ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชมรมคนลี้ลับกับนายจอมโหด [100%]
หวัดดี ฉันคือแก้ว ยัยจอมหยิ่งของกลุ่ม ดูภายนอกฉันอาจไม่ค่อยพูดมาก แต่อันที่จริงแล้วฉันพูดมาก ><
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องชมรม กำลังจัดของอยู่กับเพื่อนๆ จัดตั้งแต่ 3 โมงแล้ว นี่ 3 โมงครึ่งแล้วเหนื่อยอ่ะ ไปล้างหน้าดีกว่า
"นี่ ยัยผีบ้า ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย ส่วนยัยฝรั่งเน่า จัดของอยู่นี่"
"โด่วว ยัยเพื่อนเลวทิ้งฉันไว้คนเดียว"
"ไปเถอะ"
ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำกับยัยฟีฟ่า พอฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำ ก็เห็นยัย เจ้าขากำลังล้างหน้าอยู่ ยัยนั่นพอได้ยินเสียงพวกฉันมา ก็มองพวกฉันผ่านกระจก ฉันก็มองกลับบ้าง แต่ฉันก็ต้องสะดุ้งเฮือก ฉันเห็นอะไรสักอย่างโผล่มาจากห้องน้ำห้อง 3 ฉันรีบหันไปมองห้องน้ำห้อง 3 ทันทีแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
"เฮ้ย เมื่อกี้เป็นไรสะดุ้งทำไม"
ยัยฟีฟ่าถาม
"ป่าว จะล้างหน้า"
พูดจบฉันก็เดินไปที่อ่างข้างๆยัยเจ้าขาที่กำลังเติมหน้าอย่างเมามันส์ ยัยนี่เเต่งหน้าจัดเวอร์ ถึงลุคมันจะดูสดใสและอ่อนๆ ยัยนั่นลงรองพื้นไปกี่กระปุ๊กแล้วก็ไม่รู้ สตอเบอร์รี่จัง เนี่ยนะ แฟนรองประธานโรงเรียนอย่างนายตี๋เถื่อน แอบมาแต่งหน้าในห้องน้ำเฮี้ยน
จะว่าไปยัยเนี่ยเป็นถึงดาวโรงเรียนเลยนะ แล้วก็ครองตำแหน่งนี้มา 3 ปีแล้วล่ะ จะเล่าให้ฟังนะ ดาวโรงเรียนเป็นได้ตั้งแต่ ม.2 ถึง ม.6 เลยล่ะ แล้วมีพี่ ม.6 คนนึง ชื่อคิมพี่เค้าโดนถ่ายคลิปตอนเข้าห้องน้ำและรับไม่ได้เลยฆ่าตัวตายอ่ะ แต่ยัยนั่นตอนอยู่ ม.3 ก็ดูสนิทกับพี่คิมดีนะ ฉันคิดว่ายัยเนี่ยต้องเป็นคนถ่ายคลิปแน่เลย ตั้งแต่พี่คิมตายไปยัยนั่นก็ครองตำแหน่งดาวโรงเรียนมาจนถึงทุกวันนี้ น่าสมเพชมากก อ่ะ คนอะไรโครตน่าด้านเลย
"ปะ เสร็จแล้ว"
ฉันบอกยัยผีบ้าที่กำลังจ้องๆมองๆห้องน้ำข้างหลังอยู่ ยัยเนี่ยเป็นอะไรกับผีนักก็ไม่รู้อยากเจอจังเลย
"ปะดิ"
ยัยผีบ้าสะดุ้งนิดนึงก่อนจะหันมาบอกฉัน
"แปลกเนาะ"
