คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : แลกเปลี่ยนรักอันตรายกับนายขี้เก๊ก [บ้านผีสิง >
u uuu Tell me now now now
u uuu Tell me now now now
u uuu oneuri kkeutnagi jeone
Tell me now now now now now now
ฉันลืมตาขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงเพลงคุ้นหู (อันที่จริงมันเป็นเพลงในเกมส์โปรดของฉันเอง)และยังมีเสียงเอฟเฟคจากโหมดคลาสสิคอีกด้วย ฉันค่อยๆมองไปทางต้นเสียง ก็พบกับผู้ชายใส่เสื้อยืดสีดำนั่งหันหลัง น่าจะกำลังเล่นเกมส์อยู่ มองก็รู้ว่าไอบ้านี่คือใคร -__- เอ่อ แล้วฉันมาที่นี่ได้ไงเนี่ย ><
“ตื่นแล้วหรอ หึ”เสียงกวนปราสาทแบบนี้ ไอบ้านั่นชัวร์ -__-
“แล้วไง! ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“…..”หมอนั่นไม่ตอบ แต่ดันเล่นเกมส์อย่างตั้งใจ (ได้ยินเสียงจากเอฟเฟคเกมส์ -__-)
“นี่พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!”
“ฉันไม่ใช่คนใช้เธอ อยากกลับก็กลับเอง -__- อย่าลืมว่าเธอทำอะไรฉันและฉันยังช่วยเธอไว้อีก ยังไม่สำนึกบุญคุณ -__-“
“ฉันทำอะไรนาย แล้วนายช่วยอะไรฉัน ตอนไปทำอะไรนายตอนไหนฮะ!!”
“จะบอกให้ก็ได้นะ”
“…..”ฉันไม่ตอบ รอหมอนั่นพูดดีกว่า อะไรกัน หมอนั่นแต่งเรื่องงั้นหรอ ฉันไปทำอะไรให้นายนั่นตอนไหน?
“เธออวกใส่ฉัน และฉันก็พาเธอมาที่นี่”
“อวก…?”ฉันถามหมอนั่นกลับอย่าง งงๆ อะไรกัน ฉันเนี่ยนะ อวก เฮอะ ตลก
“เธอเมาแล้วอวกใส่ฉัน! -__-“เมาหรอ ตายล่ะ ฉันอวกจริงๆด้วย O.O
“ก็นายเข้ามารับอวกฉันเอง สม!”มันก็จริงไม่ใช่หรอ หมอนั่นเข้ามารับอวกฉันเอง!
“เฮอะ! และฉันยังพาเธอมาที่นี่ แถมให้เธอนอนเตียงฉัน -__-“
“แล้วไง ใครขอให้นายพาฉันมาที่นี่ ทำไมไม่พาฉันกลับบ้านล่ะโว้ยย!!!”
“ฉันไม่ทิ้งให้เธอนอนตายอยู่หน้างานนั่นก็ดีแค่ไหนแล้ว -__- ถ้าพาเธอกลับบ้านก็แปลว่าฉันก็ไม่ได้คิดบัญชีกับเธอน่ะสิ ยัยโง่!!! -__-“เฮ้ย! ก็จริงของหมอนี่ แต่ไม่ได้นะ ฉันต้องรีบหนีก่อนที่ไอบ้านั่นมันจะคิดบัญชีอะไรนั่น -__-
เมื่อคิดได้ฉันก็ลุกออกจากเตียง และเดินตรงไปยังประตูสีน้ำตาลบานนึงที่น่าจะเป็นประตูทางออก (ในห้องมี 2 ประตู)
“จะไปไหน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย?”อยู่ก็ซวยสิว่ะ ไอโง่!! -__-^
“กลับบ้านสิ ถ้าอยู่ให้นายคิดบัญชีบ้าบออะไรนั่นก็โง่สิ แบร่ :P”พอพูดจบฉันก็แลบลิ้นใส่หมอนั่น เป็นเชิงว่าฉันชนะ ^^ และรีบวิ่งเข้าประตูนั่นไป ง่ายขนาดนี้เลยหรอ ?
