นๆแบบนี้ มันใช่นี่หว่า
ฉันเอามือถือมาดู เฮ้ย แพลนนี่นา
“ ฟางใช่มั๊ย ไม่ใช่วิกกี้ใช่ป่ะ” เสียงคนทางโน้น ถาม ก็แพลนเองแหละ ฉันจำได้
“อะไร” ฉันพูดไปแบบรำคาญๆ
“ฟาง” แพลนเรียกชื่อ
“หือ?” ฉันขานรับ ...
ความคิดเห็น