จู่ๆ ยัยดาวมหาประลัยที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นระหว่างที่กำลังแต่งหน้าอย่างเมามันส์
ยังๆ ยังไม่เลิกแต่งอีกจะ อะไรขนานนั้น
ยัยนั่นมองหน้าฉันผ่านทางกระจก ฉันก็มองผ่านเช่นกัน
"อะไรแปลก"
ฉันตอบเสียงห้วนๆ ฉันไม่ชอบขี้หน้ายัยเนี่ยมากๆเลย ถึงจะน่ารักแค่ไหนก็เถอะ
"ก็พวกเธอไง"
เอ๊ะ ยัยนี่ ฉันแปลกยังไงฟ่ะ
"แปลกยังไง"
ฉันทำเสียงแข็งให้น่ากลัวขึ้นอีก แต่หน้ายัยนั่นดูว่าจะไม่มีความกลัวฉันเลยสักนิสส
"ไม่รู้ประวัติเกี่ยวกับห้องน้ำนี้รึไง"
ยัยนี่ถามอะไรเนี่ย ใครๆก็รู้ยะ
"รู้"
"แล้วยังจะมาอีกเนาะ"
พูดแล้วขึ้นอ่ะ นี่มันห้องน้ำของพ่อเธอรึไงฟ่ะ ทำไมฉันจะมาไม่ได้
"ทำไม เข้าไม่ได้หรอ"
"ตามใจ เชอะ"
ยัยนั่นพูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
"นี่ว่าป่ะ ยัยนั่นพูดจาแปลกๆนะ"
"แปลกไง"
"ก็พูดเหมือนไม่อยากให้เราไปเข้าห้องน้ำที่นั่น"
"เออ มันก็น่าคิดนะ"
"งั้นวันนี้ฉันจะไปขอใบอนุญาติจากครู"
"เยี่ยม"
"แล้วเรามาพิสูจน์กันว่ามันมีอะไรกันแน่ ถ้ามีชมรมของเราก็จะต้องดังแน่ๆเลย"
ยัยเนี่ย ไม่คิดอะไรมากนอกจากชมรมของตัวเอง -_-
"เมื่อวานเราก็ไปที่นั่นแล้วหนิ่"
"ไปอีกก็ได้หนิ่ยังไม่เจอเป็นตัวเป็นตนเลย เจอแต่ไอคริสบ้านั่น คิดดูแล้วยังแค้นอยู่เลย"
"เออ เมื่อกี้ฉันเจออะไรในห้องน้ำด้วย"
"อะไรๆเล่าๆๆๆ"
"ฉันเห็น...ผู้หญิงโผล่มาจากห้องน้ำห้อง 3 ด้วยมีเลือดเต็มตัวเลย กำลังจ้องหน้ายัยเจ้าขาอยู่ จ้องแบบแค้นอ่ะ แล้ว...แววตาคุ้นมากแต่ฉันจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่ฉันเห็นแค่ครึ่งตัวอีกครึ่งหลบอยู่หลังประตู พอดีมองผ่านในกระจกอ่ะ"
"เฮ้ยยยย อยากเจอบ้างๆ"
ว่าแล้ว ฉันก็อยากให้แกเจอ ฉันไม่ได้อยากเจอสักหน่อย
"ฉันอาจตาฝาดก็ได้"
"ไม่อ่ะ เธอเห็นจริงๆ น่าลองๆ เย็นนี้ลองกันนะ"
ว่าแล้ว...คิดผิดหรือถูกที่บอก
"เออๆ แต่ตอนนี้ไปหายัยฝรั่งก่อนที่ยัยนั่นจะโวยวาย"
"ก็ได้ ปะ"
ฉันเดินเข้ามาในห้องก็เห็นภาพที่หน้าประทับใจยัยนั่นจัดของเสร็จหมดแล้ว แต่หน้าหนิ่เละมากก ยัยนั่นทำหน้าเหมือนเบื่อสุดๆ
"ว่าไง หายไปกี่ชาติ ยัยเพื่อนเฮงซวย ทิ้งฉันไว้ให้จัดของคนเดียว...ดูสิพวกเธอไม่ต้องช่วยอะไรเลย...แต่ฉันจัดอยู่คนเดีย.."