“ตามใจเธอ ฉันไม่สนเธอแล้ว”
กึก!
เสียงอะไรอ่ะ เอ่อ ว่าแต่หมอนี่ปล่อยฉันไปง่ายขนาดนี้เลยหรอ ไม่อยากเชื่อ เฮ้อ ~ แต่เขาปล่อยฉัน ฉันก็ควรจะรีบหนีสิ ถ้าเกิดหมอนั่นเปลี่ยนใจขึ้นมามีอันเป็น ซวย -__-^
เมื่อคิดได้ฉันก็รีบหมุนตัวออกไปจากประตูที่ปิด เพื่อที่จะได้ออกไปจากบ้านผีสิงนี่ซักที >< ก็ต้องสตั้นอย่างหนัก!!!
“ไอบ้าเอ๊ย!!! นี่มันห้องน้ำ”ฉันตะโกนออกไปเมื่อติดกับ ว่าแล้ว ว่ามันต้องไม่ง่าย -__-^
กึกๆๆ!
ฉันหันไปทางประตูไปหมุนลูกบิด แต่ทำไมเปิดไม่ออก งั้นไอเสียงบ้านั่นก็คงเป็นเสียงล็อคประตูแหงๆ ทำไมฉันถึงโง่ขนาดนี้นะ! ><
“ไอเวรเอ๊ยยยย!!! นายขังฉันหรอ ถ้าฉันออกไปนายตายแน่! อย่าให้ฉันออกไปได้แล้วกัน นายได้เป็นศพหมกอยู่ในห้องนี้แน่”
“นี่ เงียบๆหน่อย ฉันจะเล่นเกมส์ ไม่มีสมาธิ”เฮอะ ยังจะมาพูดเรื่องบ้าๆนี่อีก
“นี่ นายกวนปราสาทฉันหรอ ไอโง่! มาเปิดเดี๋ยวนี้นะ!”
u uuu Tell me now now now
u uuu Tell me now now now
u uuu oneuri kkeutnagi jeone
Tell me now now now now now now
พอฉันพูดจบ เสียงเพลงในเกมส์ก็ดังขึ้นมา ให้ตาย! ต่อลำโพงเพื่อกลบเสียงฉันหรอ! ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ฉันหันหน้ามาทางห้องน้ำก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ -__-
“หน้าต่างก็ไม่มี แล้วจะออกยังไงล่ะโว้ยยยย!”
“มีแค่ 2 ทางเท่านั้น”อยู่ๆ นายคริสก็พูดแล้วหลี่เสียงเพลงลง
“อะไร!”ฉันลองถามๆไปเพื่อหมอนั่นจะสปอยส์ให้ซักนิดก็ยังดี
“ทางที่ 1 มุดส้วมไป ส่วนทางที่ 2 เธอต้องมาเป็นพวกเดียวกับฉัน!”ฉันตัดข้อที่ 1 ไปอย่างไม่ลังเล ส่วนวิธีที่ 2 ก็ไม่เวิคร์ ฉันต้องการอิสระ และฉันมีพวกอยู่แล้ว!
“ไม่!”
“อืม..ถ้าเธอคิดได้เมื่อไหร่ ก็บอกฉันได้นะ!”
“ฝันไปเถอะย่ะ”
“งั้นก็หาวิธีออกจากห้องน้ำเองล่ะกัน”
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!
“ทำอะไรของเธอ!”
“พังประตูห้องน้ำนายไง”
“ขนาดฉันยังทำไม่ได้ แล้วคนอย่างเธอเนี่ยนะ มองไม่ออกหรอว่ามันทำมาจากเหล็ก ยัยโง่!!!”เหล็ก? ถึงว่าล่ะ ทำไมเจ็บจัง -__-^
“…..”
“ฉันให้เลือก 2 ข้อ เมื่อกี้ แล้วเธอก็ต้องเลือก เพราะฉันจะต้องไปทำธุระแล้ว!!!”
“…..”เลือกข้อไหนดี ><
“ว่าไง”
“2 ก็ 2 ว่ะ!”ฉันตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด
กึก!
ไม่นานประตูก็เปิดออก พร้อมกับหน้ายียวนกวนปราสาทของหมอนั่น น่าหมั่นไส้จริง ขอสักทีเหอะ!
ฟึ่บบ!
“อย่าลืมสิเธออยู่ฝ่ายเดียวกับฉันแล้วนะ”
“เฮ้ย ปล่อยขาฉันลง เดี๋ยวนี้นะ”
“ถ้าปล่อยก็โดนถีบสิ ยัยโง่ -__-^”
ได้ ถึงขาฉันจะพิการไปแล้ว แต่ก็ยังมีแขนเว้ย!
ฟุบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ
ฉันพยายามจะต่อย แต่หมอนั่นก็ถอยหลังฉันไปเรื่อยๆ
ตุบบ!
“เฮ้ย/เฮ้ย!”
ตามเคย หมอนี่ ซุ่มซ่ามจนเดินไปชนเตียงแล้วล้มลงไป และกลายเป็นว่าฉันทับเขา ตอนนี้หน้าอยู่ใกล้กันกว่าคราวที่แล้วแฮะ แต่แปลกฉันไม่อยากจะลุกออกไปเลยแฮะ แกล้งทับให้ไอบ้านี่หนักจะดีกว่า
“นี่ ยัยบ้า! ลุกไปได้แล้ว ฉันไม่จูบเธอหรอก!”
“นี่ อย่าพูดอะไรบ้าๆแบบนี้กับฉันนะ ฉันเนี่ยนะอยากจูบนาย เฮอะ!”
“ถ้าไม่อยากให้จูบเธอก็ลุกไป!”
หมอนั่นพูดจบฉันก็รีบลุกออกมาทันที เพราะฉันเห็นหมอนี่พูดทีไรเป็นอันทำทุกที ><
“ออกไปได้แล้ว! ฉันจะไปทำธุระ”
“รู้น่า ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านผีสิงนี่นักหรอก!”
“บ้านผีสิง!”
“ใช่ บ้านผีสิง”
“เฮอะ ปัญญาอ่อน กลับเองละกัน ฉันไม่ว่างไปส่ง”
“ฉันก็ไม่ได้ให้ไปส่ง เชอะ!”
ฉันเดินออกมาหน้าบ้านผีสิง ก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหาโทรศัพท์
“เฮ้ย! อยู่ไหนฟ่ะ โทรศัพท์ฉัน”
ฉันโวยวายทันทีเมื่อล้วงกระเป๋าทั้ง 2 ข้างแล้วไม่มี แล้วทีนี้จะกลับยังไงล่ะ ถ้าไม่โทรให้ยัยอลิสมารับ -__-^ แถวนี้ที่ไหนฉันก็ไม่รู้จัก แถมไม่คุ้นอีก -__-^
ปิ๊นๆๆ!
ฉันหันไปดูตามเสียงแตร ก็ปรากฏว่าเป็นนายคริส นายนั่นค่อยๆเลื่อนกระจกลง และชูโทรศัพท์ ไอโฟน 5 สีดำ ออกมา ก่อนจะยิ้มมุมปาก
ปัง ปัง!
“ไอเวรเอ๊ย! เอาโทรศัพท์ฉันมานะ”
“…..”
บรื้นนน!
หมอนั่นไม่ตอบ แถมยังขับรถตัดหน้าฉัน แต่ฉันก็ได้ล้างแค้นหมอนั่นไปเพียงเล็กน้อย เพราะฉันเตะรถนายคริสไป 2 ที แต่ เจ็บชะมัด!