"พอๆๆๆ หยุดเทศสักแปบ เมื่อยขา"
ยัยผีบ้ารีบตะโกนห้ามไว้ก่อนที่ยัยนั่นจะเทศยาวมากกว่านี้ ดีแล้วแหละ
"นี่ ยัยฝรั่งเน่า"
ยัยผีบ้าเรียกยัยฝรั่ง
"เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่ายัยฝรั่งสักที"
"ไม่รู้สิ"
"นี่ ยัยญี่ปุ่นหยุดเรียกฉันยัยฝรั่งได้แล้ว"
ออ ใช่ๆ ยัย ฟีฟ่า เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอ่ะ ยัยนั่นชอบหาตำนานลึกลับเกี่ยวกับญี่ปุ่นมาก ดูยัยนั่นจะชอบประเทศญี่ปุ่นด้วยสินะ
"ไม่ได้อ่ะ มันติดปากแล้ว"
"ชึยย"
ยัยอลิสบ่น
"เย็นนี้เราไปที่เดิมนะ"
"วะ วะ ว่าไงนะ ล้อเล่นใช่มะ"
ยัยอลิสกลัวผีจะตาย
"ป่าวนิ"
"ถ้าเราถูกพวกประธานรูปหล่อจับได้อีกล่ะ"
"ฉันมีใบอนุญาติแล้ว เฮ้ย ว่าแต่ ประธานรูปหล่อ หมายถึงไอพวกนั้นอ่ะนะ"
"ก็ใช่อ่ะดิ พวกนั้นหล่อมากเลย โดยเฉพาะนักบอลที่ชื่อ หนึ่ง อ่ะแกรรรร คือแบบหล่อเวอร์"
"ไอบ้านั่นมีกิ๊กเยอะจะตาย"
"บ้าน่าาา ตอนนี้เค้ามีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ ชื่อ ยัยชมพู่บูด เชอะ ยัยนั่นหน้าตาไม่ได้ครึ่งของฉันเลยสักนิด"
"นี่ อย่าบอกนะว่าชอบไอนักบอลบ้านั่นอ่ะ"
"ทำไมอ่ะ เค้าก็น่ารักดีหนิ่ เมื่อวานเค้ามองหน้าฉันด้วยแหละ"
"มองหน้าหรอ มองหน้า บ้าหน่าาา หมอนั่นจะมองหน้าเธอได้ไง หมอนั่นขลุกอยู่ที่สนามบอลทั้งวัน"
"ก็เมื่อวานฉันไปนั่นเชียร์บอลนี่นา"
"ฮะ ไปตอนไหนฟ่ะ"
"ตอนเย็นที่ฉันหายไปแวบนึงอ่ะ"
"เจ้าเล่ห์จิงนะ"
"ก็นิสนึงมั้ง"
"เออๆ เย็นนี้ไปเจอกันห้องชมรมด้วยล่ะ ตอน 5 โมงเย็นละกัน ตอนนี้เพิ่ง 4 โมง ใครจะไปทำอะไรก็ทำไปก่อน ส่วนฉันขอไปเคียร์งานค้างก่อนนะ"
"เคได้"
"ยัยหยิ่ง เคป่ะ"
ไม่ทันไรตั้งฉายาให้ฉันใหม่แล้วหรอ ยัยผีบ้าาา
"เออๆ"
จากนั้นฉันก็แยกตัวมาที่สนามบาส ไม่นานฉันก็มาถึงสนามบาส
"เล่นด้วย"
ฉันพูด
สักพักยัย เจ้าขาก็วิ่งมา
"งั้นเธออยู่ทีมโน่นแล้วกัน ทีมฉันเต็มแล้ว"
ดีมากก คิดว่าฉันอยากอยู่กับเธอรึไง ยัยดาวมหาประลัย
"รู้แล้ว"
พูดจบฉันก็เดินไปที่ทีมตัวเอง แต่ทำไมเด็กคนอื่นดูทำหน้าเสียๆอ่ะ
"อย่าเข้าไปโดนตัว เจ้าขา ล่ะ แฟนเค้าเฝ้าอยู่"
ฉันได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากคนในทีมของฉัน
"แฟนหรอ หมายถึง ตี๋ อ่ะหรอ"
"ใช่ๆ หล่อใช่เล่นเลยนะ แต่เค้าว่ากันว่าเถื่อนอ่ะแกรร เสียดาย"