ฉันเดินเลาะๆ ไปทางฟุตบาทริมถนน ไม่มีป้ายรถเมย์ ไม่มีคน ไม่มีห้าง ไม่อะไรเลย มีแต่ถนนที่ว่างเปล่า แล้วนี่ฉันต้องเดินไปทางไหนล่ะ -__-^
ปิ๊นๆๆ
เอาอีกแล้ว ใครอีกเนี่ย อย่าบอกนะ ว่านายคริสจะขับรถมาป่วนฉันอีก ฉันหันไปอย่างหงุดหงิดแต่กลับไม่ใช่รถคันสีเขียวของคริสซะงั้น แล้วมันรถใครล่ะเนี่ย ไม่คุนเลย ปัง!
“นี่ เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
ปรากฏว่าเป็นเอสแทน ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็จะได้ถือโอกาส ไปกับหมอนี่ซะเลย ไม่ได้เห็นหน้าเอสนานเลยน่ะ นายนี่ดูพูดน้อยขึ้น แต่ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องรำคาญ
“ไม่รู้”
ปัง!
พูดจบฉันก็เข้าไปในรถของเอสทันที
“เฮ้ ปิดเบาๆเซ่ เดี๋ยวรถฉันก็พังหรอก พึ่งขอแม่ถอยมาใหม่เชียว”
“เรื่องของนายเซ่”
“…..”
“นายหานไปไหนมา?”อย่าว่าฉันสนใจไอบ้านี่เลย ฉันแค่อยากรู้ก็เท่านั้น
“เป็นห่วงฉันใช่มั๊ยล่า”
ตุบ
“จะบ้าหรอ ใครห่วงนาย”
ฉันพูดพร้อมปากล่องกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่ใกล้ๆมือไปใส่เอสทันที เมื่อเขาพูดอะไรไม่เข้าหูฉัน
“เดี๋ยวนี้ เธอโหดขึ้นเยอะเลยแฮะ!”
“ก็ฉันเป็นเจ้าแม่ จะให้ฉันเป็นแม่พระรึไง โง่จริงๆ -_-^”
“อะๆ ฉันเล่าดีกว่านะ พอดีฉันต้องไปช่วยเด็กคนนึงอ่ะ ยัยนั่นโดนพวกเด็กเลสเตอร์รุมซ้อมทุกวัน”
“นายแอบชอบเด็กคนนั้นหรอ ถึงไปช่วยน่ะ”
“นี่จะบ้าหรอ ฉันชอบเธอแค่คนเดียวน่า ไม่ต้องหึงๆ ยัยนั่นเป็นแค่เด็กโรงเรียนเดียวกับฉันเฉยๆ ฉันก็ต้องทำหน้าที่ไฟร์เตอร์เป็นธรรมดา”
“ใครหึงนายกัน แล้วนายอยู่พวกคริสหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันกับคริสเราสนิทกันจะตายไป ^o^”
“สนิท?”
“นายตี๋ยังคงไม่เล่าอะไรให้เธอฟังหรอกใช่มะ”
“ไอบ้านั่นมันเคยมายุ่งกับฉันซะที่ไหน -__-“
“งั้นเดี๋ยวฉันเล่าให้เธอฟังเอง ไม่เป็นไรๆ ^o^ ก็คือฉันเป็นเพื่อนกับคริสมาตั้งแต่ประถมแล้วแหละ ^o^”
“ประถมงั้นหรอ? นายเป็นนักเรียนที่พึ่งเข้ามาในปีนี้นี่”
“นี่ เธอรู้ด้วยหรอ ว่าฉันเข้ามาปีนี้ ^o^”
“ก็แหง ฉันไม่เคยเห็นหน้านาย ไม่คุ้น ไม่รู้จัก ไม่…”
“พอๆๆ ก็คือตอนประถมฉันกับคริสเรียนอยู่ที่แคนนาดา แต่พอตอน ม.1 คริสบอกว่าจะกลับไปเรียนที่เมืองไทย เราก็เลยไม่ได้ติดต่อกัน แต่ปีนี้ครอบครัวของฉันย้ายธุรกิจมาทำที่ประเทศไทยฉันเลยได้มาอยู่ที่นี่ไง ^0^”
“แล้วนายบอกว่าไม่ได้ติดติอกับคริสแล้วนายรู้ได้ไงว่าคริสเรียนอยู่แถวๆนี้”
“ก็ตอน ป.6 ก่อนคริสจะกลับเมืองไทยคริสบอกว่า โรงเรียนพันธมิตรอะไรซักอย่างฉันเลยใช้คนไปสืบ ก็เจอว่าคริสอยู่ทีอาร่า”
“แล้วทำไมนายไม่ไปอยู่ทีอาร่าล่ะ”
“แม่ฉันบังคับให้ฉันเข้าแอลเลนทาวน์อ่ะ T^T”
“ทำไมนายกับคริสไม่เห็นดูสนิทกันเลย”
“ไม่รู้สิ เป็นเพราะตอนนี้หมอนั่นเย็นชามาก ส่วนฉันก็แค่มนุษย์สัมพันธ์ดี ^o^ มันก็เลยทำให้ยังไงๆอยู่”
“แต่หมอนั่นชอบแขวะนายนี่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกนาย 2 คน เฮอะ”
“นั่นมันก็เป็นนิสัยของหมอนั่นอยู่แล้วนี่ อันที่จริงตอนเด็กฉันก็เคยเย็นชาเหมือนหมอนั่นเปรี๊ยบเลยนะ ^o^”
“เย็นชาหรอ นายเนี่ยนะ”
“ก็ใช่น่ะสิ พอคริสมีอะไรก็จะปรึกษาฉันตลอดอ่ะนะ แต่ก่อน แต่ตอนนี้มนุษย์สัมพันธ์ฉันอาจดีเว่อร์ ทำให้หมอนั่นเหมือนห่างฉันไปก็ได้”
“อืม เข้าใจและ นายไปส่งฉันที่บ้านที”
“นี่ล้อเล่นหรอ”
“อะไร! อยากตายหรอ”
“ป่าวน่า ฉันหมายถึง ฉันก็ต้องไปส่งเธออยู่แล้ว ^_^”
“นายจะไปไหนต่อ”
“ไปเจอนายคริส”
“เยี่ยม!”
“นี่เธออย่าบอกนะว่าจะไปด้วย”
“นี่ ฉันจะไปทำซากอะไร ฉันแค่จะวานนายหน่อย”
“วาน อะไรล่ะ”
“ช่วยไอเอาโทรศัพท์ฉันมาให้ที”
“โทรศัพท์?”