เฮอะ ขี้โกงชัดๆให้แฟนมานั่งเฝ้า ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ยัยนั่น่ะสิ ขี้โกงอ่ะ
"แล้วสรุปใครจะเป็นกัปตันทีมอ่ะ"
"ฉันเอง"
ฉันเสนอตัวออกไป ทุกคนจ้องมาที่ฉัน
"แน่ใจนะ ระวัง เจ้าขา ไว้ให้ดีล่ะ เธอเจ้าเลห์มากก"
"อืม คอยดูแล้วกัน"
ทีมบาสทั้ง 2 ทีมมายืนประชันกัน ทีมที่ 1 กัปตันทีมคือ ยัยดาวหมาประลัยเจ้าขา ทีม 2 คือทีมฉันเอง ฉันมองไปที่นายตี๋ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ เงยหน้ามาดูเป็นพักๆ รองประธานบ้าอะไรติดเกมส์ว่ะเนี่ย ช่างเถอะ ฉันจะเล่นให้ยัยนั่นน่วมไปเลย
"เริ่มได้"
มีนักเรียนพูดขึ้น
ตอนนี้ลูกบาสอยู่ที่เจ้าขายังไม่มีใครเข้าไปแย่งมันกำลังจะชูดไปที่ฝั่งของฉัน พอดีฉันตัวสูงเลยกระโดดปัดออกไปได้ ยัยนั่นมองหน้าฉันอย่างแค้นใจ พอฉันปัดเสร็จ ลูกบาสก็ตกไปอยู่ในมือของทัมฉันล่ะ ยัยนั่นโยนลูกบาสให้ฉันอย่างไม่ลังเล ฉันโยนส่งต่อมาเรื่อยๆจนกระทั่งใกล้จะถึงห่วงของฝั่งยัยดาว ฉันชูดลูกบาสไปอย่างแม่นยำแต่ถูกยัยเจ้าขาบ้าบออะไรนั่นปัดจนตกลงมา ยัยเจ้าขาเกิดการทรงตัวไม่อยู่หลังจากล้ม จึงเซไปนั่งกองกับพื้นตลกชะมัด
มีเพื่อน 2 คนที่อยู่ทีมของยัยนั่นมาช่วยพยุงแขน แต่ยัยนั่นกลับสบัดออก และมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง
"ตี๋"
ว่าแล้ว เชอะ เอ๊ะอะ อะไรก็เรียกแฟน
"ตี๋"
"มีไร"
"ยัยแก้วผลักฉันล้มอ่ะ"
ฉันผลักตอนไหนฟ่ะ อย่างงี้ไม่เถียงไม่ได้แล้วแหละ
"นี่ อย่ามากล่าวหากันลอยๆสิ เธอล้มเองตางหาก"
ไอตี๋มองหน้าฉันอย่างกวนส้น
"ฉันเป็นพยานได้นะ ว่าเจ้าขาล้มเองจริงๆ"
จู่ๆยัยคนที่อยู่ฝั่งฉันก็พูดขึ้น ขอบคุณมากกก
"เจ้าขา ไปคุยกันให้รู้เรื่อง"
สมน้ำหน้า แบร่ๆๆ ^^
"ตี๋ ตี๋ไม่เชื่อเจ้าขาหรอ เจ้าขาไม่ได้โกหกนะ"
"บอกว่าให้ไปคุยกันไง"
ไอบ้านั่นตะคอก
"แต่ ฉันเจ็บขาอยู่นะ"
แอ๊บชัดๆ
"ถ้าจะเจ็บก็นั่งเจ็บไปอยู่ตรงนี้ ฉันช่วยอะไรไม่ได้"
พูดจบไอตี๋ก็ทำท่าจะเดินไป ทำให้ยัยเจ้าขาลุกพรวดทันที
"ตี๋ ฉันมาแล้ว"
ยัยเจ้าขาวิ่งไปเกาะแขน
ไอตี๋มองมาข้างหลัง และมองหน้าฉัน
"เธอด้วย"
เอ๊ะ แปบนะ เธอนี่ใครว่ะ
ฉันใช้นิ้วชี้ ชี้ไปที่ตัวเอง
"เออ เธอนั่นแหละอย่ามาแอ๊บให้เสียเวลาน่ารำคาญ"
แค่ฉันชี้ตัวเองก็รำคาญ เถื่อนจริงๆด้วย
ยัยเจ้าขาหันมายิ้มให้ฉัน
ทำให้ฉันเบะปากใส่นิดหน่อย ก็มันทนไม่ได้อ่ะ