“โทรศัพท์ฉันอยู่ที่หมอนั่น”
“ทำไมถึงไปอยู่กับหมอนั่นได้ล่ะ”
“เรื่องมันยาว”
“อย่างงี้ตลอด T^T”
“นี่ นายอย่าพึ่งมาดร่าม่า นายต้องไปเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติม”
“จริงนะ ร้านไหนหรอๆ ^o^”
“ไอติมหน้าโรงเรียนเลสเตอร์ไง”
“-__-^”
“นายกล้วปฎิเสธฉันหรอ”
“ป่าวนิ ฉันไปเอาให้เธอก็ได้ ^o^”
“อืม ไปก่อนนะ”
ฉันเดินเข้าบ้านไป แล้วก็มองที่นาฬิกา นี่ 5 ทุ่มแล้วหรอ ฉันหลับไปนานเชียว แต่นี่เป็นวันเสาร์ไม่เป็นไรหรอก แต่มาคิดดูที่เอสพูดดีๆก็แปลก 2 คนนั้นเนี่ยนะเคยเป็นเพื่อนรักกัน คิดแล้วอยากจะขำ ที่คริสทำตัวห่างจากเอสฉันพอจะเดาได้ว่าทำไม เพราะหมอนั่น งอน ที่เอสไม่มาเรียนที่เมืองไทยด้วยยังไงล่ะ และแถมไม่ยอมมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเขาอีก เฮอะ ไม่คิดเลยว่าคนอย่างคริสจะ งอน เป็นด้วย 55
ฉันขึ้นห้องมาเสร็จก็เปิดคอมคุยกับยัยอลิสผ่านวิดิโอคอล
[ว่าไงยะ หายไปไหนมา ตาบวมเชียว]
“พอดีนอนมากไปหน่อย”
[นี่ เธออ่ะไม่ยอมมาดูฉันบ้างเลย ยัยแก้วก็หายไปไหนก็ไม่รู้ ปล่อยให้ฉันเมาอาละวาดงานอยู่ได้ น่าอายชะมัด ว่าแต่คืนนั้นเธอก็ดื่มไปเยอะนี่ เธอเมาบ้างมะ]
“นิดหน่อย”
[ว่าแต่ ยัยแก้วไม่ได้อยู่กับเธอหรอ]
“ไม่นิ นี่เรื่องชมรมไปถึงไหนแล้ว ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทหลังจากมัวแต่วุ่นวายเรื่องตำแหน้งบ้านี่มานาน”
[ไม่เจอผีซักตัว ฉันไม่เห็นอะไรเลย เพราะงานนี้ยัยบอกฉันว่าจะเป็นคนรับผิดชอบและเป็นคนเขียนรายงานเองทั้งหมด]
“เรื่องที่ยัยแก้วกำลังทำอยู่เรื่องอะไรน่ะ”
[เสียงลูกบอลในโรงยิมมั้ง หรือลูกอะไรซักอย่าง ฉันลืม]
“อืมๆ ฉันไปนอนนะ ฝันดีย่ะ”
[ย่ะ]
พอมาคิดดูแล้วตลกเนาะ เจ้าแม่บ้าเรื่องผี -__- นี่สาบานเถอะว่าฉันกำลังเป็น เจ้าแม่และยังเป็นประธานชมรมลี้ลับอีก ><
ไรท์
เอิ่ม ก็หยั่งที่บอกไว้นะ อาจจะมีบางคนไม่ได้อ่านเพราะฉะนั้นเลยจะซ้ำอีกรอบ เปลี่ยนชื่อเรื่องจาก ชมรมคนลี้ลับกับนายจอมโหดมาเป็นแลกเปลื่อนรักวุ่นวายกับนายขี้เก๊ก สาเหตุที่เปลี่ยนเพราะมันเริ่มมีตำแหน่งมาปนด้วยก็เลยคิดว่าไม่เข้าแล้วอ่ะ เอิ่ม แล้วก็เปลี่ยนชื่อโรงเรียนของเอส จาก วิคทอลี่ เป็น แอลเลนทาวน์ คิดว่า วิคทอลี่ มาดูแปลกๆ เพราะต้องตั้งชื่อโรงเรียนนี้ให้หรูๆเข้าไว้ เพราะโรงเรียนนี้ดีที่สุดใน 5 โรงเรียนพันธมิตรแล้ว ไรงี้อ่ะ แล้วเกมส์โปรดของฟีฟ่าหรือเกมส์ที่คริสเล่นชื่อเกมส์ au mobile TH มันก็คือเกมส์ออดิชั่นแหละ แต่มันมีในโทรศัพท์ด้วยอ่ะ แล้วที่มีท่อนคริสเอาโทรศัพท์ฟีฟ่าไป ถ้าถามว่า ทำไมไม่ใช้ไอ 6 ก็เป็นเพราะว่านางเอกฐานะไม่สู้ดีนัก 55 แต่ก็พอมีพอกินตามนี้อ่ะ ^^
ความคิดเห็น