พอมาถึงหลังโรงเรียน นายตี๋ก็ยืนทำท่าเท่ยืนพิงกำแพง
"สรุปมันเกิดอะไรขึ้น"
ไอตี๋ถาม
"ก็ยัยนั่นมันมาทำฉันล้มอ่ะ"
"ยังไง"
"มันเอาขามาสกัดฉันอ่ะ"
บ้าาเอ๊ยยย ใครสกัดกันยะ
"นี่ ใครสกัดเธอกันแต่งเรื่องเก่งจังเลยนะ"
"ไหนเมื่อกี้เธอบอกว่าผลัก"
สมน้ำหน้าแก้ตัวมาสิ
"เอ่อ ก็ยัยนั่นมาชูดบาสเข้าห่วงฉัน ฉันขึ้นไปปัด และก็ล้มลงมาอ่ะ"
"งั้นเธอก็ผิดแล้วแหละ"
สมน้ำหน้า 55 สะใจสุดๆ
"แต่ถ้ายัยนั่นไม่ชูดมาฉันก็ไม่ล้ม ยัยนั่นแหละผิด"
น่าด้านอ่ะ ยังมาว่าคนอื่นเค้าอีก
"ทีเธอชูดของฉัน ฉันยังไม่เป็นอะไรเลย"
"เธอนั่นแหละผิด"
ทำไมไม่ยอมรับสักทีเนี่ย
"เรื่องมันมาขนานนี้แล้วยังจะโทษฉันอีกหรอ"
"ยังไงเธอก็ผิด แค่เกิดมาก็ผิดแล้ว"
เกิดมา ผิดหรอ ยัยบ้านี่มันวอนโดนส้น...จริงๆ
"ถามจริง ต้องการอะไรจากสังคม"
"ไม่รู้ล่ะเธอผิด ยังไงก็ผิด เข้าใจมั๊ย"
"นี่"
ฉันขึ้นเสียง
"หยุด พอทั้งคู่อ่ะ ยัยหน้ามึนไปได้"
"ใครหน้ามึนยะ"
"เธออ่ะแหละ"
"ย่ะ นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันฮะ ไอรองประธานเถื่อน"
"ใครเถื่อน"
"นายอ่ะแหละ"
"นี่ จะเถียงกันอีกนานมั๊ย"
ยัยเจ้าขาตีมาดผู้ใหญ่ เชอะ
"ไปได้แล้วยืนมึนอยู่ทำไมล่ะ"
เออ ไปก็ไปว่ะ
ฉันเดินออกมาจากหลังโรงเรียน
"เจ้าขา เธอไปใส่ร้ายคนอื่น เข้าได้ยังไงเหตุผลเธอมันฟังไม่ขึ้นเลยนะ"
เฮ้ยย ไปแอบฟังดีกว่า
"ฉันขอโทษ"
"เธอขอโทษครั้งที่เท่าไหร่แล้ว"
"ตี๋ แต่ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว จริงๆนะ"
"เลิกเหอะว่ะ อยู่ไปก็ไม่ไหวและ"
"ตี๋ไม่นะ"
ยัยนั่นทำท่าจะร้องไห้
เลิกเลย ๆ ๆ ๆ ๆ
"ไม่รู้ล่ะ ฉันเบื่อแล้ว นับตั้งแต่วันนี้ฉันกับเธอไม่รู้จักกัน"
"ตี๋แต่..."
นายตี๋เดินมาอย่างโกธร ซวยแล้วฉันควรไปหลบไหนดี
"นี่เธอ"
ไม่ทันหรอ
"แอบฟังหรอ"
"เอ่อ....."
"เอาไปเผยแพร่ด้วย"
ฮะ!!
"โอเค ได้เลย"
"ตี๋ไม่จริงใช่มั๊ยอ่ะ"
เสียงยัยนั่นครวญครางมาใกล้ๆฉันทุกที
ฉันเดินออกไปประชันหน้ากับยัยดาวมหาประลัย
"อุ๊ย เลิกกับตี๋แล้วหรอ สมน้ำหน้า"
"นี่แก..."
"ทำไม"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"
"วางไว้ตรงนั้นแหละฉันไม่รับ"
"....."
"ไปดีกว่า เบื๋อเบื่อ"
สมน้ำหน้า
ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่พูดมาก ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น